Intro- 2

“ถ้าฉันได้ยินคำว่าไอ้โรคจิตหลุดออกมาจากปากของเธออีกรอบ ฉันจะดูดนมของเธอทั้งเต้า...” ปากหยักเอ่ยแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน จนทำให้คนตัวเล็กหุบปากแทบไม่ทัน เพราะคิดว่าเขาไม่ได้แค่ขู่เธอแน่นอน

“อึก...!” มัดหมี่กลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคืองด้วยความตื่นกลัวกับคนตัวสูงโรคจิตคนนี้

“หึ...รู้จักกลัวบ้างก็ดี อย่าปากดีให้มาก” ชายหนุ่มยกมือสากอีกข้างวางทาบบนเต้าใหญ่ แล้วใช้ปลายนิ้วลูบไล้เนินหน้าอกอวบอิ่มที่เนียนนุ่มมือเบาๆ

“ฮึก~ ปล่อยฉัน” ร่างเล็กสะอื้นอย่างตื่นกลัวกับการกระทำของเขา โดยที่เธอไม่สามารถช่วยเหลืออะไรตัวเองได้ นอกจากยืนให้เขาลูบไล้หน้าอกของเธออยู่แบบนี้

“หึ...หายซ่าสักที” ปากหยักแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ โดยที่มือสากอีกข้างยังไม่ยอมปล่อยข้อมือเล็กที่จับรวบไว้เหนือศีรษะให้เป็นอิสระ แต่ทว่าเขากลับจ้องมองมือสากที่วางทาบไว้ที่หน้าอกอวบอิ่มด้วยแววตาดูลุ่มลึกราวกับคิดอะไรอยู่ในใจ

“อ๊ะ! ไอ้...” ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกอย่างแรง เมื่อมือสากบีบขยำหน้าอกของเธออย่างแรง

“อย่ามาปีนเกลียวเรียกฉันว่าไอ้ ถ้าไม่อยากโดนมากกว่านี้...” ปากหยักเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก และใช้ปลายนิ้วเกี่ยวขอบเกาะอกจะถกลงมา

“ปะ...เปล่านะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเรียกคุณว่าไอ้ ตะ...แต่ฉันออกเสียงสูงไปหน่อย ฉะ...ฉันกำลังจะพูดว่าไอ...ไอเลิฟยูน่ะค่ะ..” มัดหมี่รีบพูดอย่างร้อนรน ทั้งที่ภายในใจของเธอร้อนดั่งไฟด้วยความโมโห เธออยากจะใช้มือทุบหลังของเขาให้หัก เธออยากจะบีบปากหยักที่แสยะยิ้มราวกับโรคจิตให้เลือดทะลักออกมา แต่เธอก็ทำไม่ได้ดั่งใจคิด และต้องข่มอารมณ์ให้เย็นราวกับน้ำแข็ง เพราะผู้ชายคนนี้อันตรายเกินไปที่เธอจะต่อกลอนด้วย

“คิดว่าฉันโง่” ใบหน้าหล่อเหลาเลิกคิ้วขึ้นราวกับรู้เท่าทันความคิดของเธอ

กริ่งงงง...

แต่แล้วเสียงมือถือของเขาก็ดังขึ้นราวกับเสียงสวรรค์ที่ช่วยชีวิตหญิงสาวเอาไว้ทันพอดี เขาผละมือออกจากเต้าใหญ่ แล้วล้วงหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกง จนทำให้คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“ครับม้า...”

(อยู่ไหนลูก เข้ามาในงานได้แล้ว)

“ครับ...” เขาตอบรับคนปลายสายด้วยน้ำเสียงสุภาพ แล้วกดวางสาย

“ปล่อยฉัน...” มัดหมี่เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง

“ลองแทนตัวเองว่าน้อง แล้วเรียกฉันว่าพี่ใหญ่ ลองอ้อนฉันดูสิ เผื่อว่าฉันจะใจอ่อน” ปากหยักเอ่ยพูดราวกับคิดเรื่องสนุกอยู่ภายในใจ

“แล้วทำไมฉันต้องพูดตามที่คุณต้องการ” มัดหมี่เอ่ยถามคนตัวสูงที่สั่งให้เธอทำตามที่เขาต้องการ ซึ่งมันเป็นเรื่องไร้สาระสิ้นดี

“เธอไม่ต้องทำตามที่ฉันต้องการก็ได้ เพราะฉันเองก็อยากจะสั่งสอนเด็กอวดดีสักหน่อย” ชายหนุ่มเอามือวางทาบทับเต้าใหญ่ที่ล้นมืออีกครั้ง นิ้วเรียวยาวงอปลายซุกเข้าขอบเกาะอก แล้วดึงลงจนเกือบเห็นเม็ดถันอมชมพู

“กรี๊ดดดด!! ปะ...ปล่อยน้อง...” เสียงเล็กกรีดร้อง แล้วเอ่ยขอร้องคนตัวสูงด้วยน้ำเสียงติดอ่าง

“เสียงแข็งจังเลยวะ...” ริมฝีปากหยักเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงกวนประสาท

“ปล่อยน้องนะคะพี่ใหญ่~ อย่าทำน้องเลยนะคะ”

“หึ...” ไอศูรย์แสยะยิ้มออกมาอย่างพอใจกับเสียงออดอ้อนที่ฟังแล้วรื่นหู เขาดึงเกาะอกขึ้นไว้ตามเดิม จากนั้นเขาก็ผละมือออกจากข้อมือเล็กให้เป็นอิสระ ดวงตาคมกริบจ้องมองใบหน้าสวยหวานด้วยแววตาเรียบนิ่งครู่หนึ่ง ก่อนที่คนตัวสูงจะเดินออกไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ไอ้พี่ใหญ่ ไอ้ปีศาจ ไอ้โรคจิต” มัดหมี่ด่าทอไอศูรย์ตามหลังอย่างอัดอั้นตันใจด้วยน้ำตาคลอเบ้า เมื่อคนตัวสูงเดินออกไปไกลจากที่เธอยืนอยู่...