โปรดเถิดที่รัก

เสียงฝีเท้าวิ่งตึกตัก พร้อมเสียงผู้คนโหวกเหวก สลับกับแสงไฟที่ตกกระทบใบหน้าเป็นระยะ ทำให้ ‘นนท์’ อยากลืมตาขึ้นมองบรรยากาศอึกทึกนี้ แต่เปลือกตาหนักอึ้งจนเขาลืมไม่ขึ้น ทั้งยังรับรู้ได้ว่าขณะนี้เขากำลังนอนอยู่บนเตียง...

ไม่ใช่สิ... คล้ายเตียงแต่ก็ไม่ใช่เตียง หรือจะเป็นเตียง เตียงอะไรยาวๆ เย็นๆ และเตียงนี้กำลังเคลื่อนไหว เร็วมาก เร็วเหมือนจะแข่งกับเวลาที่มีจำกัด

แต่... ทำไมต้องจำกัด ทำไมรู้สึกว่าเวลาน้อยมาก ไม่มีเวลา ใกล้หมดเวลา

มีคนอยู่รอบตัวเขาเต็มไปหมด เสียงตะโกนร้องบอกกันดังลั่นแต่จับใจความไม่ได้ แล้วคนเหล่านี้จะพาเขาไปไหน

เขาอยากลืมตามอง อยากร้องถาม อยากรู้ว่าอยู่ที่ไหน ทำไมทุกคนดูวุ่นวาย แต่ทุกสิ่งรอบกายหนักอึ้งไปหมด แสงไฟที่คล้ายตกกระทบใบหน้าเมื่อครู่ก็หายไป มีเพียงความมืดมิดแทนที่ เสียงผู้คนโหวกเหวกก็หายวับราวกับดับจอทีวี ไม่ได้ยินเสียงใดรอบกาย ไม่เห็นแสงใดๆ

‘อื้อ...’

เขาอึดอัด เพราะทุกอย่างเงียบไปหมด ความมืดที่ไม่รู้ว่าหลับตาหรือดับไฟ พยายามขยับเขยื้อน แต่ไม่ได้

ร่างกายเขากระดุกกระดิกไม่ได้เลย ไม่รู้ว่าถูกจับมัดหรือจับขัง นั่นยิ่งทำให้เขาอยากร้อง อยากตะโกน อยากดิ้น แต่ก็ดูเหมือนว่าจะทำไม่ได้สักอย่าง เหมือนร่างกายไม่รับคำสั่งเขาอีกแล้ว

ทว่าเขากลับได้ยินเสียงหนึ่ง

“เมี้ยววววว... เมี้ยววววว...”

เสียง ‘แมว’ ที่ห้องเขาไม่มีแมวนี่นา เพราะเขาเกลียดแมวชะมัด มันขี้เหม็น เยี่ยวเหม็น ขนร่วง และสกปรกสุดๆ แค่อีตัวข้างห้อง เขาก็เกลียดมันจะแย่ แค่ต้องทำเป็นรักมันก็ตอนที่เจ้าของมันอยู่เท่านั้น

ใช่... แมวข้างห้อง เสียงนางนั่นเอง ‘เปลวกนก’ ชื่อไพเราะพริ้งราวคุณหญิง ทั้งที่ไม่เข้ากับหน้าตานางสักนิด

เปลวกนก คือ ชื่อของแมวอ้วนข้างห้อง และเสียงร้องเมี้ยวๆ นั่นคงเป็นเสียงของนาง

แต่... เสียงมันอยู่ใกล้เหลือเกิน ใกล้มาก และทุกครั้งที่นางร้องเมี้ยว เขาดันขยับปากตาม

“เมี้ยววววว... เมี้ยววววว...”

เขาขยับปากตามแมว... ขยับปากตามแมว... ขยับปากตามแมว!

เฮือก!

“น้องเปลว! ลูกจ๋า… หนูเป็นยังไงบ้าง โอ๋... ลูกจ๋า... ลูกของแม่จ๋า ไม่เป็นอะไรนะลูก ไม่เป็นอะไรแล้วนะลูก”

ใบหน้าสวยเซ็กซี่สุดๆ ของ ‘พี่เหมี่ยว’ พี่สาวข้างห้องที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตากำลังลอยเด่นอยู่ตรงหน้าเขา ก่อนที่ฝ่ามือนุ่มนิ่มของเธอจะ ‘อุ้ม’ ช้อนตัวเขาขึ้นกอดรัดแนบอกอย่างทะนุถนอม จนเขารับรู้ได้ถึงความหยุ่นนุ่มขนาดใหญ่ที่ร่างกายกำลังเสียดสี

พี่เหมี่ยวยังคงสะอื้น แต่ก็กอด หอม จุ๊บ และซบหน้าลงมาบนหัวเขา พร้อมพร่ำบอกว่า...

“น้องเปลวของแม่จ๋า โอ๋... หนูไม่เป็นอะไรแล้วนะลูก อย่าเป็นอะไรไปอีกนะลูก แม่ใจจะขาดอยู่แล้ว”

“เปลวกนกเป็นอะไรไปครับพี่ พี่เหมี่ยว เปลวกนกเป็นอะไรไปครับ”

เสียงสะอื้นฮึกฮักนั้นทำให้นนท์ถามด้วยความร้อนใจ เพราะตลอดระยะเวลาที่เป็นเพื่อนห้องติดกันมานานปี เขาไม่เคยเห็นพี่เหมี่ยวร้องไห้สักครั้ง แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่านังเปลวกนกมันเป็นโรคอะไร

“พี่เหมี่ยวครับ เปลวกนกเป็นอะไร”

เขาถามซ้ำแต่พี่เหมี่ยวก็ไม่ตอบกลับกอดรัดเขา คล้ายจะแนบแน่นแต่ก็รู้ว่าโหย่งแขนไว้ไม่ให้เขาอึดอัด และความอ่อนโยนนี้ไม่คิดว่าจะเป็นของเขา

“พี่เหมี่ยวครับ พี่เหมี่ยว”

เขาเรียกซ้ำ อยากปลอบใจพี่เหมี่ยวให้หยุดสะอื้น แต่เสียงที่เปล่งออกไปกลับเป็น

“เมี้ยววววว… เมี้ยววววว…”

“ทำไม... ทำไมเสียงเราเป็นแบบนี้ ทำไม... พี่เหมี่ยว…”

“แงวววววว... แงววววว... เมี้ยววววว”

“โอ๋ลูกจ๋า... แม่อยู่นี่แล้วค่ะ แม่จะไม่ทิ้งหนูแล้วนะลูก โอ๋... แม่รักหนูนะคะ”

พี่เหมี่ยวกระชับอ้อมแขนอุ้มเขา ซบหน้ากับหัว มือเกาคางอย่างอ่อนโยน

คางของใคร คางเขา ไม่ใช่...

“น้องเปลว แม่รักหนูนะลูก”

เสียงสะอื้นฮึกฮักดังชิดอยู่บนหัว และชื่อนั้น

ไม่ใช่นะ ไม่ใช่เขา เขาไม่ใช่เปลวกนก เขาไม่ใช่เปลวกนก เขาไม่ใช่เปลวกนก เขาไม่ใช่เปลวกนก...

“น้องเปลว! ทำไมหนูเงียบไป น้องเปลว! หนูเป็นอะไรอีกลูก น้องเปลว! อย่าเป็นอะไรไปนะลูก อย่าเป็นนะ...”