ep2

“นุช...เจอเอดเวิร์ด แฟนนุชที่ร้านค่ะ คุณอาวุธกรุณาให้ยืมเงินทุนในการเปิดร้าน คุณลืมไปแล้วหรือคะ”.

“อ้อ....ร้านเหล้า ร้านนั้น ขายดีไหมครับ”

“ค่ะ พออยู่ได้ค่ะ แล้วมันก็ทำให้นุชเป็นตัวของตัวเอง เป็นนายตัวเองนี่มันดีนะคะ”

“ครับ...ผมยินดีจริง ๆ นะที่ช่วยคุณได้ และวันนี้คุณก็จะมีชีวิตใหม่กับคนที่คุณรัก”

“ก็...ไม่เชิงนักหรอกค่ะ คุณก็รู้ว่านุชรักใคร”

อาวุธเอนหลังพิงกับโซฟาตัวโปรด ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าหญิงสาวที่กำลังจะแต่งงานคนนี้ รักใครอยู่ ลึก ๆ เขาก็ลำพองตัวเองอยู่เหมือนกันว่าคนอย่างเขา มีผู้หญิงผ่านมาอย่างไม่ขาด และส่วนใหญ่ผู้หญิงเหล่านั้นก็รักเขา...เพียงแต่ว่า....ไม่มีใครทนอยู่กับเขาได้สักคน

“บางที...ความรักมันก็ไม่จำเป็นในการใช้ชีวิตมั้งครับ”

“แต่นุชว่า....มันจำเป็นสำหรับการใช้ชีวิตมากเลยนะคะ วันหนึ่งที่คุณมีคนที่คุณรักเธอจริง คุณจะยอมทำทุกอย่างเพื่อเธอ”

“ผมทำเพื่อผู้หญิงของผมเสมอ”

นุชนารถยิ้ม...ข้อนี้เธอรู้ดี เพราะเธอก็เคยเป็นผู้หญิงของเขามาก่อน ไม่ผิดหรอกที่เขาจะบอกว่าเขาทำเพื่อผู้หญิงของเขา แต่นั่นมันเรื่องของทรัพย์สินนอกกาย แต่หัวใจล่ะ...เขาไม่เคยรู้เลย

“ค่ะ....นุชรู้....”

นุชนารถหยิบเช็คใบหนึ่งออกมาวางตรงหน้าเขา

“นี่ค่ะ...นุชเอาเงินที่คุณให้นุชไปตั้งตัวมาคืน เอดเวิร์ดเขาน่ารักค่ะ เขาไม่อยากให้นุชต้องกังวลว่านำเงินทุนของใครมาลงทุน แล้วปิดกิจการหนี”

“อ้อ....ถ้าเป็นความตั้งใจของคุณผมจะรับไว้”

อาวุธยิ้มให้กับหญิงสาวอย่างบริสุทธิ์ใจ รับเช็คนั้นมาโบกเบาๆ ราวกับเห็นว่ามันเป็นสิ่งแปลกประหลาด ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหน กลับมาคืนเงินที่เขาให้ไปสักราย และเขาก็ไม่เคยคิดว่าเขาจะได้มันคืน ในเมื่อให้ไปแล้วก็คือให้

“นุชกลับก่อนนะคะ แวะมาหาคุณ เพื่อมาลาเท่านั้น”

นุชนารถขยับตัวลุกขึ้นยืน ทำให้อาวุธลุกขึ้นยืนด้วยตามมารยาท ร่างสูงใหญ่ของเขา ทำให้ร่างโปร่งบางแต่อวบอัดของนุชนารถเล็กลงไปทันที เธอเดินเข้ามาหาเขาแล้วสวมกอด

“นุชจะคิดถึงคุณค่ะ” เธอพูดเสียงเครือ

อาวุธกระชับกอดหญิงสาวตอบ แล้วก้มลงจูบที่เรือนผม

“โชคดีนะครับ”

ทั้งคู่ผละออกจากกันด้วยรอยยิ้ม แววตาของนุชนารถหม่นเศร้าชั่วครู่ ก่อนจะปรับเป็นปกติ ขณะที่อาวุธอยู่ในท่าทีสบาย ๆ อย่างที่เขาเคยเป็น

นุชนารถร่ำลาชายหนุ่มที่เธอเคยหลงรักออกมาด้วยหัวใจที่เต้นไหว อนาคตข้างหน้าของเธอน่าจะดีขึ้น เพื่อตัดใจจากเขา จำต้องให้เอดเวิร์ดช่วย อย่างที่เพื่อนของเธอบอก...ชะนี เมื่อมันจะเปลี่ยนกิ่งไม้ มันต้องจับกิ่งใหม่ให้ได้เสียก่อน จึงจะปล่อยกิ่งเดิม...เธอก็เช่นกัน

******

อาวุธนั่งมองเช็คในมือแล้วทำหน้านิ่วคิ้วขมวด....จำนวนเงินอาจจะมากมายสำหรับคนอื่น แต่สำหรับเขามันก็ไม่ได้มากมายอะไรนัก เพราะมันคือโอกาสที่ทำให้ชีวิตคน ๆ หนึ่งหลุดพ้นวงจรเดิม ๆ และมีชีวิตใหม่ สิ่งแวดล้อมใหม่ และวันนี้เธอก็หลุดจากสังคมเดิมๆ ของเธอไปมีชีวิตครอบครัว แต่ทำไมเขารู้สึกว่าตัวเอง....ดูแปลก ๆ ไป คล้ายกับว่าหัวใจมันร่ำร้องหาอะไรสักอย่าง

อาวุธหวนคิดถึงคืนแรกที่เขาเจอนุชนารถ คืนนั้นเธอร้อนแรงและตอบสนองเขาจนเขาติดใจ จนต้องมีครั้งต่อ ๆ มา กระทั่งครั้งสุดท้ายที่เกาะเสม็ด

คืนวันนั้น.......

นุชนารถนอนซุกอยู่กับแผงอกกว้างกำยำของชายหนุ่มผู้ทรงเสน่ห์และร่ำรวย เธอหลับสนิทหมดแรงกับเกมกามกรีฑาที่ฟาดฟันกันอย่างดุเดือด โดยที่ไม่มีใครยอมใคร เพราะอย่างนี้นี่เองที่ทำให้อาวุธติดใจลีลารักของนุชนารถอยู่ไม่น้อย

เสียงโทรโทรศัพท์เป็นเพลงเทคโนแดนซ์ตามสมัยนิยม ดังขึ้นมาในช่วงเวลาที่เขาทั้งคู่น่าจะได้พักผ่อน หลังจากผ่านค่ำคืนที่ร้อนเร่า

“ฮัลโหล...”

ปลายสายคือลูกน้องคนสนิทที่บาร์ในกรุงเทพฯ โทรศัพท์เข้ามาแจ้งว่าเพื่อนรักของเขาคมกริชได้เข้ามาหาเขาในช่วงหลายวันที่เขาไม่อยู่ ความน่าจะเป็นของคมกริช เพื่อนรัก คือ...ความเข้าใจผิดในครอบครัวของภรรยาที่เขาเอามาขัดดอกเงินกู้ และเวลานี้พ่อของภรรยากำลังป่วยหนักด้วยความเข้าใจผิด