Ep.3 คนทรยศ

Ep.3

“คุณห้ามทำอะไรพี่บิลลี่นะคะ!” คนตัวเล็กยืนกรานเสียงแข็ง ดวงตากลมฉายแววเอาจริงเอาจังจนคนโดนมองเริ่มรู้สึกขุ่นเคือง

“ถ้ามันเป็นห่วงเธอแบบที่เธอเป็นห่วงมันบ้างก็คงจะดี” น้ำเสียงราบเรียบถูกเปล่งออกมาผ่านช่องว่างริมฝีปากด้วยใบหน้าเรียบเฉย ทว่ากลับรู้สึกหงุดหงิดอยู่ลึกๆ ในใจจนแทบจะเสียอาการ

“คุณรู้ได้ยังไงคะว่าพี่บิลลี่ไม่เป็นห่วงหนู ป่านนี้เขาคงตามหาตัวหนูกันให้วุ่นแล้ว” วีนัสพึมพำกับตัวเองในประโยคหลังด้วยสีหน้าเลิ่กลั่ก คิดว่าเขาคงกระวนกระวายใจออกตามหาเธอจนแทบพลิกแผ่นดิน ทว่าความเป็นจริงมันกลับตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิง

“มันไม่เป็นห่วงเธอหรอก เลิกคิดถึงมันสักที รำคาญ” ยิ่งเห็นเด็กสาวแสดงออกว่าเป็นห่วงแฟนหนุ่มมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกไม่ชอบใจมากเท่านั้น ทั้งที่เขาช่วยชีวิตเธอเอาไว้แท้ๆ แต่เธอกลับเอาแต่เพ้อหาคนอื่น น่าเจ็บใจเสียจริง!

“ถ้าคุณรำคาญฉันแล้วมาช่วยฉันไว้ทำไมคะ”

“....”

“ฉันรู้นะว่าฉันควรจะสำนึกในบุญคุณของคุณ แต่ฉันจำเป็นต้องทนฟังคุณต่อว่าฉันทั้งที่ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดด้วยเหรอคะ”

“....”

“ถ้าการที่ฉันอยู่ที่นี่มันทำให้คุณรำคาญมาก คุณช่วยออกเงินค่าเครื่องบินให้ฉันบินกลับไปที่เมืองไทยทีค่ะ แล้วฉันจะรีบบินเอาเงินกลับมาคืน ไม่ต้องกลัวชิ่งนะคะฉันเป็นลูกสาวของดาราดังที่ชื่ออัศวิน คุณตามตัวฉันได้ไม่ยาก” วีนัสพยายามร้องขอและอธิบายเชิงแนะนำตัว โดยไม่รู้เลยว่าที่เธอกล่าวมาทั้งหมดนั้น เขาตามสืบตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

“อย่าอวดดีนักได้ไหม” ฟิลลิปส์กดเสียงต่ำ จนอาดัมที่เป็นมือขวายังรู้สึกเสียวสันหลังวาบ ทว่าเธอกลับไม่ได้แสดงออกถึงความเกรงกลัวเลยสักนิด

“หนูอยากออกไปตามหาแฟนค่ะ ไม่รู้ว่าป่านนี้เขาจะเป็นตายร้ายดียังไงบ้าง ไม่รู้ว่าจะมีสภาพเหมือนหนูตอนที่นอนอยู่บนกองขยะรึเปล่า” ยิ่งจินตนาการถึงสีหน้าของบิลลี่ตอนที่ตกอยู่ในชะตากรรมลำบาก หัวใจดวงน้อยก็ว้าวุ่นจนอยู่ไม่สุข

“ทีแรกฉันก็ว่าจะไม่ยุ่งแล้วนะ แต่ในเมื่อเธอหลับหูหลับตา ฉันก็จะเป็นคนพาเธอไปเจอกับความจริงเอง มานี่!” มาเฟียหนุ่มตรงเข้ามากระชากแขนร่างบาง แล้วออกแรงลากเธอให้เข้าไปในห้องนอนที่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนได้รุกล้ำเข้ามาก่อน แม้แต่กระทั่งเอวาที่เป็นมือซ้าย

“ปล่อยหนูนะ! ปล่อยสิ!” คนตัวเล็กพยายามจะสะบัดแขนออก แต่ก็ไม่เป็นผล เธอที่เพิ่งฟื้นตัวจากการเป็นไข้ไม่สามารถสู้แรงของร่างกำยำอย่างเขาได้

ตุ้บ!

“อื้อ!!” ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวไปมาด้วยความจุก เมื่อถูกเหวี่ยงร่างขึ้นมาบนเตียงอย่างแรง วีนัสดีดตัวลุกขึ้นนั่งช้าๆ แล้วใช้จังหวะที่เขากำลังหันหลังเปิดโน๊ตบุ๊ก วิ่งหนีไปที่ประตู หัวใจดวงน้อยหล่นวูบลงไปกองที่ตาตุ่ม เมื่อออกแรงบิดแล้วพบว่ามันถูกล็อกจากทางด้านนอก

“อย่าหนี ยังไงวันนี้ฉันก็ต้องทำให้เธอรู้ความจริงให้ได้” ว่าจบก็เดินตรงเข้ามาช้อนตัวร่างบางขึ้นในท่าเจ้าสาว แล้ววางเธอลงบนเตียงช้าๆ ความอ่อนโยนของเขาในครั้งนี้ สร้างความแปลกใจให้เธออยู่ไม่น้อย

“เธอเก่งและฉลาดกว่าที่แสดงออก อย่ากลายเป็นคนโง่งมเพราะความรักมันบังตา” ฟิลลิปส์โน้มใบหน้าคมคายมาใกล้จนปลายจมูกของเธอและเขาสัมผัสกัน ก่อนจะเลื่อนเข้าไปพูดกระซิบข้างใบหูเบาๆ ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าเดิม

“....” วีนัสนั่งเชิงอยู่ในอ้อมอกของเขาตัวแข็งทื่อ หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวจนแทบไม่เป็นจังหวะ ทั้งที่ไม่อยากรับรู้ในสิ่งที่เขากำลังจะบอก ทว่าเรียวขากลับไม่ยอมก้าวหนี ราวกับถูกการกระทำและน้ำเสียงของเขาล่ามตัวเธอเอาไว้ก็ไม่ปาน

“อยู่ตรงนี้” เมื่อเห็นคนตัวเล็กยอมสงบลงแล้ว เขาจึงค่อยๆ ก้าวขาลงจากเตียง เดินไปกดเล่นวิดีโอที่ได้มาจากกล้องวงจรปิดภายในผับที่เธอไปเป็นที่สุดท้าย ก่อนจะตื่นขึ้นมาบนกองขยะ

“....” วีนัสหายใจเข้าลึกๆ พยายามบอกกับตัวเองว่าเรื่องทั้งหมดมันไม่มีทางเป็นแบบที่เธอเคยสังหรณ์ใจ ทว่าพอลืมตาขึ้นมาก้อนเนื้อในอกซ้ายกลับเต้นเร็วสลับช้า เมื่อภาพในวิดีโอฉายให้เห็นตอนที่เธอก้าวขาเดินเข้าไปภายในสถานเริงรมย์ได้เพียงแค่ไม่กี่ก้าว ก็ต้องหมดสติลงด้วยฝีมือการโปะยาสลบของแฟนหนุ่ม

ดวงตากลมเริ่มพร่ามัวด้วยหยาดน้ำใสๆ ที่ตีรื้นขึ้นมาคลอเต็มสองเบ้า ก่อนจะไหลกลิ้งลงมาบนพวงแก้มนวลในตอนที่ภาพถูกตัดไปยังกองขยะที่เธอเคยนอนอยู่ มือบางจิกเล็บลงที่เรียวขาของตัวเองแทนการย้ำเตือนว่าตนไม่ได้กำลังฝันไป

บิลลี่ว่างร่างเล็กลงบนกองขยะช้าๆ แล้วเริ่มค้นหาของมีค่าในตัวเธอ เขาถอดกระเป๋า นาฬิกา รองเท้า และสร้อยคอราคาแพงออกจนหมด ก่อนจะตามด้วยอาภรณ์ที่สวมใส่จนเหลือเพียงเรือนร่างเปลือยเปล่าในที่สุด

เขาก้มหยิบหนังสือพิมพ์แผ่นใหญ่ขึ้นมาคลุมร่างของเธอเอาไว้จนมิด แล้วรีบวิ่งไหนไป โดยไม่แม้แต่จะหันกลับมาเหลียวมองคนข้างหลังเลย ก่อนที่ภาพในวิดีโอก็จะถูกตัดไปด้วยฝีมือของฟิลลิปส์ เพราะสิ่งที่เธอควรรับรู้มีเพียงเท่านี้

“มะ..ไม่จริงใช่ไหม..อึก..นะ..นี่มันไม่ใช่เรื่องจริง” คนตัวเล็กพึมพำกับตัวเองเบาๆ พร้อมส่ายหน้าไปมาอย่างคนไม่ยอมรับความจริง หยดน้ำตาหล่นร่วงลงบนที่นอนเป็นจุดๆ จนมันค่อยๆ ขยายกว้างเป็นวงใหญ่ หัวใจดวงน้อยแหลกสลายเสียยิ่งกว่าเม็ดทรายบนชายหาด

สุดท้ายความรักและความไว้ใจก็ถูกทรยศหักหลังอย่างเลือดเย็น

เขาเป็นคนแรกที่สอนให้เธอรู้จักกับคำว่า‘รัก’ทั้งยังเป็นคนเดียวกันกับที่ทำให้เธอได้สัมผัสกับความ‘เจ็บปวด’