ตอนที่7 ถูกด่าฟรี

“พราวฟังฉันก่อน...แกเงียบก่อนฉันขอร้องล่ะ”

“ก็ได้”

เป็นพอใจที่ต้องทำให้พราวฟ้านั้นเงียบก่อนจะเค้นเอาความจริงจากคาวีว่าเมื่อกลางวันเป็นแผนของเขาใช่หรือไม่พราวฟ้าเองแม้นจะไม่ค่อยเข้าใจเรื่องที่พอใจสาวความจากคาวีเท่าไรนักแต่เธอก็รับปากเพื่อนเอาไว้แล้วจึงต้องนั่งเงียบๆ

“ผมยอมรับแล้วคุณจะเอาอะไรอีก”

“จิตสำนึกของคุณมันมีบ้างหรือเปล่าเพื่อนฉันจะเป็นตายร้ายดียังไงบ้างคุณไม่สนใจเลยหรือไง”

“พี่ผมขอร้องจะให้ผมทำยังไง”

“บอกมานะว่าเพื่อนฉันอยู่ที่ไหน”

“ผมบอกว่าผมไม่รู้แต่ผมรู้อย่างเดียวคือตอนนี้คุณก็มีความผิดเหมือนกันแล้วพี่ผมก็หมายหัวคุณเอาไว้แล้วด้วยโทษฐานที่ให้ความช่วยเหลือเพื่อนคุณ”

“โอ้ยย..ฉันจะบ้าตาย”

พอใจยกมือกุมขมับหนึบไหนจะห่วงเพื่อนตอนนี้ยังต้องห่วงความปลอดภัยของตัวเองอีก

“ใช่ฉันก็จะบ้าตาย..พูดเรื่องอะไรกันให้ฉันเข้าใจหน่อยได้หรือเปล่า”

พราวฟ้าที่จะบ้าตายอีกคนเพราะทนกับความอยากรู้ไม่ไหวว่าเรื่องที่สองคนกำลังนั่งคุยกันอยู่มันคือเรื่องอะไร

“เฮ้อ..สายมันวินิจฉัยโรคของคุณกัญญาผิดทำให้เธอเครียดฆ่าตัวตายฉันให้สายหนีเพราะกลัวคุณสิงห์ฆ่าแต่เพราะอีตานี่ทำให้คุณสิงห์รู้ว่าสายกับคะนิ้งอยู่ที่ไหนแล้วตอนนี้สายกับคะนิ้งเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้”

“แล้วเรื่องที่แกท้องล่ะ”

“ไม่จริงฉันแค่จะไล่ยัยคัพเค้กนั่นออกไปเฉยๆ”

“หึ่..ผมถูกด่าฟรี”

คาวีเปรยสายตามองหน้าพราวฟ้าด้วยความขุ่นเคืองเล็กน้อย

“ไม่ฟรีค่ะสมควรที่ถูกฉันด่า...ทำให้เพื่อนฉันตกอยู่ในอันตรายเพื่อนฉันเป็นผู้หญิงแท้ๆแต่คุณยังไม่เห็นใจเธอ”

แต่ดูท่าพราวฟ้าก็จะไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเพราะคาวีก็สมควรถูกเธอด่าถูกแล้วแม้นจะไม่ได้ทำพอใจท้องจริงๆแต่ก็ทำให้สายธารและคะนิ้งตกอยู่ในอันตรายโดยการทำให้ราชสีห์รู้ว่าสองคนนั้นอยู่ที่ไหน

“..เอ..แต่สายมันไม่เคยทำงานพลาดนี่นา”

พราวว่าต่อว่าคาวีจบเธอก็กลับมาคิดว่าสายธารรักในการเป็นหมอมากและตลอดการทำงานที่ผ่านมาสายธารก็ทำงานดีมาตลอดทำไมตอนนี้ถึงมาพลาดเอาได้แถมยังมาพลาดกับคนรักของราชสีห์อีกต่างหาก

“นั่นสิ..ที่โรงพยาบาลตรงจุดเกิดเหตุกล้องก็ดันมาเสียอีก”

พอใจก็คาใจเรื่องนี้อยู่เหมือนกันแถมยังเป็นวันที่ไฟล์กล้องวงจรปิดของโรงพยาบาลใช้การไม่ได้อีกด้วย

“เอาเป็นว่าผมขอโทษแล้วกันที่ทำให้เพื่อนคุณต้องตกอยู่ในอันตราย...ส่วนคุณผมจะรับผิดชอบโดยการปกป้องคุณจากพี่ผมเอง”

“จะช่วยเพื่อนฉันยังไง”

พราวฟ้ากอดอกจ้องหน้าคาวีเขม็ง

“ช่วงนี้คุณก็ย้ายมาอยู่กับผมก่อน”

คาวีหันมาพูดกับพอใจด้วยสีหน้าและท่าทีที่จริงจังข้อเสนอนี้เขาไม่เคยเสนอให้ใครเพราะไม่ชอบให้ใครมากวนใจในพื้นที่ส่วนตัวแต่สิทธิพิเศษนี้เขาขอให้กับเธอเพียงคนเดียว

“จะบ้าเหรอ”

พอใจไม่เห็นด้วยกับวิธีนี้เอาเสียเลยแต่เป็นพราวฟ้าที่เห็นว่าวิธีนี้ดีที่สุดแล้วเพราะหากพอใจอยู่ในการปกป้องของคาวีราชสีห์น่าจะคาดไม่ถึง

“บ้าอะไร...ที่เพนท์เฮ้าส์ผมก็มีห้องตั้งสองสามห้องคิดว่าผมจะทำไม่ดีกับคุณหรือไงแค่อยากช่วยเท่านั้น”

“คิดไปคิดมาวิธีนี้ก็น่าจะปลอดภัยที่สุดนะพอใจ”

“เฮ้อ..”

พอใจที่ถูกจับจ้องเขม็งด้วยสายตาของทั้งคาวีและพราวฟ้าตอนนี้เธอยังคิดวิธีไม่ออกว่าจะรอดพ้นความผิดที่ราชสีห์จะคาดโทษเห็นทีเธอต้องไปอยู่กับคาวีจริงๆเสียแล้ว

“....”

คาวีเริ่มอมยิ้มมุมปากสายตาของเขาแสดงออกถึงความมีเลศนัยเรื่องที่พี่ชายของเขาจะเอาผิดพอใจนั้นไม่ใช่เรื่องจริงราชสีห์ต้องการจะคาดโทษแค่สายธารเท่านั้นแต่ที่เขาเอาพี่ชายมาขู่เธอเพราะต้องการอยากใกล้ชิดกับตัวหญิงสาวมากกว่าเขารู้สึกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ไม่เหมือนกับคนที่เขาเคยผ่านมาเลยสักคนยิ่งทำให้น่าตื่นเต้นและอยากรู้จักตัวตนของเธอให้มากขึ้น

“ฮือๆๆ..”

สายธารนอนร้องให้สะอื้นจนน้ำตาแทบไม่มีให้ไหลดวงตากลมโตปูดบวมนัยน์ตาแดงก่ำมีน้ำตาคลอร่างบางถูกปลดปล่อยสิ่งที่ผูกมัดอยู่ที่แขนแต่แปรเปลี่ยนเป็นการล่ามโซ่ที่ข้อเท้าของเธอแทนเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ในตอนนี้ก็เป็นเสื้อเชิ้ตของราชสีห์เพราะเสื้อผ้าของเธอถูกเขาฉีกขาดไปหมดแล้ว

แม้นโซ่จะยาวพอที่จะทำให้เธอเดินเหินรอบห้องหรือเข้าห้องน้ำได้แต่เธอก็ไม่ติดจะเยื้องย่างไปที่ไหนได้แต่นอนเหม่อลอยร้องให้ฟุบอยู่กับเตียงนุ่มหดหู่ใจถึงเรื่องลูกน้อยของตน

ณ บ้านสองชั้นหลังใหญ่ติดริมทะเลหัวหินมีสวนหย่อมกว้างขวางพร้อมต้นมะพร้าวสองสามต้นบ้านหลังนี้เป็นแบบเพิงมาแหงนกระจกล้อมรอบตั้งอยู่หลังเดียวโดดๆในเนื้อที่ประมาณสามไร่เป็นพื้นที่ของอิงอรหญิงชราวัย75คุณย่าของราชสีห์และคาวีเธออาศัยอยู่ที่นี่มาได้พักใหญ่แล้วเพราะต้องการพักผ่อนหลีกหนีความวุ่นวายจากเมืองกรุงในวัยชรา

และแล้วความเป็นอยู่อันสงบสุขของเธอก็ได้เปลี่ยนไปหลังจากเมื่อคืนอาทิตย์อุ้มเด็กหญิงตัวกลมมาที่บ้านแล้วบอกกับเธอว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของราชสีห์จะขอฝากให้เธอดูแลก่อนวันนี้ตั้งแต่เช้าบ้านจึงไม่ได้เงียบเสียงเพราะเด็กหญิงคะนิ้งแก้มย้วยคนนี้ร้องงอแงหาแม่ไม่ยอมหยุด

ดีที่อิงอรนั้นมีประสบการณ์การเลี้ยงเด็กเล็กๆมาจึงควบคุมสถาณการณ์ได้อยู่แม้นจะแอบแปลกใจว่าราชสีห์ไปมีลูกตอนไหนทั้งที่ตลอดมาเข้าใจมาตลอดว่าหลานนั้นไม่อยากมีครอบครัวและไม่ได้คบใครจริงจังแต่ก็ไม่ได้ซักถามอะไรอาทิตย์มากนักตอนนี้อยู่ในอาการปลื้มใจมากกว่าที่รู้ว่ามีเหลนหน้าตาน่ารักน่าชังเช่นนี้มาอยู่ด้วย

“อ้ำ...เก่งมากเลยหลานทวด”

ช่วงสายๆหลังจากอิงอรทำความคุ้นเคยจนคะนิ้งนั้นเริ่มไว้ใจตอนนี้อิงอรจึงทำหน้าที่เป็นแม่นมป้อนข้าวป้อนน้ำให้เจ้าก้อนกลม

“อา..หร่อย..ค่ะ”

อิงอรยิ้มแก้มปริที่ดูท่าคะนิ้งจะชอบรสมือของเธอไม่น้อยเคี้ยวอาหารที่ป้อนตุ้ยๆไม่มีทีท่าว่าจะอิ่มแม้แต่นิดเดียว