2

ค่ำวันหนึ่งหลังเลิกเรียน ธีร์กับมีนนั่งทำรายงานกันอยู่ที่ห้อง กล่องพิซซ่าวางอยู่บนโต๊ะกลาง โน้ตบุ๊กสองเครื่องเปิดไฟจ้า

ธีร์หาวเบาๆ แล้วเอื้อมมือมาดึงแขนมีนให้พิงตัวเขา

“พักเหอะ เดี๋ยวฉันพิมพ์ต่อเอง”

“นายเรียนเศรษฐ์นะ ไม่ใช่อักษรฯ” มีนว่าแต่ก็ยอมซบ

“แต่ฉันอยากช่วย” เสียงของธีร์นุ่มและจริงใจ มือของเขาลูบหัวมีนเบาๆ จังหวะที่อ่านบรรทัดต่อไปจากหน้าจอ

มีนยิ้ม ขยับตัวให้แนบอกอีกฝ่ายมากขึ้น แล้วพูดเบาๆ

“ฉันไม่เคยคิดเลย ว่าจะได้มีใครที่อยู่ด้วยแล้วรู้สึกว่าทุกอย่างง่ายไปหมด” ธีร์เงียบ เขาไม่ได้ตอบทันที แต่ก้มลงจูบหน้าผากของมีนแผ่วเบา

2

“ฉันก็ไม่คิดว่าจะมีนาย…และจะไม่มีวันยอมเสียนายไป”

ในคืนหนึ่งที่เงียบสงบ มีนเดินออกมายืนตรงระเบียง มองดาวบนท้องฟ้าที่เริ่มชัดขึ้นทีละดวง

ธีร์เดินตามออกมา กอดเขาจากด้านหลังอย่างเงียบๆ

“คิดอะไรอยู่”

“แค่คิดถึงดาว ดวงที่นายให้ฉันวันนั้น”

“ยังใส่อยู่ไหม” มีนยกจี้ดาวที่ห้อยตรงอกขึ้นมาให้ดู

“ไม่เคยถอดเลย” ธีร์ไม่ได้พูดอะไร เขาแค่ยืนกอดแน่นขึ้น ปล่อยให้ลมหายใจของทั้งคู่ผสมกันไปในความเงียบ

และดวงดาวที่อยู่ตรงนั้น…ยังเป็นดวงเดิม

“ธีร์...พ่อโทร.มา” เสียงของมีนดังลอดออกจากห้องครัว ขณะจัดจานข้าว

ธีร์เพิ่งวางเป้บนโซฟา เขาถอดเน็กไทนักศึกษาออกหลวมๆ ก่อนตอบเสียงเรียบ

“เดาได้เลยว่าเขาจะพูดอะไร”

“เรื่องเรียนต่อ”

“อืม...เขาจองที่เรียนไว้ให้แล้ว” ธีร์หยิบแก้วน้ำขึ้นดื่ม “มหาวิทยาลัยที่อังกฤษ”

มีนหยุดมือไปชั่วครู่ ก่อนแกล้งทำเสียงร่าเริง

“ธีร์เป็นคนเก่ง ได้ไปเรียนต่างประเทศก็ดีนะ จะได้เปิดโลก”

“แต่ฉันไม่อยากไป” ธีร์วางแก้วลง ช้อนสายตาขึ้นมองอีกฝ่าย

“ฉันไม่อยากทิ้งนายไว้ตรงนี้” มีนยิ้มบาง ๆ

“ฉันอยู่ได้”

“แต่ฉันอยู่ไม่ได้...ถ้าไม่มีนาย” คำพูดนั้นเหมือนแสงไฟในห้องที่ค่อยๆ สว่างขึ้น ทั้งโรแมนติกและน่ากลัวในคราวเดียวกัน

ไม่กี่วันถัดมา ธีร์ถูกเรียกกลับบ้านใหญ่ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความอึดอัด

“พ่อพูดแรงมาก”

“ว่าไงบ้าง” ธีร์นั่งลงข้างๆ มีน ทิ้งตัวพิงโซฟาอย่างเหนื่อยล้า

“เขาบอกว่าถ้าฉันไม่ไป...ก็อย่ากลับมาเป็นลูกเขาอีก” มีนเงียบไป เขาแค่เอื้อมมือไปจับมือธีร์ไว้แน่น

“ฉันไม่ได้อยากเรียนต่อเพราะเขาเลยนะมีน ฉันอยากอยู่ที่นี่ อยู่กับนาย ฉันอยากตื่นมาเห็นหน้านายทุกวัน กินข้าวด้วยกันตอนเย็น ฟังเสียงนายบ่นตอนพิมพ์รายงาน และกอดนายก่อนนอนทุกคืน” เสียงของธีร์สั่นเล็กน้อย ราวกับแบกโลกไว้ทั้งโลก

มีนพิงไหล่เขาไว้ ไม่พูดอะไรอีกนอกจากปล่อยให้ความเงียบทำหน้าที่ของมัน

เงียบ...แต่แน่นแฟ้น

เหมือนการจับมือโดยไม่ต้องออกแรง

แต่ก็ไม่ยอมปล่อย

หลังจากวันนั้น ธีร์เริ่มพูดถึงเรื่องเรียนต่อน้อยลง

เขาทำเหมือนมันไม่มีอยู่ในแผนชีวิต

แต่มีนรู้...ว่ามันยังวนเวียนอยู่ในหัวของเขาทุกคืน

และมีนเอง…ก็เริ่มฝันถึงอะไรบางอย่างที่เขาไม่อยากฝันถึง

เช่นฝันว่าตื่นมาแล้วห้องนี้ว่างเปล่า

ไม่มีหนังสือวางบนโซฟา ไม่มีเสื้อเชิ้ตพาดเก้าอี้

ไม่มีเสียงลมหายใจถี่ ๆ ในตอนหลับ

ไม่มีใครเลย คืนนั้น ดาวยังดวงเดิม แต่ลมบนระเบียงเย็นลงกว่าทุกวัน และกอดของพวกเขาแน่นขึ้น เหมือนกลัวว่าบางอย่างจะหลุดมือไป

แม้ธีร์จะยังอยู่ แม้กอดของเขาจะยังแน่น และรอยยิ้มยังคงเป็นของมีนคนเดียว แต่บางอย่างในดวงตาคู่นั้น…ไม่เหมือนเดิม

เขายังจูงมือ ยังหุงข้าวรอมีนกลับ ยังห่มผ้าให้ทุกคืน แต่บางที…เขาก็เหม่อนานกว่าที่เคย

“ธีร์…”

“หือ?”

“คิดอะไรอยู่เหรอ” ธีร์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันมายิ้มให้

“เปล่า คิดถึงข้าวผัดที่นายทำเมื่อวาน”

“โกหกไม่เนียนเลย” มีนขำเบาๆ

แต่ธีร์ไม่ได้ขำตามเหมือนเคย

เขาแค่ยกมือมาลูบผมอีกฝ่าย เหมือนพยายามใช้สัมผัสกลบความจริงบางอย่าง

เย็นวันหนึ่งขณะที่มีนอยู่ห้องคนเดียว เสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้น

เขาเปิดออก…แล้วต้องชะงัก ชายวัยกลางคนในสูทสีเข้มยืนอยู่ตรงหน้า ดวงตาคมและใบหน้าที่คล้ายธีร์อย่างไม่ผิดเพี้ยน

“สวัสดีครับ”

“ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอ” น้ำเสียงของผู้มาเยือนเรียบ ชัดเจน และไม่เปิดช่องให้ปฏิเสธ

“ขอคุยด้วยหน่อย” ผู้มาใหม่เน้นย้ำอีกครั้ง

คาเฟ่ชั้นล่างของคอนโดเงียบสงบ มีนรู้สึกเหมือนกำลังหายใจไม่ออก

“ฉันไม่อยากให้ลูกชายของฉันโยนอนาคตทิ้งเพราะอารมณ์แค่ช่วงหนึ่งในชีวิต” ประโยคเบาๆ แต่ทิ่มแทงเข้ากลางอกของคนฟังยิ่งนัก

“เขาเรียนเก่ง มีทางเลือกมากมายกว่าคนส่วนใหญ่บนโลกนี้ แต่ตอนนี้เขากลับปฏิเสธทุกอย่างเพราะแค่อยากอยู่กับเธอ” คนพูดมีแววจริงจัง บ่งบอกว่าจะไม่ยอมให้เหตุการณ์เช่นนั้นเกิดขึ้นอย่าง

แน่นอน

“ฉันมีลูกชายแค่คนเดียว ความหวังทุกอย่างฝากไว้ที่เขา เธอเข้าใจไหม”

“ผมเข้าใจครับ” มีนตอบรับเสียงแผ่วเบาแต่ผู้สูงวัยกว่าได้ยินชัดเจน

“ฉันไม่ได้เกลียดเธอหรอกนะ ฉันเข้าใจว่าความรักระหว่างเธอกับลูกชายฉันมันสวยงาม แต่ทุกอย่างไม่ได้ขึ้นอยู่กับความรักแค่อย่างเดียว”