บท
ตั้งค่า

บทที่3

อีกไม่กี่สัปดาห์จะถึงงานแต่งงานของบุตรชาย คุณพัชราจึงหยิบชุดเครื่องเพชรที่เป็นมรดกเก่าแก่ของตระกูลขึ้นมา เช็ดทำความสะอาดเพื่อเตรียมรับขวัญลูกสะใภ้

"คุณผู้หญิงคะ มีแขกมาขอพบค่ะ"

สาวใช้คนหนึ่งรีบวิ่งมารายงานประมุขของบ้าน

"ใคร วันนี้ฉันไม่ได้นัดใครไว้นี่"

"เธอให้เรียนคุณท่านว่า คนชื่อเกรซมาขอพบค่ะ"

"เกรซเหรอ"

ชื่อนั้นทำให้คุณพัชรารีบผุดลุกขึ้นไปทันที

"หนูเกรซ"

ภาพตรงหน้าทำให้นางถึงกับชะงักนิ่ง กวินตากำลังอุ้มเด็กชายตัวน้อยอยู่ เจ้าตัวเล็กหลับปุ๋ยในอ้อมกอดกวินตา อดคิดไม่ได้ว่าเด็กผู้ชายคนนี้คือหลานของนาง

"คุณแม่...ฮึก"

"แม่คิดไว้ไม่มีผิดจริงๆว่าเกรซจะเก็บเด็กไว้"

เพราะตอนนั้นบุตรชายของนางกับหญิงสาวตรงหน้านี้ทะเลาะกันรุนแรงมาก และกวินตาเลือกที่จะหอบผ้าหอบผ่อนหนีไป ตั้งแต่นั้นมาทั้งนางและบุตรชายก็ออกตามหาแต่ไม่เคยพบหรือได้ยินข่าวคราวของอีกฝ่ายเลย

"วันนั้นเกรซไปที่คลินิกแล้วค่ะ แต่เกรซตัดใจไม่ลง"

หล่อนเล่าทั้งน้ำตา ถ้าวันนั้นหล่อนตัดสินใจทำแบบนั้นไปจริงๆ ทุกวันนี้หล่อนคงจะไม่รู้ว่าความสุขที่แท้จริงเป็นยังไง

"ปี๊บๆ"

เสียงแตรรถยนต์คันหรูดังขึ้น ทำให้ร่างบางที่กำลังจะข้ามถนนต้องชะงักเท้าลง ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเจ้าของรถยนต์นั้นเป็นใคร

"พี่เพชร มาทำอะไรแถวนี้คะ"

"มาตามคนลืมนัดแล้วหนีมาทำงาน"

เขาบอกก่อนจะเดินออกไปหาแฟนสาว

"คะ?"

หล่อนขมวดคิ้วกับคำบอกกล่าวของเขา

"นี่ลืมจริงๆ"

"แบบนี้ต้องลงโทษแล้วมั้ง"

เขาว่าก่อนจะเข้าไปโอบเอวแฟนสาวให้เข้าไปในรถยนต์คันหรูของเขา

"ลืมจริงๆเหรอ ว่าวันนี้เรามีนัดอะไรกัน"

สายตายังจดจ้องอยู่กับท้องถนน มือหนึ่งบังคับพวงมาลัยส่วนมืออีกข้างนั้นเลื่อนไปกุมมือแฟนสาวไว้

ด้านสาวเจ้าก็พยายามนึกว่าหล่อนมีนัดอะไรกับเขา ก่อนดวงตาคู่สวยจะเบิกกว้างแล้วค่อยๆคลี่ยิ้มออกมา วันนี้เป็นวันที่หล่อนและเขาต้องไปจดทะเบียนสมรสกันตามฤกษ์ที่มารดาเขากับมารดาหล่อนไปให้พระท่านดูให้

"หวาลืมไปเลยค่ะ"

"เฮ้อ...น่าน้อยใจจริงๆ"

เขาแสร้งว่า

"หวาขอโทษน้า นะคะคุณว่าที่สามี"

ไม่ว่าเปล่าหล่อนยังเอนหัวไปซบกับแขนแกร่งอีกด้วย

"จะหายโกรธดีไหม"

"ดีสิคะ"

"หรือพี่จะไปนั่งดื่มสักคืนเผื่อจะหายน้อยใจบ้าง ทีวันนั้นยังมีคนแอบไปนั่งดื่มย้อมใจคนเดียวเลย"

"พี่เพชร!"

หล่อนตีแขนเขา

ใบทะเบียนสมรสทั้งสองใบถูกเลื่อนมาตรงหน้าของคนทั้งคู่

"คุณทั้งสองคนเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามกฎหมายแล้วนะครับ"

นายทะเบียนเอ่ยขึ้น

"ขอบคุณครับ/ขอบคุณนะคะ"

เมื่อเสร็จธุระทั้งคู่ก็พากันไปเลือกซื้ออาหารสดที่ซุปเปอร์มาเก็ตใกล้บ้านเขา

"เราทำแกงข่าไก่ด้วยไหมคะ หวาจำได้ว่าคุณแม่ท่านชอบ"

หล่อนเดินเลือกซื้อของไปเอ่ยถามเขาไป

"วานพี่หยิบกะทิโซนโน้นให้หวาหน่อยนะ ตะกี้หวานหยิบมากล่องเดียว มันน่าจะไม่พอ แล้วก็..."

หล่อนหันมากลับพบว่าพชรพลไม่ได้เดินตามหล่อนมา

"นี่ปล่อยเราพูดคนเดียวเหรอเนี่ย อายชะมัด"

หล่อนบ่นอุบอิบก่อนจะชะเง้อคอมองหาเขา

ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
สแกนคิวอาร์โค้ดเพื่อดาวน์โหลดแอปHinovel