เหมือนดั่งหยวนหยาง

“ฮูหยิน ท่านจะไปที่ใดหรือเจ้าคะ”

“ข้าจะไปหาท่านโหว”

“บ่าวจำได้ว่าวันนี้ท่านโหวกับอนุจ้าวจะไปงานเลี้ยงที่สกุลจ้าวจัดขึ้นไม่ใช่หรือเจ้าคะ ไม่แน่ว่าตอนนี้พวกเขาอาจออกเดินทางแล้ว”

“ตระกูลจ้าวอยู่ใกล้จวนของเราแค่ปลายจมูก อีกอย่างงานเลี้ยงจัดตอนเย็นมิใช่หรือ ตอนนี้เพิ่งจะยามซื่อยังอีกหลายชั่วยามกว่างานเลี้ยงจะเริ่ม”

“ท่านยังจะไปเห็นภาพบาดตาอีกหรือเจ้าคะ” เจาฝางถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง เพราะทุกครั้งที่นายหญิงไปที่นั่นล้วนต้องทนเห็นท่านโหวกับอนุจ้าวป้อยอพูดคำหวานใส่กัน โดยไม่ไว้หน้านางสักนิด

“นำชุดของท่านโหวมาให้ข้าที” เจียหรงเปลี่ยนเรื่อง แม้ตอนนี้จะยังไม่ชินที่ต้องทนเห็นคนที่ตนรักอยู่กับสตรีอื่น แต่ในไม่ช้านี้นางคงชินชาไปเองนั่นแหละ ตั้งแต่ออกเรือนมาเพิ่งเข้าใจหัวอกของสตรีที่แต่งงานแล้วก็ตอนที่สามีรับอนุเข้าจวนมา พวกนางเหล่านั้นคงรู้สึกเหมือนกับนางในตอนนี้ แม้เจ็บปวดรวดร้าวเพียงใดแต่ต้องซ่อนความรู้สึกเหล่านั้นภายใต้รอยยิ้มเย็น เพียงเพราะเป็นฮูหยินเอกจะใจแคบกับเรื่องพวกนี้ไม่ได้

อีกหนึ่งหน้าที่สำคัญของฮูหยินเอกคือการส่งเสริมให้สามีมีทายาทเพื่อสืบทอดตระกูลหยาง ในอนาคตไม่แน่ว่านางอาจต้องรับอนุเข้าจวนมาอีกหลายคน สกุลหยางจะได้มีทายาทมากหน่อย

เจาฝางใช้เวลาเพียงไม่นานจึงได้นำชุดที่ว่ามาด้วย ชุดที่เจียหรงลงมือปักเองกับมือมีสีดำขลับปักลวดลายก้อนเมฆมีนกหยวนหยางสองตัวกำลังเกาะอยู่ที่กิ่งไม้

“ในเมื่อตัดชุดเสร็จแล้ว ข้าจะนำไปให้ท่านโหว"

"อันที่จริงบ่าวมีเรื่องอยากถามท่านมานานแล้ว"

"ว่ามาเถิด" ตอบทั้ง ๆ ที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่ลายปักไม่ห่าง ไม่เสียแรงที่อดหลับอดนอนหลายคืน นกหยวนหยางคู่นี้เปรียบดั่งความรักที่นางมีต่อเขา รักมั่นไม่จางหาย

"ทำไมอาภรณ์ชุดนี้ต้องเป็นสีดำด้วยล่ะเจ้าคะ หากใช้สีอื่นท่านคงไม่ต้องอดหลับอดนอนเช่นนี้" เอ่ยถามด้วยความสงสัย หากดูผิวเผินคงเห็นเป็นเพียงอาภรณ์สีดำราบเรียบเท่านั้น เพราะด้ายที่ฮูหยินใช้ปักลายนั้นเป็นสีดำเหมือนกันจะแตกต่างก็ตรงที่สีของด้ายมีสีที่อ่อนกว่าเล็กน้อยก็เท่านั้น ด้วยเหตุนี้ทำให้เวลาปักผ้าต้องใช้เวลานานมากขึ้นเกือบเท่าตัว

ครั้นได้ยินคำถามของสาวใช้คนสนิททำให้เจียหรงเผลอยิ้มออกมา คราแรกที่ได้พบพี่เฟยหลงเขาก็สวมชุดสีดำเช่นนี้ ด้วยเหตุนี้นางถึงตัดสินใจเลือกตัดชุดสีดำให้เขา

"ข้าแค่คิดถึงเมื่อครั้งที่เจอท่านโหวครั้งแรก อีกอย่างเสื้อผ้าส่วนใหญ่ของเขาล้วนมีสีเข้ม หากเลือกไม่ดีไม่แน่ท่านพี่อาจน้อยใจที่ข้าจำสิ่งที่เขาชอบไม่ได้"

"ท่านก็เป็นเช่นนี้ ลืมไปแล้วหรือเจ้าคะว่าท่านโหวเคยหักหน้าท่านมากี่ครั้งแล้ว"

"ไม่รู้สิ" แม้ปากจะเอ่ยตอบสาวใช้อย่างไม่ใส่ใจ ทว่าใจของนางยังจำได้ดี ราวกับว่ายิ่งเขาเมินเฉยต่อนางมากเท่าใด นางยิ่งต้องวางตัวให้ดีกว่าเดิมเพื่อที่จะได้ยืนเคียงข้างเขาได้ ถึงแม้ว่าข้างกายเขาจะมีสตรีอีกคนก็ตามที

"ท่านเคยถามข้าเรื่องออกเรือนตอนนั้นข้ายังลังเลที่จะตอบคำถามของท่าน แต่ตอนนี้ไม่ได้เป็นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว"

"ทำไมงั้นรึ"

"พอเห็นสภาพท่านแล้ว ทำให้บ่าวรู้ว่าบ่าวควรจะอยู่รับใช้ข้างกายท่านต่อไป ดีกว่าต้องทนเห็นสามีมีอนุภรรยา"

"สภาพข้าดูแย่มากเลยหรือ" นางแค่นขำ ถึงจะเศร้าใจเวลาที่เห็นเขาอยู่กับอนุจ้าว แต่ยังถือว่ามีความสุขชโลมใจอยู่บ้างตอนที่ได้เห็นใบหน้าของเขาบ่อย ๆ ต่างจากเมื่อก่อนที่นานครั้งจะได้พบกันสักหน

ไม่ต่างกับเหมือนกับต้นไม้ที่รอฝนในฤดูแล้ง

"พอเห็นท่านทุกข์ใจบ่าวก็ทุกข์ใจด้วย ทว่าพอเห็นรอยยิ้มของท่านบ่าวถึงได้รู้สึกเบาใจว่าท่านยังสบายดี"