ตอนที่5 ออดอ้อน

คฤหาสน์ฮันส์

" อีธาน"

" ครับ"

" ปลายฝนไปไหน"

ฟรานซิสเดินออกมาจากห้องนอนของเขาถามอีธานคนสนิทว่าหญิงสาวหายไปไหนแต่เช้าเพราะเห็นปล่อยให้เขานอนอยู่กับลูกสองคนเขาหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ

"คุณปลายให้มอแกนพาออกไปข้างนอกครับไม่ทราบว่าไปไหน"

อีธานเองเห็นหญิงสาวออกไปพร้อมมอแกนเมื่อตอนรุ่งสางแต่เขาไม่รู้จริงๆว่าหญิงสาวจะให้มอแกนพาไปที่ไหน

" คุณตื่นแล้วหรอ"

ปลายฝนรีบเดินเข้ามาทักทายชายหนุ่มที่เห็นว่าเขาตื่นแล้ว

" ไปไหนของเธอแต่เช้าแถมใช้คนของฉันอีก"

ฟรานซิสยืนขมวดคิ้วถามคำถามหญิงสาวทั้งยังต่อว่าเธอที่ใช้คนของเขาโดยพละการอีกด้วย

"อ้าวก็เมื่อคืนคุณบอกว่าฉันจะทำอะไรก็ตามสบายนี่นา"

ปลายฝนเถียงกลับไปว่าเธอไม่ได้ทำอะไรโดยพละการเพราะว่าเมื่อคืนเขาเองที่เป็นคนอนุญาตเธอให้ทำอะไรก็ได้ตามสบาย

"หื้มม..เธอนี่"

ฟรานซิสยืนเท้าเอวขมวดคิ้วอย่าระอาเขาเองที่เป็นคนพูดคำนั้นแต่ไม่คิดว่าหญิงสาวจะเอารวมไปเสียทุกเรื่องพร้อมเดินกลับไปที่ห้องนอนอย่างหัวเสียเล็กน้อย

"คุณฉันขอมาอยู่ในนี้กับลูกนะ..คุณก็เห็นนี่เวลาต้นหนาวไม่เห็นหน้าแม่จะเป็นยังไง"

ปลายฝนเริ่มออดอ้อนชายหนุ่มเพราะว่าวันนี้เธอจะต้องไปอยู่ที่บ้านหลังเล็กอย่างที่เขาบอกเธอไม่อยากไปเธออยากอยู่กับลูกตลอดเวลาและอยากให้เขาเห็นใจเธอบ้าง

"...."

ฟรานซิสมองหญิงสาวอย่างรู้ทันเขาคิดเอาไว้แล้วว่ายังไงลูกสาวก็ต้องมาไม้นี้แน่นอน

"คุณ..คุณณ..นะๆๆๆๆ"

ปลายฝนยิ่งเห็นว่าชายหนุ่มเงียบเธอก็ยิ่งทำสีหน้าออดอ้อนและน้ำเสียงอ่อนหวานให้เขาเห็นใจเธอ

"ก็ได้ก็ได้...ฉันไม่อยากให้ลูกงอแงหรอกนะถึงยอม"

อันที่จริงฟรานซิสคิดเอาไว้แล้วว่าเขาจะให้เธออยู่กับลูกเพราะว่าเมื่อคืนได้เห็นฤทธิ์เดชของต้นหนาวแล้วคิดว่าคงเอาไม่อยู่แน่นอนหากว่าต้องเลี้ยงอยู่คนเดียว

"เย่ๆๆ...คุณนี่ใจดีจริงๆเลยนะน่ารักที่สุดเลยยย"

ปลายฝนดีใจลุกลี้ลุกลนหยิกแก้มชายหนุ่มเล่นอย่างหมั่นเขี้ยวด้วยความดีใจ

"นี่ๆเธอพอเลยทำอะไรของเธอ"

ฟรานซิสรีบจับมือเธอเอาไว้อย่างรวดเร็วที่จู่ๆก็มาบิดพวงแก้มเขาส่ายเล่นไปมาโดยไม่เกรงใจอย่างที่ไม่เคยมีใครทำมาก่อน

"โทษทีก็แค่หมั่นเขี้ยวเท่านั้น...อ่อ..เมื่อคุณอนุญาตแล้วฉันขอซื้อของเข้าห้องนี้หน่อยนะ"

ปลายฝนแค่เพียงเผลอตัวดีใจไปเท่านั้นเมื่อชายหนุ่มห้ามเธอก็รีบหยุดมือและลงไปนั่งข้างๆลูกชายของเธอที่นอนอยู่ทั้งบอกกับเขาด้วยรอยยิ้มว่าเธอขออนุญาตซื้อของใช้ของเธอเข้าห้องนี้เสียเลย

"อืมม...วันนี้ฉันต้องเข้าบริษัทเธอจะทำอะไรก็ได้แต่ห้ามพาลูกหนีฉันไปไม่งั้ยเธออาจจะไม่มีชีวิตรอดเข้าใจที่พูดมั้ย"

ฟรานซิสไม่ได้ใส่ใจว่าเธอจะทำอะไรเพียงแค่ตอนเขาไม่อยู่เธออย่าทำอะไรแผลงๆและพาลูกเขาหนีไปก็พอเพราะเขาไม่อยากปวดหัวตามหาเธออีก

"ขู่ๆฟ่อๆเป็นงูเห่า... รู้แล้วล่ะน่า"

ปลายฝนเบ้ปากลอยหน้าลอยตาใส่ชายหนุ่มที่เป็นคนขู่เก่งเสียเหลือเกิน

ชั่วโมงต่อมา

ปลายฝนอุ้มลูกน้อยของเธอมานั่งเล่นที่สนามหญ้าหน้าบ้านเพื่อให้ลูกชายของเธอได้คุ้นชินกับสถานที่ที่นี่ดูๆไปแล้วก็แปลกนิดหน่อยเพราะว่าเธอไปตรงไหนก็จะมีบอดี้การ์ดคอยคุ้มกันไปทุกที่

ไม่รู้ว่าห่วงความปลอดภัยของเธอหรือว่ากลัวเธอจะหนีกันแน่แต่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะคิดว่าอีกหน่อยเธอก็คงจะชินไปเองลูกเธอก็เช่นกันดีเสียอีกมีคนช่วยดูลูกเธอจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาก

"มี๊ฮับ..นม"

ต้นหนาวเล่นได้พักใหญ่ก็รู้สึกหิวขึ้นมาจึงส่งเสียงเรียกร้องให้คนเป็นแม่เอานมมาให้กิน

"นี่ครับนม"

ฟรานซิสแต่งตัวเสร็จลงมาเห็นลูกของเขากำลังนั่งเล่นอยู่พอดีและได้ยินว่ากำลังเรียกร้องหานมเขาจึงหยิบขวดนมจากมือของหญิงสาวยื่นให้ลูกของเขาแทนเธอ

"..อืมม.."

ต้นหนาวมีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยเพราะไม่คุ้นชินกับคนที่ยื่นคนนมให้ตรงหน้าพร้อมหันไปมองหน้าแม่ของตนเองประมาณว่าคนๆนี้ปลอดภัยกับเขาหรือไม่นั่นเอง

เมื่อเห็นคนเป็นแม่ยิ้มแล้วพยักหน้าส่งสัญญาณถึงความปลอดภัยจึงหันมามองคนตรงหน้าที่ยื่นขวดนมให้อย่างสงสัยอีกคู่หนึ่ง

"แดดดี๊ให้นมต้นหนาวไงครับรับไปสิ"

ฟรานซิสพูดกับลูกน้อยของเขาอย่างอ่อนโยนจนหญิงสาวและบอดี้การ์ดเองต่างก็อมยิ้มกันไปพลางๆเพราะน้อยครั้งนักที่จะเห็นเจ้านายของพวกเขาดูอ่อนโยนแบบนี้

"แดดดี๊...ใครรร.."

เด็กชายตาน้ำข้าวขมวดคิ้วเป็นปมมองคนตรงหน้าอย่างสงสัยพร้อมหันไปหาคนเป็นแม่ของเขาอีกรอบนึง

"อืม...แดดดี๊ก็คือเจ้าของต้นหนาวเหมือนกับมามี๊ไงครับ"

ปลายฝนพยายามอธิบายให้ลูกน้อยของเธอได้เข้าใจว่าแดดดี๊ตรงหน้าของลูกชายเธอเขามีความสำคัญอย่างไรกับเจ้าตัว

"แดดดี๊.."

เด็กชายเรียกพ่อของเขาเสียงแผ่วเอียงคอเล็กน้อยและค่อยๆคลายปมที่คิ้วออกเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างให้แทน

"ว่ายังไงเสือน้อยรับนมจากแดดดี๊ได้หรือยัง"

ฟรานซิสนั่งย่อลงกับพื้นแล้วยื่นขวดนมไปใกล้ๆลูกชายของเขาอีกครั้ง