4 คนเมื่อคืน

ตอนที่4 คนเมื่อคืน

ชายหนุ่มนั่งสูบบุหรี่อยู่บนเตียงนอน คิดเรื่องที่พ่อของเขาเข้ามาคุยเรื่องแต่งงาน เขาเองไม่ได้คิดมากเรื่องที่เจ้าสาวจะเป็นใคร ขอแค่สวยก็เพียงพอแล้ว เพราะชีวิตเขามีหมดแล้วทุกอย่าง ความรักก็ไม่จำเป็น ถ้าผู้ใหญ่เขาเห็นว่าดีเขาก็ยินดีที่จะทำตาม

"นาวอุ่นแกงเสร็จแล้วค่ะ" หญิงสาวเดินมาตามศรันย์เมื่ออุ่นแกงให้เขาเสร็จแล้ว ศรันย์จี้ก้นบุหรี่ใส่ที่เขี่ยที่มะนาวเตรียมไว้ให้ข้างเตียงแล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปในครัว

"เธอไม่กินหรือไง" ศรันย์ถามเมื่อเห็นว่ามะนาวตักข้าวให้เขาแค่คนเดียว มะนาวส่ายหัวให้เขาแทนคำตอบ ศรันย์ไม่ได้สนใจหญิงสาวอีกเขานั่งกินข้าวจนหมดจาน

"รอบหน้าไม่ต้องทำไว้รอนะ" เขาพูดก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม

"คะ?" มะนาวไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูด

"ไม่ต้องทำกับข้าวไว้รอ อยากกินอะไรก็สั่งเอา" เขาวางเงินไว้ให้หญิงสาวบนโต๊ะปึกหนึ่ง

"เงินที่ชั้นให้เธอก็เก็บเอาไว้บ้าง เร็ว ๆ ฉันอาจจะต้องแต่งงาน" พูดจบศรันย์ก็ลุกจากเก้าอี้้เดินออกจากห้องไป คำว่าแต่งงานของศรันย์ทำมะนาวหูดับไปชั่วขณะ เธอเป็นเด็กในอุปการะเขามาเกือบสองปี มันเป็นเวลามากพอที่ทำให้เธอผูกพันกับเขา

เช้าวันต่อมา

"ลุงสรรชัยกับพี่ศรันย์จะมาทานมื้อเย็นที่บ้านเรานะ" พิภพเอ่ยขึ้นขณะที่เขากับลูกสาวกำลังทานอาหารเช้าอยู่

"ค่ะ"

"อ้อยเย็นนี้จัดอาหารเพิ่มอีกสองคนนะ" พิภพหันไปบอกแม่บ้าน

"ค่ะ คุณภพ" แม่บ้านก้มศีรษะให้พิภพน้อมรับคำสั่ง

"คุณพ่อดูผอมลงเยอะเลยนะคะ ไม่ค่อยทานอาหารหรือคะ" ปกติเธอคุยกับพ่อของเธอผ่านวิดิโอคอลและสังเกตว่าปีนี้พ่อของเธอผอมลงไปมากๆ

"คนแก่น่ะ ไม่มีอะไรหรอก" พิภพตักข้าวเข้าปากด้วยมือที่เริ่มไร้เรี่ยวแรง

เคร้ง! ช้อนในพิภพมือร่วงหล่นใส่ในจานข้าว

"คุณพ่อคะ" พิมพิชญาเรียกผู้เป็นพ่อด้วยความตกใจรีบลุกไปหาท่านที่่นัั่่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

"ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร" พิภพบอกลูกสาวด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว

"ทำไมมือเย็นแบบนี้คะ" พิมพิชญาจับกุมเข้าที่ฝ่ามือของพ่อจึงสัมผัสได้ว่าฝ่ามือของท่านเย็นเฉียบ

พรึ่บ! จู่ๆ พิภพก็หมดสติทิ้งตัวหงายหลังบนเก้าอี้ดีที่ลูกสาวคอยประคองไว้อยู่

"คุณพ่อ!!!" หญิงสาวตกใจร้องขึ้นสุดเสียง

"ตาเชิดเอารถออกเร็ว" เสียงของแม่บ้านตะโกนหาคนขับรถ

ณ โรงพยาบาล

"คนไข้เป็นอะไรมาคะ"

"ไม่ทราบค่ะจู่ ๆ ท่านก็หมดสติ" พิมพิชญาคุยกับพยาบาลขณะที่บุรุษพยาบาลกำลังพิภพเข้าห้องฉุกเฉิน

"ญาติรอข้างนอกนะคะ" พยาบาลบอกกับเธอแล้วปิดประตูห้องฉุกเฉิน เธอยืนร้องไห้ที่หน้าประตูห้องฉุกเฉินความรู้สึกกลัวเกาะกินหัวใจดวงน้อย กลัวว่าพ่อจะเป็นอะไรไป กลัวว่าท่านจะเป็นโรคร้ายแรง

"พิภพเป็นไงบ้าง" เสียงของชายวัยกลางคนถามนายเชิดคนขับรถที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเธอ

"จู่ ๆ คุณท่านหมดสติครับ ยังไม่ทราบว่าเกิดจากอะไร" พิมพิชญาได้ยินเสียงพูดคุยจึงหันไปมองพบว่าเป็นชายรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อเธอคนหนึ่ง และอีกคนหนึ่งเป็นชายหน้าตาดีรูปร่างสูงโปร่งน่าจะอายุมากกว่าเธอไม่กี่ปี

"สวัสดีค่ะ" เธอหันมาสวัสดีผู้ชายสูงวัย

"อ่าา หนูพรีมใช่มั้ยลูก" สรรชัยรับไหว้หญิงสาว

"ใช่ค่ะ" เธอตอบชายสูงวัยพรางเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

"จำลุงได้มั้ย ลุงเป็นเพื่อนของพ่อหนู"

"คุณลุงสรรชัย..." มีเพียงคนเดียวที่พ่อของเธอเรียกเขาว่าเพื่อน ก็น่าจะเป็นเขา

"ใช่ลูก นี่พี่ศรันย์" สรรชัยแตะที่บ่าของลูกชาย

"สวัสดีค่ะ"

"ครับ" ศรันย์มองหญิงสาวไม่ละสายตา เขาจำเธอได้ เมื่อคืนเขาตั้งใจเดินเข้าไปใกล้ทำให้เธอหันมาชนเข้าอย่างจัง

"ญาติคุณพิภพอยู่ไหนครับ"

"ฉันค่ะ ฉันเป็นลูก"

"คนไข้ปลอดภัยแล้วนะคะ ที่หมดสติไปเป็นเพราะความดันต่ำมาก หมออยากให้คนไข้พักผ่อนเยอะๆ เดี๋ยวหมอจะคุยเรื่องโรคประจำตัวคนไข้ด้วยนะคะ"

"โรคประจำตัวหรอคะ" พิมพิชญาขมวดคิ้ว เธอไม่เคยรู้เลยว่าพ่อมีโรคประจำตัว

"ใช่ค่ะ ตามประวัติคนไข้เป็นโรคหัวใจ เดี๋ยวหมอนัดอีกทีนะคะ" พูดจบแพทย์หญิงก็เดินออกไปทิ้งให้หญิงสาวยืนตัวชาอยู่ที่เดิม

"ศรันย์ว่างหรือเปล่าอยู่เป็นเพื่อนน้องก่อนสิ"

"ว่างครับ"

"พ่อต้องกลับก่อน นัดมิสเตอร์อเล็กซ์ไว้"

"ครับเดี๋ยวผมอยู่กับน้องเอง"

"ลุงกลับก่อนนะน้องพรีม เดี๋ยวเสร็จธุระลุงแวะมาใหม่"

"ขอบคุณนะคะคุณลุง" เธอยกมือไหว้เพื่อนพ่ออีกครั้ง

ศรันย์ล้วงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าเสื้อสูทสีน้ำเงินเข้มส่งข้อความหาเลขาตัวเอง

(เลื่อนประชุมเป็นพรุ่งนี้)