แอบสวาทพี่ชายเพื่อน

“เฮ้... มินทางนี้”

เสียงคุ้นหูดังขึ้นจากทางด้านหลัง และก็ค่อนข้างไกลออกไป ร่างอรชรของ มินรญา เสนาชัย ในชุดนักศึกษาปีหนึ่งของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งใจกลางเมืองหลวงหยุดเดิน ก่อนจะหมุนตัวหันไปมองยังเสียงเรียก และก็ได้เห็นร่างบอบบางของเพื่อนซี้ยืนอยู่ที่ฝั่งถนนหนึ่ง

“ปิ่น...”

รอยยิ้มกว้างเกลื่อนใบหน้าหวานของมินรญา เมื่อเห็น ปิ่นกมล กุลชรศิริ กำลังก้าวข้ามถนนเดินตรงเข้ามาหา

“บอกให้รอ หนีมาก่อนทำไมล่ะมิน”

เมื่อเดินมาถึงตัวได้ปิ่นกมลเพื่อนรักก็ต่อว่าด้วยความเป็นห่วงเป็นใยทันที มินรญาทำได้แค่ยิ้มเจือนๆ ตอบเพื่อนรักไป แต่ก็อดที่จะปรายตามองไปยังรถคันงามที่เพื่อนรักเพิ่งก้าวลงมาไม่ได้

ไม่ต้องให้ใครมาบอกหล่อนก็รู้ว่าใครเป็นสารถีในรถคันนั้น

ปราบต์ไงล่ะ...

ปราบต์ กุลชรศิริ หรือพี่ปราบต์ พี่ชายสุดรักสุดหวงของปิ่นกมลนั่นเอง

ชายหนุ่มเป็นเจ้าของเรือนร่างสูงสง่า เขาน่าจะสูงราวๆ ร้อยเก้าสิบเซนติเมตรหรือบวกลบแค่สองสามเซนติเมตรเท่านั้นแหละ เพราะเขาสูงกว่าหล่อนมากเลยทีเดียว ศีรษะของหล่อนแค่บ่าของเขาเท่านั้นเอง

ปราบต์อายุยี่สิบแปดปีเต็มไปเมื่อสองเดือนก่อน เขามีอายุอานามแก่กว่าน้องสาวอย่างปิ่นกมลสิบปีเต็ม ซึ่งก็แก่กว่าหล่อนสิบปีเช่นกัน

ปราบต์ทำงานเป็นซีอีโอในบริษัทฯ อสังหาริมทรัพย์ของครอบครัว ซึ่งครอบครวของปราบต์และปิ่นกมลร่ำรวยมาก เรียกได้ว่าเป็นมหาเศรษฐีอันดับต้นๆ ของเมืองไทยเลยทีเดียว แต่พวกเขากลับไม่ถือเนื้อถือตัวเลยแม้แต่นิดเดียว

ครอบครัวของหล่อนทำงานเป็นคนรับใช้อยู่ในบ้านของปิ่นกมลและปราบต์มานาน ก่อนจะขยับขยายย้ายออกมาค้าขายเล็กๆ น้อยๆ ข้างนอก แต่กระนั้นพ่อกับแม่ของหล่อนก็ยังคงเคารพนับถือครอบครัวของปิ่นกมลไม่เคยเปลี่ยนแปลง ไม่ว่าบิดามารดาของปิ่นกมลจะเดือดร้อนอะไร แค่เอ่ยปากคำเดียว พ่อกับแม่ของหล่อนก็พร้อมจะรับใช้เสมอ

และด้วยที่หล่อนวัยเดียวกับปิ่นกมล แถมยังเกิดเดือนเดียวกัน ปีเดียวกัน และวันเกิดก็ไล่ๆ กันด้วย ทำให้ทุกครั้งที่ปิ่นกมลจัดงานวันเกิด หล่อนก็จะได้รับอนิสงส์ไปด้วย มันเป็นแบบนี้มาตลอดจนหล่อนอยู่มัธยมศึกษาปีที่สาม พ่อกับแม่ถึงได้ขยับขยายตัวออกมาค้าขายเอง และนี่ก็คือต้นเหตุของความสนิทสนมของหล่อนกับปิ่นกมล

“ฉันไม่อยากรบกวนปิ่นน่ะ”

มินรญาตอบเพื่อนรัก และรีบละสายตาจากรถคันงามที่กำลังแล่นจากไปของพี่ชายเพื่อนในทันทีที่ทำได้ เพราะหล่อนไม่ต้องการให้ปิ่นกมลเห็นความผิดปกติในสายตาของตัวเอง

“รบกวนอะไรกันล่ะ เมื่อก่อนตอนเราเด็กๆ เราก็มาเรียนพร้อมกันตลอด นี่พอขึ้นปีหนึ่ง เธอคิดจะชิ่งหนีฉันมาเรียนคนเดียวอย่างนั้นเหรอ ฉันน้อยใจน่ะเนี่ย”

ปิ่นกมลทำหน้าเง้างอ จนมินรญาต้องรีบตามง้องอน

“ฉันขอโทษนะ ที่คิดมากไป”

“ขอโทษแล้ว พรุ่งนี้ก็ต้องมาด้วยกันนะ ไม่อย่างนั้นฉันโกรธจริงๆ ด้วย”

มินรญาอยากจะบอกเหตุผลของตัวเองกับเพื่อนออกไปนัก แต่ก็รู้ดีว่ามันไม่สมควร จึงทำได้แค่พยักหน้ารับเพียงเท่านั้น

“ได้จ้ะ พรุ่งนี้ฉันจะมายืนรอหน้าบ้านแต่เช้าเลยนะ”

“ดีมาก ถ้าทำได้อย่างที่พูดน่ะ”

ปิ่นกมลย่นจมูกใส่เพื่อน และก็ไม่ทันได้เห็นสายตาเศร้าๆ ของมินรญา

“จ้ะ”

มินรญารับคำเสียงแผ่วเบา ในขณะที่ปิ่นกมลมองไปรอบๆ ตัว ก่อนจะทำเสียงหงุดหงิด

“ฉันล่ะเกลียดแม่แพตตี้นั่นจังเลย ทำเป็นสวยทำเป็นเด่น ก็แค่ดาราเท่านั้นเอง ไม่เห็นจะมีอะไรวิเศษวิโสไปกว่าพวกเราเลย”

มินรญามองตามสายตาของปิ่นกมลไป ก็เห็นพรพรรณ หรือแพตตี้ นางเอกดาวรุ่งของช่องดังกำลังยืนแจกลายเซ็นให้กับนักศึกษาหนุ่มๆ และหนึ่งในนั้นก็มีธาราดลด้วย ซึ่งเป็นผู้ชายที่ปิ่นกมลแอบชอบ

“เราไปที่คณะกันเถอะปิ่น”

“แต่ฉันอยากจะยืนมองยัยดารานี่ก่อน”

“อย่าไปยุ่งกับเขาเลย เรามีเรียนแต่เช้านะ ไปกันเถอะนะปิ่น”

มินรญาไม่อยากให้ปิ่นกมลมีเรื่องจึงรีบลากแขนของเพื่อนเดินฉีกไปอีกทางหนึ่ง แม้ปิ่นกมลจะขัดขืนบ้าง แต่สุดท้ายแล้วหล่อนก็สามารถลากเพื่อนออกมาจากตรงนั้นได้สำเร็จ

“ฉันล่ะหมั่นไส้ยัยนี่จริงๆ เลย”

“อย่าไปยุ่งกับเขาเลยนะปิ่น เราต่างคนต่างอยู่เถอะ”

มินรญาทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้หินอ่อนหน้าคณะของตัวเอง โดยมีปิ่นกมลทิ้งตัวลงนั่งตรงกันข้าม

“เธอก็แม่พระเกินไปนะมิน”

ปิ่นกมลมองเพื่อนรักอย่างขัดใจ ก่อนจะพูดขึ้นอีกเพราะยังไม่หายขัดเคือง

“ลืมเรื่องที่ยัยนี่ให้แฟนคลับมารุมด่าเธอแล้วหรือไง”

มินรญานึกไปถึงเรื่องเมื่อสองอาทิตย์ก่อน ที่พรพรรณไปใส่ไฟหล่อนกับแฟนคลับของตัวเองว่า หล่อนไปอ่อยให้ท่าผู้ชายที่พรพรรณหมายตาเอาไว้ ตอนนั้นหล่อนถูกกลั่นแกล้งอย่างหนักเลยทีเดียว จนกระทั่งความจริงกระจ่างว่าหล่อนไม่ได้เป็นอย่างที่ถูกกล่าวหา แต่ก็ไม่มีใครรับผิดชอบด้วยการขอโทษหล่อนสักคนเดียว

“ฉันลืมมันไปแล้วล่ะ”

“เธอนี่ลืมง่ายจังนะ มิน เป็นฉันหน่อยไม่ได้ จะจำจนวันตายเลยล่ะ”

“ไม่เอาน่าปิ่น ยิ่งคิดแค้นใจเราเองนั่นแหละที่จะเป็นทุกข์”

ปิ่นกมลมองเพื่อนก่อนจะถอนใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย

“ฉันว่าเธอบวชได้นะมิน น่าจะบรรลุธรรมได้ไม่ยาก”

“ปิ่นก็แซวเราเกินไป”

“นี่ไม่ได้แซวนะ พูดจริงๆ เลย”

ปิ่นกมลมองเพื่อนทั้งเอือมระอาในความคิดบวกของแม่เจ้าประคุณ

มินรญาได้แต่ยิ้มเจือนๆ แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา ปิ่นกมลเลยพูดแทน

“นี่มีเรื่องพี่ปราบต์จะเม้าให้ฟัง”

สีหน้าของมินรญาดูมีพิรุธขึ้นทันทีเมื่อได้ยินชื่อของพี่ชายเพื่อนเข้ามาในหู

หล่อนแอบรักปราบต์มาตั้งนานแล้ว เขาเป็นรักแรกและรักต้องห้ามของหล่อน เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะว่าปิ่นกมลหวงพี่ชายคนนี้มากยังไงล่ะ ปิ่นกมลมักจะระบายให้หล่อนฟังเสมอว่าเกลียดผู้หญิงที่พี่ชายควง และก็วางแผนขับไล่ผู้หญิงของพี่ชายทุกคน จนกระทั่งปราบต์ต้องครองตัวเป็นโสดมาจนถึงทุกวันนี้ เพราะไม่อยากทำให้น้องสาวเสียใจ

“ทำไมต้องทำหน้าตาซีดๆ ด้วยล่ะมิน มีอะไรหรือเปล่า”

“ปละ... เปล่านี่ เล่ามาสิ รอฟังอยู่”

มินรญาพยายามยิ้มกลบเกลื่อน

“คืออย่างนี้ เมื่อวานน่ะ พี่ปราบต์หิ้วผู้หญิงกลับมาบ้านด้วย”

หัวใจของมินรญาไหววูบด้วยความเสียใจทั้งๆ ที่รู้ตัวดีว่าไม่มีสิทธิ์

“แล้วรู้อะไรไหม พี่ปราบต์พาแม่นั่นไปขย่มในห้องนอนอ่ะ ฉันน่ะไปแอบฟังที่ประตูมา ครางกันลั่นห้องเลย แต่ส่วนมากจะเป็นเสียงผู้หญิงนะ เสียงพี่ปราบต์ไม่ค่อยจะได้ยินเลย สงสัยพี่ชายฉันจะลีลาเด็ด”

ปิ่นกมลเล่าเป็นฉากๆ อย่างเมามัน ในขณะที่มินรญาหน้าแดงปลั่ง เพราะสมองจินตนาการสิ่งที่ได้ยินได้อย่างชัดเจน

“แต่แค่ชั่วโมงกว่าๆ เอง แม่นั่นก็เดินขาเปลี้ยออกมาจากห้องพี่ปราบต์ พร้อมกับเช็คเงินสดในมือ ฉันแอบมองตัวเลข ตั้งห้าหมื่นแน่ะ พี่ชายฉันใจปล้ำชะมัด นี่ถ้าไม่รวยเว่อวังแบบพี่ปราบต์คงจะต้องหมดตัวเพราะนังชะนีพวกนี้แน่ๆ เลย”

มินรญาก็ได้แต่ยิ้มหน้าเจือน และไม่ได้พูดโต้ตอบอะไรออกไป

ปิ่นกมลยินดีให้พี่ชายระบายความใคร่กับผู้หญิงที่หิ้วมา แต่ไม่ต้องการให้พี่ชายมีคนรักเป็นตัวเป็นตน คงเป็นเพราะว่าปิ่นกมลรักพี่ชายมากนั่นเอง

ขนาดเพื่อนรักอย่างหล่อน ยังถูกห้ามเรื่องความสัมพันธ์นี้กับปราบต์เลย

‘เราเป็นเพื่อนรักกัน ฉันแบ่งปันเธอได้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม แต่มีสองสิ่งที่ฉันแบ่งเธอไม่ได้ นั่นก็คือคนรักของฉัน และ... พี่ชายของฉัน เธอต้องสัญญานะมินว่าจะไม่ยุ่งกับสองสิ่งที่ฉันหวง’

‘จ้ะ ฉันสัญญา’