ตอนที่ : 05 เจ้าของ

#เวลาผ่านไป

โรงพยาบาลxxx

"ที่จริงคุณคิมไม่ต้องแวะมารับปรางก็ได้นะคะ เพราะยังไงปรางก็ต้องแวะซื้อของก่อนอยู่แล้ว" เธอพูดกับคนข้างๆ เพราะมาโรงพยาบาลทีไร มันจะต้องมีเหตุการณ์ที่เขาแวะมาหาเธอที่นี่ทุกครั้งเลย

"ทำไม ? กลัวฉันมาเจอเธออยู่กับผู้ชายหรือไง"

"เปล่าค่ะ แค่เห็นว่ามันไม่มีเหตุจำเป็น"

"แล้วแบบไหนล่ะมันถึงจำเป็น"

"ก็...ไม่รู้สิคะ"

"นั่งไปเงียบๆ ฉันมารับก็ดีเท่าไหร่แล้ว จะได้ไม่ต้องเสียเงินค่ารถกลับเอง"

"ก็ได้ค่ะ"

มะปรางนั่งรถมากับเขาจนกระทั่งออกมาจากโรงพยาบาลไกลพอสมควรแล้ว

"พี่คะ ช่วยแวะร้านอาหารBBให้ปรางหน่อยนะคะ"

"เธอจะเข้าไปทำอะไร" เขารู้ว่ามันเป็นร้านอาหารที่เธอเคยทำงานประจำอยู่

"พอดีว่าต้องเข้าไปเอาเอกสารค่ะ ปรางลืมเอาไว้ที่นี่"

"อ่อ.."

"ถ้าคุณคิมจะกลับเลยก็ได้นะคะ แถวนี้หาแท็กซี่ง่ายอยู่ เดี๋ยวปรางนั่งแท็กซี่กลับค่ะ"

"พูดเหมือนรวย มีเงินหรือไง"

" ?? " เธอถึงกับงง แค่นั่งแท็กซี่กลับเนี่ยนะรวย นั่งแท็กซี่จากโรงพยาบาลกลับถึงเพ้นท์เฮ้าส์ของเขา ก็สองร้อยกว่าบาทเอง ไม่ได้แพงขนาดนั้นไหม

"รีบไปเอาแล้วก็รีบกลับออกมา ฉันขี้เกียจรอนาน"

"ค่ะ"

เธอรีบตอบรับก่อนจะลงจากรถ เพราะคนขับรถจอดที่หน้าร้านอาหารพอดี

#ด้านในร้านอาหาร

"พี่แก้วคะ ปรางมาเอาเอกสารที่ลืมไว้ค่ะ" เธอบอกกับผู้จัดการร้าน เพราะได้คุยไลน์กันเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้ว ว่าเธอจะกลับเข้ามาเอาเอกสารที่ลืมเอาไว้

"อ๋อ อยู่ในห้องทำงานด้านโน้นเลย พี่ไม่ได้เอาออกมา กลัวว่ามันจะเปียกน้ำ"

"อ๋อ ขอบคุณค่ะ ปรางเข้าไปเอาได้เลยใช่ไหมคะ"

"จ้ะ วางอยู่บนโต๊ะทำงานของพี่แหละ"

"ค่ะๆ" มะปรางรีบเดินเข้าไปในห้องที่เป็นกระจกสีดำ ซึ่งมันไม่ใหญ่มาก เป็นห้องทำงานของผู้จัดการและเจ้าของที่นี่

"อยู่นี่ไงเจอแล้ว" เธอพึมพำกับตัวเองเมื่อเจอเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะของผู้จัดการ

แต่ยังไม่ทันที่จะได้กลับออกไป

หมัับ ~

"นึกว่าใครมา มะปรางนี่เอง"

"เอ่อ สวัสดีค่ะ"

"ใจร้ายนะเราเนี่ย ลาออกไปไม่บอกกันสักคำ"

"ขอโทษด้วยค่ะ แต่ปรางคิดว่าคุยกับผู้จัดการแค่นี้ก็น่าจะพอแล้ว"

"เรื่องนั้นน่ะคุยกับผู้จัดการก็ถูกแล้ว แต่ควรจะมาบอกฉันสักหน่อยไหม ปรางก็รู้ว่าฉันคิดยังไง"

"ขะ ขอตัวก่อนนะคะ ปรางต้องรีบไป มีธุระต่อ"

"เดี๋ยวก่อนซี้ จะรีบไปไหนล่ะ อยู่คุยกันก่อนก็ได้ แป๊บเดียวเอง"

ประตูถูกขวางเอาไว้โดยเจ้าของร้าน เขาเดินเข้ามาหาเธอด้วยท่าทางที่บ่งบอกว่ากำลังคุกคาม ในใจของมะปรางคิดอยู่อย่างเดียวว่าต้องหลุดออกไปจากที่นี่ให้ได้

เธอรู้อยู่แล้ว ว่าเจ้าของร้านกำลังชอบเธอ บางครั้งก็เหมือนจะชอบลวนลามเธออยู่ด้วย แต่เธอไม่ได้ชอบ เพราะต่อให้เขาจะเพอร์เฟคมากกว่านี้ เธอก็ไม่ได้ชอบผู้ชายประเภทนี้

เขามีภรรยาแล้ว ! แต่สิ่งที่เขาทำคือการพยายามที่จะให้เธอไปเป็นเมียน้อย

"ไหนๆ ก็ไม่ได้เป็นพนักงานที่นี่แล้ว สนใจอยู่กินกับเสี่ยไหม เสี่ยจะเลี้ยงดูเป็นอย่างดีเลย เรื่องเงินไม่ให้ขาด อยากได้อะไรขอแค่บอก แต่เสี่ยขอแค่อย่างเดียว...เรื่องบนเตียง" พูดพร้อมกับไล่สายตามองเรือนร่างของเธอ

"ขอโทษนะคะ ปรางไม่ได้ชอบคุณ"

"หื้ม ไม่ต้องรีบชอบก็ได้ เสี่ยแค่ยื่นข้อเสนอ ลองคิดดูดีๆ สิ ได้อยู่กับเสี่ยน่ะ จะมีกินมีใช้สบายไปทั้งชาติเลยนะ"

"ไม่ค่ะ" ยังคงปฏิเสธเสียงแข็ง

"เสี่ยอุตส่าห์บอกดีๆ แล้วนะ อย่าให้เสี่ยต้องใช้กำลังเลย ถ้ายอมดีๆ เสี่ยจะทะนุถนอม ไม่ทำรุนแรงเลยสัญญา แต่ถ้ายังดื้อรั้น ก็คงต้องใช้ไม้แข็งกันบ้าง แบบว่า...ยัดเยียดให้ต้องยอมรับว่าเป็นผัว"

"ทุเรศ ! พูดมาได้ยังไง ตัวเองก็มีเมียอยู่แล้ว ไม่สงสารลูกสงสารเมียบ้างหรือไง ถ้าเป็นคนดีไม่ได้ ก็เป็นพ่อเป็นผัวที่ดีหน่อยเถอะค่ะ"

"ปากจัดแบบนี้ สงสัยต้องจัดหนักๆ ซะแล้วสิ"

หมับ !

"กรี๊ด !!"

มะปรางพยายามขัดขืน แต่ต่อให้เธอจะใช้แรงมากแค่ไหน สุดท้ายแล้วก็สู้แรงผู้ชายที่ตัวโตกว่าไม่ได้อยู่ดี เขากอดเธอเอาไว้แน่น และพยายามที่จะใช้มือจับสัดส่วนในร่างกายของเธอ และพยายามที่จะสูดดมซอกคอ หรือหอมแก้มเธอ หรือทำมากกว่านั้น แต่เธอก็ยังขัดขืนอย่างหนัก

ปึก !!

"เฮ้ย !!" ประตูถูกเปิดอย่างแรง คล้ายกับถูกพังเข้ามาเลย

"มึงเป็นใครวะ !? "

"ฮึก !"

ปั่ก !

ฝ่าเท้าอรหันต์ถีบตรงกลางอกของเสี่ยร่างท้วมอย่างแรงจนเขาหงายหลังลงไปกับพื้น ก่อนที่มะปรางจะถูกดึงแขนไปอยู่ข้างกายของเขา

"จำใส่หัวกะโหลกมึงไว้ นี่คนของกู กูเป็นเจ้าของ กูมีสิทธิ์แต่ต้องเธอได้แค่คนเดียว ส่วนมึง..."

"คะ คุณคิม กลับกันเถอะค่ะ คนมองหมดแล้ว"

"ส่วนมึง ! ทักคราวหน้ากูยังเห็นมึงมารุ่มร่ามกับคนของกู มันจะไม่ใช่แค่ถีบแน่ ลูกตะกั่วจะฝังหัวมึง !"

มะปรางถูกพาเดินออกไปจากห้องนั้น เธอกลัวจนขาสั่นไปหมดเลย แต่ก็รีบวิ่งตามเขาไป แต่ก็เขินอายอยู่ไม่น้อยเพราะตอนที่เขาถีบประตูเข้ามาคนพากันมองเต็มเลยทั้งพนักงานของร้านและลูกค้าที่อยู่ในร้าน

"ฮึก !"

"เธอจะร้องไห้ทำไม มันทำอะไรเธอหรือไง"

"ยะ ยังค่ะ ปรางก็แค่กลัว"

"ให้ฉันกลับไปตัดมือมันดีไหม?"

"อยะ อย่าทำเลยค่ะ แค่นั้นเขาก็คงหลาบจำแล้ว"

"ไปขึ้นรถจะได้กลับ"

"ค่ะ"

มะปรางขึ้นไปนั่งบนรถทั้งที่ตัวเองยังคงสั่นอยู่ กลัวช็อตแรกคือตอนที่เสี่ยมันกำลังลวนลามเธอ ช็อตที่สองคือตอนที่มาเฟียหนุ่มพังประตูเข้ามาและพูดด้วยความน่ากลัว ถึงจะรู้จักเขาได้ไหมเท่าไร แต่ตอนเขาโมโหมันดูน่ากลัวมาก ตรงสันกรามของเขามันมีเส้นเลือดขึ้นเต็มไปหมดเลย

"คุณคิมรู้ได้ยังไงคะ ว่าปราง.."

"ฉันไม่รู้ แค่เห็นเธอไปนานก็เลยจะไปตาม"

"ขอโทษนะคะ ปรางเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะเป็นแบบนี้"

"ไม่ต้องพูด กลับไปค่อยคุยกัน ฉันเล่นงานเธอแน่"

"ค-คะ ? เล่นงานอะไร ปรางไม่ได้ทำผิดนะคะ"

"ฉันจะลงโทษเธอ"

"....." มันพูดไม่ออก เพราะเธอยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย แต่เขากลับบอกว่าจะลงโทษ แบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ ลงโทษแบบไหนกัน

#สักพักต่อมา

ปึก !!

เงินแบงค์พันถูกวางลงตรงหน้าของคนขับรถ

"ไปซื้อถุงยางมา ขนาด 58 ซื้อมาให้หมดนี่แหละ มีเท่าไหร่เอามาให้หมด แล้วรีบเอามาให้ฉัน"

"ครับนาย"

" !!! "

"ส่วนเธอตามฉันมานี่ !"

"คะ คุณคิม !?"