ตอนที่ 8 จูบปิดปาก

ม่านมัสลินสะบัดแขนออก แต่ปกป้องกลับจับแขนของเธอแน่นขึ้น เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าวิ่งตามเธอมาทำไม แต่เขาเห็นเธอวิ่งออกไปทั้งน้ำตาเขาก็วิ่งตามเธอออกมาทันทีโดยไม่สนใจสายตาของคนที่มองมาและเพื่อนของตัวเอง

"ฉันเหนื่อย! จะวิ่งไปอีกไกลแค่ไหนเนี่ย"

" ... "

เธอเลือกจะเงียบ ไม่อยากพูดกับเขา ไม่อยากได้ยิน ไม่อยากเห็น ไม่อยากมองหน้า ม่านมัสลินเลือกที่จะปิดเปลืองตาลงทำให้น้ำตาใสที่คลอหน่วยตาอยู่ก่อนแล้วไหลลงมา ปกป้องชะงักกับภาพที่เห็น

นี่เธอไม่อยากมองหน้าเขาขนาดนี้เลยเหรอ ...

"ดี! งั้นก็หลับตาให้ได้ตลอดก็แล้วกัน!"

หญิงสาวลืมตาขึ้นทันทีในตอนที่เขาย่อตัวลงทำท่าจะแบกเธอพาดบ่าแกร่ง เธอไหวตัวทันหมุนตัววิ่งหนีออกมาอีกครั้ง ปกป้องวิ่งตามเธอไปติดๆ ก่อนจะช้อนตัวเธอขึ้นทันทีทำให้ทั้งสองคนหกล้มลงพื้น ปกป้องกอดร่างบอบบางไว้แน่น และเป็นฝ่ายใช้ร่างกายของตัวเองกระแทกลงพื้นแทนเธอ

ตุบ!

"อึก ... "

ม่านมัสลินหลับตาแน่นเธอไม่เจ็บ แค่รู้สึกจุกเล็กน้อย เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นเมื่อทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหว สองสายตาประสานกันในตอนที่เธอลืมตาขึ้นเพื่อมองดูสถานการณ์

ปกป้อง กอดเธอแนบแน่น ทำให้เธอเผลอนึกถึงเมื่อตอนที่เธอยังเด็ก เธอและเขาวิ่งเล่นกันที่ริมหาดทรายแบบนี้แหละ แล้วเธอจะหกล้มปกป้องก็รีบคว้าตัวเธอเอาไว้ เขาเป็นฝ่ายยอมเจ็บแทนเธอ และเมื่อเธอลืมตาขึ้นเขาก็มักจะพูดว่า …

"พี่บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เลิกวิ่ง"

ม่านน้ำตาปิดบังดวงตาฉ่ำน้ำ หัวใจดวงน้อยกระตุกร่วงหลายต่อหลายครั้งหัวใจของเธอกำลังจะอ่อนยวบเพียงแค่คำคำเดียวอย่างนั้นเหรอ

"ปล่อยมัสค่ะ!"

"เธอนอนบนตัวฉัน ยัยบื้อ!"

ม่านมัสลินรีบลุกขึ้นในทันทีเธอมองเขาทั้งน้ำตา แต่เธอไม่ช่วยเขาหรอกนะ เธอไม่ช่วย!

"ยัยใจดำ ฉันเจ็บแทนเธออยู่นะ"

ปกป้องชูมือขึ้นหมายจะให้เธอดึงเขาขึ้นเหมือนอย่างที่เธอเคยทำกับเขาเมื่อตอนเด็กๆ แต่ม่านมัสลินรีบปัดทรายที่เกาะตามตัวเธอแล้วเดินหนีเขาทันที

"นี่! ม่านมัสลิน ฉันไม่เคยคิดเลยนะว่าเธอจะใจดำขนาดนี้ ฉันช่วยเธอไว้นะ ขอบคุณสักคำมีไหม!"

"มัสไม่ได้ขอให้พี่ป้องช่วยนี่คะ"

"ก็ถ้าเธอไม่วิ่งฉันจะล้มไหม"

"แล้วพี่วิ่งตามมัสมาทำไมละคะ"

ในขณะที่กำลังเดินกลับที่พักทั้งสองต่างก็เถียงกันราวกับจะเอาชนะกันให้ได้ ปกป้องเห็นต้นแขนของเธอเป็นแผลถลอกนิดหน่อย ไม่มีเลือดซึมหรือใดๆ ผิดกับเขาที่ข้อศอกเป็นแผลแต่เขากลับคว้าแขนเธอเข้ามาดูอย่างใกล้ชิดในขณะที่คนตัวเล็กไม่ได้ตั้งตัว

"อ่ะ!"

"เธอเป็นแผล"

"เรื่องของมัสค่ะ"

ปกป้องพยายามข่มอารมณ์หงุดหงิดเอาไว้ ไอ้เราก็อุตส่าห์เป็นห่วง แต่เขากลับไม่ได้รับความห่วงใยจากเธอเลยแม้แต่น้อย

"ฉันก็เป็นแผล ตรงนี้ไง"

เขาชี้ไปที่ข้อศอกของตัวเองที่มีเลือดไหลซึม ม่านมัสลินเบิกตาโตขึ้นหมายจะเดินเข้าไปดูแผลเขาว่าเป็นมากน้อยแค่ไหน แต่ก็ต้องชะงักเอาไว้ เขาเกลียดเธอ หากไปถูกเนื้อตัวเขาเดี๋ยวจะหาว่าเธอไล่ปล้ำเขาอีก

"ก็เรื่องของพี่ค่ะ"

Rrrr~ Rrrr~ Rrrr~

โทรศัพท์มือถือของม่านมัสลินดังขึ้น เธอหยิบมันขึ้นมาดูแล้วระบายยิ้มเมื่อเห็นชื่อที่ปรากฏขึ้นที่หน้าจอ 'พี่พนา' เธอกดรับสายแล้วหมุนตัวกลับปล่อยให้ปกป้องยืนชี้ไปที่แผลของตัวเองเก้อ ปกป้องที่เหลือบมองเห็นชื่อที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอเขารีบเดินตามเธอมาติดๆ จะฟังดูซิว่าเธอใช้มารยาหญิงกับคนอื่นยังไง

"ค่ะ พี่พนา"

(กลับห้องพักรึยังครับ)

"มัสกำลังกลับค่ะ"

(เมารึเปล่า)

"เปล่าค่ะ มัสดื่มนิดเดียว"

(แล้วจะกลับมาวันไหนครับ ให้พี่ไปรับไหม)

"ไม่เป็นไรค่ะ มัสเอารถมา"

(งั้นดูแลตัวเองด้วยนะครับ พรุ่งนี้พี่โทรหาใหม่นะ)

"ฝันดีนะคะพี่พนา"

มือเรียวกดวางโทรศัพท์ เธอระแวดระแวงจึงหันไปทางด้านหลังเห็นปกป้องยืนมองเธอตาเขียวปั๊ด หน้าตาของเขาบ่งบอกถึงอันตรายที่กำลังจะก้าวมาหาเธอ ม่านมัสลินรีบหมุนตัวกลับอีกครั้งแล้วเร่งฝีเท้าเดินหมายจะเข้าที่พักของตัวเอง

ฟึบ!

"ทำตัวเหมือนพ่อแม่ไม่สั่งสอน"

"พี่ป้อง!"

"ทำตัวน่ารังเกียจ ทำไมถึงได้น่ารังเกียจอะไรขนาดนี้หะ! ม่านมัสลิน!"

เพี้ยะ!

ฝ่ามือเรียวฟาดไปที่ใบหน้าของเขาอีกครั้ง ปกป้องหันหน้ามาแล้วรั้งข้อศอกของเธอเข้าหาตัวเขาขบฟันแน่นลากเธอไปทางห้องพักของตัวเองที่อยู่คนละฝั่งกับห้องพักของเธอ

"ปล่อยมัสนะ มัสเจ็บ!"

"เข้าไป!" เขาตวาด

"ไม่! ปล่อยมัสนะ"

"ฉันบอกให้เธอเข้าไปฟังไม่รู้เรื่องรึไง!"

"ไม่!" เธอตะโกนกลับ ปกป้องก้มหน้าประกบปากกับเธอปิดเสียงเธอไว้ไม่ให้หลุดลอดออกมา สุดเขตต์ที่กลับมาเปิดห้องพอดีหันมาเห็น เขาเบิกตาโตขึ้นด้วยความตกใจ

น้องตัวเล็กแค่นั้นเอง ...

มันจะรุนแรงทำไมวะ ...

แล้วไหนว่าเกลียด อะไรของมันวะ?

ร่างกำยำดันร่างบางเข้าห้องของตัวเองปิดประตูเสียงดังกังวานไปจนทั่วก่อนจะจับต้นแขนของเธอทั้งสองข้างเอาไว้ เขาทั้งขบ ทั้งกัดปากนุ่มนิ่มของเธออย่างเอาแต่ใจ โดยที่ไม่สนใจเลยว่าหญิงสาวกำลังดีดดิ้นเพื่อเอาตัวรอดมากแค่ไหน

นุ่ม ...

ปากเธอมัน ...

ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ!

เธอเริ่มออกแรงทุบเขาระรัวเมื่อรู้สึกว่าถูกเขาช่วงชิงอากาศหายใจนานมากจนเกินไป ปกป้องผละริมฝีปากออกจากกลีบปากนุ่มนิ่ม เขาจ้องมองใบหน้าของเธอที่มีน้ำสีใสคลอหน่วยตา

เขาเกลียดเธอ ...

ใช่ และตอนนี้เขากำลัง จูบเธอ ...

"คนละ ...!"

เขาก้มหน้าลงปิดปากเธออีกครั้ง เมื่อคนตัวเล็กหมายจะด่าทอให้เขารู้สำนึก ปกป้องสอดแทรกเรียวลิ้นเข้าควานหาลิ้นเล็กในโพรงปากบางของเธอ เธอหอบหายใจเพราะขาดอากาศหยิกแขนแข็งแรงของเขาจนเจ็บแสบปกป้องขมวดคิ้วยุ่งแต่ไม่ยอมปล่อยปากออกจากเธอ

เหมือนรู้ตัว เขารีบผลักเธอให้ออกห่างด้วยท่าทีรังเกียจจน คนตัวเล็กเซถอยหลังไปนั่งจุ่มปุ๊กที่โซฟา เธอรีบลุกขึ้นยืนทันทีแล้วจ้องมองเขา

"พี่ป้องไม่ได้เกลียดมัสแค่คนเดียวหรอกค่ะ"

" ... " เขาจ้องมองเธอ ยื่นนิ่งรอฟังว่าเธอจะพูดอะไร

"เพราะ มัสก็เกลียดพี่ป้องเหมือนกัน"

"ม่านมัสลิน!"

หญิงสาวหมุนตัวหมายจะเดินออกแต่กลับถูกปกป้องคว้าแขนเรียวเอาไว้เขาดึงร่างเธอเข้าหาตัวเองจนเธอเซชนแผงอกแกร่งของเขา

"เธอยังไม่รู้ใช่ไหม ว่าถ้าเธอยังปากดีอยู่จะเจอกับอะไร"