บทที่1

หญิงสาวในชุดเจ้าสาวสีข่าวฟูฟ่องหมุนตัวไปมาหน้ากระจกบานใหญ่อยู่สองสามรอบก่อนจะหันไปปรึกษาแฟนหนุ่ม

"ชุดนี้เป็นยังไงบ้างคะพี่เพชร"

พชรพลที่กำลังจ้องสมาร์ทโฟนในมือจำต้องเงยหน้าขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงหวานเอ่ยถาม

"สวยครับ"

เขาตอบเพียงแค่นั้นก่อนจะก้มลงไปสนใจสมาร์ทโฟนในมือดังเดิม ด้านสาวเจ้าหน้าเสียเล็กน้อยที่เขาทำเมินเฉยกับหล่อน

"เอาชุดนี้ค่ะ"

หล่อนบอกกับพนักงานสาว

"เออ..แล้วชุดของเจ้าบ่าวเลือกชุดไหนดีคะ"

"คะ?"

หล่อนถามอย่างไม่เข้าใจ

"คุณเพชรบอกให้คุณหวาเลือกให้เลยค่ะ เอาแบบที่คุณหวาชอบเลย"

คำบอกกล่าวของพนักงานสาวทำให้หล่อนนิ่งไปชั่วขณะ

"ตกลงว่าเลือกชุดไหนดีคะ"

พนักงานสาวถามย้ำอีกครั้ง

"งั้น..เอาชุดนี้แล้วกันค่ะ"

"เดี๋ยวพี่จะแวะไปส่งหวาที่บ้านก่อนแล้วกันนะ ช่วงบ่ายพี่มีประชุมด่วนเลื่อนไม่ได้จริงๆ"

พชรพลเอ่ยขึ้นหลังจากที่ออกมาจากร้านชุดเจ้าหล่อนก็เอาแต่นิ่งเงียบไม่พูดไม่จา

"ค่ะ"

เมื่อพชรพลจับได้ว่าน้ำเสียงที่อีกฝ่ายตอบกลับมานั้นแสดงถึงความน้อยใจมากแค่ไหน เขาจึงเอื้อมมือลงไปกุมมือนุ่มเบาๆ

"พี่ขอโทษนะ ไว้เราไปเลือกการ์ดกันพรุ่งนี้ พี่สัญญาว่าจะไม่ผิดนัดอีก"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ งานด่วนนี่คะหวาเข้าใจ"

ถึงปากจะบอกว่าเข้าใจแต่น้ำเสียงและแววตามันไม่ได้เป็นอย่างที่หล่อนพูดเลยสักนิด

"อ้าว..ทำไมกลับมาเร็วนักล่ะลูก"

คุณวัลลภเอ่ยถามบุตรสาว

"เอ่อ..พี่เพชรติดประชุมด่วนน่ะค่ะ"

"เหรอ..แย่จริงๆเลย วันงานก็ใกล้เข้ามาทุกวัน แต่อะไรๆยังไม่เข้าที่เข้าทางสักอย่าง"

เจ้าหล่อนทำเพียงแค่ส่งยิ้มชืดๆไปให้บิดา ก่อนจะเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

"แล้วแม่กับน้องไปไหนเหรอคะ"

"ฮึ! รายนั้นน่ะจะไปไหนได้ นอกจากพากันออกไปผลาญเงินน่ะสิ ยัยว่านก็อีกคน เรียนจบตั้งเมืองนอกเมืองนามาแล้วไม่รู้จักช่วยกันทำงาน เป็นแต่ขอเงินใช้ไปวันๆ"

"พ่อคะ น้องยังเด็กอยู่เลย"

หล่อนเอ่ยบอกบิดา ถึงวริยาจะอายุย่างเข้ายี่สิบสามแล้วแต่น้องยังเป็นเด็กในสายตาหล่อนเสมอ

"เอาเข้าไปถือหางกันเข้าไป ทั้งแม่ทั้งลูก"

คุณวัลลภส่ายหัวอย่างระอาก่อนจะเดินออกไป เพราะเป็นแบบนี้กันลูกสาวคนเล็กเขาถึงทำตัวไม่รู้จักโตสักที

"เพชรแน่ใจแล้วเหรอลูกว่าจะแต่งงานกับหนูหวาจริงๆ บ้านนั้นน่ะหนี้ท่วมหัวเลยนะ"

คุณพัชราถามย้ำบุตรชาย ถึงนางจะรักและเอ็นดูแฟนสาวของบุตรชายไม่น้อย แต่เรื่องหนี้สินบ้านนั้นยังทำให้นางปลงใจไม่ลง ถึงมันจะไม่ได้มากมายจนทำให้นางหมดตัวแต่ถึงยังไงมันก็เป็นเม็ดเงินของบุตรชายนางทั้งนั้น

"ครับ"

มันคงถังเวลาที่เขาควรจะเริ่มต้นใหม่สักที

"แล้วเรื่องหนูเกรซล่ะ"

คุณพัชราเอ่ยถามอีกครั้ง เกรซหรือกวินตาคืออดีตคนรักเก่าของบุตรชาย ทั้งคู่เลิกรากันไปเมื่อสามปีก่อน ก่อนที่บุตรชายจะมาคบหาดูใจกับวริษฐา

"เธอคงไม่เก็บลูกผมไว้แล้วล่ะครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ"

เขาตอบมารดาเพียงเท่านั้นก่อนจะลุกหนีไป ผู้เป็นมารดาก็ได้แต่มองตามหลังบุตรชายอย่างหนักใจ

เลยเวลานัดมาเกือบสองชั่วโมงแล้ว ยังไม่มีวี่แววว่าคนที่นัดไว้จะมารับหล่อนสักที จนทำให้คนที่นั่งรอเก้อคอตกลง

"ติ้ง!"

เสียงแจ้งเตือนจากสมาร์ทโฟนดังขึ้น ทำให้ร่างบางที่กำลังนั่งเหม่อหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาเร็วไว

"พี่ติดคุยงานกับลูกค้านะ ไม่ต้องรอ"

เพียงประโยคสั้นๆแต่ทำให้ใจดวงน้อยเจ็บจี๊ดจนต้องยกมือขึ้นมากุมอกข้างซ้ายไว้ กี่ครั้งแล้วที่เขาผิดนัดหล่อน กี่ครั้งแล้วที่หล่อนต้องมานั่งรอเก้ออยู่อย่างนี้ อยากหัวเราะเยาะตัวเองดังๆเหลือเกิน แต่มันกลับหัวเราะไม่ออกเสียอย่างนั้น เจ้าหล่อนกรอกตาไปมาเมื่อเพื่อขับไล่หยาดน้ำตาที่กำลังจะไหลรินลงมาให้จางหายไป