บทที่ 3

หญิงสาวให้กำลังใจตัวเองก่อนจะเดินนำน้ำแก้วที่ผสมยานอนหลับมาส่งให้ดนัยภัทร ซึ่งเขาก็รับมันไปดื่มโดยไม่มีท่าทีสงสัยในเจตนาของเธอแม้แต่น้อย ต่างจากเธอที่กำลังรู้สึกละอายแก่ใจเหลือเกินต่อสิ่งที่คิดจะทำต่อ แต่เพราะเธอเดินมาไกลแล้วจึงไม่คิดที่จะถอยหลังแต่อย่างใด

“ปิ่นว่าพี่ภัทรเมาแล้วนะคะ ขึ้นไปนอนเถอะค่ะ เดี๋ยวปิ่นไปส่งที่ห้อง นะคะ” คราแรกดนัยภัทรตั้งใจจะปฏิเสธเพราะอยากนั่งดื่มต่อไปอีกสักพักแต่เพราะอาการมึนๆ ที่จู่ๆ ก็เกิดขึ้นทำให้เขาต้องพยักหน้ารับไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ ยอมแม้กระทั่งปล่อยให้คนที่คิดมาเสมอว่ารักเหมือนน้องพยุงขึ้นบันไดมาจนถึงห้องนอนส่วนตัวที่แม้แต่คนรักก็ไม่เคยได้รับอภิสิทธิ์ให้ย่างกายเข้ามา

“ขอบคุณนะครับปิ่น” เอ่ยเพียงเท่านั้นสติทั้งหมดก็คล้ายจะเลื่อนลอย สุดท้ายเขาก็ผล็อยหลับไปทั้งๆที่นิสัยส่วนตัวไม่ใช่คนหลับง่ายเลย

“ปิ่นขอโทษนะคะพี่ภัทร ปิ่นรักพี่ภัทรนะคะ…”

บัวบูชาเอ่ยขอโทษคนที่เพิ่งจะหลับไปเพราะฤทธิ์ยาทั้งน้ำตาก่อนจะตัดสินใจถอดเสื้อผ้าทั้งของเขาและของเธอออกจนหมด แม้จะอายแสนอาย แต่เพราะความรักความโลภที่อยากจะครอบครองเขาบ้างทำให้เธอละทิ้งทุกอย่างแล้วเดินหน้าต่อโดยไม่คิดถึงผลเสียที่จะตามมาแม้แต่น้อย นั่นเพราะเธอรักเขามาก มากจนไม่อาจทนมองเขาไปรักใครได้อีก แค่เพลงขวัญคนเดียวหัวใจเธอก็เจ็บมากพอแล้ว

หากต้องยอมเสียเขาให้ใคร สู้ทำให้ตัวเองเป็นของเขาไปเลยจะดีกว่าและไม่ว่าอะไรจะเกิดนับจากนี้ เธอจะขอยอมรับมันด้วยความเต็มใจ