Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
นางร้ายที่ถูกรังแก
ตอนที่3 นางร้ายที่ถูกรังแก
สามวันต่อมา
ธาริกากอดอกมองนางเอกสาวด้วยสีหน้าบึ้งตึง เธอเสียเวลากับฉากจูบคู่พระนางของเรื่องมาเกือบชั่วโมง นางร้ายอย่างเธอที่รอเข้าไปจิกหัวตบจึงพลอยเสียเวลามักใหญ่
“คัท! เอาใหม่ ๆ!”
“ซินดี้ขอโทษพี่ ๆ นะคะ เลิฟซีนซินดี้ไม่ถนัดเลย”
“ไม่มืออาชีพ” นางเอกสาวข่มอารมณ์เมื่อธาริกาว่าให้เธอโต้ง ๆ หากไม่ได้อยู่ในที่โจ่งแจ้งล่ะก็จะตบให้หายซ่าเลย
“พี่ขอล่ะครับซินดี้ เอาฉากนี้ให้ผ่านสักทีเถอะเดี๋ยวแสงหมดแล้วจะยุ่ง”
“ขอโทษพี่ ๆ นะคะ ซินดี้ขอเทคนี้อีกเทคเดียว” สีหน้าไม่สบอารมณ์ของทีมงานทำให้นางเอกสาวเลิกยื้อเวลาได้ในที่สุด จนกระทั่งถึงฉากที่นางร้ายอย่างธาริกาเข้าไปจัดการกับภาพบาดตา
“กรี๊ด!” ซินดี้ร้องออกมาด้วยความเจ็บที่เจ็บจริง ๆ ธาริกาขยุ้มเส้นผมของเธอเต็มแรงเหมือนตั้งใจ
“ม่าน! ปล่อยรดาเดี๋ยวนี้!”
“รักมันมากเหรอคะภพ ได้!”
เพี๊ยะ!
ซินดี้ล้มไปกองกับพื้นหลังจากโดนตบจนหน้าหัน หญิงสาวกำมือแน่นอย่างเจ็บแค้นแต่วิญญาณนางเอกยังคงต้องอยู่เธอจึงต้องบีบน้ำตาออกมาเรียกคะแนนความสงสารจากคนดู
“ฮือออ พี่ม่านคะ อย่าทำกับรดาแบบนี้...”
“เสียดายที่คุณพ่อของฉันอุตส่าห์เก็บแกมาเลี้ยงดู แล้วแกทำกับผู้มีพระคุณอย่างนี้เหรอ!”
“หยุดนะม่าน!”
“พี่ม่าน ฮืออ รดาผิดไปแล้ว...”
“คัท! เก่งมาก” ทีมงานนับสิบปรบมือให้กำลังใจนักแสดง ก่อนจะแยกย้ายกันเก็บข้าวของ
“อีทรายแก้ว!”
“อีซินดี้!” ธาริกาสวนกลับนางเอกหน้าหวานทันทีเมื่อถูกทางนั้นเรียกด้วยคำหยาบ
“เอ่อ... เธอสองคนอย่าเพิ่งทะเลาะกันเลย คนเยอะแยะนะ” ภาวัตน์พระเอกหนุ่มที่เป็นเหมือนคนกลางระหว่างสองสาวรีบห้ามก่อนจะเกิดเหตุวิวาท แน่นอนว่าคนที่กลัวเสียภาพลักษณ์คือนางเอกอย่างซินดี้ ส่วนธาริกานั้นมีข่าวแรง ๆ จนชิน
“มาค่าพี่ ๆ ทำงานเหนื่อย ๆ มารับแซนวิชไปทานกันนะคะ น้องทรายแก้วบอกให้ฉัตรซื้อมาฝากค่าาา” ผู้จัดกาสาวแต่หุ่นล่ำหิ้วถุงแซนวิชมาเต็มสองมือตะโกนเรียกทีมงานอย่างร่าเริง ทุกคนที่รับของจากฉัตรทองล้วนหันมาขอบคุณธาริกากันทั้งสิ้น
“ขอบคุณน้องทรายนะคะ มีของกินมาให้พวกเราตลอดเลย”
“ช่วย ๆ กันค่ะ ทรายเห็นคนขายแซนวิชเขาน่าสงสาร พี่ ๆ ก็จะได้อิ่มกันด้วย” ธาริกายิ้มเย้ยเมื่อเห็นนางเอกหน้าหวานกำลังเบะปากใส่เธอ ก่อนจะเดินควงแขนฉัตรทองออกมาอย่างอารมณ์ดี
“ไปเหมาของใครมาคะเนี่ย”
“แถว ๆ นี้แหละ พ่อค้าหล่อ” หญิงสาวกับผู้จัดการของเธอหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ
“คืนนี้มีงานที่ไหนอีกนะคะทรายลืม”
“งานเลี้ยงที่โรงแรมวิลล์ไง ศูนย์รวมไฮโซเลยนะทรายแก้ว” เท้าของธาริกาที่ก้าวเดินอยู่ชะงักกึกจนผู้จัดการของเธอต้องหยุดตาม
“กลัวเจอคุณมาวินเหรอ”
“ไม่ได้กลัว แต่เกลียดขี้หน้า”
“ชู่ว.. อย่าพูดดัง” ฉัตรทองเหลือบมองซ้ายขวากลัวจะมีใครได้ยินคำพูดของหญิงสาว อย่างไรที่นี่ก็เป็นถิ่นของเขา
“อดทนนะลูกสาว อีกสองร้อยกว่าวันก็หลุดพ้นแล้ว”
.....
งานฉลองอะไรสักอย่างของเจ้าของช่องถูกจัดขึ้นในโรงแรมวิลล์ ซึ่งเพียงแค่มีเงินก็ไม่สามารถเหมาปิดที่นี่ได้ แต่ต้องมีความน่ายำเกรงมากพอจนคณะกรรมการจัดการโรงแรมอนุมัติ
“ฉลองครบรอบ 25 ปีของช่องนี่เอง” ธาริกาพูดขึ้นเมื่ออ่านป้ายไวนิลที่อยู่บนเวที เหมือนว่าผู้จัดการของเธอจะบอกแล้วรอบหนึ่งแต่เธอลืม
“มางานเลี้ยงมีระดับแบบนี้แกอย่าลืมตัวไปนั่งตักแขกเขาล่ะ ที่นี่ไม่ใช่ซ่อง” ธาริกากรอกตาถึงสองตลบ เธอยืนอยู่เฉย ๆ ก็มีเรื่องมาหา แต่ข่าวชอบลงว่าเธอหาเรื่อง
“เคยมาจากซ่องหรือเปล่าคะ ถึงได้รู้”
“แกน่ะมาจากซ่อง ทรายแก้ว!” พิมมาดาเพื่อสนิทของซินดี้ยังคงดูแคลนเธอไม่เลิก แม้ว่าจะพยายามนิ่งแล้ว
“อืม จบแล้วก็เลิกเห่าสักที”
“ฉันจะให้คุณป้าถอดแกออกจากละครทั้งหมดเลยคอยดู”
“...” พิมมาดาว่าทิ้งท้ายก่อนจะปลีกตัวออกเมื่อสู้ฝีปากธาริกาไม่ไหวแน่ นางร้ายสาวได้แต่ข่มความอัดอั้นไว้ในใจ นี่คือสิ่งที่ที่คิดว่าใหญ่โตเหนือคนอื่นทำมันกับเธอตลอดเวลาที่โลดแล่นอยู่ในวงการ ‘เธอถูกเกลียดจากเหตุผลใดก็ยังไม่เคยได้รู้’
กลิ่มน้ำหอมของพิมมาดายังไม่ทันจางธาริกาก็มองเห็นมาวินเดินเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นทุกที แม้ตรงนี้คนพลุกพล่านแต่การไม่สนธนากับเขาน่าจะดีที่สุด
“จะหนีไปไหนล่ะ”
“...” ธาริกาไม่ตอบแต่หลุบสายตาลงมองข้อมือของตัวเองที่ถูกเขาคว้าไว้
“ปล่อยค่ะ เดี๋ยวนักข่าวเห็น”
“อย่าผยองกับฉันให้มากนะทรายแก้ว” เขาไม่ปล่อยแถมยังออกแรงบีบเธอจนเจ็บ ก่อนจะเริ่มสังเกตว่าที่นี่ไม่มีนักข่าวแม้แต่คนเดียวมี แล้วเธอจะรอดไปได้อย่างไรล่ะคราวนี้
“ทรายไม่ได้ผยองนะคะ”
“หรือที่ฉันดีลไปเดือนละห้าแสนมันไม่พอใจเธอ”
“...” หญิงสาวเริ่มจะเก็บความอัดแน่นในใจไม่ไหวอีกต่อไป เธออยากจะตะโกนใส่หน้าอีกฝ่ายไปว่าไม่ได้ขายตัว ยิ่งเขาส่งเลขาติดต่อมาซ้ำ ๆ มันยิ่งสั่งสมให้เธอเกลียด
“คิดว่าตัวเองมีค่ามากกว่านั้นงั้นสิทรายแก้ว”
“เปล่าค่ะ ทรายแค่ไม่ได้ใช้วิธีนั้นหาเงิน”
“หึ แม่ก็ขายตัว ลูกจะสูงส่งได้สักแค่ไหน”
พรึ่บ
ธาริกาดึงมือคืนอย่างไม่ไว้หน้าเขาอีกต่อไป และสิ่งที่เขาพูดถึงจะเป็นเรื่องจริงก็ไม่มีสิทธิ์มาดูถูกเธอ มันคนละคน
“กล้ามากนะที่สะบัดสะโบกใส่ฉันแบบนี้” นางร้ายสาวเลือกจะเดินหนีหลีกเลี่ยงการปะทะคารมแต่ก็เหมือนจะทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจ
ซ่า!
น้ำสีแดงเย็นเฉียบสาดมาเต็มกลางหลังของร่างบาง ธาริกาหลับตาข่มอารมณ์แต่เธอนับหนึ่งได้ถึงสามเท่านั้น
ซ่า!
“เฮ้ย! ทรายแก้ว!” มาวินร้องเอ็ดเมื่อเขาถูกเธอเอาคืนด้วยการสาดไวน์ใส่เข้าที่หน้า ผู้คนที่เห็นเหตุการณ์ต่างก็รับรู้ถึงวิบากกรรมในวงการบันเทิงของธาริกาแล้ว
“นางนั่นคิดว่าตัวเองวิเศษมาจากไหนถึงได้ปฏิเสธพี่วินอย่างนั้น”
“คุณมาวินสนใจมันด้วยเหรอ” ซินดี้ถามเพื่อนสนิทของเธอที่เป็นลูกพี่ลูกน้องกับมาวิน
“ก็ใช่น่ะสิ เลขาพี่วินรายงานให้คุณป้าฟังว่าติดต่อให้ค่าเลี้ยงดูมันนะ แต่มันเล่นตัว” นางเอกสาวยืนมองหายนะของธาริกาอยู่ไม่ไกล มีเรื่องกับใครไม่มี
“เธอจบแน่ ทรายแก้ว!” มาวินพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินหนีสายตาที่มองมาทำให้เกิดความอับอายเพราะถูกยายดาราหน้าเหวี่ยงสาดน้ำเมาใส่หน้า ส่วนธาริกาก็เดินออกจากงานอีกทางหนึ่งเตรียมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ผู้จัดการร่วมปวดหัวไปกับเธอ
ตอนที่3 นางร้ายที่ถูกรังแก
สามวันต่อมา
ธาริกากอดอกมองนางเอกสาวด้วยสีหน้าบึ้งตึง เธอเสียเวลากับฉากจูบคู่พระนางของเรื่องมาเกือบชั่วโมง นางร้ายอย่างเธอที่รอเข้าไปจิกหัวตบจึงพลอยเสียเวลามักใหญ่
“คัท! เอาใหม่ ๆ!”
“ซินดี้ขอโทษพี่ ๆ นะคะ เลิฟซีนซินดี้ไม่ถนัดเลย”
“ไม่มืออาชีพ” นางเอกสาวข่มอารมณ์เมื่อธาริกาว่าให้เธอโต้ง ๆ หากไม่ได้อยู่ในที่โจ่งแจ้งล่ะก็จะตบให้หายซ่าเลย
“พี่ขอล่ะครับซินดี้ เอาฉากนี้ให้ผ่านสักทีเถอะเดี๋ยวแสงหมดแล้วจะยุ่ง”
“ขอโทษพี่ ๆ นะคะ ซินดี้ขอเทคนี้อีกเทคเดียว” สีหน้าไม่สบอารมณ์ของทีมงานทำให้นางเอกสาวเลิกยื้อเวลาได้ในที่สุด จนกระทั่งถึงฉากที่นางร้ายอย่างธาริกาเข้าไปจัดการกับภาพบาดตา
“กรี๊ด!” ซินดี้ร้องออกมาด้วยความเจ็บที่เจ็บจริง ๆ ธาริกาขยุ้มเส้นผมของเธอเต็มแรงเหมือนตั้งใจ
“ม่าน! ปล่อยรดาเดี๋ยวนี้!”
“รักมันมากเหรอคะภพ ได้!”
เพี๊ยะ!
ซินดี้ล้มไปกองกับพื้นหลังจากโดนตบจนหน้าหัน หญิงสาวกำมือแน่นอย่างเจ็บแค้นแต่วิญญาณนางเอกยังคงต้องอยู่เธอจึงต้องบีบน้ำตาออกมาเรียกคะแนนความสงสารจากคนดู
“ฮือออ พี่ม่านคะ อย่าทำกับรดาแบบนี้...”
“เสียดายที่คุณพ่อของฉันอุตส่าห์เก็บแกมาเลี้ยงดู แล้วแกทำกับผู้มีพระคุณอย่างนี้เหรอ!”
“หยุดนะม่าน!”
“พี่ม่าน ฮืออ รดาผิดไปแล้ว...”
“คัท! เก่งมาก” ทีมงานนับสิบปรบมือให้กำลังใจนักแสดง ก่อนจะแยกย้ายกันเก็บข้าวของ
“อีทรายแก้ว!”
“อีซินดี้!” ธาริกาสวนกลับนางเอกหน้าหวานทันทีเมื่อถูกทางนั้นเรียกด้วยคำหยาบ
“เอ่อ... เธอสองคนอย่าเพิ่งทะเลาะกันเลย คนเยอะแยะนะ” ภาวัตน์พระเอกหนุ่มที่เป็นเหมือนคนกลางระหว่างสองสาวรีบห้ามก่อนจะเกิดเหตุวิวาท แน่นอนว่าคนที่กลัวเสียภาพลักษณ์คือนางเอกอย่างซินดี้ ส่วนธาริกานั้นมีข่าวแรง ๆ จนชิน
“มาค่าพี่ ๆ ทำงานเหนื่อย ๆ มารับแซนวิชไปทานกันนะคะ น้องทรายแก้วบอกให้ฉัตรซื้อมาฝากค่าาา” ผู้จัดกาสาวแต่หุ่นล่ำหิ้วถุงแซนวิชมาเต็มสองมือตะโกนเรียกทีมงานอย่างร่าเริง ทุกคนที่รับของจากฉัตรทองล้วนหันมาขอบคุณธาริกากันทั้งสิ้น
“ขอบคุณน้องทรายนะคะ มีของกินมาให้พวกเราตลอดเลย”
“ช่วย ๆ กันค่ะ ทรายเห็นคนขายแซนวิชเขาน่าสงสาร พี่ ๆ ก็จะได้อิ่มกันด้วย” ธาริกายิ้มเย้ยเมื่อเห็นนางเอกหน้าหวานกำลังเบะปากใส่เธอ ก่อนจะเดินควงแขนฉัตรทองออกมาอย่างอารมณ์ดี
“ไปเหมาของใครมาคะเนี่ย”
“แถว ๆ นี้แหละ พ่อค้าหล่อ” หญิงสาวกับผู้จัดการของเธอหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ
“คืนนี้มีงานที่ไหนอีกนะคะทรายลืม”
“งานเลี้ยงที่โรงแรมวิลล์ไง ศูนย์รวมไฮโซเลยนะทรายแก้ว” เท้าของธาริกาที่ก้าวเดินอยู่ชะงักกึกจนผู้จัดการของเธอต้องหยุดตาม
“กลัวเจอคุณมาวินเหรอ”
“ไม่ได้กลัว แต่เกลียดขี้หน้า”
“ชู่ว.. อย่าพูดดัง” ฉัตรทองเหลือบมองซ้ายขวากลัวจะมีใครได้ยินคำพูดของหญิงสาว อย่างไรที่นี่ก็เป็นถิ่นของเขา
“อดทนนะลูกสาว อีกสองร้อยกว่าวันก็หลุดพ้นแล้ว”
.....
งานฉลองอะไรสักอย่างของเจ้าของช่องถูกจัดขึ้นในโรงแรมวิลล์ ซึ่งเพียงแค่มีเงินก็ไม่สามารถเหมาปิดที่นี่ได้ แต่ต้องมีความน่ายำเกรงมากพอจนคณะกรรมการจัดการโรงแรมอนุมัติ
“ฉลองครบรอบ 25 ปีของช่องนี่เอง” ธาริกาพูดขึ้นเมื่ออ่านป้ายไวนิลที่อยู่บนเวที เหมือนว่าผู้จัดการของเธอจะบอกแล้วรอบหนึ่งแต่เธอลืม
“มางานเลี้ยงมีระดับแบบนี้แกอย่าลืมตัวไปนั่งตักแขกเขาล่ะ ที่นี่ไม่ใช่ซ่อง” ธาริกากรอกตาถึงสองตลบ เธอยืนอยู่เฉย ๆ ก็มีเรื่องมาหา แต่ข่าวชอบลงว่าเธอหาเรื่อง
“เคยมาจากซ่องหรือเปล่าคะ ถึงได้รู้”
“แกน่ะมาจากซ่อง ทรายแก้ว!” พิมมาดาเพื่อสนิทของซินดี้ยังคงดูแคลนเธอไม่เลิก แม้ว่าจะพยายามนิ่งแล้ว
“อืม จบแล้วก็เลิกเห่าสักที”
“ฉันจะให้คุณป้าถอดแกออกจากละครทั้งหมดเลยคอยดู”
“...” พิมมาดาว่าทิ้งท้ายก่อนจะปลีกตัวออกเมื่อสู้ฝีปากธาริกาไม่ไหวแน่ นางร้ายสาวได้แต่ข่มความอัดอั้นไว้ในใจ นี่คือสิ่งที่ที่คิดว่าใหญ่โตเหนือคนอื่นทำมันกับเธอตลอดเวลาที่โลดแล่นอยู่ในวงการ ‘เธอถูกเกลียดจากเหตุผลใดก็ยังไม่เคยได้รู้’
กลิ่มน้ำหอมของพิมมาดายังไม่ทันจางธาริกาก็มองเห็นมาวินเดินเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นทุกที แม้ตรงนี้คนพลุกพล่านแต่การไม่สนธนากับเขาน่าจะดีที่สุด
“จะหนีไปไหนล่ะ”
“...” ธาริกาไม่ตอบแต่หลุบสายตาลงมองข้อมือของตัวเองที่ถูกเขาคว้าไว้
“ปล่อยค่ะ เดี๋ยวนักข่าวเห็น”
“อย่าผยองกับฉันให้มากนะทรายแก้ว” เขาไม่ปล่อยแถมยังออกแรงบีบเธอจนเจ็บ ก่อนจะเริ่มสังเกตว่าที่นี่ไม่มีนักข่าวแม้แต่คนเดียวมี แล้วเธอจะรอดไปได้อย่างไรล่ะคราวนี้
“ทรายไม่ได้ผยองนะคะ”
“หรือที่ฉันดีลไปเดือนละห้าแสนมันไม่พอใจเธอ”
“...” หญิงสาวเริ่มจะเก็บความอัดแน่นในใจไม่ไหวอีกต่อไป เธออยากจะตะโกนใส่หน้าอีกฝ่ายไปว่าไม่ได้ขายตัว ยิ่งเขาส่งเลขาติดต่อมาซ้ำ ๆ มันยิ่งสั่งสมให้เธอเกลียด
“คิดว่าตัวเองมีค่ามากกว่านั้นงั้นสิทรายแก้ว”
“เปล่าค่ะ ทรายแค่ไม่ได้ใช้วิธีนั้นหาเงิน”
“หึ แม่ก็ขายตัว ลูกจะสูงส่งได้สักแค่ไหน”
พรึ่บ
ธาริกาดึงมือคืนอย่างไม่ไว้หน้าเขาอีกต่อไป และสิ่งที่เขาพูดถึงจะเป็นเรื่องจริงก็ไม่มีสิทธิ์มาดูถูกเธอ มันคนละคน
“กล้ามากนะที่สะบัดสะโบกใส่ฉันแบบนี้” นางร้ายสาวเลือกจะเดินหนีหลีกเลี่ยงการปะทะคารมแต่ก็เหมือนจะทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจ
ซ่า!
น้ำสีแดงเย็นเฉียบสาดมาเต็มกลางหลังของร่างบาง ธาริกาหลับตาข่มอารมณ์แต่เธอนับหนึ่งได้ถึงสามเท่านั้น
ซ่า!
“เฮ้ย! ทรายแก้ว!” มาวินร้องเอ็ดเมื่อเขาถูกเธอเอาคืนด้วยการสาดไวน์ใส่เข้าที่หน้า ผู้คนที่เห็นเหตุการณ์ต่างก็รับรู้ถึงวิบากกรรมในวงการบันเทิงของธาริกาแล้ว
“นางนั่นคิดว่าตัวเองวิเศษมาจากไหนถึงได้ปฏิเสธพี่วินอย่างนั้น”
“คุณมาวินสนใจมันด้วยเหรอ” ซินดี้ถามเพื่อนสนิทของเธอที่เป็นลูกพี่ลูกน้องกับมาวิน
“ก็ใช่น่ะสิ เลขาพี่วินรายงานให้คุณป้าฟังว่าติดต่อให้ค่าเลี้ยงดูมันนะ แต่มันเล่นตัว” นางเอกสาวยืนมองหายนะของธาริกาอยู่ไม่ไกล มีเรื่องกับใครไม่มี
“เธอจบแน่ ทรายแก้ว!” มาวินพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินหนีสายตาที่มองมาทำให้เกิดความอับอายเพราะถูกยายดาราหน้าเหวี่ยงสาดน้ำเมาใส่หน้า ส่วนธาริกาก็เดินออกจากงานอีกทางหนึ่งเตรียมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ผู้จัดการร่วมปวดหัวไปกับเธอ
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
