9.จะเป็นอย่างไร

เมื่อนักดนตรีเริ่มบรรเลงเพลง แขกทั้งหลายก็ทยอยเดินเข้ามากันอย่างคับคั่ง แน่นอนว่าหน้าที่ของสาวใช้นั้นเริ่มงานยุ่งตั้งแต่ตรงนั้น หน้าที่ของจีเซลคือการดูแลความเรียบร้อยแต่ทว่าเพราะเธอไม่อาจเอาเปรียบสาวใช้คนอื่นได้ จีเซลจึงเดินเข้ามาช่วยจัดโต๊ะอาหาร

งานเลี้ยงที่เธอเห็นผ่านจอโทรศัพท์ ในยามนี้เมื่อได้มาเห็นด้วยตาทั้งสองข้างนี้ มันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเลย..ถึงแม้ว่างานนี้จะเป็นจุดเริ่มต้นความวุ่นวายใน ชีวิตของเดเมี่ยนก็ตามที

เรื่องมันเกิดขึ้นมาตรงที่เดเมี่ยนมีพลังที่สามารถมองเห็นปีศาจได้ และเขามองเห็นปีศาจที่อยู่ด้านหลังของท่านเคาน์..ด้วยเหตุนั้นเขาจึงไม่อาจทนอยู่กับความไม่ถูกต้องได้ เดเมี่ยนจะเปิดโปงท่านเคาน์ต่อหน้าคนอื่นว่าเขา..มองเห็นปีศาจในตัวของท่านเคาน์

ถึงแม้ว่าลูกแม่จะเป็นคนดีมากแค่ไหน แต่การทำแบบนั้นมันออกจะทึ่มทื่อไปสักหน่อย..เพราะนอกจากจะเป็นศัตรูกับท่านเคาน์แล้ว เหล่าขุนนางก็ไม่มีใครเชื่อเขาเลย..บางคนยังกล่าวอ้างว่าท่านดยุคนิกซ์เป็นพวกเสียสติอีกต่างหาก

ใจจริงเธออยากจะจับเขามาเขย่าตัวสักหน่อย ว่าหนูทำไปทำไมลูก..การป่าวประกาศออกไปแบบนั้นมีแต่จะทำให้เขาเดือดร้อนทั้งนั้น

พอคิดถึงเรื่องนั้นจีเซลก็อดจะถอนหายใจออกมาไม่ได้เลย

“เหนื่อยรึเปล่าจีเซล เจ้าไปพักก่อนได้นะ..เจ้าช่วยงานข้ามามากแล้ว อีกทั้งวันนี้ท่านเคาน์ก็ต้องเข้าร่วมงานไม่ใช่รึไง เพราะอย่างนั้นเจ้าควรจะไปดูท่านเคาน์เพื่อรับใช้และช่วยเหลือท่านบ้างนะ”

จริงอยู่ที่ท่านเคาน์จะต้องเข้าร่วมงาน แต่ทว่าเขาบอกเองนี่ว่าให้เธอไปพักได้น่ะ อีกทั้ง..เธอควรทำหน้าแบบไหนดีล่ะเมื่อยืนอยู่ต่อหน้าเขา ตีหน้านิ่งๆ ราวกับว่าไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นมาก่อน หรือว่าจะส่งยิ้มให้เขาด้วยรอยยิ้มแสนอ่อนหวาน..

แต่ที่คิดมาก็คงไม่กล้าทำหรอก เมื่ออยู่ต่อหน้าของเขาเธอก็คงจะยืนตัวสั่นเหมือนทุกครั้งแน่ๆ

“อืม..เช่นนั้นข้าขึ้นไปดูท่านเคาน์หน่อยดีกว่า”

เมื่อกล่าวจบจีเซลก็ปลีกตัวออกมา เธอเดินขึ้นไปยังชั้นสองของคฤหาสน์เพื่อตรงเข้าไปยังห้องนอนของท่านเคาน์

“ท่านเคาน์อยู่ด้านในไหมคะ ข้าแค่จะมาช่วยท่านเคาน์เตรียมตัว..”

บอกว่าไม่อยู่สิ..ได้โปรด

“ท่านเคาน์อยู่ด้านในครับ เจ้าเข้าไปได้เลยจีเซล..ท่านพ่อบ้านกำลังช่วยท่านเคาน์เตรียมตัวอยู่ แต่ทว่าดูเหมือนท่านเคาน์จะไม่ถูกใจเท่าไหร่นัก..เจ้ารีบเข้าไปเลย”

ประตูไม้บานใหญ่ถูกเปิดออกมา และนั่นคือสัญญาณที่บอกกล่าวกับเธอว่ามันไม่มีทางเลือกอีกแล้ว เธอต้องเดินเข้าไปด้านในนั้นเพื่อทำหน้าที่สาวใช้ส่วนตัว

และเมื่อจีเซลเดินเข้ามา พ่อบ้านคอลตันก็ส่งยิ้มให้เธอราวกับว่าเขารอคอยเธอมานานแสนนาน

“อา..จีเซลเจ้ามาแล้วอย่างนั้นสินะ เช่นนั้นเจ้ามาช่วยนายท่านเถิด ข้ามีงานที่จะต้องไปจัดการด้านล่าง..”

จีเซลส่งสายตามองท่านพ่อบ้านราวกับเธอกำลังอ้อนวอนขอให้เขาอยู่ที่นี่กับเธอหน่อย แต่ทว่ามีหรือที่คอลตันจะกล้าอยู่เป็นก้างขวางคอน่ะ เขารีบเดินออกมาโดยที่พยายามหันหน้ามองไปทางอื่นเพื่อไม่ให้ตัวเองมองเห็นสายตาอันน่าสงสารของจีเซล

เมื่อคอลตันออกไปแล้ว ฟาเบียนก็เดินเข้ามาหาจีเซล กระดุมเสื้อตัวในของเขายังติดไม่ครบทุกเม็ดเลยด้วยซ้ำ..นั่นทำให้เธอมองเห็นแผงอกแกร่งที่โผล่พ้นเสื้อของเขาออกมา

“เท่าที่จำได้ ข้าบอกให้เจ้านอนพัก”

จีเซลหัวเราะออกมาเบาๆ

“ข้า..ไม่ง่วงค่ะ คงเพราะเข้านอนมามากพอแล้ว ให้ข้าช่วยนะคะ”

เธอควรจะแยกแยะเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวออกจากกันให้ชัดเจน ไม่ควรเอามารวมกันและ..หน้าที่ของเธอมันคือการเป็นสาวใช้ของเขา เพราะอย่างนั้นเธอควรจะทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด

“อา..อย่างนั้นเองสินะ”

เขาหลุบตาลงเพื่อมองหน้าเธอ ส่วนจีเซล..เธอพยายามตั้งสมาธิอยู่กับการติดกระดุมเสื้อของเขา โชคดีเท่าไหร่แล้วที่ท่านคอลตันช่วยใส่กางเกงของท่านเคาน์แล้วนั่นทำให้งานของเธอมันง่ายดายขึ้นเยอะเลย

“ยากจังนะ..แค่เจ้าอยู่ใกล้ๆ เช่นนี้ร่างกายของข้าก็ร้อนไปหมดเลย..”

คำกล่าวนั้นกระซิบด้วยน้ำเสียงกระเส่าอยู่ที่ข้างหู ฟาเบียนขยับเข้าไปใกล้จีเซลให้มากอีกหน่อย ในขณะที่เธอก้าวเท้าถอยหลังเพื่อหลีกหนีเขา เธอถอยหลังหนีเขาจนแผ่นหลังของตัวเองชนกับกำแพงแล้ว และนั่นทำให้จีเซลหมดหนทางในการหลบหนีออกจากคมเขี้ยวของอสรพิษแล้ว

“...ข้าจะสวมเสื้อตัวนอกกับผ้าคลุมให้นะคะ รบกวนท่านเคาน์ช่วยถอยออกไป..สะ..สักหน่อย”

ฟาเบียนแสยะยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

“แต่ข้าไม่อยากถอยเลยนี่ ข้าอยากอยู่อย่างนี้อีกสักพัก”

นี่มันแย่มากกว่าที่คิดเอาไว้ เพราะเธอเผลอเมื่อไหร่ รับรองได้เลยว่าเธอคงจะตกลงไปในหลุมพรางที่เขาขุดเอาไว้อย่างแน่นอน

มาสืบความลับอะไรกัน แค่จะเอาตัวรอดจากท่านเคาน์เธอยังทำไม่ได้เลยให้ตายสิ

“แต่ที่ด้านล่าง..แขกทุกท่านกำลังรอคอยท่านเคาน์อยู่นะคะ ข้าอยู่ที่นี่เสมอไม่ได้คิดจะหนีไปไหน..”

เรื่องนั้นมันแน่นอนอยู่แล้ว เพราะถึงเธอจะหนีไปที่ไหนก็คงไม่อาจหนีพ้นเงื้อมมือของเขาหรอก

“พูดจาน่าฟังจังเลยนะ...”

จีเซลขบเม้มริมฝีปากไปมาอย่างหวาดหวั่น เธอกำลังกลัวว่าเขาจะทำอะไรแปลกๆ กับเธออีกรึเปล่า และยังไม่ทันที่เธอจะได้ตั้งตัว..ท่านเคาน์ก็ยกขาทั้งสองข้างของเธอขึ้นมา ไม่รู้ว่าเพราะตกใจหรือว่าเพราะอะไร..เธอถึงได้ยกมือขึ้นมากอดคอของเขาเอาไว้แน่น..

“คืนนี้หากข้าไม่พบเจอเจ้าที่ห้องนี้ละก็ ข้าจะขังสาวใช้ที่ชื่อว่าอันนาในห้องใต้ดินสักเดือน”

“ดะ..เดี๋ยวสิคะ เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับอันนา..”

“เพราะหากข้าขู่เจ้า เจ้าก็คงจะตีมึนแล้วหลบอยู่สักแห่งในคฤหาสน์นี้ ข้าไม่ชอบเล่นซ่อนหาหรอกนะจีเซล ข้าอยากมั่นใจว่าเจ้าจะมารอข้าที่นี่..”

เขาเลิกกระโปรงของเธอขึ้นไปกองบนเอวก่อนจะขยับสะโพกเบาๆ

“เห็นไหมว่าแค่เจ้าสัมผัสข้า มันก็ตื่นขึ้นมาเช่นนี้แล้ว..ข้าต้องการเจ้ามากเหลือเกินจีเซล..”

เขาจุมพิตลงไปบนลำคอของเธอเบาๆ สัมผัสแสนวาบหวามนั้นทำเอาเธอต้องหลับตาลงในทันที

“แล้ว..มันจะเป็นอย่างไรต่อไปกันคะ หลังจากที่ท่านเก็บเกี่ยวความสุขจากข้าไปแล้ว ข้าควรจะทำอย่างไรต่อไปในวันรุ่งขึ้น ข้าต้องทำเหมือนกับว่าเรื่องมันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน หรือว่าท่านจะให้เงินข้าสักก้อนเพื่อให้ข้าออกไปจากที่นี่..ไม่อย่างนั้นท่านเคาน์จะเลี้ยงดูข้าในฐานะของนางบำเรออย่างนั้นหรือคะ และในบางทีท่านอาจจะ..สังหารข้าก็ได้ ข้าแค่อยากแน่ใจว่าชีวิตของข้านั้นมันจะดำเนินไปแบบไหนหลังจากที่ท่านได้ในสิ่งที่ต้องการไปแล้วน่ะ”