บทที่ ๒

ห้องทำงานหรูชั้นสูงสุดของคอนโดฯ หรูแห่งหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่ใจกลางเมือง เวลานี้เจ้าของห้องกำลังคร่ำเคร่งอยู่กับเอกสารกองโต อีกทั้งแบบโครงการบ้านและโครงการคอนโดฯ ที่เจ้าตัวกำลังมีแพลนสร้างขึ้นใหม่ภายในปีนี้

รวิชญ์ นักธุรกิจหนุ่มชื่อดังผู้เป็นเจ้าของโครงการบ้านจัดสรร คอนโดฯ ทั้งที่เกิดขึ้นแล้ว และที่ยังไม่เกิดขึ้นอีกหลายต่อหลายแห่ง ไม่ว่าจะเป็นในกรุงเทพฯ ชานเมือง หรือตามจังหวัดใหญ่ ฉะนั้นในวงการธุรกิจอสังหาริมทรัพย์นับว่าเขาเป็นนักธุรกิจที่จัดว่าหนุ่ม หล่อ ฉลาด เฉียบขาด เป็นที่รู้จักของคนในวงการนี้ และที่สำคัญเขายังจัดว่าเป็นนักธุรกิจเนื้อหอม ที่มีสาวๆ ต่างพากันเสนอตัวให้เขามากมายเลยทีเดียว

“คุณน้องครับ ตกลงว่าหาเด็กที่จะมาถ่ายโฆษณาให้ผมได้บ้างหรือยังครับ”

รวิชญ์ปิดแฟ้มเอกสารที่เพิ่งเซ็นเอกสารฉบับสุดท้ายเสร็จ ก่อนกดเครื่องติดต่อภายในตรงหาเลขาฯ หน้าห้องทันที

“ทางโมเดลลิงส่งมาให้บ้างแล้วค่ะ คุณรวิชญ์จะดูเลยหรือเปล่าคะ”

“อืม... เอามาให้ผมดูหน่อย”

พูดจบก็กดปิดเครื่องติดต่อภายในทันที พร้อมกับคว้านิตยสารเกี่ยวกับแฟชั่นเสื้อผ้าเด็กขึ้นมาเปิดดูระหว่างรอเลขาฯ หน้าห้องเข้ามาพบ

“มีเด็กคนไหนน่าสนใจบ้างครับคุณน้อง”

รวิชญ์ถามขึ้นทันทีที่ร่างของเลขาฯ หน้าห้องเดินเข้ามาพร้อมกับเอกสาร และนิตยสารอีก สอง-สาม เล่ม

“ก็มีหลายคนค่ะคุณรวิชญ์... น้องว่าคุณรวิชญ์ลองดูก่อนดีกว่าค่ะ”

น้อง หรือกนกวรรณ ผู้ซึ่งทำหน้าที่เป็นเลขาฯ หน้าห้องให้แก่รวิชญ์มาหลายปี รีบจัดแจงส่งเอกสารพร้อมรูปถ่ายที่ได้รับมาจากโมเดลลิงให้อย่างกระตือรือร้น

“อืม... นั่งก่อนสิ จะได้ช่วยผมดูด้วย ผมอยากจะรีบสรุปให้มันจบๆ จะได้เตรียมงานอื่นต่อ”

“เด็กสมัยนี้เก่งๆ กันทั้งนั้นเลยนะ คุณน้องว่าไหม”

รวิชญ์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นภาพ และรอยยิ้มที่เด็กน้อยแต่ละคนโพสท่ากัน ดูแล้วความสามารถไม่แตกต่างจากผู้ใหญ่เลย ผิดกันตรงที่เด็กๆ มีความน่ารัก รอยยิ้มที่ปรากฏก็มาจากความไร้เดียงสา ไม่ใช่การเสแสร้งเหมือนผู้ใหญ่

“จริงค่ะ เด็กสมัยนี้เก่ง... แต่บางคนก็เกินเด็กไปเหมือนกันนะคะ”

เลขาฯ หน้าหวานออกความคิดเห็น มือยังคงเปิดดูรูปเด็กๆ ผ่านไปเรื่อยๆ รวิชญ์ได้แต่พยักหน้าให้

ชายหนุ่มเปิดดูรูปเด็กอยู่หลายคน ต้องยอมรับว่าเด็กๆ ที่เห็นหน้าตาน่ารัก น่าเอ็นดูกันทุกคน เพียงแต่ยังไม่ถูกใจกับเด็กกลุ่มนี้สักเท่าไร เขาจึงวางมือจากรูปที่ทางโมเดลลิงส่งมาให้ ปล่อยให้เลขาฯ หน้าหวานเป็นคนดูต่อไป

เขาคว้านิตยสารเล่มหนึ่งที่เลขาฯ หยิบติดมือมาด้วยขึ้นมาซึ่งเป็นนิตยสารแฟชั่นทั่วไปมาเปิดดู มือเรียวค่อยๆ ไล่เปิดดูทีละหน้า จนกระทั่งถึงกลางเล่ม มือที่กำลังจะเปิดหน้าถัดไปต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นรูปนางแบบสาวกำลังโพสท่าถ่ายคู่กับเด็กน้อยสองคน ซึ่งมีหน้าตาเหมือนกันมากจนแยกไม่ออก

นางแบบสาวที่เขาเห็นนั้นจัดว่าสวยเซ็กซี่ถูกใจอยู่ไม่น้อย แต่ดูเหมือนว่าความน่ารักน่าเอ็นดูของเด็กที่มีใบหน้าเหมือนกันทั้งสองคนนั้นจะดึงเอาความสนใจจาเขาได้มากกว่า

รวิชญ์พลิกหน้าถัดไปเพื่อดูความน่ารักไร้เดียงสาของเด็กทั้งสองคน เขาพลิกจนกระทั่งภาพสุดท้ายซึ่งเป็นภาพที่เด็กสองคนถ่ายคู่กันในชุดสีชมพูสด ภาพความน่ารักของเด็กทั้งสองนั้นทำให้เขาอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้

“คุณน้องครับ”

รวิชญ์เอ่ยเรียกเลขาฯ หน้าหวาน ทว่าสายตายังคงไม่ละจากภาพสุดท้ายนั้น

“คะ คุณรวิชญ์”

“เด็กสองคนนี้ทางโมเดลลิงได้ส่งมาให้ด้วยหรือเปล่าครับ”

เขายื่นนิตยสารให้เลขาฯ ดู โดยเปิดหน้าเด็กสองคนที่กำลังพูดถึงเอาไว้

“อ๋อ... น้องทอฝันกับน้องพาฝัน น้องสองคนนี้เขาไม่ต้องเอารูปไปฝากไว้กับทางโมเดลลิงแล้วค่ะ”

กนกวรรณเอ่ยชื่อเด็กทั้งคู่ขึ้นเหมือนเธอนั้นรู้จักเป็นอย่างดี

“คุณน้องรู้จักเด็กสองคนนี้ด้วยหรือครับ”

ชายหนุ่มดึงนิตยสารเล่มเดิมกลับมาดูอีกครั้งอย่างตั้งใจ

“โธ่... คุณรวิชญ์คะ ใครๆ ก็รู้จักน้องสองคนนี้ทั้งนั้นค่ะ ผลงานน้องเขาเยอะค่ะ ทั้งละคร ทั้งถ่ายแบบ เก่งนะคะ หาเงินให้พ่อแม่ได้ตั้งแต่เล็กเลย”

รวิชญ์นั่งฟังนิ่ง ขณะที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่รูปของเด็กทั้งคู่ไม่วาง ในใจอดนึกไม่ได้ว่า ‘ทำไมนะ เขาถึงไม่เคยเห็นผลงานเด็กสองคนนี้เอาเสียเลย’

จะให้เขาเคยเห็นผลงานของเด็กคู่นี้ได้เช่นไรกัน ในเมื่อชีวิตเขาอยู่แต่กับงาน อยู่แต่กับเอกสารกองโต หรือไม่ก็โปรเจกต์งานใหม่ พอว่างเขาก็ไปหาความสำราญกับบรรดาสาวๆ นี่ถ้าไม่เป็นเพราะต้องหาเด็กมาโฆษณาโครงการบ้านเดี่ยวโปรเจกต์ใหม่ที่กำลังเกิดขึ้นในอีกไม่นานนี้ ก็คงไม่ได้มานั่งเปิดนิตยสารอ่านอย่างวันนี้หรอก

“คุณรวิชญ์สนใจน้องทอฝันกับน้องพาฝันหรือคะ”

กนกวรรณสังเกตเห็นว่าเจ้านายหนุ่มดูจะให้ความสนใจกับสองนางแบบตัวน้อยนี้เป็นพิเศษ

“ผมว่าไม่ต้องหาเด็กแล้ว... คุณน้องหาทางติดต่อกับคนที่รับงานให้เด็กสองคนนี้แทน ผมอยากได้เด็กสองคนนี้มาถ่ายโฆษณาให้ผม”

“เอ่อ... ค่ะ น้องจะพยายามหาทางติดต่อให้นะคะ”

กนกวรรณรีบรับคำทันที นึกหนักใจอยู่ไม่น้อยว่าเธอจะติดต่อเด็กสองคนนี้ได้อย่างไร ลงเจ้านายต้องการแล้วก็ต้องเอามาให้ได้เสียด้วยสิ

“ติดต่อให้ได้... ค่าตัวแพงเท่าไหร่ไม่เกี่ยงนะ ผมต้องการเด็กสองคนนี้ และถ้าติดขัดหรือมีปัญหาอะไร คุยกับผมได้ทันทีนะ หรือถ้าต้องการให้ผมคุยตรงกับพ่อแม่เด็กคุณน้องนัดวันให้ผมได้เลยนะ”

“ค่ะ คุณรวิชญ์”

รับคำแล้วเจ้าหล่อนก็รีบเก็บเอกสารทั้งหมดแล้วเดินออกจากห้องทำงานหรูของเจ้านายหนุ่มไปจัดการงานตามที่เพิ่งได้รับมอบหมายมาทันที

หลังจากเลขาฯ แยกออกจากห้องไป รวิชญ์ยังคงวนเวียนดูรูปเด็กสองคนอย่างหลงใหล เขาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงได้รู้สึกถูกชะตากับเด็กสองคนนี้อย่างบอกไม่ถูก รอยยิ้มหวานของทั้งคู่มันช่างดูคุ้นตาเขานัก