ใบผัก | สู่ความเวิ้งว้างอันไกลโพ้น

‘วันนี้ทำงานวันสุดท้าย ฉันจะให้เงินชดเชยสามเดือน และหวังว่าสามเดือนนี้เธอจะหาเจ้านายคนใหม่ได้’

ประโยคนั้นดังเข้ามาในหัวฉันรอบที่หกร้อยแปดสิบ

จนฉันวางเช็คเงินสดลงบนโต๊ะ ไถลตัวหมดอาลัยตายอยากอยู่บนโซฟาที่ตัวเองเพิ่งรูดบัตรเครดิตมาหมาด ๆ ก่อนสักพักจะเงยขึ้นมองคอนโดสองห้องนอนสามห้องน้ำที่ตัวเองเพิ่งกู้ผ่านมาด้วยความเหนื่อยล้า

บัดซบจริง ๆ เพิ่งเป็นหนี้ก้อนโตแท้ ๆ แต่... ตกงาน

จะรอดมั้ยเนี่ยนังใบผัก แกจะรอดมั้ย!

ทำไมชีวิตนังใบผักถึงซวยซ้ำซวยซ้อนแบบนี้ เมื่อต้นปีก็ไปเมากับเจ้านายเก่าที่เกาหลีจนเสียตัว แถมกลับมายังต้องโดนออกจากงานเพราะปัญหาส่วนตัวของเจ้านายอีก

ชีวิตบัตเลอร์มันเวิ้งว้าง แต่หนี้... นู้นไกลสุดหูสุดตาผ่อนสิบปีก็ไม่หมด

แต่ขออธิบายก่อนว่าทำไมฉันถึงตกงานกลางคัน และเจ้านายสามารถเลิกจ้างได้ตลอดเวลา เพราะงานของฉันคือ ‘บัตเลอร์’ ที่ไม่ใช่คนรินไวน์หรือให้บริการที่โรงแรมหรูอย่างเดียว

แต่ฉันเป็นทั้งบัดดี้ ผู้บริการส่วนตัว เมด เพื่อน เป็นทุกอย่างให้เธอแล้ว แม้กระทั่งจัดแจงกระเป๋าเวลาเดินทางอย่างประณีต และวางแผนทริปต่าง ๆ ฉันก็ทำ ซึ่งทั้งนี้งานขึ้นอยู่ที่บริษัทอีกครั้ง แต่ไม่ใช่ว่าเจ้านายเลิกจ้างเขาจะซัพพอร์ตยูนะคะ ตัวใครตัวมันค่ะ บริษัท มีหน้าที่ป้อนงานให้เท่านั้นแหละ

“ใบผัก เห็นกางเกงในฉันป่ะวะ?” ฉันหลับตาลงแล้วส่ายหน้าเบา ๆ จนได้ยินเสียงรองเท้าเดินมาหา นี่ก็อีกคน ฉันเป็นเพื่อนนะ

แต่ถามทุกอย่างเหมือนกูเป็นแม่มันเลย

“ทำไมไม่ตอบ? ไม่เห็นเหรอ? สีดำ ๆ ลายดอกกุหลาบน่ะ”

“ไม่เห็นโว้ย!”

“ทำไมต้องหงุดหงิดด้วยวะ ช่วยหาหน่อยดิ ตัวสุดท้ายแล้ว” ฉันเปิดตาขึ้นพรึบและมองหน้าเพื่อนสนิททันที จนนางส่งยิ้มแห้ง ๆ กลับมา

“นานะ นี่แกไม่ซักผ้าอีกแล้วเหรอ?” นานะพยักหน้าหงึก ๆ

“อื้อ ก็ฉันงานยุ่งนี่ แล้วอีกอย่างแกก็รู้ว่างานฉันมันฟิกเวลาไม่ได้ บางวันก็กลับดึกบางวันก็เร็ว งั้นเดี๋ยวคืนนี้ซักเลยโอเคมั้ย?”

“ซักคืนนี้ก็อับสิ ที่นาผืนน้อยแกป่วยพอดี”

“แต่ฉันรับงานเอ็นไว้ที่ทองหล่อ งานสำคัญด้วย แค่กินข้าวดูหนัง ดูเสร็จจะรีบกลับมาเลย ช่วยหาหน่อยนะ ๆ”

“เออ!”

แล้วสุดท้ายฉันก็ต้องพลิกแผ่นดินหากางเกงในให้มัน นานะเป็นเพื่อนสนิทฉันที่ทำงานส่งตัวเองเรียนด้วยงาน N จนจบ เพราะพี่สาวต่างแม่ที่ส่งเสียอยู่ ๆ ก็ถูกแฟนฆาตกรรมตาย

ไม่ต่างกับฉันที่มีก็เหมือนไม่มี ฉันโดนแม่ไล่ออกจากบ้านตั้งแต่อายุสิบสี่ เพราะฉันจะถูกพ่อเลี้ยงข่มขืน ฟังไม่ผิดหรอกค่ะ ฉันเกือบไปแล้ว

แต่ฉันก็ดันสู้คว้ามีดปลายแหลมแทงมันด้วยมือของตัวเอง เหอะ! มันไม่ตายหรอกเสียดายมาก แต่แม่ฉันนี่แหละเลือกผัว ไล่ฉันออกจากบ้านค่ะ

“เจอแล้ว ๆ กางเกงในตัวโปรดของฉ้าน...”

ฉันหันขวับไปมองกางเกงในที่นานะชูขึ้นตาเบิกกว้าง ก่อนที่นางจะก้มลงแล้วสะบัดพรึบ ใส่มันอย่างรวดเร็ว

โว้ย! ฉันไม่ต้องการจะเห็น ไม่เลย!

“เกรงใจกูบ้างนานะ”

“เกรงใจอะไร ผู้หญิงด้วยกัน”

ว่าจบเพื่อนสาวที่แต่งชุดเดรสสีขาวสดใสก็เดินไปคว้ากระเป๋าแบรนด์เนมที่เช่าไว้มาสะพาย เงินไม่มีหรอกแต่ต้องอัพระดับตัวเองเพื่อให้ได้แขกดี ๆ

แต่นานะไม่ได้ขายตัวนะฉันยืนยันได้ ด้วยหน้าตาที่สละสลวยหมวยแซ่บ นางรับแค่งานทานข้าวเพื่อนคุยเท่านั้น นางบอกไม่อยากขายเสียดายหอย เอาไว้รอคอยคนที่ใช่

ตอนได้ฟังฉันก็สตั๊นไปพักใหญ่ นานะมันยังมีโอกาสเก็บไว้แต่ฉัน

ไม่เหลือแล้ว

เอาล่ะ กลับมาที่หนี้สินหลายล้านที่ฉันสร้างไว้ก่อนตกงานดีกว่า เพราะตอนนี้ฉันถอยกลับมานั่งลงที่โซฟาอีกครั้ง แล้วต่อสายหาบริษัทใหญ่เพื่อรับงานใหม่แล้ว

Outgoing Call | บริษัท บัตเลอร์เซอร์วิส

(บริษัทบัตเลอร์เซอร์วิสค่ะ)

“สวัสดีค่ะ บัวบูชา กิตติกรกุล รหัสบัตเลอร์ 2144499 ค่ะ”

(สวัสดีค่ะ คุณบัวบูชา ไม่ทราบว่าติดต่อเรื่องอะไรคะ)

“ฉันถูกเจ้านายเก่าเลิกจ้างค่ะ ไม่ทราบว่าช่วงนี้มีลูกค้าต้องการบัตเลอร์บ้างมั้ยคะ”

(สะดวกเป็นบัตเลอร์ในโรงแรมห้าดาว หรือส่วนตัวคะ?)

ฉันเงียบและอ้ำอึ้งอยู่สักพัก เอาไงดี ลังเลแหะ แต่ตอนนี้งานโรงแรมน่าจะหาง่ายกว่านะ

“โรงแรมค่ะ”

(ไม่มีค่ะ)

“ส่วนตัวค่ะ”

(ไม่มีเช่นกันค่ะ) อ้าว

“สรุปมีลูกค้ามั้ยคะ?”

(ไม่มีเลยค่ะ แต่ถ้าคุณบัวบูชารหัส 2144499 รอได้ ลูกค้าเข้ามาติดต่อเมื่อไหร่ทางเราจะแจ้งไปนะคะ แต่ขอถามอีกครั้ง สนใจเป็นบัตเลอร์เฉพาะบุคคลหรือโรงแรมคะ)

ฉันฉุกคิดลังเล โรงแรมหางานง่ายกว่าก็จริงนะ แต่เงินน้อยมาก และที่สำคัญจำเจน่าเบื่อด้วย

“คือ... ทั้งสองอย่างได้มั้ยคะ?”

(คงจะไม่ได้ค่ะ ทางเราต้องสำรองงานไว้ให้บัตเลอร์คนอื่น ๆ ที่ติดต่อมาก่อนหน้าด้วย และถ้าคุณเลือก... เราอาจจะป้อนงานให้คุณได้เร็วขึ้นค่ะ)

“งั้นส่วนตัวก็ได้ค่ะ แต่ขอผู้หญิงนะคะ”

(รับทราบค่ะ)

‘ติ๊ด’ ตัดสายอย่างรวดเร็ว

ทำไมการสนทนามันดูเคว้งคว้างแบบนี้วะนังใบผัก เหมือนทางบริษัทปล่อยแกไว้กลางทางเลย จะได้งานมี้ยเนี่ย ในบริษัทมีบัตเลอร์อีกตั้งกี่คน และอีกกี่คิวจะถึงแก?

ฉันนึกแล้วก็ท้อจึงลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู และออกไปยืนที่ระเบียงเพื่อสูดอากาศ ก่อนที่จะค้ำแขนที่ราวเงยขึ้นฟ้า เพื่อทบทวนปัญหาชีวิตที่แสนหนักหน่วงของตัวเองอีกครั้ง

แต่ฉันดันเห็นเครื่องบิน เครื่องบินที่มันอยู่สูงลิ่วลำเล็ก และกำลังเคลื่อนตัวไปช้า ๆ

แต่บอกเลยหัวใจฉันเต้นแรงขึ้นทันตา ฉันยกมือกุมอกซ้ายไว้แน่น ก่อนที่จะก้าวถอยกลับจนหลังชนประตู ‘ปึก’ แล้วค่อย ๆ ทิ้งตัวนั่งลงกอดเข่าราวกับคนหมดแรง

คืนนั้นฉันจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น รู้ว่าเสียตัว รู้ว่ามีเซ็กส์ และรู้ว่ากับใคร แต่รายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ฉันจำไม่ได้เลย

แต่พอเห็นเครื่องบินเท่านั้นแหละ ภาพ ๆ นึงก็แว๊บเข้ามาในหัว

หน้าเขาคนนั้นที่อยู่บนตัวฉัน เขากำลังรูดแก่นกายที่เปียกปอนพ่นอะไรบางอย่างออกมาเต็มหน้าท้อง

‘คุณทำอีกได้มั้ยคะ’ เสียงฉันวอนขอแว่วในหูเบา ๆ

แต่... ฉะ ฉันพูดแบบนั้นเหรอ?

‘เธอนี่มันมักมากจริง’ เขาตอบกลับเสียงเข้ม แต่สิ่งที่ทำให้ฉันรับไม่ได้ในตัวเองก็คือ ภาพที่ฉันจับของเขารูดอีกครั้ง และอีกครั้ง

‘นะคะคุณกัปตัน นะคะ... ฉันต้องการคุณ’

กรี๊ด... ฉันสะบัดหน้าสุดแรงแล้วหลับตาปี๋ ฉันเกลียดความทรงจำที่มันย้ำเตือนฉันทีละนิด จนลืมเรื่องบ้าบอนั่นไม่ได้สักที

ก็ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้น! ทำไมไม่เมาแล้วลืม ๆ ไปซะ ทำไมต้องจำได้ด้วย ทำไม?