อารมณ์ไม่ดี

ตอนที่8 อารมณ์ไม่ดี หรือ...

ตืดด ตืดด

แม่รุ้ง

    ฉัตรทองก้มมองมือถือของธาริกาที่อยู่ในมือเขา เมื่อเห็นว่าใครโทรมาถึงกับต้องกรอกตาไปมาถึงสองตลบ ครั้นจะไม่รับสายเดี๋ยวก็สร้างเรื่องอีก

    “ฮัลโหลค่ะแม่ ฉัตรเองนะคะ”

    “นางทรายมันไปไหน”    สาวสองหุ่นล่ำบึกถึงกับลอบถอนหายใจไม่รู้ทางนั้นจะถามหาลูกสาวไปทำไมในเมื่อไม่ได้คิดถึงหรืออะไรทั้งนั้น

    “โอนเงินมาให้หนึ่งหมื่นสิ ตอนนี้เลย”

    “แม่คะ ฉัตรเพิ่งโอนไปให้หนึ่งหมื่นได้สิบกว่าวันเองนะคะหมดแล้วเหรอ”

    “หน้าที่อะไรของแกมาสอด เงินที่โอนมันของลูกสาวฉัน”    ปลายสายต่อว่าเขาแต่ไม่ถึงขึ้นทำให้เจ็บปวด เพราะความชินชาที่ต่อปากกับมารดาของธาริกามาแรมปี

    “คุณแม่คะ ลูกสาวคุณแม่ไม่ได้สบายอย่างที่คิดนะคะ บางคืนได้นอนสามชั่วโมงเอง”

    “โอนมาด้วยนะ ขอด่วน ๆ”    ฉัตรทองเบะปากหลังถูกมารดาของธาริกาตัดสายใส่แถมยังทิ้งคำสั่งแกมบังคับไว้อีก แต่คนอย่างฉัตรทองจะไม่เข้าไปแตะเรื่องเงินส่วนตัวของเด็กในสังกัดเด็ดขาด จะรอจนกว่าเจ้าตัวเธอเสร็จงานแล้วตัดสินใจเองว่าจะให้หรือไม่ให้ ‘แต่ส่วนใหญ่แล้วต้องให้’

        “ทรายแก้ว”    ผู้จัดการหุ่นล่ำบึกกวักมือเรียกหญิงสาวยิก ๆ เมื่อเธอเสร็จงานลงจากเวทีมาหมาด ๆ

    “มีอะไรเหรอคะพี่ฉัตร มีปัญหาอีกแล้ว?”

    “แม่รุ้งโทรมาขอเงินหมื่นนึง”    ธาริกาแทบอยากจะร้องไห้ออกมาให้มันรู้แล้วรู้รอด มารดาของเธอคืออุปสรรคในการเก็บเงินให้ได้ก้อนโต บ้านหลังใหญ่ ๆ มีสระว่ายและสวนร่มรื่นยังคงไกลเกินเอื้อมไปอีก

    “ไม่ต้องให้หรอก ให้ก็เอาไปละลายในบ่อนหมด”    ในขณะที่ฉัตรทองออกความเห็นสมาร์ทโฟนของธาริกาก็ปรากฏเบอร์โทรเจ้าปัญหาอีกครั้ง

    “ไม่ต้องให้ถึงหมื่นหรอก”

    “เดี๋ยวทรายคุยกับเขาดูก่อนค่ะ แต่ไม่น่าจะยอมนะ”    หญิงสาวรับมือถือมาจากฉัตรทองแล้วเดินออกไปให้ห่างจากคนที่พลุกพล่าน

    “ว่าไงคะ”

    “ทรายแก้ว โอนเงินให้แม่หน่อยสิ”

    “แม่.. ทรายกำลังลำบากนะเอาไปใช้อะไรเยอะแยะ”

    “ก็พัทยาข้าวของมันแพง แกให้แม่มาก้อนเล็ก ๆ มันก็หมดเร็วน่ะสิ”    ธาริกากลั้นอารมณ์ที่อัดอั้นอยู่ในอก มารดาของเธอติดการพนันหลังจากที่เธอเข้าสู่วงการแล้วท่านคิดว่าเงินมันมาหาเธอง่าย ๆ

    “ก้อนเล็ก ๆ นั่นทรายก็แทบไม่เหลือแล้วแม่ เห็นใจกันหน่อยเถอะ”

    “ขอครั้งนี้ครั้งสุดท้ายแล้ว นะลูก แม่ไม่มีเงินซื้อข้าวกินแล้ว”    ถึงจะน้อยใจชะตาว่าทำไมตัวเองต้องเกิดเป็นลูกของผู้หญิงคนนี้แต่ด้วยความรักที่มีต่อมารดาก็ทำให้เธอยอมอ่อนลงเพียงเพราะท่านบอกว่าไม่มีเงินซื้อข้าวกิน

    “คราวนี้ใช้ประหยัดหน่อยนะแม่ ทรายก็ไม่รู้ว่าจะมีงานทำไปอีกสักเท่าไร”    ลูกสาวตัดพ้อถึงเพียงนี้แต่คนเป็นแม่หาได้สำนึก ผีพนันจนไม่สนใจอะไรแล้วทั้งนั้น

    “เอาหน่า แกตกกระป๋องก็ไม่เป็นไรหรอกฉันหาลู่ทางไว้ให้แกแล้ว”

    “แม่... ยังไม่เลิกทำแบบนั้นอีกเหรอ”

    “ก็เงินที่แกให้มันไม่พอใช้ ที่ทำอยู่นี่ก็ความสุขเล็ก ๆ ของฉัน”

    “เลิกเถอะนะ เงินทรายก็ส่งให้ใช้”

    “ก็มันไม่พอไง อายเหรอที่มีแม่เป็นกะหรี่น่ะคุณธาริกา”    ปลายสายถามอย่างเย้ยหยัน แม่เธอไม่เคยอายที่ทำงานแบบนั้น ‘แต่เธออายไง’

.....

   “ยอมมั้ยล่ะ ฉันเดาว่าไม่”

    “ไม่ยอมนั่นแหละ แต่เดียวถึงรถแล้วค่อยโอนค่ะร้อนแดด”

    ฉัตรทองกับดาราสาวกำลังเดินกลับรถแต่กลับมีรถตู้สุดหรูขับมาเหมือนจะจอดขวางหน้าของเธอทั้งคู่ไว้ ธาริกาบีบมือผู้จัดการของเธอไว้แน่นด้วยใจที่นึกกลัว กลัวเป็นกลุ่มคนที่แอนตี้เธออย่างหนัก

ครืดด

    “คุณชาร์ล...”    ทั้งสองพูดออกมาพร้อมกันเมื่อประตูรถตู้คันนั้นเลื่อนเปิดออกแล้วเห็นชัดเจนว่าผู้ชายที่นั่งอยู่ในรถเพียงคนเดียวนั้นคือใคร

    “ขึ้นรถ”

    “ฉัตรเหรอคะ”    ผู้จัดการสาวสองถามทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเขาหมายถึงใคร

    “ทรายแก้ว”    น้ำเสียงของเขาเย็นเยือกราวกับน้ำแข็ง ฉัตรทองหันมามองธาริกาอย่างถามหาความเต็มใจแต่หญิงสาวก็ส่งสัญญาณกลับมาให้ว่าโอเค ‘เต็มใจไม่เต็มใจเลือกได้ด้วยเหรอ’

ครืดด 

    เมื่อธาริกานั่งบนรถที่นั่งข้างเขาประตูรถก็เลื่อนปิดอัตโนมัติ เธอไม่กล้ามองเขาเต็มตาเพราะสัมผัสได้ถึงความอึมครึม

    “จะไปไหนเหรอคะ”

    “บ้าน”    หญิงสาวนั่งเงียบแทบไม่กล้าหายใจเมื่อบรรยากาศในรถช่างเงียบจนแทบจะได้ยินเสียงหัวใจของตัวเอง เขาดูไม่ใช่คนช่างพูดและคนที่ทำหน้าที่ขับรถก็เหมือนถูกบังคับไว้ไม่ให้พูด

.....

    “คุณชาร์ล...”    สองเท้าบางชะงักกึกเพราะมัวแต่เดินก้มหน้าตามเขาเข้ามาธาริกาเลยไม่ได้มองเห็นว่ามีคนนั่งอยู่ในบ้านที่ชั้นล่างอยู่ก่อนแล้ว แต่พอเห็นว่าเป็นใครเท่านั้นแหละ

    “เธอไม่รู้หรือไงว่าที่นี่ห้ามมาเหยียบหากฉันไม่อนุญาต!”    ซินดี้เหลือบมองคนที่มองเธออย่างเยาะเย้ยด้านหลังของเจ้าของบ้าน ก่อนจะต้องทำเป็นเมินนางร้ายที่เธอไม่ถูกชะตาไป

    “คุณชาร์ลไม่เรียกหาซินดี้นี่คะ ซินดี้ก็เลย...”

    “มาดูให้เห็นกับตา?”

    “เปล่านะคะ ซินดี้อยากดูแลคุณชาร์ลก็เลยฝืนคำสั่งมา”

    “ฉันมีคนดูแลแล้ว เธอกลับไปแล้วอย่ามาถ้าฉันไม่อนุญาต”    ซินดี้เหลือบมองคนที่บิดยิ้มเยาะเย้ยให้เธออีกรอบก่อนจะหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย

    “เชิญครับคุณซินดี้”

    นางเอกหน้าหวานจำใจออกมาจากบ้านของชาร์ลเพราะไม่กล้ามากพอจะดึงดันกับอารมณ์ของเจ้าของบ้าน ธาริกายังยืนมองแผ่นหลังของคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าเธอ ‘เขาดูน่ากลัวจริง ๆ’

    “ไปหยิบไวน์มาให้หน่อย”

    “คะ?..ค่ะรอแป๊บนึงนะคะ”    ไม่มีเวลาให้เธอไม่เข้าใจมากนัก ธาริกาหญิงสาวสมองไวก็ประมวลคำสั่งของเขาได้อย่างรวดเร็ว พร้อมไวน์แช่ในถังน้ำแข็งและแก้วหนึ่งใบพร้อมเสิร์ฟ

    “เดี๋ยวทรายรินให้เองค่ะ”    หญิงสาวบริการให้เขาอย่างรู้งาน แต่เมื่อเขารับแก้วไวน์ไปจากเธอและยกขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมดแก้วใบนั้นกลับถูกปาใส่ผนังอย่างแรง

เพล้ง!!!

    ไม่มีเสียงใดหลุดรอดจากปากของหญิงสาว ผิดกับความคิดในหัวของชาร์ลที่คิดว่าจะได้ยินเสียงกรี๊ดบาดหู