ตอนที่5 ตายทั้งเป็น

ปึก..

“โอ้ยย..”

สายธารเจ็บจนตัวงอเมื่อราชสีห์เหวี่ยงร่างเธอเข้าไปในมุมห้องจนลำตัวกระแทกกับผนังอย่างรุนแรงสายธารเงยหน้าขึ้นมาได้ดวงตากลมโตก็เบิกโพรงอ้าปากค้างเริ่มกลัวจนตัวสั่นเมื่อเห็นว่าราชสีห์กำลังยกมือปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาออก

“จะ..ทำอะไร”

“ฉันบอกแล้วไงว่าจะทำให้เธอเหมือนตายทั้งเป็น”

ราชสีห์วาดวงแขนรวบอุ้มสายธารด้วยแขนข้างเดียวเหวี่ยงเธอไปไว้บนเตียงนุ่มสีหน้าแววตาของเขาแสดงออกถึงความสะใจอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่นะ..” ปึกกก..

หญิงสาวพยายามดิ้นหนีแต่เธอก็ต้องชะงักตัวงอด้วยถูกหมัดหนักๆของคนที่กำลังบ้าคลั่งเหวี่ยงฟาดลงมาที่หน้าท้องน้อย

“อึก..อืมม...ฮือๆๆ”

แคว้กกก..ๆ

สาวเจ้านอนตัวงอฟุบหน้าลงสะอื้นเสียงอ่อนลงกับเตียงนุ่มเธอไม่สามารถขัดขืนกับการกระทำของราชสีห์ได้แม้เรี่ยวแรงจะหายใจยังไม่ค่อยจะมีเพราะเจ็บจุกจนร้าวไปทั้งตัวได้แต่ปล่อยให้เขาฉีกเสื้อผ้าของเธอด้วยความไม่เต็มใจเหตุการณ์วันนี้เป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตที่ต้องมาเสียลูกรักกะทันหันเพราะความผิดของตัวเองทั้งยังต้องถูกขืนใจอย่างไม่เต็มใจหากเขาจะย่ำยีเธอเช่นนี้สู้ฆ่าให้เธอตายไปเลยเสียจะยังดีกว่า

ตื๊ดดด...ตื๊ดดดด

ร่างกำยำที่เปลือยเปล่าท่อนบนโชว์แผงกล้ามขณะที่กำลังจะถอดกางเกงของเขาก็มีสายจากคนสำคัญเข้ามาเสียก่อนทำให้เขาต้องหยุดการกระทำ

“ถือว่าโชคเข้าข้างเธอนะวันนี้”

ราชสีห์ตวัดผ้าที่ฉีกขาดของสายธารฟาดลงบนใบหน้าของสายธารก่อนจะลุกเดินออกไปนอกห้องเพื่อไปรับสายที่โทรเข้ามา

เมื่อราชสีห์ออกไปได้สายธารก็หลับตาลงสะอึกสะอื้นด้วยความเหนื่อยล้าเจ็บปวดหัวใจเกินจะทน

“ครับคุณย่า...ครับ..อย่าพึ่งบ่นสิครับผมฝากคุณย่าดูแลเธอด้วยแล้วผมจะไปหาเพื่ออธิบายเรื่องราวทุกอย่างเองครับ”

เป็นคุณย่าของราชสีห์ที่โทรมาทำให้เขาต้องรีบออกมารับสายตอนนี้เขาถูกบ่นจนหูชาถึงเรื่องที่เขาหาภาระไปให้ย่าของเขาแต่นั่นก็เป็นเรื่องจำเป็นเพราะเขาไม่ไว้ใจใครให้รับภาระเรื่องที่เป็นปัญหาสำหรับเขาในตอนนี้นอกจากย่าของเขาอีกแล้ว

01.30 น.

พอใจขับรถกลับมาถึงที่กรุงเทพตีหนึ่งกว่าๆเธอหาข่าวเกี่ยวกับผู้หญิงที่กำลังมีข่าวกับคาวีในตอนนี้และเธอก็ได้ไอจีของดาราสาวคนนั้นมา

“อยู่ที่นี่เองน่ะเหรอ..ต้องขอบคุณเธอนะคัพเค้ก”

และแล้วพอใจก็ยิ้มออกเพราะเมื่อไม่กี่นาทีดาราสาวคนนี้โพสต์รูปคู่กับคาวีที่ผับแห่งหนึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านที่เธออยู่นักพอรู้ดังนั้นสาวเจ้าก็ไม่รีรอรีบเข้าห้องไปแต่งตัวแต่ดูท่าว่าชุดของเธอจะใช้ไม่ได้สักชุดจึงต้องหาตัวช่วยอย่างเร่งด่วน

รถเก๋งคันเล็กของพอใจจึงต้องแล่นออกจากบ้านอีกครั้งบึ่งตรงไปที่คอนโดของเพื่อนสาวพราวเสน่ห์ที่เป็นเจ้าของแบรนด์เสื้อผ้าชื่อดัง

พราวฟ้าลุกมาเปิดประตูให้พอใจเข้ามาเธอขยี้หูขยี้ตาเล็กน้อยเพราะพึ่งจะนอนไปได้ไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องถูกพอใจโทรปลุก

“หา..แกเนี่ยนะจะไปผับ...ไปตามผัวเหรอ”

พอได้รู้ว่าพอใจจะไปที่ผับทั้งที่ไม่ชอบสถานบันเทิงเวลานี้แถมยังดูมีท่าทีร้อนใจคนที่ตรงไปตรงมาอย่างพราวฟ้าก็อดคิดไม่ได้ว่าเพื่อนน่าจะไปตามผู้ชายมากกว่า

“ใช่..เอ้ย..ไม่ใช่ฉันมีธุระพอจะมีชุดที่เหมาะกับฉันหรือเปล่า”

ด้วยความรีบร้อนพอใจจึงพูดผิดๆถูกๆเธอไม่พร้อมจะอธิบายเรื่องราวอะไรกับพราวฟ้าในตอนนี้เพราะต้องรีบ

“เข้ามาเลือกเอา”

พราวฟ้าจูงมือพอใจเข้ามาในห้องแต่งตัวให้เพื่อนเธอเลือกเองว่าอยากจะได้ชุดไหน

“โอ้ย...เสื้อผ้าเป็นโกดังแบบนี้ใครจะเลือกแกหยิบมาให้ฉันเลยเอาที่ฉันใส่ได้”

พอใจยืนเบิกตาโพรงเธอรู้ว่าชุดของพราวฟ้าคงมีส่วนน้อยที่เธอใส่ได้เพราะพราวฟ้าเป็นคนที่ค่อนข้างสูงกว่าเธอมากจึงคิดว่าควรให้เจ้าของเสื้อผ้าเหล่านี้เลือกชุดที่คิดว่าเธอจะใส่ได้มาเลยดีกว่า

“โอเคๆ”

หลังจากที่พราวฟ้าเลือกได้ครู่หนึ่งเธอก็หยิบชุดเกาะอกสีดำมาสองชุดอีกชุดเป็นของเธอและอีกชุดเป็นของพอใจคืนนี้เธอว่าจะไปกับพอใจด้วย

“อะของแกชุดนี้ส่วนนี่ของฉันคืนนี้ฉันจะไปกับแกด้วย”

“ฉันไม่ได้ไปเที่ยวนะพราวฉันจะไปธุระ”

“ธุระอะไร”

“อธิบายตอนนี้ก็ยาว”

“เอาน่าฉันจะไม่ยุ่งกับธุระของแกแต่มีอะไรให้ช่วยก็บอก”

“โอเคๆ”

หลังจากตกลงกันได้พราวฟ้ากับพอใจก็รีบแต่งตัวกันอย่างรวดเร็ว

“เพื่อนฉันเปลี่ยนเป็นคนละคนเลยนะเนี่ย”

พราวฟ้าที่กำลังแต่งหน้าเห็นว่าพอใจกำลังรวบผมตึงแถมยังถอดแว่นเปลี่ยนมาใส่เป็นคอนแท็กเลนบวกกับอยู่ในชุดที่โชว์เนินอกโชว์ขาอ่อนเธอก็อดเอ่ยชมพอใจไม่ได้

“รีบๆเถอะน่า”

ตอนนี้พอใจไม่ได้สนว่าเธอจะสวยไม่สวยแค่แต่งตัวให้เข้ากับสถานที่นั้นๆเพื่อไปทำสิ่งที่เธอคิดเป็นพอ

พราวฟ้าเป็นเพื่อนกับพอใจและสายธารในช่วงที่อยู่มัธยมปลายและสนิทกันมาจนถึงทุกวันนี้เธอเป็นลูกคุณหนูบ้านมีธุรกิจอสังหาแต่เธอเป็นลูกคนเล็กของบ้านจึงเลือกที่จะให้พี่ๆบริหารงานของครอบครัวไปส่วนเธอก็ขอทำงานที่เธอรักแม้นรายได้จะไม่เท่าธุรกิจของครอบครัวแต่เธอก็พอใจจุดที่เธอยืนมาก