ตอนที่5

เช้าอันสดใสหรือเปล่า?...อัญญารินตื่นมาด้วยความระบมทั้งส่วนบนและล่างหลังจากอาบน้ำเสร็จคิดว่าจะได้พักแต่ก็ไม่คาลวินยังไม่พอใจเขายังจัดการเธอต่อบนเตียงอีกตั้งสองครั้งกว่าจะได้นอน

"อาหารเช้าครับคุณอัญญาริน" มือขวาคนสนิทของคาลวินนำอาหารเช้ามาส่งให้เธอและเขาทุกเช้า

"ขอบคุณนะคะคุณจอร์น" ร่างบางอยู่ที่เพนท์เฮาส์ของคาลวินมาหนึ่งปีแล้วไม่แปลกที่จะรู้จักกับคนสนิทของเขา

"คุณคาลวินล่ะครับ"

"ยังไม่ตื่นค่ะ" ร่างบางบอกกับจอร์นคนสนิทที่ไว้ใจได้ที่สุดของคาลวินเขารู้เรื่องของเธอและเจ้านายของเขาทุกอย่างและเขาเป็นคนที่เก็บความลับเรื่องของเธอกับคาลวินเอาไว้

"คุณอัญอยากรับอะไรเพิ่มมั้ยครับ" จอร์นปฏิบัติกับเธอไม่ต่างกับคาลวินเลยสักนิดให้เกียรติคาลวินยังไงกับอัญญารินก็ไม่ต่างกันแม้เธอจะบอกแล้วว่าเธอเป็นแค่ลูกน้องของคาลวินก็ตาม

"ไม่ค่ะขอบคุณนะคะ"

"อ่อยไอ้จอร์นแต่เช้าเลยเหรอ เมื่อคืนยังไม่หายคันสินะ" คาลวินออกจากห้องนอนด้วยสภาพที่นุ้งผ้าเช็ดตัวเพียงผืนเดียว

"เปล่าครับนายผมกับคุณอัญแค่คุยกัน" จอร์นรีบปฏิเสธเจ้านายทันทีเพื่อไม่ให้คาลวินเข้าใจผิดผู้หญิงของนายเขาไม่ยุ่งอยู่แล้ว

"เขาจะคิดอะไรก็ช่างเถอะค่ะคุณจอร์น" ร่างบางเหนื่อยที่จะแก้ตัวเขาอยากจะทำคิดหรือทำอะไรเธอปลงมานานแล้ว

"ปากกล้านักนะอยากหาอะไรยัดปากเก่งๆ มั้ย" คาลวินบีบแก้มเธอจนปากเล็กอ้าออกก่อนจะประกบปากสอดลิ้นหนาเข้าไปในโพรงปากของเธอต่อหน้าต่อตาคนสนิทที่ยืนอยู่ อัญญารินอายจนอยากจะหมุดหน้านี้เขาทำกับเธอแบบนี้เพื่อให้เธออายเธอรู้

"ถ้ายังปากดีอีกจะเจอสิ่งที่ใหญ่กว่าลิ้น" คาลวินพูดแล้วก้มมองที่เป้าตุงๆ ของตัวเอง

"โรคจิต" อัญญารินแอบด่าเขาเป็นภาษาไทยแน่นอนว่าคาลวินฟังไม่รู้เรื่อง

"ฉันรู้ว่าเธอหลอกด่าฉันเป็นภาษาบ้านเกิดของเธอ" คาลวินชี้หน้าเธอเขาฟังไม่ออกหรอกว่าเธอพูดว่าอะไรแต่สีหน้าและแววตาของเธอดูก็รู้ว่ากำลังด่าเขาอยู่

"ฉันไม่บังอาจว่าคุณหรอกค่ะคุณบอส" ร่างบางเชิดหน้าสู้กับเขาแต่ถ้าให้สู้จริงๆ เธอแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มขนาดตัวเขากับเธอต่างกับอย่างกับยักษ์กับคนแคระ

"ทำปากดีไปเถอะ เดี๋ยวคืนนี้ก็รู้" คาลวินขู่เธอเอาไว้ก่อน ทั้งคู่คุยกันจนลืมไปแล้วว่ามีอีกคนยืนมองอยู่

คาลวินและอัญญารินนั่งอยู่บนรถโดยมีคนขับคือจอร์นคนสนิทของเขา

"จอดข้างหน้าแล้วเธอลงไปซะ" คาลวินสั่งคนสนิทแล้วหันมาสั่งเธอต่อ ทุกวันถ้าใกล้ถึงบริษัทเขาจะให้เธอลงก่อนแล้วเดินเข้าไปทำเป็นไม่ได้มาด้วยกันแต่วันนี้เขาต้องการจะแกล้งเธอชัดๆ เขาให้คนสนิทจอดก่อนจะถึงบริษัทเป็นกิโลแล้วนี่ก็ใกล้จะถึงเวลาเข้างานแล้วจะเรียกรถแท็กซี่ก็คงยากเวลาทำงานแบบนี้ทุกคนก็ต้องไปทำงานรถแท็กซี่ก็ไม่ค่อยจะว่าง

"แต่นายครับตรงนี้มันไกลนะครับ" จอร์นเห็นว่ามันไม่ใช่ที่ที่เคยจอดเลยรีบบอกกับเจ้านาย

"ฉันเป็นเจ้านายฉันสั่งก็ต้องทำ เธอ! ลงไปได้แล้ว ถ้าไปสายกว่าฉันรู้นะจะโดนอะไร" อัญญารินลงจากรถตามคำสั่งของเขายัง

บรื้นนน~ รถคันหรูแล่นผ่านหน้าเธอไปอย่างเร็ว แล้วแบบนี้เธอจะไปถึงก่อนเขาได้ยังไง

"เมื่อไหร่จะหมดเวรหมดกรรมสักทีนะ ยัยอัญแกตายแน่ๆ" ร่างบ่นพึมพำยังไงวันนี้เธอก็ต้องโดนอีกแล้วแทบไม่มีวันไหนที่เธอได้พัก

@บริษัทมอร์เชล

อัญญารินวิ่งกระหืดกระหอบเข้าบริษัทกดลิฟต์รัวๆ ด้วยความรีบร้อน

ติ๊ง~ ลิฟต์เปิดมาชั้นบนสุดที่มีคนใจร้ายยืนวางมาดรอเธออยู่หน้าลิฟต์

"เธอช้ากว่าฉัน 15 นาที" คาลวินยืนมองนาฬิการอเธอเพื่อจะลงโทษที่เธอมาช้า

"ฉันหารถแท็กซี่ไม่ได้ค่ะ ฉันรีบที่สุดแล้ว"

"ฉันไม่สนคำแก้ตัวสายก็คือสาย"

"แต่นี่มันยังไม่ถึงเวลาเข้างานเลยนะคะเหลืออีก 6 นาที" อัญญารินยื่นนาฬิกาข้อมือให้เขาดู

"ฉันบอกแล้วไงว่าไม่สน สายก็คือสาย!" คาลวินเน้นเสียงดังฟังชัด เขาเป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเองที่สุดเท่าที่อัญญารินเคยเจอมา ร่างบางได้แต่ก้มหน้ารับกรรมจะอธิบายไปเขาก็ไม่สนใจคำของเธออยู่ดี