บทที่ 8 ชะตาของผู้ถือครองแหวนหยกได้เปลี่ยนไปแล้ว...ตลอดกาล!

บทที่ 8 ชะตาของผู้ถือครองแหวนหยกได้เปลี่ยนไปแล้ว... ตลอดกาล!

ไป๋อวี้เจียวสูดลมหายใจลึก กวาดตามองมิติหยกพันปีรอบกายอีกครั้ง กลิ่นหอมของสมุนไพรทิพย์และไอพลังวิญญาณที่ลอยอบอวลทำให้จิตใจที่เคยหนักอึ้งเบาสบายขึ้น แม้จะอยากสำรวจขุมทรัพย์แห่งนี้ต่อเพียงใด แต่สัญชาตญาณเตือนนางว่า เวลาในโลกภายนอกกำลังเดินไป นางต้องรีบกลับไปหาท่านแม่

ก่อนจะจากไป สายตาของนางหยุดลงที่ บ่อน้ำพุวิญญาณ อีกครั้ง ละอองน้ำสีรุ้งที่ลอยฟุ้งอยู่เหนือผิวน้ำช่างยั่วยวนใจนัก

“น้ำพุวิเศษเช่นนี้…สรรพคุณล้ำเลิศถึงเพียงนี้ หากข้าสามารถนำออกไปให้ท่านแม่และทุกคนในครอบครัวดื่มได้ พวกเขาจะต้องหายเจ็บป่วยและแข็งแรงขึ้นอย่างแน่นอน” นางรำพึงในใจ ความมุ่งมั่นฉายชัดในดวงตา

ร่างเล็กเดินสำรวจไปรอบ ๆ แท่นศิลาเพื่อหาภาชนะ ทันใดนั้น สายตาของนางก็ปะทะเข้ากับ ขวดหยกสีเขียวอมฟ้า ใบหนึ่งที่วางโดดเด่นอยู่บนแท่นหยกขาว แสงสว่างจาง ๆ แผ่ออกมาจากตัวขวด เมื่อมองไปยังเสาหินต้นที่ 31 ซึ่งระบุที่มา ขนอ่อนบนแขนของนางก็ลุกชัน

“ขวดหยกใบนี้…เป็นสมบัติของจอมเวทย์เนตรทิพย์ ผู้ยิ่งใหญ่แห่งยุคบรรพกาล!”

ขวดหยกใบนั้นงดงามเกินคำบรรยาย เนื้อหยกใสกระจ่างดั่งมรกตเนื้อดีที่สุด แต่กลับมีประกายสีฟ้าเจือปนราวกับท้องมหาสมุทร ลวดลายเถาวัลย์เงินยวบยาบที่สลักเสลารอบตัวขวดดูราวกับมีชีวิต ขยับไหวเบา ๆ ยามต้องแสง ขนาดของมันพอดีมือป้อม ๆ ของนาง คาดว่าจุได้ราวครึ่งลิตร

“เจ้าขวดใบนี้แหละ… เหมาะสมที่สุด”

ไป๋อวี้เจียวพึมพำ ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าขวดหยก ทันทีที่ปลายนิ้วสัมผัส ความเย็นเยียบที่แฝงด้วยกระแสพลังอบอุ่นแล่นปราดเข้าสู่ร่างกายนาง ทำให้นางรู้สึกสดชื่นกะปรี้กะเปร่าอย่างน่าประหลาด

นางรีบเดินกลับไปยังบ่อน้ำพุวิญญาณ ค่อย ๆ จุ่มปากขวดลงไปรองน้ำใสกระจ่างที่ไหลเอื่อย ๆ ซู่… วูบ! ทันทีที่น้ำพุวิญญาณสีฟ้าใสไหลผ่านปากขวด อักขระโบราณสีทองที่ซ่อนอยู่ใต้ลายเถาวัลย์พลันสว่างวาบขึ้น! แสงสีทองเจิดจ้าพวยพุ่งออกมาจากตัวขวดราวกับมังกรตื่นจากจำศีล

“นี่มัน… อะไรกัน!?” นางอุทานด้วยความตกใจ ดวงตาเบิกกว้างมองขวดในมือที่สั่นระริกเบา ๆ ราวกับกำลังกลืนกินน้ำพุเข้าไปอย่างหิวกระหาย นางแข็งใจรองน้ำต่อจนเต็ม ก่อนจะรีบปิดจุกฝาขวดที่ทำจากไม้หอมพันปีลงทันที

วิ้ง! เมื่อปิดฝา แสงสีเขียวอมทองสว่างจ้าปะทุออกมาจากตัวขวดอีกครั้ง แรงสั่นสะเทือนหึ่ม ๆ ดังขึ้นในมือ ราวกับขวดใบนี้กำลังปรับจูนพลังงานบางอย่าง ก่อนที่แสงนั้นจะค่อย ๆ จางหายไป ทิ้งไว้เพียงความเงางามที่ดูมีมนต์ขลังยิ่งกว่าเดิม

“ขวดใบนี้… ไม่ธรรมดาจริง ๆ สินะ” ไป๋อวี้เจียวลอบกลืนน้ำลาย จิตวิญญาณของพันเอกหญิงบอกนางว่า สิ่งในมือนี้คือของวิเศษระดับตำนานอย่างไม่ต้องสงสัย

เมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้ว นางกำขวดหยกแน่น หลับตาลงตั้งสมาธิ แตะที่รอยสักแหวนหยกบนนิ้วก้อย สั่งการด้วยจิตอันแน่วแน่ “ออก!”

วูบ!

ความรู้สึกเหมือนถูกกระชากอย่างรุนแรงเกิดขึ้นอีกครั้ง มิติสีทองรอบกายบิดเบี้ยวหมุนวนก่อนจะแตกกระจายกลายเป็นความมืดมิด ร่างกายของนางหนักอึ้งขึ้นฉับพลัน พร้อมกับความหนาวเย็นยะเยือกของโลกความจริงที่เข้าปะทะผิว

เสียงล้อรถม้าบดเบียดหิมะดัง ครืด… ครืด… ปลุกให้นางลืมตาตื่น ไป๋อวี้เจียวกะพริบตาถี่ ๆ ปรับโฟกัสภาพตรงหน้า นางกลับมาอยู่ในรถม้าซอมซ่อคันเดิม กลิ่นอับชื้นและลมหนาวกลับมาแทนที่กลิ่นหอมของสมุนไพร แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เปลี่ยนคือ… ในมือของนางยังคงกำ ขวดหยกสีเขียว ใบนั้นไว้แน่น!

“สำเร็จ… ข้าเอาออกมาได้จริง ๆ ด้วย!” นางยิ้มแก้มปริ หัวใจเต้นแรงด้วยความลิงโลด

นางรีบหันขวับไปมองท่านแม่ หยางหลิงเย่ว ที่นอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มบาง ๆ ใบหน้าของมารดาซีดเผือด ริมฝีปากแห้งแตก ลมหายใจแผ่วเบาจนน่าใจหาย พิษไข้กัดกินนางหนักกว่าที่คิด ไป๋อวี้เจียวรีบหันหลังให้มารดา ใช้ร่างกายเล็ก ๆ บังสายตา เผื่อมีใครมองเข้ามา

นางค่อย ๆ แง้มจุกขวดออกเพื่อตรวจสอบ ทันทีที่เปิดฝา ไอเย็นสดชื่นพวยพุ่งออกมา แต่สิ่งที่ทำให้นางต้องตะลึงจนแทบทำขวดหลุดมือคือ… ระดับน้ำที่พร่องไปเล็กน้อยจากการกระฉอกเมื่อครู่ กำลัง เพิ่มระดับ ขึ้นมาเองอย่างช้า ๆ จนเต็มปรี่ดังเดิม!

“นี่มัน… อย่าบอกนะว่า…” นางอ้าปากค้าง ดวงตาแทบถลน “ขวดใบนี้สามารถ Refill ตัวเองได้งั้นหรือ!? ขวดน้ำพุที่ไม่มีวันหมด!?”

สวรรค์! นี่มันสมบัติระดับเทพชัด ๆ! ด้วยขวดใบนี้ใบเดียว นางสามารถมียารักษาโรคและน้ำทิพย์ฟื้นพลังใช้ได้ตลอดชีวิตโดยไม่ต้องกลับเข้าไปตักใหม่!

“มหัศจรรย์… มหัศจรรย์เกินไปแล้ว” ไป๋อวี้เจียวรีบปิดฝาขวด กอดมันไว้แนบอกแน่น หัวใจดวงน้อยพองโตคับอก ความหวาดกลัวต่อหนทางข้างหน้ามลายหายไปสิ้น “เช่นนี้… ครอบครัวของข้าก็ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารหรือยาอีกแล้ว ต่อจากนี้ไป ข้าจะสามารถปกป้องท่านแม่และทุกคนได้!”

ความปีติยินดีทำให้นางเผลอยิ้มกว้างออกมาอย่างน่ารักน่าเอ็นดู เด็กหญิงตัวน้อยชูนิ้วที่มีรอยสักขึ้นมาตรงหน้า พลางเอ่ยคำพูดที่ดูเหมือนไร้เดียงสา แต่แฝงด้วยความตั้งใจอันแรงกล้า

“ข้าช่างโชคดี…ข้าช่างโชคดีจริง ๆ ที่ได้เจ้ามา…ต่อจากนี้ไป เจียวเจียวผู้นี้ ขอเป็นเด็กที่ ‘โชคดีที่สุด’ ในโลกใบนี้ไปเลย!”

เปรี้ยง!!

ทันทีที่สิ้นคำอธิษฐาน ท้องฟ้าภายนอกรถม้าพลันส่งเสียงคำรามลั่น! สายฟ้าแลบแปลบปลาบผ่านม่านเมฆทั้งที่หิมะกำลังตก!

ไป๋อวี้เจียวสะดุ้งเฮือก แต่นางไม่รู้เลยว่า ภายในรอยสักแหวนหยกบนนิ้วก้อยของนาง กำลังเกิด ปรากฏการณ์สะเทือนเลื่อนลั่น ที่ยิ่งใหญ่กว่าเสียงฟ้าผ่าภายนอกนับล้านเท่า!

วิ้ง… วูบ… วูบ!

รอยสักรูปแหวนที่เคยเป็นสีเขียวมรกต พลันเกิดปฏิกิริยารุนแรง! กลุ่มควันสีดำทมิฬที่อัดแน่นอยู่ภายใน ซึ่งมันคือ ‘คำสาปเลือดพันปี’ ที่คอยกัดกินวิญญาณของเจ้าของแหวนทั้ง 99 รุ่นก่อนหน้า ได้พวยพุ่งขึ้นมาหมายจะรัดรึงดวงวิญญาณของเด็กน้อยผู้เป็นเจ้าของคนที่ 100 ให้แหลกสลาย ตามกฎแห่งกรรม!

เสียงกรีดร้องโหยหวนของวิญญาณนับร้อยดังก้องในมิติที่มองไม่เห็น เงาทะมึนก่อตัวเป็นรูปร่างอสูรร้าย เตรียมจะกลืนกินนาง!

แต่ทว่า…

คำอธิษฐานอันใสซื่อบริสุทธิ์ของเด็กหญิงวัย 4 ขวบ ที่ขอให้ตนเอง โชคดีที่สุดในโลกกลับกลายเป็นกุญแจสำคัญที่ไขรหัสลับของสวรรค์!

วาบ!!

แสงสีทองเจิดจรัสสว่างวาบขึ้นกลางรอยสัก! มันมิใช่แสงธรรมดา แต่มันคือ ‘แสงแห่งพุทธคุณและวาสนา’ ที่ตอบรับจิตอันบริสุทธิ์ แสงสีทองนั้นพุ่งเข้าปะทะกับหมอกควันสีดำแห่งคำสาปอย่างจัง!

กรี๊ซซซซซ! เสียงกรีดร้องของคำสาปเงียบหายไปในพริบตาเมื่อเจอกับแสงแห่งโชคลาภที่รุนแรงดุจดวงอาทิตย์! กลุ่มควันดำถูกแสงสีทองชำระล้างจนสลายกลายเป็นละอองทิพย์ รอยสักสีเขียวเข้มค่อย ๆ เปลี่ยนสี… ไล่เฉดจากเขียวกลายเป็น ‘สีทองอร่าม’ เรืองรอง!

ไป๋อวี้เจียวรู้สึกร้อนวูบที่นิ้วก้อย นางก้มลงมองด้วยความตกใจ

“นะ… นี่มันเกิดอะไรขึ้น!?”

รอยสักแหวนของนาง…บัดนี้กลายเป็นสีทองสุกใส และดูเหมือนจะมีประกายระยิบระยับคล้ายดวงดาวหมุนวนอยู่ภายใน! ความรู้สึกกดดันและน่าหวาดหวั่นที่เคยแผ่ออกมาจากแหวน จางหายไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงความรู้สึกอบอุ่น ปลอดภัย และ… พลังแห่งโชค ที่อัดแน่นจนล้นปรี่!

ที่แท้จริงแล้ว แหวนหยกพันปีวงนี้มีเงื่อนไขลับซ่อนอยู่... ผู้ถือครองคนที่ 100 จะต้องรับเคราะห์กรรมหนักหนาสาหัสที่สุดจนถึงแก่ชีวิต ทว่า... ด้วยวิญญาณบริสุทธิ์จากต่างมิติของนาง และคำขอพรที่ไร้ซึ่งความโลภ (นางขอเพียงความโชคดีเพื่อช่วยแม่) ได้ไปกระตุ้นกลไก Resetของแหวน ทำให้ คำสาปพันปีถูกทำลายลงอย่างสมบูรณ์!

จากแหวนมรณะได้กำเนิดใหม่กลายเป็น แหวนจ้าวแห่งโชคชะตา !

เทพเซียนบนสวรรค์ต่างพากันหัวเราะร่าด้วยความพอใจ สายลมภายนอกที่เคยพัดกระโชกแรงพลันสงบลง เมฆหมอกเลือนหาย เปิดทางให้แสงจันทร์ส่องสว่างลงมาอาบรถม้าคันเก่า ราวกับเป็นการอวยพรจากฟากฟ้า

ไป๋อวี้เจียวยังคงงุนงง นางไม่รู้ตื้นลึกหนาบางของสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น รู้เพียงแค่นิ้วของนางอุ่นวาบและสบายขึ้นมาก นางสะบัดศีรษะไล่ความสงสัย

“ช่างเถอะ… เรื่องประหลาดมีตั้งเยอะ ตอนนี้ท่านแม่สำคัญที่สุด”

นางรีบคลานเข้าไปหาหยางหลิงเย่ว ยื่นมือเล็ก ๆ ไปกุมมือมารดาที่เย็นเฉียบ “ท่านแม่… ท่านแม่เจ้าคะ” เสียงเรียกอันอ่อนหวานปลุกให้หญิงวัยกลางคนปรือตาขึ้น หยางหลิงเย่วมองลูกสาวผ่านม่านน้ำตาแห่งความเจ็บปวด “เจียวเจียว… ลูกแม่… ทำไมยังไม่นอนอีก?”

ไป๋อวี้เจียวยิ้มกว้างที่สุดเท่าที่นางจะทำได้ แววตาเป็นประกายวาววับ นางรู้ว่าต้องใช้วิธีไหนท่านแม่ถึงจะยอมดื่ม “ท่านแม่เจ้าคะ ข้ามีความลับสุดยอดจะบอก!” นางทำท่าทางลับๆ ล่อๆ น่าเอ็นดู จนหยางหลิงเย่วต้องฝืนยิ้ม “หืม? ความลับอะไรหรือจ๊ะ?”

ไป๋อวี้เจียวกระเถิบเข้าไปกระซิบข้างหูมารดา เสียงแจ้ว ๆ “เมื่อกี้ตอนข้าหลับ… ข้าฝันเห็น ท่านเซียนหนวดขาว เจ้าค่ะ! ท่านเซียนบอกว่า เจียวเจียวเป็นเด็กดี กตัญญู ท่านเลยมอบ น้ำทิพย์สวรรค์ ขวดนี้มาให้ข้า!”

นางชูขวดหยกขึ้นอวด “ท่านเซียนบอกว่า ถ้าท่านแม่ดื่มน้ำนี้ ท่านแม่จะหายป่วยทันที แล้วก็จะแข็งแรงมาก ๆ ด้วยนะเจ้าคะ!”

หยางหลิงเย่วมองขวดหยกในมือลูกสาวด้วยความฉงน นางไม่เคยเห็นขวดหยกที่งดงามวิจิตรบรรจงเช่นนี้มาก่อน แม้แต่ในวังหลวงก็ยังหายาก แต่ด้วยความเป็นแม่ นางมองเห็นเพียงเจตนาบริสุทธิ์ของลูก นางคิดว่าลูกคงไปเก็บขวดน้ำมาจากไหนสักแห่งแล้วมาหลอกให้นางสบายใจ “เจียวเจียว… เจ้าช่างมีจินตนาการเหลือเกิน” นางลูบหัวลูกสาวเบา ๆ “แต่แม่… คงกินไม่ลงหรอกจ้ะ”

“ไม่ได้นะเจ้าคะ!” ไป๋อวี้เจียวทำแก้มป่อง แสร้งทำหน้างอแง “ท่านเซียนสั่งกำชับมา! ถ้าท่านแม่ไม่ดื่ม ท่านเซียนจะโกรธ แล้วจะสาปให้เจียวเจียวขี้เหร่ไปตลอดชีวิตเลยนะเจ้าคะ!”

คำขู่อันน่ารักน่าชังนั้นทำให้หยางหลิงเย่วหลุดหัวเราะออกมาอย่างอ่อนแรง “โธ่… ถ้าเช่นนั้นแม่คงต้องดื่มสินะ แม่ยอมไม่ได้หรอกถ้าเจียวเจียวของแม่จะไม่สวย”

หยางหลิงเย่วพยุงตัวขึ้นเล็กน้อย ไป๋อวี้เจียวรีบเปิดจุกขวด กลิ่นหอมสดชื่นฟุ้งกระจายออกมาทันที หอมจนหยางหลิงเย่วต้องเบิกตากว้าง ความรู้สึกสดชื่นแล่นพล่านเพียงแค่ได้กลิ่น “กลิ่นหอมอะไรเช่นนี้…”

ไป๋อวี้เจียวค่อย ๆ ป้อนน้ำทิพย์ใส่ปากมารดา ทันทีที่หยดน้ำสัมผัสลิ้น…วาบ! ความรู้สึกเย็นฉ่ำดุจสายธารทิพย์ไหลลงคอ แผ่ซ่านไปทั่วสรรพางค์กาย! ความร้อนจากพิษไข้ที่เคยรุมเร้า ถูกพัดเป่าหายไปในพริบตาราวกับถูกชะล้างด้วยเวทมนตร์! ความเจ็บปวดตามข้อกระดูกมลายหายไป ความอ่อนล้าถูกแทนที่ด้วยพลังชีวิตที่เอ่อล้น!

หยางหลิงเย่วเบิกตาโพลง สีหน้าซีดเซียวพลันกลับมามีเลือดฝาดแดงระเรื่อภายในไม่กี่ลมหายใจ!

“นี่มัน… นี่มันน้ำอะไรกัน!?” นางอุทานเสียงดัง ฟังดูแจ่มใสและมีพลังจนตัวเองยังตกใจ

ไป๋อวี้เจียวยิ้มกริ่ม มองดูผลงานด้วยความภูมิใจ “ก็บอกแล้วไงเจ้าคะ ว่าเป็นน้ำทิพย์จากท่านเซียนหนวดขาว! ท่านแม่เชื่อข้าหรือยังเจ้าคะ?”

หยางหลิงเย่วมองลูกสาวสลับกับขวดหยกในมือ ความรู้สึกอัศจรรย์ใจท่วมท้น แต่นางไม่รู้เลยว่านี่ยังเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของความโชคดีที่ลูกสาวตัวน้อยนำมาให้

เสียงฟ้าร้องดังครืนๆ อยู่ไกลออกไป ราวกับเทพเซียนบนฟ้ากำลังหัวเราะด้วยความพอใจและแสดงความยินดี พลังลึกลับที่อยู่ในรอยสักแหวนหยกเริ่มแปรเปลี่ยน พลังแห่งคำสาปอันร้ายแรงที่ดำรงอยู่มานับพันปีกลับสลายหายไป ราวกับไม่เคยมีอยู่มาก่อน เหลือเพียงพลังอันบริสุทธิ์ที่อบอุ่นของโชคลาภอันไร้ขอบเขต พลังโชคลาภนี้จะช่วยปกป้องและส่งเสริมไป๋อวี้เจียวและผู้ที่นางรักตลอดไป

เพียงแต่ในเวลานี้ สองแม่ลูกยังไม่รู้เลยว่า… ชะตากรรมของทั้งสองได้ถูกเปลี่ยนไปแล้วอย่างสมบูรณ์ ด้วยคำอธิษฐานแสนบริสุทธิ์ของเด็กหญิงตัวน้อยผู้นี้

*** ชะตาชีวิตของนางอยู่ในมือของ... ไรท์เอง 5555 ****