ตอนที่ 2 ต่างคนต่างอยู่

"ไม่ไป! มัสไม่ไป พี่ป้องไม่มีสิทธิ์มาไล่มัสนะคะ"

ม่านมัสลินสะบัดแขนออกจากการจับกุมของปกป้อง แต่สะบัดเท่าไหร่ก็ไม่ยอมหลุด ปกป้องจับแขนของเธอแน่นเขากวาดสายตามองร่างกายของเธอแล้วเหยียดยิ้ม

ผู้หญิงสกปรก ...

"อย่ามองมัสนะคะ คนลามก!"

"ม่านมัสลิน!"

"เฮ้อ รู้แล้วค่ะ รู้แล้วว่าชื่อม่านมัสลิน แต่มัสว่าพี่ป้องเรียกยาวไปนะคะ ไป ค่ะ ไปออกจากห้องของมัสได้แล้ว มัสจะนอน"

ม่านมัสลินดันร่างกำยำของปกป้องทั้งๆ ที่เขาจับแขนของเธอแน่น เธอดันเขาให้ออกไปเธอเปิดประตูออกแล้วใช้ตอนที่เขาเผลอสะบัดแขนอย่างแรงจนหลุดออกจากพันธนาการของปกป้อง

"บายค่ะ"

ปัง!

หญิงสาวปิดประตูใส่หน้าชายหนุ่มโดยที่เขายังยืนงงกับความรวดเร็วตรงหน้า ปกป้องมองบานประตูไม้นี่เป็นครั้งแรกที่ม่านมัสลินกล้าไล่เขาออกจากห้อง นี่เป็นครั้งแรกที่ม่านมัสลินกล้าปิดประตูใส่หน้าเขา ปกติแล้วเธอต้องพยายามรั้งให้เขาอยู่ อ่อยเขา และยั่วยวน

ก็ดี ...

ต่อไปนี้ก็ต่างคนต่างอยู่แล้วกัน ...

หญิงสาวหลังบานประตูทรุดตัวลงนั่งหลังจากที่ทำใจกล้าไล่เขาออกจากห้อง พี่ปกป้องของเธอบัดนี้กลับกลายเป็นคนที่ทำร้ายเธอเสียเอง เขาไม่ปกป้องเธออีกต่อไปแล้ว

"อึก ... อึก"

หยาดน้ำตาใสไหลล้นดวงตาเธอฟุบหน้าลงกับเข่าที่ยกขึ้นมาแล้วกอดมันเอาไว้ นอกจากลุงปราชญ์คนที่นี่ก็ไม่มีใครดีกับเธออีกเลย แม้แต่แม่บ้านคนสนิทของคุณป้าสร้อยม่วง

'มัสจะถูกข่มขืนค่ะ แต่มีคนมาช่วยมัสไว้'

'ตอแหล!'

ทำไม ทำไมเขาถึงไม่เชื่อเธอ ทำไม หากเธอไม่ได้เขาคนนั้นช่วยไว้ป่านนี้เธอก็คง ...

"อึก ... อึก ... อึก"

ม่านมัสลินปล่อยหยาดน้ำตาแห่งความเสียใจออกมาแล้วเผลอหลับลงไปด้วยความเหนื่อยล้าแม้จะไม่ได้อยู่บนเตียงนอนก็ตาม

- เวลาค่ำ –

ติ๊ง~

เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์มือถือของม่านมัสลินดังขึ้นทำให้หญิงสาวที่แต่งตัวอยู่หน้ากระจกหันไปมองที่เครื่องมือที่แผดเสียงร้องเมื่อครู่

Line

พนา : สวัสดีครับ

มัส : ... (Read)

พนา ... ใครกันนะ ม่านมัสลินพยายามย่นคิ้วนึกเธอกลับนึกไม่ออกว่าพนาเป็นใครเธอจึงเลือกอ่านและไม่ตอบเพราะคิดว่าคงมีใครบางคนกลั่นแกล้งเธอเสียมากกว่า

พนา : ผมพนาครับ ที่ช่วยคุณไว้

มัส : อ๋อ พี่พนาขอบคุณนะคะที่ช่วยมัสไว้

พนา : ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจ คุณโอเคดีใช่ไหมครับ

มัส : ค่ะ สบายมากไม่ต้องห่วง

พนา : ผมดีใจที่ได้ยินคำตอบแบบนี้จากคุณ

ม่านมัสลินยิ้มให้กับโทรศัพท์มือถือของตัวเองก่อนจะลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว วันนี้เธอมีนัดไปสนุกกับเพื่อนๆ เพราะตอนนี้มหาลัยของเธอปิดเทอมแล้ว และเธอก็ขออนุญาตคุณลุงปราชญ์แล้วด้วย

"จะไปไหน! ตกดึกตกค่ำก็ต้องออกจากบ้านไปยืนตามต้นขนุนหรือไง"

สองขาเรียวหยุดชะงักเธอหันไปอย่างสงบเรียบร้อยก้มหน้ามองใบหน้าของคุณป้าสร้อยม่วงที่ยืนด่าเธอฉอดๆ แน่นอนว่าคุณป้าสร้อยม่วงรู้ว่าเธอขออนุญาตสามีของตนแล้วแต่มันอดไม่ได้ที่จะบ่นเป็นผู้หญิงยิงเรือแต่เที่ยวไปนั่นไปนี่กลางค่ำกลางคืน

"คุณป้าสร้อย มัสขออนุญาตคุณลุงแล้วค่ะ"

"หึ ถือหางกันเข้าไป เสียคนเข้าสักวันแล้วจะรู้สึก"

สร้อยม่วงเดินสะบัดหน้าเข้าไปในครัวในขณะที่ปกปราชญ์เดินออกมาจากห้องฟิตเนสพอดี ทำให้เขาได้ยินในสิ่งที่เมียของเขาพูดกับหลานรักทุกคำ

"อย่าถือสาป้าเขาเลย เขาแค่แสดงออกไม่เก่งน่ะหนูมัส"

"ค่ะคุณลุง"

"ไปเถอะ ถึงแล้วไลน์มาบอกลุงด้วยนะ"

"ค่ะ คุณลุงสวัสดีค่ะ"

ม่านมัสลินเดินไปที่รถยนต์คันหรูของตัวเองตั้งแต่เธอลงมาก็ไม่เจอกับปกป้องอีกเลย แม้จิตใจจะห่อเหี่ยวอยู่บ้างที่ไม่เจอเขาแต่เธอก็ไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจมากเหมือนเมื่อก่อน

- คลับxxx –

"ไงมึงหน้าเหมือนตูดเป็นอะไร"

"เออ ดูหน้ามันดิ ทำหน้าเหมือนเมียไม่สนใจอะ"

สุดเขตต์ บุรินทร์ และดินแดนเพื่อนของปกป้องต่างมีนัดกันมาสังสรรค์เช่นเคยเหมือนทุกๆ วัน แต่วันนี้ปกป้องมีอาการแปลกปกติเวลาเขามาก็จะมานั่งทำหน้าหงุดหงิดแบบนี้แหละ แต่จะพ่วงท้ายด้วยคำบ่นว่าที่คู่หมั้นว่าน่ารำคาญนักหนา แต่วันนี้ไม่มีคำบ่นแม้แต่คำเดียว

"ก็จะอะไรละ มันคงเบื่อคู่หมั้นมันจนไม่รู้จะพูดอะไรละสิ"

"เออ ไอ้ป้องพวกกูยังไม่เคยเห็นหน้าคู่หมั้นมึงเลย"

ปกป้องหันมองเพื่อนๆ เขารู้สึกหงุดหงิดอยู่ในใจก่อนจะเอารูปของเด็กหญิงวัยสิบห้าปีให้เพื่อนๆ เขาดู ใช่รูปสุดท้ายของเขากับเธอก็คือเมื่อห้าปีก่อน

"น่ารักเหมือนกันนี่หว่า ทำไมมึงไม่ชอบวะ"

"ว่าแต่นี่มึงกินเด็กตัวแค่นี้เองเหรอวะ"

บุรินทร์กับดินแดนพูดขึ้นโดยที่สุดเขตต์กำลังจ้องดูผู้หญิงคนหนึ่งรูปร่างดียืนเต้นอยู่บนโต๊ะราวกับคนเมาสุดเหวี่ยง

"รูปเมื่อห้าปีที่แล้ว"

"ห้าปีที่แล้ว งั้นเท่ากับตอนนี้ก็โตเป็นสาวสะพรั่งเลยสิวะ"

"กูไม่รู้"

ดินแดนกับบุรินทร์หันไปมองตามสายตาของสุดเขตต์ก็ต้องชะงักไปกับสาวสวยที่โต๊ะไม่ไกลกำลังยืนเต้นอยู่บนโต๊ะ โดยมีกลุ่มเพื่อนๆ ของเธอยืนเชียร์อยู่ข้างล่าง บางคนก็เต้นตาม บ้างก็กระดกดื่ม

"ไอ้ป้อง ผู้หญิงคนนั้นแม่งน่าล่อฉิบหาย เอวเป็นเอว ตูดเป็นตูด"

ปกป้องไม่ได้สนใจตอนนี้สิ่งที่คาใจเขาคือกลิ่นของใครบางคนที่ไม่ใช่กลิ่นเธอแต่มันกลับติดมากับตัวเธอ ใช่ เขาไม่ได้สนใจเธอ แต่เขารังเกียจเธอ ยิ่งรู้ว่าเธอไปสนุกสุดเหวี่ยงจนไม่กลับบ้านมันยิ่งทำให้เขารู้สึก ... รังเกียจ

"นั่นคู่หมั้นมึงนี่ไอ้ป้อง"

ดินแดนพูดขึ้นทำให้ปกป้องรีบหันไปมองในทันที ใช่! ผู้หญิงไร้ยางอายคนนั้นมันเป็นเธอจริงๆ ด้วย เขาไม่คิดเลยว่าเธอจะมาที่นี่ และทำตัวเละเทะแบบนี้

"ไอ้ดิน บอกเพื่อ มันไม่สนใจหรอกใช่ไหม"

พรวด!

ปกป้องลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูงเขายกแก้วน้ำสีอำพันกระดกลงคอจนหมดแก้ว มือหนาคลายเนกไทออกพร้อมกับปลดเสื้อสูทของตัวเองออกเดินตรงไปที่โต๊ะเธอ

"ไหนมึงว่า มันไม่สนใจไง"

"กูจะไปรู้ได้ไง ปกติเห็นมันเอาแต่ด่าว่าเขา"

สุดเขตต์ บุรินทร์ และดินแดน เดินตามปกป้องไป ทำให้พวกเขาได้เห็นตัวจริงของว่าที่คู่หมั้นของเพื่อน เธอสวย ดูดี น่ารัก และน่า ...

"ทำบ้าอะไรของเธอหะ"

ม่านมัสลินยังคงเต้นอย่างต่อเนื่องในขณะที่เพื่อนๆ ของเธอประกอบไปด้วย มาหยา แตงไทย และพบรัก ต่างถอยกรูดยกมือไหว้ว่าที่คู่หมั้นของเพื่อนอย่างหัวหด

"ฉันว่ายัยมัสตายแน่"

"ไม่เหรอเธอก็พูดเวอร์ไปนะแตง"

"แต่ฉันว่ายัยมัสน่าจะตายจริงๆ นะ"

ปกป้องยืนเท้าสะเอวมองหญิงสาวแต่เธอก็ยังไม่รู้ตัว ผู้คนมากมายเริ่มหันมามองเธอเป็นตาเดียวทำให้ปกป้องจำต้องแตะต้องร่างกายที่เขาแสนรังเกียจนี้ด้วยการขึ้นไปอุ้มเธอขึ้นในท่าเจ้าสาวแล้วใช้เสื้อสูทที่ถอดออกมาปกปิดร่างบางแล้วพาเธอเดินออกมาทันที

"พี่ป้อง!"

ม่านมัสลินตาโตขึ้นเธอไม่คิดว่าจะเจอกับปกป้องที่นี่เธอถึงได้ทำตัวหลุดโลกขนาดนี้ เพราะนิสัยแท้จริงของเธอแล้วเวลาอยู่กับเพื่อนก็คือเด็กน้อยตัวเล็กๆ แสนซนคนหนึ่งเท่านั้น

"ปล่อยมัสนะ!"

"ทำตัวน่ารังเกียจ ไม่มีใครสั่ง ใครสอนรึไงหะ!"