บทที่ 1 ช่วยเหลือ

ก๊อก! ฝ่ามือใหญ่เคาะประตูห้องสองสามที ก่อนเจ้าของร่างสูงจะผลักเข้าด้านใน และไปหยุดกลางห้องด้วยท่าทางสง่างาม เพื่อรอรับคำสั่งจากอีกฝ่าย

“มาแล้วเหรอ” มาเฟียหนุ่มเอ่ยขึ้นทันทีที่ลูกน้องคนสนิทปรากฏตัว

“บอสมีธุระอะไรกับผมเหรอครับ”

“ฉันมีงานให้นายทำ”

“ครับ” สายตาดุดันมองคนตรงหน้าอย่างรอฟัง โดยไม่แสดงท่าทีสั่นไหวให้ผู้เป็นนายเห็นสักนิด แม้จะได้รับคำสั่งร้ายแรงแค่ไหนก็ไม่หวาดกลัว เพราะคนอย่างเขาพร้อมสละชีวิต

“มีคนอยากลองดีกับฉัน ได้ยินว่าพวกมันแอบลักลอบขนผู้หญิงในเขตของฉัน ฝากนายจัดการให้เรียบร้อยซะ ข้อมูลทั้งหมดอยู่ในนั้น” ลูคัสบอกพลางยื่นซองเอกสารให้ลีวาย

“ครับ” ว่าแล้ว เอื้อมมือหนาหยิบซองดังกล่าวพร้อมเปิดดู สายตาคมกริบไล่อ่านทีละบรรทัด

“งานหนักหน่อยนะลีวาย ยังไงก็รบกวนด้วยละกัน” มาเฟียหนุ่มเด้งตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ เขาก้าวเดินมาหยุดตรงหน้าลูกน้องคนสนิท ก่อนตบบ่าแกร่งเบา ๆ แล้วยกเท้าเดินจากไป

“คืนนี้สินะ” เสียงทุ้มของลีวายพึมพำเบา ๆ ขณะในหัวคิดหาวิธีสำหรับแผนการ

ยามค่ำคืนที่ผู้คนหลับใหล ท่าเรือใกล้ชายฝั่งกลับเต็มไปด้วยเสียงดังเอะอะโวยวาย หญิงสาวจำนวนมากกำลังถูกลำเลียงออกจากตู้คอนเทนเนอร์

“เฮ้ย! รีบหนีเร็ว” เสียงของชายคนหนึ่งตะโกนดังพร้อมวิ่งมายังที่หมาย

“เสียงดังอะไรของมึงวะ”

“หมารับใช้ของลูคัสมา พวกเรารีบหนีกันเถอะ” เอ่ยบอกเพื่อนด้วยสีหน้าตื่นตระหนก แต่ช้าไปแล้วเมื่อถูกกระสุนปืนยิงกลางหลัง ก่อนจะล้มลงคาพื้น ซึ่งตามร่างกายอาบไปด้วยเลือดสีแดงสด

“เฮ้ย” ขณะหมุนตัวเตรียมจะหนี ทันใดนั้นถูกยิงเข้าที่ศีรษะและเสียชีวิตภายในไม่กี่วินาที

เสียงปืนดังสนั่นแข่งกับเสียงกรีดร้อง ท่ามกลางความสับสนของหญิงสาวจำนวนมาก ที่กอดตัวเองแน่นด้วยความหวาดกลัวกับเหตุการณ์ขณะนี้

กว่าทุกอย่างจะสงบลง กินเวลานานพอสมควร ซึ่งสาวสวยจำนวนมากได้รับการช่วยเหลือเป็นอย่างดีเพื่อส่งตัวกลับบ้านเกิด เนื่องจากส่วนใหญ่ถูกหลอกมาขาย โดยไม่ได้รับความยินยอมจากเจ้าตัวสักนิด

“จัดการให้เรียบร้อย” ลีวายเอ่ยบอกเหล่าลูกน้องเบื้องหน้า ก่อนชะงักเมื่อมีคนจับชายเสื้อ ทันทีที่ใบหน้าคมคายหันมองถึงกับขมวดคิ้วอย่างงุนงง

“คุณคะ”

“…”

“คุณพูดไทยได้ใช่ไหมคะ” ชลารีน สาววัยยี่สิบเอ็ดจ้องมองชายหนุ่มด้วยแววตาไร้เดียงสาอย่างรอฟังคำตอบ

“รู้ได้ไง” ลีวายมองหญิงสาวตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า ก่อนสะดุดกับดวงหน้างดงามทำเอาตกอยู่ในมนต์สะกด

“หนูได้ยินคุณพูดกับเขาคนนั้น” เธอบุ้ยปากไปยังหนึ่งในลูกน้องของลีวาย

“แล้วมีธุระอะไรกับฉัน”

“หนูขอไปอยู่ด้วยได้ไหม” ดวงตากลมโตมองคนตัวสูงด้วยความหวัง

“ไม่ได้!!” ปฏิเสธเสียงแข็ง

“ทำไมคะ” ความหวังอันน้อยนิดของหญิงสาวกำลังพังทลายลง เมื่อได้ยินถ้อยคำจากปากเขา

“ฉันจะส่งเพื่อน ๆ ของเธอกลับไทย เธอก็ควรกลับไปกับเพื่อนเธอสิ”

“หนูไม่มีที่กลับแล้วค่ะ อีกอย่างคนพวกนั้นไม่ใช่เพื่อนหนูหรอกค่ะ พวกเขาตั้งใจมาทำงานแต่ถูกหลอกมาขาย ส่วนหนูถูกป้ากับลุงแท้ ๆ ตั้งใจพามาขายให้กับเจ้าหนี้”

“ถึงยังไงฉันก็พาเธอไปด้วยไม่ได้หรอก” แม้ว่าจะได้ยินเรื่องจากปากเธอ เขาก็ยังคงยืนยันที่จะไม่พาคนตรงหน้าไป

“รับหนูไปด้วยเถอะ หนูทำเป็นทุกอย่างเลยนะคะ ซักผ้า ทำความสะอาดและทำกับข้าว คุณต้องการคนใช้ไหม” นัยน์ตาคู่งามมองคนตัวโตอย่างรอลุ้น

“ฉันมีแม่บ้านแล้ว”

“นอกจากงานบ้าน งานอื่นหนูก็ทำเป็นเหมือนกัน แล้วแต่คุณจะสั่งได้เลย” เธอพยายามเกลี้ยกล่อมอีกฝ่ายทุกวิถีทาง เพื่อต้องการให้เขารับตัวเองไปให้ได้

“ไปรวมตัวกับคนอื่น ๆ เถอะ ฉันสัญญาว่าจะส่งเธอกลับไทยอย่างปลอดภัยแน่นอน” พูดเพียงเท่านั้น เขาหมุนตัวกำลังจะย่างเท้าออกจากบริเวณนั้น แต่หยุดชะงักกับคำพูดของชลารีนที่ดังตามหลัง

“ใจร้าย!! หนูไม่มีที่ไปจริง ๆ นะคะ ทำไมต้องปฏิเสธเสียงแข็งด้วย หนูไม่ได้ขอให้รับเป็นเมียสักหน่อย ก็แค่...”

“นี่เธอ” ชายหนุ่มก้าวยาว ๆ มาประชิดตัวของชลารีน เอื้อมมือใหญ่ปิดปากนุ่ม ก่อนกวาดสายตามองรอบกาย

“พาหนูไปด้วยเถอะนะคะ” เธอแกะมือใหญ่ออกจากปากเล็ก ก่อนจะเอ่ยบอกเจ้าของกายแกร่งด้วยแววตาเศร้าสร้อย

“เฮ้อ...ทำไมต้องเป็นฉันด้วย”

“คุณคือผู้มีพระคุณของหนู คุณเป็นคนมาช่วยพวกเราออกจากสถานที่นรกนี้”

“ทุกคนที่อยู่ที่นี่มีส่วนช่วยเธอเหมือนกัน” พยายามอธิบายให้คนตัวเล็กเข้าใจ

ชลารีนกวาดสายตามองชายหนุ่มเบื้องหน้านับสิบคน ก่อนจะขยับปากพูดกับคนตัวโต

“คนอื่นน่ากลัว”

“ลูกพี่ของพวกเราน่ากลัวกว่าพวกเราอีกนะครับ” ลูกน้องคนไทยของลีวายสวนขึ้นทันใด

“หุบปาก!” นิ้วแกร่งชี้ใส่ลูกน้องพร้อมส่งสายตาดุดัน ก่อนอีกฝ่ายจะยอมทำตามอย่างว่าง่าย

“คุณคะ”

“เอาเป็นว่ามาอยู่กับฉันชั่วคราวก่อนก็ได้”

“ขอบคุณนะค...” กล่าวไม่ทันจบประโยค สติของชลารีนเริ่มเลือนราง กระทั่งในที่สุดภาพทั้งหมดตัดเข้าสู่ความมืด โชคดีลีวายรับร่างอรชรได้ทัน

“เธอ เธอ” เขย่าเรียกคนตัวเล็กสองสามที ก่อนตัดสินใจช้อนหญิงสาวในท่าเจ้าหญิง

“เธอน่าจะเพลียนะครับ”

“กลับกันเถอะ ที่เหลือจากนี้ก็ปล่อยให้พวกนั้นจัดการต่อเถอะ ไม่มีอะไรให้น่าห่วงแล้ว” พูดจบประโยค ลีวายก้าวยาว ๆ ออกจากท่าเรือเพื่อมุ่งหน้าไปขึ้นรถตู้

ระหว่างรถกำลังเคลื่อนตัวสู่สถานที่มุ่งหมาย ทันใดนั้นชลารีนที่นั่งข้างลีวายจึงสวมกอดเขา แล้วซุกหน้างามกับอกล่ำสันพร้อมกำเสื้อแน่นอย่างหวาดกลัว ในหัวเล็กเต็มไปด้วยเรื่องราวก่อนจะถูกขายให้เจ้าหนี้

ภาพเหตุการณ์ในอดีตผุดขึ้น ราวกับหนังม้วนหนึ่งที่ฉายซ้ำ ทำเอาคนหลับอย่างชลารีนผวา

“ปล่อยหนูไปเถอะ” ชลารีนคุกเข่าลงบนพื้นห้องพร้อมพนมมือไหว้คนตรงหน้า เพื่อขอความเมตตา

“รีบลุกขึ้นสักทีสิ” ว่าแล้ว ชายวัยกลางคนพยายามกระชากเธอให้ลุกขึ้นยืน ทว่าหญิงสาวขัดขืนสุดฤทธิ์

“หนูไม่ไป จะให้หนูทำอะไรก็ได้ แต่หนูจะไม่ยอมถูกขายให้เจ้าหนี้ของลุงเด็ดขาด”

เพียะ!

“นังเด็กโง่ นี่แกจะให้ฉันถูกกระทืบเพราะไม่มีเงินไปจ่ายให้เขาเหรอวะ”

“ก็หนูไม่ได้เป็นคนเล่นพนันนี่คะ ในเมื่อลุงเป็นคนสร้างหนี้ก็ควรจัดการเองสิ” เธอโต้กลับอย่างไม่ลดละ แต่ไม่วายถูกลุงทุบตีหลายรอบ จนตามร่างกายเกิดรอยฟกช้ำมากมาย

“ปล่อยหนูนะคะ หนูไม่ไป” ชลารีนตะโกนลั่นก่อนภาพความทรงจำจะถูกตัดไป

หญิงสาวปรือตาขึ้นอย่างเชื่องช้า ก่อนจะสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากแผงอกกว้าง ด้วยความตกใจจึงตั้งใจจะผละออกห่าง ทว่าลีวายกลับกระชับกอดเธอ

“นอนต่ออีกหน่อยเถอะ ถ้าถึงแล้วเดี๋ยวฉันปลุกเอง” เอ่ยบอกเสียงสุภาพ ทำหญิงสาวเคลิ้มหลับอีกครั้ง

พฤติกรรมของชายหนุ่ม สร้างความฉงนแก่เพื่อนร่วมงานอย่างอาเบลเป็นอย่างมาก ถึงกระนั้นไม่ได้เอ่ยถาม เพียงแค่สังเกตการณ์อย่างเงียบ ๆ