1 แต่งงานเพื่อธุรกิจ

ตอนที่1 แดต่งงานเพื่อธุรกิจ

"คุณพ่อจะให้ลูกแต่งงานหรอคะ" พิมพิชญาวางช้อนและซ้อมลงบนจานข้าวทันทีที่บิดาเธอก็พูดเรื่องแต่งงาน

"ใช่ พี่เขาเป็นลูกของลุงสรรชัย ลูกจำได้มั้ย พวกเขาเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียง การที่เราทั้งสองรวมเป็นครอบครัวเดียวกันมันจะทำให้วงการธุรกิจตื่นตัวขึ้นอีกครั้ง เราต้องเรียกความมั่นใจให้ผู้ร่วมลงทุน ภาพลักษณ์ของบริษัทก็เป็นเรื่องสำคัญนะลูก" พิภพอธิบายกับลูกสาว พิมพิชญาพยักหน้าเข้าใจ เธอพึ่งกลับมาอังกฤษได้เพียงสามวันหลังจากที่เรียนจบจากที่นั่นเป็นที่เรียบร้อย แต่ไม่ได้ตกใจกับเรื่องที่พ่อของเธอพูดซักเท่าไร เพราะเขาเคยพูดเรื่องนี้กับเธอมาบ้างแล้ว

"แต่งกับพี่ศรันย์ซักปีสองปี ถึงตอนนั้นลูกอยากจะอย่าพ่อก็จะไม่ยุ่งกับลูกเลย" พิภพพยายามเกลี้ยกล่อมลูกสาว เขาเป็นนักธุรกิจที่กว่าจะประสบความสำเร็จอายุก็ปาไปเกือบจะห้าสิบเข้าแล้ว เขาอยากให้ธุรกิจที่เขาสร้างไว้มีความมั่นคง เขาเองก็ใกล้จะถึงวัยที่ต้องวางมือแล้ว อยากลูกสาวเพีียงคนเดียวของเขาเข้ามาบริหารแทน แต่เพราะพิมพิชญายังไม่มีประสบการณ์ในการบริหาร เขาจึงอยากดึงลูกชายของเพื่อนสนิทที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อยเข้ามาช่วยบริหารและสร้างความน่าเชื่อถือให้กับผู้ร่วมลงทุน พิมพิชญาไม่ได้แสดงท่าทีต่อต้านใดๆ เธอเข้าใจผู้เป็นพ่อทุกอย่าง เธอถูกแม่แท้ๆ ของเธอทิ้งเธอไว้กับพ่อตั้งแต่อายุห้าขวบ เพราะเจอผู้ชายคนใหม่ที่รวยกว่า เธอเห็นทุกความเหน็ดเหนื่อยยากลำบากของเขา และถ้าเรื่องนี้จะเป็นการตอบแทนท่านบ้างเธอก็ยินดี

"แล้วทางนู้นเขาว่าอย่างไรคะ"

"สรรชัยเป็นคนต้นคิดเลยนะเรื่องนี้ ลุงเขาเองก็เอ็นดูลูกอยู่ไม่น้อย อยากมีหลานจะแย่แล้ว แต่พ่อศรัณย์เขาไม่ยอมลงหลักปักฐานกับใครซักที"

"ค่ะ คุณพ่อว่าดีลูกก็ว่าตามคุณพ่อเลยค่ะ"

.....

"ศรันย์ยุ่งอยู่หรือเปล่า" สรรชัยเข้ามาหาลูกชายในห้องทำงาน

"เปล่าครับคุณพ่อ ผมแค่ตรวจเช็คงานนิดหน่อยครับ" ศรันย์ตอบพร้อมกับถอดแว่นสายตาลงบนโต๊ะทำงาน

"ที่คุยกันไว้ แกตัดสินใจได้หรือยัง "

"เรื่องลูกสาวของเพื่อนสนิทพ่อน่ะหรอครับ "

"ใช่ พ่ออยากให้แกแต่งกับหนูพรีมซะ แกจะได้เลิกมั่วซักที ผู้หญิงของแกแต่ละคนทำพ่อปวดหัว" สรรชัยว่าให้ลูกชาย

"ผมก็ไม่ได้จะจริงจังกับใครซักหน่อย"

"พ่อถึงอยากให้แกแต่งกับหนูพรีมนี่ไง พ่อแก่แล้วนะ จะอยู่เห็นหน้าหลานได้ซักกี่ปี"

"อืมมม ผมจำหน้าน้องไม่ได้แล้วน่ะสิครับ น้องไปเรียนที่อังกฤษตั้งแต่อายุ13 ก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย"

ศรันย์พยายามนึกถึงใบหน้าของพิมพิชญาจำได้ลางๆ ว่าตัวขาวๆ เล็กๆ บางๆ ใบหน้าจิ้มลิ้มแต่เขาไม่ได้เจอเธอมาเกือบสิบปีแล้ว ไม่รู้ว่าเธอจะเปลี่ยนไปขนาดไหน ไม่ใช่ว่าศัลยกรรมมาจนไม่เหลือเคล้าเดิมหรอกนะ

"เอางี้ พรุ่งนี้ก็นัดน้องไปทานข้าวสิ เดี๋ยวพ่อจองร้านอาหารไว้ให้ แกกับน้องจะได้ทำความรู้จักกัน" สรรชัยเสนอความคิด

"คุณพ่อจัดการให้ผมเลยครับ แล้วส่งเวลานัดให้เลขาของผมด้วย" พูดจบศรัญย์จัดการปิดแฟ้มเอกสารวางไว้มุมโต๊ะอย่างเป็นระเบียบเตรียมจะลุกขึ้นจากเก้าอี้

"แล้วนี่จะออกไปไหนอีก ออกได้ทุกวันกลับมาก็เกือบเช้า แกเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปทำงานห๊ะ" สรรชัยบ่นลูกชายชุดใหญ่

"บ่นเป็นคนแก่ไปได้ หาเมียซักคนสิครับ จะได้ไม่เหงา"

"เหอะ! พ่ออยากเลี้ยงหลานมากกว่า"

"ผมไปแล้วนะครับ คืนนี้น่าจะไม่กลับ" พูดจบก็เดินเข้าห้องนอนของตัวเองไป อาบน้ำแต่งตัวเพื่อออกไปพบปะสังสรรค์กับพวกเพื่อนเพื่อผ่อนคลายความตึงเครียดจากการทำงาน เขาบริหารงานเก่งในขณะที่เขาก็เป็นนักล่าในยามราตรี

โรงพยาบาลเอกชนชื่อดังใจกลางเมืองหลวง

"มาพบคุณหมอธนดลค่ะ" พิมพิชญาแจ้งกับพยาบาลหน้าเคาท์เตอร์

"ได้นัดไว้หรือเปล่าคะ"

"ไม่ได้นัดค่ะ"

"รอสักครู่นะคะ ดิฉันขออนุญาตติดต่อคุณหมอธนดลก่อนค่ะ" พูดจบพยาบาลประจำเคาท์เตอร์ก็ยกหูโทรศัพท์ติดต่อหมอธนดลทันที

"ค่ะ บอกคุณหมอว่าฉันชื่อพิมพิชญา"

(คุณหมอคะ คุณพิมพิชญามาขอพบค่ะ คุณหมอสะดวกมั้ยคะ)

(ค่ะ คุณหมอ) เธอวางโทรศัพท์แล้วหันมาพูดกับหญิงสาว

"ห้องตรวจของคุณหมออยู่ห้องแรกฝั่งซ้ายมือนะคะ หน้าห้องมีป้ายชื่อติดอยู่ค่ะ"

"ขอบคุณค่ะ" เธอเอ่ยขอบคุณพยาบาลสาวแล้วเดินไปตามทางที่พยาบาลแนะนำมา

ก๊อกๆๆ

"เชิญครับ"

"พี่หมอยุ่งอยู่หรือเปล่าคะ" พิมพิชญาผลักประตูเข้ามาแล้วทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม

"ไม่ครับ พี่ตรวจเสร็จพอดี กลับมาไม่เห็นบอกพี่เลย จู่ๆ ก็มาหาที่โรงพยาบาล"

"พรีมมาได้3วันแล้วค่ะ มาแบบกระทันหันเลยไม่ได้บอกพี่หมอ สองวันแรกพรีมนอนอย่างเดียวเลยค่ะ ปรับตัวไม่ได้ "

"ทำไมถึงกลับแบบกระทันหันล่ะครับ มีอะไรหรือเปล่า"

"เปล่าหรอกค่ะ เรียนจบแล้ว เที่ยวเบื่อแล้ว อยากกลับบ้านก็กลับเลยค่ะ"

"พรีมกลับคนเดียวหรอครับ เพื่อน ๆ ล่ะ"

"แอนนากับโรสยังอยู่เที่ยวต่อเดือนหน้าเลยค่ะ ถึงจะกลับ"

"อย่างนี้น้องพรีมก็เหงาแย่เลยสิครับ ยังไม่มีเพื่อนที่นี่เลย"

"เหงาสิคะ ถึงได้มาหาพี่หมอนี่ไง"

"หืมม ไม่เหงาก็คงไม่มาหาพี่สินะครับ"

"ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ ว่าแต่พี่หมอเลิกงานตอนไหนพาพรีมเที่ยวหน่อย พรีมยังไม่อยากนอนเลยค่ะ"

"พี่เลิกงานพอดี แต่พี่ต้องไปอาบน้ำก่อน

น้องพรีมไปนั่งรอพี่ที่ห้องมั้ยครับ อยู่ชั้นบนสุดนี่เอง" เมื่อไม่รู้ว่าระหว่างรอเขาอาบน้ำจะไปรอเขาที่ไหนเธอจึงตกลงตามเขาไป

"ก็ได้ค่ะ"