EP.9 งานเข้า

เช้าวันใหม่แสงแดดที่สาดส่องแยงตาออสติน จนเขาต้องเอามือข้างขวาขยี้ตาตัวเอง พลางควานหาสาวร่างบาง แต่ก็พบแต่ความว่างเปล่าบนเตียง ตอนนี้เอลลี่ไม่ได้นอนอยู่ข้างกายเขาแล้ว

            ออสตินลืมตาขึ้นมา หยัดกายลุกขึ้นนั่งอย่างหัวเสีย ที่เธอออกไปโดยไม่บอกไม่กล่าวเขาสักคำ

            สายตาเขาเหลือบไปเห็นกระดาษโน้ตสีเหลืองที่แปะไว้อยู่โต๊ะข้างหัวเตียง ออสตินเอื้อมมือหยิบมันขึ้นมาอ่าน

            "ไปแล้วนะคะ วันนี้เอลลี่มีนัดสัมภาษณ์งานค่ะ ถ้าจะให้ไปหาวันไหนโทรมานะคะ อย่าบ่อยนะ เดี๋ยวเครื่องเสีย ฮ่าๆ"

            เขาอดยิ้มกับข้อความที่เธอทิ้งไว้ไม่ได้ เดี๋ยวเครื่องเสีย มีอย่างนี้ด้วยเหรอ ออสตินส่ายหัวไปมา

            "ไปสัมภาษณ์งาน งานที่ไหน?"

            เขาพึมพำคนเดียวอยู่ในใจ นอกจากเป็นสาวไซด์ไลน์เธอยังหางานอื่นทำเพิ่มด้วยเหรอเนี่ย เขาอดสงสัยไม่ได้

            ออสตินหยิบมือถือที่หัวเตียงขึ้นมาต่อสายไปหาเอลลี่ทันทีที่ได้เห็นข้อความที่เธอโน้ตไว้ มือยังคงจับกระดาษโน้ตแผ่นนั้นไว้แน่น

         (ฮัลโหล...สวัสดีค่ะ เอลลี่พูดสายค่ะ) 

         "รู้แล้ว!!"

            ออสตินเอ่ยด้วยเสียงเคร่งขรึม เขายังรู้สึกไม่พอใจที่อยู่ๆ เธอก็หายไปไม่บอกไม่กล่าวเขาสักคำ ทิ้งไว้แค่กระดาษโน้ตใบเดียว

         (เอาเบอร์เอลลี่มาจากไหนคะ)

         "เป็นผัวจะไม่รู้เบอร์เมียได้ยังไง?"

         (ผัว!!!)

            ออสตินเอ่ยคำนี้ทำให้เอลลี่ตกใจไม่น้อย ผู้หญิงอย่างเธอจะให้ใครมาเรียกตัวเองว่าเมียเนี่ยนะ ตลกสิ้นดี ถ้าอนาคตข้างหน้ารับแขกไปเรื่อย คงไม่มีผัวเป็นร้อยๆ คนซะมั้ง เธออดนึกหดหู่ใจไม่ได้

         "ก็นอนเอากันอยู่ ฉันไม่ใช่ผัวเธอรึไง!!"

         (เปล่าค่ะ แค่ตกใจ ผู้หญิงขายตัวแบบเอลลี่ไม่สมควรจะได้รับเกียรติเป็นเมียใครด้วยซ้ำ เฮ้อ!!!) 

            เอลลี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่กับชีวิตรันทดของตัวเอง แต่ออสตินกลับรู้สึกนิ่งงันพูดไม่ออกกับคำพูดของเธอ จริงสิ เขาไม่เคยคิดว่าใครเป็นเมียเขาสักคน ทั้งที่ผ่านผู้หญิงมานับไม่ถ้วน แต่ทำไมเขาถึงยอมเรียกเอลลี่ว่า ‘เมีย’

         (ว่าแต่คุณมีอะไรคะ??)

         (ออสติน คุณฟังเอลลี่อยู่ไหมเนี่ย เฮ้!! ฟังอยู่รึเปล่า) 

            ออสตินรีบดึงสติกลับมาอย่างไว

         "ทำไมไม่ปลุกฉัน"

         (เอลลี่เห็นคุณหลับปุ๋ยเชียว กลัวโดนเอ็ดเลยไม่กล้าปลุก เลยรีบออกมา กลัวไม่ทันสัมภาษณ์งานค่ะ) 

         "สัมภาษณ์งานอะไร ที่ไหน ทำงานอะไร ยังไง?"

         (โห.....เล่นถามเป็นชุดเลย จะตอบอันไหนก่อนดีเนี่ย) 

         "ก็ตอบมาเหอะอย่าลีลา!!"

         (จะรู้ไปทำไมคะ....ไม่ใช่เรื่องของคุณซะหน่อย)

         "ตอบ!!!!"

         (มาสัมภาษณ์งานเป็นเลขาฯ ค่ะคุณออสติน...เอลลี่ต้องทำงานอื่นด้วยนะคะ จะให้นอนถ่างขาให้ผู้ชายเอาอย่างเดียวรึไง)

         "ถ้าทำงานอื่นได้.....แล้วทำไมต้องขายตัว?"

         (เฮ้อ!!...ก็บอกอยู่ว่ามันจำเป็น แค่นี้ก่อนนะคะ) 

            เธอกดวางสายทันที ไม่ยอมให้ออสตินได้ถามต่อ เอลลี่คิดว่าไม่จำเป็นต้องตอบคำถามเขา ตอนนี้เธอต้องตั้งสมาธิในการสัมภาษณ์ครั้งนี้ให้ผ่าน

            เมื่อถูกตัดสาย ออสตินถึงกับหัวเสีย เขาปาโทรศัพท์มือถือทิ้งลงกับพื้นจนแตกกระจาย แล้วค่อยๆ หยัดกายลุกขึ้น เดินเข้าห้องน้ำเพื่อจะไปอาบน้ำแต่งตัวเข้าบริษัท

            เอลลี่นั่งรอเขาเรียกเข้าไปสัมภาษณ์อยู่นานสองนาน สักพักมีผู้หญิงใส่สูทสีดำรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาสะสวย หยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

            "คุณเอลลี่ใช่ไหมคะ เชิญเข้าสัมภาษณ์ได้เลยค่ะ"

ผู้หญิงคนนั้นยิ้มให้เอลลี่อย่างเป็นมิตร

            "ขอบคุณค่ะ"

            เอลลี่รีบลุกขึ้นยืนอย่างสง่าผ่าเผย เธอใส่ชุดสูทสีน้ำเงินเข้ม รัดรูปทันสมัย สั้นเลยหัวเข่า ไม่ได้ดูน่าเกลียด แต่กลับทำให้เธอยิ่งหน้ามอง

            เสียงส้นสูงกระทบพื้นกระเบื้อง เอลลี่ค่อยๆ สาวเท้าเข้าไป ใช้มือข้างขวาเปิดประตูเข้าไปด้านใน และปิดมันลงอย่างเบาๆ

            ด้านในมีผู้ชายรูปร่างสูงโปร่ง กำลังยืนหันหลังให้เธออยู่ มือทั้งสองข้างกำลังล้วงกระเป๋ากางเกงสแลคตัวหรูสีดำอยู่ เขายืนมองผ่านกระจกออกไปด้านนอกอย่างสบายใจ

            "ขอโทษนะคะ ดิฉันมาสัมภาษณ์งานค่ะ"

            เสียงคุ้นหูของเธอทำให้ผู้ชายคนนั้นรีบหันมามอง เอลลี่ถึงกับตกใจคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้า เธอแทบอยากจะเดินหันหลังออกไปจากห้องสัมภาษณ์ทันที

            อาร์เธอร์กำลังยืนจ้องมองเธออยู่ เขายิ้มให้เธอด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น แววตาที่เป็นประกาย ไม่ได้รู้สึกรังเกียจเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอเป็นเด็กไซด์ไลน์

            "อ้าว...คุณเอลลี่นี่เอง เชิญนั่งก่อนครับ"

            อาร์เธอร์ผายมือให้เอลลี่นั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานตัวหรูของเขา เธอค่อยๆ หย่อนก้นลงนั่ง สายตาหลบลงต่ำไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามองเขาแม้แต่นิดเดียว ตอนนี้เธอรู้สึกอายอย่างบอกไม่ถูก

            เขาค่อยๆ หย่อนก้นนั่งลง จ้องมองเธอที่อยู่เบื้องหน้า

            "ทำไมต้องก้มหน้าด้วยครับเอลลี่"

            เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มหู

            "เอลลี่อายค่ะ...คุณก็รู้ว่าเอลลี่เป็นเด็กไซด์ไลน์"

            เธอตอบแบบตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อม

            "แล้วยังไงครับ?"

            เขายังคงถามเธอกลับด้วยเสียงเรียบ ไม่ได้มีท่าทีเย้ยหยัน ดูแคลนเธอเลยแม้แต่นิดเดียว

            "ก็เอลลี่ทำงานแบบนี้ มันคงดูน่ารังเกียจมากสำหรับคนอื่นไงคะ"

            "เอลลี่แค่อยากทำงานหาเงินให้ได้เยอะๆ ไม่ได้คิดอยากจะให้ใครมาดูถูกหรอก"

            "แต่ก็อย่างว่าเนอะ....ผู้หญิงขายตัวแบบเอลลี่ จะมีใครอยากรับเข้ามาทำงาน"

            "ถ้ารู้ว่าเป็นคุณอาร์เธอร์ เอลลี่คงไม่มาสัมภาษณ์หรอก เอลลี่อาย ฮ่าๆ"

            ถึงเธอจะแสร้งทำเป็นหัวเราะร่า แต่ก็ต้องก้มหน้าลงต่ำ ดวงตาเธอเริ่มแดงก่ำ ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าสบตาอาร์เธอร์ที่กำลังจ้องมองเธอไม่ละสายตา

            "ไม่เห็นน่ารังเกียจเลย เอาเป็นว่าวันนี้ผมรับคุณเป็นเลขาฯ ผมแล้วกัน"

            คำพูดของเขาทำให้เอลลี่ถึงกลับงง อยู่ๆ ไม่คิดจะสัมภาษณ์เธอเลยเหรอ แล้วทั้งๆ ที่รู้ว่าเบื้องหลังเธอไม่ได้ดี แต่ทำไมเขายังรับเธอมาเป็นเลขาฯ เขาอีก

            "คุณไม่คิดจะสัมภาษณ์เอลลี่ก่อนเหรอ"

            เธอรีบถามกลับทันที

            "ผมสัมภาษณ์คุณไปแล้วนี่ เมื่อกี้นี้ไง"

            เขาส่งยิ้มหวานให้เธอ แววตาที่แสนอบอุ่นที่มองมายังเธออย่างไม่รู้สึกรังเกียจ มันทำให้เธอใจชื้นขึ้นมาเยอะ อย่างน้อยก็มีคนที่ไม่รังเกียจเธอ

            "ออ...สัมภาษณ์แล้วเหรอคะ?"

            เธอทำหน้างง พลางเอียงคอมองหน้าอาร์เธอร์ ที่กำลังส่งยิ้มมาให้เธออย่างรู้สึกเอ็นดู

            "ใช่ครับ สัมภาษณ์แล้ว"

            "เริ่มงานวันพรุ่งนี้เลยนะครับ"

            นัยน์ตาสีฟ้าของเขายังคงจ้องมองเธออย่างไม่ลดละ รอยยิ้มที่แสนอบอุ่นทำให้เธอรู้สึกอดอมยิ้มไม่ได้

            "ดีใจจังที่คุณอาร์เธอร์ไม่ได้รังเกียจงานอีกงานที่เอลลี่ทำ"

            "เฮ้อ!!!!"

            อยู่ๆ เธอก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทำหน้าหดหู่ขึ้นมาทันทีที่พูดถึงงานไซด์ไลน์ที่เธอรับ Job ทำอยู่

            "ดูเหมือนคุณเพิ่งทำมันใช่ไหมครับ"

            เธอพยักหน้าให้เขาด้วยสีหน้าหงอยๆ แล้วถอนหายใจอีกรอบ

            "ใช่ค่ะ คุณออสตินเป็นแขกคนแรก ฮ่าๆ พูดแล้วก็อดขำตัวเองไม่ได้ เฮ้อ!!!"

            เธอถอนหายใจอีกรอบจนอาร์เธอร์อดขำไม่ได้ เขาส่ายหัวไปมากับความน่ารักไร้เดียงสา คำพูดคำจาที่ไม่ได้เสแสร้งของเธอ

            "ถอนหายใจหลายรอบแล้วนะเนี่ย ฮ่าๆ"

            "แล้ววันนี้ต้องไปหาออสตินไหมครับ"

            อาร์เธอร์เอ่ยถาม ขณะที่กำลังก้มดูเอกสารประวัติของเอลลี่ที่ส่งมา พลางเหลือบตาขึ้นไปชำเลืองมองเธอ ประวัติเธอก็ไม่ได้ขี้เหร่ แถมดูเพอร์เฟกต์ซะด้วยซ้ำ แต่ทำไมถึงต้องมาเป็นเด็กไซด์ไลน์ อาร์เธอร์อดสงสัยไม่ได้

            "ไม่ได้ไปหรอกค่ะ ถ้าขืนให้เขาเรียกไปหาบ่อยๆ เดี๋ยวเครื่องสึกหมด ฮ่าๆ"

            เธอตอบตรงไปตรงมา หัวเราะร่าอย่างไม่รู้สึกอาย จนทำให้   อาร์เธอร์อดขำไม่ได้กับคำตอบของเธอ เธอนี่ช่างเป็นผู้หญิงที่น่าค้นหาจริงๆ

            "งั้นถ้าไม่ได้ไปเดี๋ยวเย็นนี้ผมจะพาไปกินข้าว เลี้ยงต้อนรับเลขาฯ ใหม่ของผม"

            เขาเงยหน้าขึ้นมาบอกเธอ แล้วก้มหน้าลงไปมองดูเอกสารที่อยู่ตรงหน้าต่อ เอียงคอมองมันอย่างรู้สึกสงสัย