ตอนที่3

            ปัจจุบัน

            ร่างบางนั่งคิดเรื่องราวที่ผ่านทั้งหมดตั้งแต่ที่เธอเจอกับคาลวิน เธอกลายเป็นทาสกามของเขาเพียงเพราะเขาต้องการเอาคืนในสิ่งที่พี่สาวของเธอทำไว้ ทุกวันนี้หน้าที่เลขาส่วนตัวของเธอก็ไม่ต่างกับทาสอารมณ์เคลื่อนที่เขาสั่งให้ไปไหนเธอต้องไปในสัญญาแผ่นนั้นที่เธอเห็นเมื่อหนึ่งปีที่แล้วมันคือสัญญาที่มัดเธอไว้เธอไม่มีทางหาเงินสิบล้านเหรียญสหรัฐมาให้เขาได้แน่นอนเธอทำได้แค่เพียงทำตามที่เขาสั่งไปเรื่อยๆ จนกว่าเขาจะหาตัวพี่สาวของเธอเจอซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ว่าพี่สาวของเธอไปอยู่ที่ไหนเมื่อห้าปีที่แล้วพี่สาวเธอหนีออกจากบ้านหลังรู้ความจริงที่แม่ปิดบังมาตลอด

            "ลงได้แล้วนั่งเหม่ออยู่ได้ เห็นแล้วรำคาญ" คาลวินหันมาบอกเธอที่กำลังนั่งเหม่อคิดเรื่องราวผ่านมา

            "ค่ะๆ" ร่างบางหอบเอกสารของเขาลงจากรถเดินตามเขาไปติดๆ วันนี้คาลวินนัดลูกค้าเอาไว้เลขาส่วนตัวอย่างเธอก็ต้องตามมาด้วย

            "รอข้างนอก" เขาสั่งให้เธอรอด้านนอกร้านอาหารแล้วเดินตัวปลิวเข้าไปในร้านอาหารสุดหรู ร่างบางได้แต่ยืนถือแฟ้มเอกสารอยู่หน้าร้านตามคำสั่ง

            "นัดลูกค้าแล้วทำไมไม่เอาเอกสารเข้าไป" อัญญารินบ่นเป็นภาษาไทย มองแฟ้มในมือของตัวเองสายตาสอดส่องเข้าไปในร้านอาหารเพื่อหาคนเป็นเจ้านาย

            "ที่แท้ก็นัดสาวไม่ได้นัดลูกค้า" ร่างบางบ่นออกมาเห็นเขากำลังนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่คุยกับสาวสวยดูยังไงก็เป็นนางแบบไม่ก็ดารา ในเมื่อเขานัดกับคนอื่นไว้แล้วทำไมต้องลากเธอมาด้วยนะ ร่างบางได้แต่บ่นแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ตอนนี้ที่เธอทำได้คือหาเก้าอี้เพื่อนั่งรอเพราะดูแล้วคนด้านในจะคุยกันยาว

            ครืน~ ครืน~ เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้นอัญญารินยิ้มดีใจเมื่อเห็นเบอร์ของผู้เป็นแม่

            "สวัสดีค่ะแม่" ร่างบางตอบกลับเสียงสดใสเมื่อแม่โทรมาหาเธอเพราะไม่ได้กลับบ้านนานถึงหนึ่งปีเธอเลยคิดถึงครอบครัวมากเวลาได้คุยกันก็จะมีความสุขทุกครั้งพ่อและแม่ของเธอเหมือนที่เติมพลังงานให้กับเธอในแต่ละวัน

            'เลิกงานหรือยังลูก' เสียงของผู้เป็นแม่ถามเธอ

            "เลิกแล้วค่ะกำลังจะกลับที่พัก"

            'กลับดีๆ นะลูก ระวังเนื้อระวังตัวด้วยล่ะ' คนเป็นแม่ทุกคนย่อมเป็นลูกกันทั้งนั้น

            "เงินที่อัญส่งไปพอหรือเปล่าคะแม่ ถ้าไม่พอเดี๋ยวอัญส่งให้อีก" ทุกวันนี้เธอนอนกับเขาแลกเงินเพื่อส่งไปให้ครอบครัวที่ประเทศไทย เมื่อต้นปีที่ผ่านมาพ่อของเธอเพิ่งไปหาหมอแล้วได้รู้ว่าพ่อของเธอเป็นโรคไตต้องฟอกไตทุกสัปดาห์แล้วยังมีทั้งโรคเบาหวาน ความดันอีกลำพังเงินขายขนมก็ไม่ได้มีมากพอ ช่วงที่พ่อของเธอป่วยก็ทำให้ไม่ได้ทำขนมไปส่งที่ตลาดตอนนี้เธอเลยกลายเป็นเสาหลักของครอบครัว

            'พออยู่ลูก อัญเก็บไว้ใช้บ้างก็ได้ลูก'

            "อัญไม่ได้ใช้อะไรมากค่ะจะส่งไปให้เรื่อยๆ นะคะแม่" ครอบครัวเธอไม่รู้ว่าเธอกำลังทำตัวเหมือนผู้หญิงไม่มีศักดิ์ศรีเธอไม่อยากบอกให้ท่านไม่สบายใจเธอก็แค่ยอมรับชะตากรรมให้เรื่องนี้มันจบไปก็พอ

            'อัญได้ข่าวอรบ้างมั้ยลูก' ผู้เป็นแม่ถามเธอถึงลูกสาวอีกคน

            "ไม่เลยค่ะแม่ ถ้าได้ข่าวอัญจะรีบบอกแม่นะคะ" เธอก็ภาวนาให้คาลวินได้ข่าวพี่สาวของเธอบ้างเธอเป็นห่วงพี่สาวกลัวจะลำบาก

            "ไปได้แล้ว" เสียงทุ้มของคาลวินสั่งเธอที่กำลังยิ้มหวานคุยโทรศัพท์เป็นภาษาไทยที่เขาฟังไม่ออก

            "แม่คะ..อัญจะโทรไปใหม่นะคะ" ร่างบางบอกกับแม่แล้วรีบวางสายก่อนจะหอบเอกสารแล้ววิ่งตามเขาไป

            บรื้นนน~ แต่ไม่ทันเธอวิ่งตามเขามาที่ลานจอดรถแต่ไม่ทันเขาให้คนขับรถออกรถไปเสียแล้วทั้งที่เธอก็ยืนอยู่ตรงนั้น

            "โดนทิ้งอีกแล้ว" อัญญารินทำหน้าเศร้าเธอมัวแต่เก็บเอกสารที่หล่นระหว่างทางมาช้าไม่ถึงหนึ่งนาทีเขาก็ไม่รอเธอแล้ว นี่แหละตัวตนของคาลวินที่เธอต้องเจอในทุกวันทั้งเอาแต่ใจตัวเอง อยากได้อะไรก็ต้องได้ ไม่ยอมใครและเจ้าคิดเจ้าแค้นและแสนเย็นชา