บทที่ 1 ขอความช่วยเหลือ

"เรียกคนอื่นมาดื่มเป็นเพื่อนแล้วหนีไปกับผู้ชายเนี่ยนะ ยัยบ้าผู้ชายเอ้ย" นับดาวบ่นอุบถึงเพื่อนของตัวเองขณะที่เดินออกมาจากห้องน้ำคนเดียว เธอหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายข้างออกมาดูเวลา พลางนวดคลึงขมับไปด้วย

ปึก!

"อ๊ะ! ขอโทษค่ะ" หญิงสาวลนลานกล่าวขอโทษเมื่อเผลอไปเดินชนกับผู้ชายคนหนึ่งเข้าอย่างจังในตอนที่กำลังจะเดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง

"ไม่เป็นไรครับ เจ็บตรงไหนไหม"

"ไม่เจ็บตรงไหนค่ะ ขอโทษอีกครั้งนะคะ"

"มาคนเดียวเหรอครับ มาดื่มกับพวกผมก่อนไหม" คำพูดของชายหนุ่มตรงหน้าทำให้นับดาวมองตามสายตาของเขาไปอย่างหวาดระแวง เธอกำสายกระเป๋าแน่นเมื่อเห็นว่ายังมีเพื่อนของเขาอีกสองคนนั่งรออยู่ที่โต๊ะซึ่งห่างจากเธอแค่ไม่กี่ก้าว

"ไม่เป็นไรค่ะ พอดีเพื่อนฉันรออยู่ข้างนอก"

"ดื่มกับพวกผมก่อนสักแก้วค่อยไปสิครับ โดนคนสวยปฏิเสธมันเจ็บนะ"

"..." นับดาวทำหน้าลำบากใจเมื่อชายหนุ่มคนหนึ่งรินเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ใส่แก้วใบใหม่แล้วยื่นมันมาให้เธอ เธอมองทั้งสามคนอย่างชั่งใจ มันอันตรายเกินไปหากจะรับเครื่องดื่มจากคนแปลกหน้าในสถานที่แบบนี้ แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ หากเธอปฏิเสธอีกรอบ

"เหล้าขวดนี้พวกผมก็กินเหมือนกัน ไม่มีอะไรหรอกครับ"

"ขอดื่มแค่แก้วเดียวนะคะ" เมื่อไม่มีทางเลือกนับดาวจึงเดินเข้าไปรับแก้วเครื่องดื่มมากระดกเข้าปากรวดเดียวจนหมดแก้ว สร้างความพอใจให้ชายหนุ่มทั้งสามคนไม่น้อย "ขอตัวก่อนนะคะ พอดีเพื่อนรออยู่" เธอวางแก้วเครื่องดื่มในมือลง ก่อนจะรีบเดินออกมาจากตรงนั้น

"อึก! บ้าเอ้ย" นับดาวเอนตัวพิงกับเสาในโรงจอดรถของผับพลางใช้หลังมือเช็ดเหงื่อที่ผุดพรายขึ้นมาตามกรอบหน้าลวกๆ ภายในกายรู้สึกร้อนรุ่มอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทำให้เธอมั่นใจว่าเหล้าที่ผู้ชายทั้งสามคนนั้นยื่นให้เธอมันมีส่วนทำให้เธอเป็นแบบนี้

"ไหนบอกว่าเพื่อนรออยู่ไงครับ"

เฮือก!

ร่างบางสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาแตะต้นแขนเบาๆ จากทางด้านหลัง หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบด้วยความหวาดกลัวเมื่อหันกลับไปแล้วเห็นว่าคนที่เดินตามมาคือคนที่ยื่นแก้วเครื่องดื่มให้เธอ

"พะ..เพื่อนกำลังขับรถมารับค่ะ"

"เมาเหรอครับ ให้ผมขับรถไปส่งไหม"

"มะ..ไม่เป็นไรค่ะ" นับดาวพยายามเบี่ยงตัวหลบด้วยความรังเกียจเมื่อชายหนุ่มแปลกหน้าพยายามจะประคองเธอออกมาจากตรงนั้น เพียงแค่มือหนาแตะลงมาบนเอวคอดร่างกายก็รู้สึกแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก

"ผมไม่ทำอะไรหรอก ให้ผมไปส่งดีไหมครับ"

"ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ" เธอปฏิเสธเสียงแข็ง พร้อมกับถอยห่างออกมาสองสามก้าว ดวงตาคมกริบกวาดมองไปรอบๆ โรงจอดรถเพื่อหวังขอความช่วยเหลือจากใครสักคน ก่อนจะสะดุดตากับผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังจะก้าวเข้าไปในรถยนต์คันหรูที่จอดอยู่ไกลพอสมควรพอดี

"อึก..ชะ..ช่วยด้วย!" นับดาวรีบวิ่งตรงไปที่รถยนต์คันนั้นพลางตะโกนขอความช่วยเหลือไปด้วย แต่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างหลังก็ยังไม่วายวิ่งตามมา

หมับ!

"ชะ..ช่วยด้วย!" เธอรีบจับประตูรถยนต์คันนั้นไว้ก่อนที่เจ้าของรถจะได้ปิดประตู แต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อได้เห็นใบหน้าคมคายของคนในรถที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างไม่ทราบสาเหตุเมื่อตอนที่เผลอสบตากันในผับ

"..." เจ้าของใบหน้าเย็นชาจ้องมองหญิงสาวแปลกหน้าที่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาขอความช่วยเหลือด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนที่ผู้ชายอีกคนจะวิ่งตามเธอมา

"ขอโทษด้วยครับ พอดีทะเลาะกับแฟนนิดหน่อยแฟนผมเลยงอนไม่ยอมกลับบ้านด้วยกัน"

"มะ..ไม่ใช่! เขาไม่ใช่แฟนฉันค่ะ" นับดาวหอบหายใจหนักๆ เมื่อภายในกายรู้สึกร้อนรุ่มมากยิ่งขึ้น เธอจับประตูรถไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

"ถอยไป" รามิลตวัดสายตามองชายหนุ่มที่คาดว่าจะอายุน้อยกว่าตัวเองด้วยสายตาเย็นชา ทำเอาคนโดนมองรู้สึกเสียวสันหลังวาบ

"ขอโทษที่รบกวนนะครับ ผมจะพาแฟนผมออกไปเดี๋ยวนี้แหละ"

"ที่พูดเมื่อกี้ได้ยินไม่ชัดรึไง"

"..." น้ำเสียงเยือกเย็นของรามิลทำให้ชายหนุ่มแปลกหน้าชะงักไปในตอนที่กำลังจะลากตัวนับดาวออกมาจากตรงนั้น "เวรเอ้ย!" เขาสบถคำหยาบอย่างไม่สบอารมณ์ แต่สุดท้ายก็ยอมเดินหนีออกมาเพราะไม่อยากให้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่

"ชะ..ช่วยด้วย..อึก"

"ถอยไป" รามิลออกคำสั่งเสียงเรียบแม้จะเห็นอาการผิดปกติของหญิงสาวก็ตาม

"ระ..ร้อน..อึก..ชะ..ช่วยฉันหน่อยได้ไหมคะ"

"มุกแบบนี้มันไม่เก่าไปหน่อยเหรอ"

"ฉันไม่รู้ว่าต้องทำยังไง..." น้ำเสียงของนับดาวเริ่มสั่นเครือขึ้นเรื่อยๆ เธอก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงกล้าขอความช่วยเหลือจากคนที่เพิ่งเคยเจอกันครั้งแรก แต่ความรู้สึกมันบอกว่าเขาคงจะไม่ทำร้ายเธอเหมือนกับชายหนุ่มคนเมื่อกี้ บวกกับฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ผสมกับยาอะไรบางอย่างทำให้เธอกล้าที่จะร้องขอเรื่องน่าอายกับเขา

"ฉันกำลังอารมณ์ไม่ดี ถอยไป"

"ขะ..ข้างในมันร้อน"

"..." รามิลขมวดคิ้วยุ่งอย่างหงุดหงิด ดวงตาคมกริบไล่มองการแต่งกายของหญิงสาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ใช่ผู้หญิงที่ขายตัวเองเพื่อแลกกับเงิน "ขึ้นมา"

นับดาวรีบเปิดประตูเข้าไปนั่งเบาะหลังอย่างไม่มีสติ ไอความเย็นที่แผ่ขยายอยู่ในรถไม่ได้ช่วยทำให้ความร้อนรุ่มในกายของเธอทุเลาลงเลย มิหนำซ้ำกลิ่นน้ำหอมของคนที่นั่งอยู่ตรงหน้ายังทำให้เธอควบคุมตัวเองไม่ได้อีกต่างหาก