บทที่ 2 เกิดอะไรขึ้น

เสิ่นหรันหรันป่วยเป็นโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาวตั้งแต่ยังเด็ก เธอไม่เคยได้ไปโรงเรียนเหมือนเด็กคนอื่นการเรียนของเธอที่ผ่านมานั้นมีเพียงพ่อกับแม่ที่เป็นผู้สอน

เสิ่นหรันหรันเก่งหลายวิชา แต่ที่ชอบที่สุดก็คงเป็นการเขียนพู่กันจีนโบราณและเธอก็เขียนได้ดีจนใคร ๆ ที่ได้เห็นล้วนชื่นชม คงเป็นเพราะเธอได้ความเก่งกาจมาจากพ่อแม่ที่เป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยทั้งคู่

เดิมเสิ่นหรันหรันยังมีพ่อแม่พร้อมหน้า ถึงเธอจะป่วยแต่ครอบครัวก็อบอุ่น พ่อแม่ของเธอรักใคร่และถนอมเธอที่สุด แต่หลังวันเกิดอายุครบสิบหกปีของเธอก็เกิดเรื่องร้ายขึ้น เมื่อพ่อกับแม่ของเธอมาที่โรงพยาบาลก็เกิดอุบัติเหตุรถชนจนพวกท่านเสียไปทั้งคู่

คนที่มาดูแลเสิ่นหรันหรันก็คือคุณป้าซึ่งเป็นพี่สาวคนเดียวของพ่อ ซึ่งปกติก็เป็นคนที่ดูแลเธออยู่แล้ว นับตั้งแต่นั้นมาเสิ่นหรันหรันก็มีเพียงป้าของเธอเท่านั้นที่เป็นครอบครัวเพียงคนเดียว ซึ่งญาติคนอื่นล้วนไม่มีใครอยากยุ่งกับคนป่วยเช่นเธอ

โชคดีที่พ่อและแม่ของเธอมีสมบัติทิ้งเอาไว้มาก รวมทั้งยังได้ทำประกันชีวิตเอาไว้หลายล้านหยวนทำให้คุณป้าซึ่งดูแลเสิ่นหรันหรันต่อจากพ่อแม่ไม่เดือดร้อนและลำบากจากค่ารักษาพยาบาลของเธอซึ่งต้องใช้เงินจำนวนไม่น้อย

เธอมักจะเห็นคุณป้าแอบร้องไห้เพราะสงสารเธออยู่เสมอ หลายครั้งที่คุณป้าออกไปนอกห้องแล้วฟุบใบหน้าลงบนฝ่ามือ ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา และพูดอยู่คนเดียว

“หรันหรันเป็นเด็กดีจริง ๆ นะคะ พระเจ้าได้โปรดช่วยเธอด้วย ฉันอยากพาหรันหรันไปเดินห้าง อยากพาหรันหรันไปภัตตาคารกินอะไรอร่อย ๆ อยากพาเธอไปเที่ยวที่ไกล ๆ เหมือนคนอื่น ทั้ง ๆ ที่เธออดทนและเป็นเด็กดีขนาดนี้ ทำไมพระเจ้าถึงได้ทอดทิ้งเธอคะ ได้โปรดเถอะค่ะ ฉันไม่ได้แต่งงาน ฉันไม่ต้องการเด็กคนอื่น ชีวิตของฉันมีแค่หรันหรันเท่านั้นนะคะ ได้โปรดช่วยให้หรันหรันของฉันหายด้วยเถอะค่ะ”

เสิ่นหรันหรันยิ้มอย่างเศร้าสร้อย ชีวิตของคุณป้าก็มีแค่เธอ ในแต่ละวันแทบจะไม่เคยห่างจากโรงพยาบาล คุณป้ามีความฝันอยากไปท่องเที่ยวทั่วโลก แต่ความฝันต้องสะดุดลงเพราะต้องดูแลเธอแทนพ่อแม่ที่เสียไป

เสิ่นหรันหรันเองก็อยากหาย แต่เธอชาชินเสียแล้วกับการรอคอยความตายที่รออยู่ตรงหน้าและเธอรู้สึกว่าตัวเองใช้ชีวิตมาใกล้ถึงนาทีสุดท้ายแล้ว

วันเกิดปีนี้เธอได้เป่าเทียนในโรงพยาบาลเหมือนเช่นทุกปี ทว่าเธอไม่ได้อธิษฐานขอให้เธอหายป่วยอีกต่อไป

ขอให้พระเจ้าปล่อยหรันหรันไปเถอะค่ะ คุณป้าของหรันหรันจะได้ไม่ทุกข์ใจแบบนี้อีก คุณป้าจะได้ไปเที่ยวและทำในสิ่งที่เป็นความฝันของคุณป้า พ่อจ๋าแม่จ๋า มารับหรันหรันได้แล้วนะคะ หรันหรันพร้อมแล้วค่ะ หรันหรันไม่อยากสู้อีกต่อไปแล้ว

และในที่สุดความฝันที่จะคืนชีวิตให้คุณป้าของเสิ่นหรันหรันก็เป็นจริง เมื่อตอนเธอมีอายุสิบเก้าปีและการฉายแสงครั้งสุดท้ายไม่เป็นผล

มะเร็งลุกลามไปทั่วร่างกายทำให้เสิ่นหรันหรันจากไปอย่างสงบ โดยที่เธอไม่เคยได้ใช้ชีวิตเหมือนเด็กคนอื่น ไม่เคยไปโรงเรียน ไม่มีเพื่อน และไม่เคยเดทกับใครเหมือนวัยรุ่นทั่วไป

เพราะเป็นแบบนี้จิตใจของเสิ่นหรันหรันจึงบริสุทธิ์ราวกับเด็กน้อยผู้หนึ่ง คุณป้าคิดว่า

เสิ่นหรันหรันที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสาของเธอ คงจะได้มีความสุขบนสวรรค์สินะ

ในตอนนี้เสิ่นหรันหรันได้แต่เฝ้าสงสัยว่าในเมื่อเธอซึ่งได้ตายไปแล้ว ทำไมจึงมาโผล่ที่นี่ได้ ที่นี่แม้จะเหมือนนรกแต่เธอคิดว่าไม่ใช่ เธอยังไม่ตายอีกหรือ

เธออยู่ที่ไหนกันแน่ และมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!

เธอเชื่อว่านี่ไม่ใช่ความฝันและมันคือความจริงร้อยเปอร์เซ็นต์ ทุกสิ่งทุกอย่างบอกเธออย่างนั้น และทำให้เธอประหลาดใจ

ผู้ชายคนนั้น เขาเป็นใครกัน

เมื่อคิดถึงแววตาของผู้ชายคนนั้นเส้นขนด้านหลังลำคอของเสิ่นหรันหรันก็ลุกชันขึ้นมาทันใด

ผู้ชายคนนั้นแม้จะหน้าตาดี แต่จิตใจหยาบช้าราวกับปีศาจจากขุมนรก เขา...ทำร้ายเธอ...แล้วสาเหตุที่เขาทำร้ายเธอนั้นคืออะไร

เสิ่นหรันหรันพยายามลุกขึ้น ผ้าห่มเคลื่อนออกจากร่างเล็ก ตอนนี้เธอจึงได้รู้ว่าตัวเองสวมเสื้อคลุมสีดำตัวหนึ่งที่ทั้งใหญ่และเทอะทะ นอกจากเสื้อคลุมตัวนี้เธอก็ไม่ได้สวมอะไรอีก

เสิ่นหรันหรันพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น แต่เวลานั้นเธอรู้สึกว่าเหมือนโลกกำลังหมุนวนทำให้เธอล้มลงไปอย่างรวดเร็ว

แม้จะรู้สึกปวดหัวจนแทบระเบิด แต่เธอยังหายใจได้ ไม่ได้รู้สึกแน่นท้องที่ทำให้รู้สึกทรมานแสนสาหัส อีกอย่างตอนนี้เธอไม่มีเลือดกำเดาไหลออกมา

ดูเหมือนว่าอาการข้างเคียงที่เกิดจากมะเร็งของเธอจะไม่มีอีกแล้ว

นี่เป็นครั้งแรกที่เสิ่นหรันหรันรู้สึกว่าอาการเจ็บป่วยเป็นเรื่องที่ไม่ลำบากเหมือนที่ผ่านมา

เสิ่นหรันหรันเป็นคนที่อดทนกับความเจ็บป่วยของร่างกายได้เป็นอย่างดี เมื่อตั้งสติได้หญิงสาวก็สูดลมหายใจเข้าลึกปล่อยลมหายใจออกไปช้า ๆ จากนั้นก็ล้มตัวลงนอน

หญิงสาวชินกับการไร้เรี่ยวแรงและความอ่อนเพลีย และรู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะรู้สึกดีขึ้น

ตอนนี้สิ่งที่ทำได้ก็คือ ต้องควบคุมลมหายใจของตนเอง หลับตา และนอนนิ่ง ๆ ทำเหมือนที่เธอทำมาตลอดชีวิต หลังจากนั้นเมื่อรู้สึกดีขึ้นเธอค่อยค้นหาว่าตอนนี้ เธออยู่ที่ไหนและเกิดอะไรขึ้นกันแน่