ถ้ากลัว

ตอนที่5 ถ้ากลัว

22.45 น.

รถยนต์ราคาแพงที่ทั้งชีวิตนี้หากมีเงินมากมายคนอย่างธาริกาก็ไม่จ่ายเงินซื้อพาเธอเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ที่อยู่เกือบจะนอกตัวเมือง ดวงตาคมเฉี่ยวของหญิงสาวมองเบื้องหน้าด้วยใจที่เต้นแรงเหมือนจะกระเด็นออกมา มือบางชื้นเหงื่อกำสายกระเป๋าสะพายแน่นด้วยความประหม่า

“คุณชาร์ลรออยู่ในบ้านแล้วครับ”

“ฉันเดินเข้าไปได้เลยใช่มั้ยคะ”

“ใช่ครับ”คนขับรถที่หล่อเหลาราวกับนายแบบตอบกลับเธอก่อนจะขับรถคันนั้นออกไปจากตรงนี้

รองเท้าส้นสูงถูกถอดวางไว้อย่างเป็นระเบียบก่อนที่เท้าจะย่ำบนพื้นหินอ่อน ข้างในหรูหราราวกับบ้านผู้ดีเก่าจนเธอกลัวจะเผลอทำอะไรไม่ถูกไม่ควรก่อนสายตาจะมองเห็นคนที่เธอต้องการเจอนั่งรอเธออยู่ที่บาร์เครื่องดื่มสุดหรูราวกับยกมาจากโรงแรม

“สวัสดีค่ะคุณชาร์ล”ธาริกายกมือขึ้นไหว้อย่างอ่อนน้อมเมื่อรู้ว่าเขาอายุมากกว่าเธอถึงสิบปี

“เจอกันอีกจนได้นะ”

“คะ?”ดาราสาวนึกแปลกใจในคำพูดของชาร์ล แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าเพิ่งเจอเขาในงานเครื่องประดับไม่กี่วันก่อนนั่นไง

“เหล้ามั้ย หรือไวน์”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“นั่งก่อนสิ”

“ขอบคุณค่ะ”ธาริกาหย่อนสะโพกนั่งลงบนเก้าอี้ตัวสูงข้าง ๆ เจ้าของบ้าน จู่ ๆ เธอก็รู้สึกว่าเขาเป็นประติมากรรมที่ไม่ควรแตะต้องขึ้นมาซะอย่างนั้น

“เห็นว่าอยากมาเจอ มีปัญหามา?”คำพูดตรงไปตรงมาของเขาช่วยเธอได้มากเลยทีเดียว ถ้าไม่อย่างนั้นก็คงต้องเสียเวลากว่าจะกล้าเข้าเรื่อง

“คือ..ตอนนี้ทรายมีปัญหากับผู้ใหญ่ในช่องที่ติดสัญญาอยู่ เขาจะดองทรายไว้โดยที่ไม่ให้งานทำไปเกือบปี ซึ่งพอถึงเวลาที่หมดสัญญาคนอาจลืมทรายไปแล้ว”ชาร์ลฟังหญิงสาวตัวหอมฟุ้งพูดปัญหาของเธอสีหน้าไม่บอกว่ารู้สึกประมาณไหนจนธาริกากลืนน้ำลายลงคอด้วยความขื่นขม

“ยอมรับว่าทรายหน้าหนาที่จะมาขอความช่วยเหลือจากคุณชาร์ลทั้งที่ไม่รู้จักกันมาก่อน ถ้าทำให้คุณรำคาญขอโทษนะคะ”

“อยากให้ฉันช่วยเธอแบบไหน”

“เรื่องเงินค่ะ ฉันถูกช่องฟ้องแน่ ๆ ถ้ารับงานที่ช่องอื่น”

“...”

“ให้ทรายทำสัญญาหาเงินมาคืนคุณก็ได้นะคะ แต่คงไม่ได้คืนเป็นก้อนใหญ่ทีเดียว”

“ถ้าไม่อยากได้เป็นเงินคืนล่ะ เธอว่าไง”เรียวปากของธาริกาสั่นเล็กน้อยอย่างควบคุมไม่ได้เมื่อเจอสายตาที่ว่าจะเย็นชาก็ไม่ใช่เสียทีเดียว

“คุณจะเอาคืนเป็นอะไรก็ได้ค่ะ ที่เอามันไปจากทรายได้”หญิงสาวบอกกับเขาโดยที่ไม่กล้าสบตา กลัวจะเห็นว่าถูกมองด้วยสายตาดูถูกทั้งที่เคยถูกมองอย่างนั้นมานับครั้งไม่ถ้วน

“ตกลง ฉันจะช่วยเธอ”

“ขอบคุณค่ะ”ธาริกาหันมาพูดกับเขาเสียงสั่นคลอน แต่คราวนี้เธอพยายามที่จะไม่หลบตาเขาอีกแล้ว

“คืนนี้ฉันมีนัด แต่ต้องยกเลิก...”

“คืนนี้... ให้ทรายอยู่กับคุณได้นะคะ”จบคำพูดที่เขาแปลว่าเธอตกลงปลงใจเขาก็หยัดตัวยืนกับพื้นเย็นเฉียบก่อนจะเบียดเข้าใกล้กับคนสวยที่ยังนั่งอยู่

“รู้หรือเปล่าว่าฉันจะเอาอะไรจากเธอ”

“...” ชาร์ลไม่ได้คำตอบที่เป็นคำพูดแต่หญิงสาวพยักหน้ารับให้เขาแทน

“อื้อออ”กลีบปากน่าจูบของเธอถูกริมฝีปากหนาครอบครองอย่างใจร้อน ด้วยความสูงที่มากกว่า 190 เซนของชายหนุ่มทำให้เขาต้องก้มลงจูบเธออย่างไม่สะดวกนัก

“ลิปสติกรสชาติไม่เลว”ธาริกาเผลอกำขยุ้มเสื้อเชิ้ตที่เรียบกริบของเขาอย่างไม่รู้ตัว ใจของเธอมันเต้นผิดจังหวะทั้งที่ผ่านการจูบมานักต่อนักแล้ว

“ไปเอากันบนห้องดีกว่า”เขาเห็นเพียงศีรษะและหูที่แดงราวกับโดนบิดพยักหงึก ๆ ในอ้อมอก ซึ่งสิ่งที่เขาเห็นมันแสร้งทำกันไม่ได้อยู่แล้ว

พรึ่บ

ชาร์ลอุ้มหญิงสาวขึ้นจากเก้าอี้ซึ่งเธอก็ให้ความร่วมมือด้วยการเกี่ยวเรียวแขนที่รอบลำคอของเขา

ปึง

ทันทีที่เจ้าของห้องใช้เท้าดันปิดประตูธาริกาก็โดนช่วงชิงลมหายใจอย่างไม่ปราณี จนกระทั่งแผ่นหลังของเธอแนบกับที่นอนนุ่มราวกับปุยนุ่นเขาจึงผละจากเธอเล็กน้อย

“เวลาเอากับคนอื่น ใส่ถุงยางมั้ย”คำพูดสุดห่ามนั้นช่างขัดกับบุคลิกของเขาจนธาริกาแทบไม่อยากจะเชื่อหู

“ทราย...ยังไม่เคยค่ะ”

“จริงเหรอ”คำถามของเขามันปนไปด้วยความขบขัน ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ว่าเขาคิดเช่นไรอยู่

ชายหนุ่มหยัดตัวนั่งชันเข่าบนเตียงนุ่ม ส่วนกวางตัวน้อยอย่างธาริกาก็กระเถิบถอยมาตั้งหลัก

“ถ้ากลัวก็ออกไป แต่ต้องไปแบบไม่กลับมาที่นี่อีก”

“ทราย...ไม่กลัวค่ะ”ธาริกาที่ถอยห่างเขามาทีแรกขยับคลานเข้ามาหาเขาราวแมวน้อยแสนเชื่อง

มือหนาของชาร์ลบีบต้นคอด้านหลังของเธอเมื่อถูกเจ้าของกลีบปากหน้าดูดดึงเป็นฝ่ายประกบปากของเขาเสียเอง และจูบของเธอก็ไม่ได้ดูด้อยประสบการณ์

“การแสดงหรือเปล่า”แววตาที่เขามองเธอช่างระยิบระยิบพาลทำให้ผิวกายของเธอร้อนผ่าวขึ้นมา

“การแสดงทรายไม่ได้ใช้ลิ้นค่ะ”

“งั้นครั้งนี้คงไม่ใช่” ชาร์ลยกยิ้มมุมปากเมื่อรู้สึกชอบแววตาของลูกกวางตัวนี้ มือหนาจับมือของธาริกาให้ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินที่ตัวเองสวมอยู่ และเธอก็น่ารักทำให้เขาอย่างว่าง่าย