chapter2/1สวมรอย

chapter2/1สวมรอย

“เออนี่ น้ำหนาวงานเลี้ยงต้อนรับนิสิตใหม่ของคณะเราเธอจะไปไหม?” มิ้ลเชคที่เดินกลับจากคณะมาพร้อมกันกับน้ำหนาวถามขึ้นเพราะเธอกำลังหาคนไปเป็นเพื่อน อีกอย่างนอกจากน้ำหนาวแล้วเธอก็ยังไม่รู้จักใครเลย

“ฉันก็อยากไปนะแต่เห็นพวกรุ่นพี่บอกว่าไปกินเลี้ยงในผับฉันเลยลังเลอ่ะ ว่าจะไปดีไหม ฉันไม่ค่อยถนัดกับที่แบบนั้นเท่าไหร่”

เธอตอบไปตามตรงเพราะชีวิตคนตัวเล็กนอกจากเรียนแล้วก็ขลุกอยู่กับที่ทำงานพาร์ทไทม์เป็นส่วนใหญ่ จนเวลาจะเที่ยวแทบไม่มี

“อย่าบอกนะ ว่าเธอไม่เคยไปผับเลย?”

“อืม ปกติพอฉันเลิกเรียน ก็ไปทำงานพิเศษน่ะ ไม่ค่อยได้ไป ไหนหรอก เพราะกว่าจะเลิกงานก็ดึกแล้ว”

“Oh My God นี่ฉันกำลังทำความรู้จักกับแม่ชียุค 2024 หรอเนี่ย” มิ้ลเชคเอามือปิดปากแล้วอุทานออกมาอย่างเหลือเชื่อ เจ้าหล่อนหน้าเหวอราวกับนี่คือการค้นพบสิ่งมหัศจรรย์ลำดับที่แปดของโลก ที่เธอเป็นผู้ค้นพบ

“ที่ผ่านมาเธอใช้ชีวิตอยู่หลุมดำที่ไหนมาเนี่ย” คำถามของมิ้ลเชคเล่นเอาน้ำหนาวนิ่งไปชั่วขณะจนคนพูดตกใจต้องขอโทษขอโพยกันยกใหญ่กลัวว่าเพื่อนสาวจะเข้าใจผิดว่าเธอไปดูถูกเจ้าตัวเข้าให้ เพราะด้วยท่าทางมั่นและบุคลิกหลาย ๆ อย่างของมิ้ลเชค เจ้าตัวมักจะชวนให้คนอื่นเข้าใจผิดอยู่บ่อยครั้ง

“I’m Sorryไม่ใช่ ๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะดูถูกเธอหรืออะไรนะคือ…”

"เฮ้ย ๆ เธออย่าคิดมาก ฉันไม่โกรธหรอก แค่ว่า...นึกตามแล้วก็คิดว่าเธอพูดไม่ผิดเลย ฉันไม่เคยได้ใช้ชีวิตแบบเด็กคนอื่นซักเท่าไหร่จริง ๆ" พูดมาถึงตรงนี้น้ำหนาวก็แอบเสียดายช่วงเวลาเหล่านั้นขึ้นมาไม่น้อยเหมือนกัน

สองสาวหยุดยืนนิ่งอยู่สักพักก่อนที่แม่นิกกี้มินาจสุดเซ็กซี่จะเอาหน้าแนบใบหูเล็กริมฝีปากหนาตามแบบฉบับสาวสายฝอกระซิบข้างหูน้ำหนาวเบา ๆ

“ลองไปเปิดหูเปิดตากันบ้างไหมล่ะ?”

ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะตอบอะไรออกมามิ้ลเชคก็คว้าข้อมือเล็กวิ่งไปขึ้นรถของตนที่จอดอยู่ข้างคณะ จนคนถูกกระชากแบบไม่ทันตั้งตัวถลาไปตามแรงลากตัวแทบปลิว

“เธอจะพาฉันไปไหนมิ้ล?”

“ไปคอนโดฉันกัน”มิ้ลเชคใช้มือกดศีรษะคนตัวเล็กไปในรถอย่างง่ายดาย ก่อนที่ตัวเองจะเดินไปขึ้นรถฝั่งคนขับหน้าตาเฉย

“ฉันไม่ได้เอาชุดอะไรมาเลยนะ ธะ เธอให้ฉันลงไปเอาชุดมาที่ห้องมาก่อนไม่ ดีกว่าเหรอ?” น้ำหนาวค้านในขณะที่ยังตกใจไม่หาย

“ไม่ต้องจ้ะชุดฉันเยอะแม่ชีอย่างเธออยู่เฉย ๆ เลยเดี๋ยวเจ้าแม่แฟชั่นอย่างฉันจัดการเอง” มิ้ลเชคจีบปากจีบคอเป็นเชิงว่าเรื่องนี้ไว้ใจเธอได้ ย.ห อย่าห่วง

“ตะ แต่ชุดฉันก็มีนะ จะได้ไม่ต้องรบกวน…”

“รบกงรบกวนอะไรฉันชอบเลยล่ะเรื่องแบบนี้ นี่ฉันกะว่าจบไปนะกะจะขอแม่เปิดร้านเสริมสวยทำแบรนด์เสื้อผ้าเป็นของตัวเองแล้วก็เปิดโรงงานผลิตเครื่องสำอางใหญ่ระดับประเทศไปเลยแล้วจากนั้นค่อย ๆ ขยายสาขาเพิ่มอีกทั่วโลก”

น้ำหนาวนั่งฟังมิ้ลเชคสาธยายโครงการในอนาคตของเธอเสียยาวเหยียดตลอดเส้นทางจากคณะไปที่หอพักโดยที่เจ้าของรถไม่เว้นช่องไฟให้อีกฝ่ายพูด จนมาถึงคอนโดอย่างที่ตั้งใจไว้

“ไป! ไปกันถึงแล้ว”มิ้ลเชคเอื้อมมือไปปลดเข็มขัดนิรภัยของตนเองออกน้ำหนาวเองก็เช่นกัน ในเมื่อไหนเจ้าของห้องก็พามาถึงที่ขนาดนี้แล้วต่อให้เธอพูดว่าเกรงใจอีกเป็นร้อยครั้งก็คงไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี

ทั้งสองเดินตรงไปกดลิฟท์บริเวณกลางคอนโดที่กำลังจะปิดลงพอดีทำให้ เจ้าแม่แฟชั่นสาวรีบสับขาวิ่งไปไวปานจรวด

“รอด้วยค่ะ รอด้วย รอสาวสวยด้วยคะหนุ่ม ๆ”เสียงลูกคอสิบแปดชั้นของนิกกี้มินาจคณะบริหารดังลั่นล็อบบี้คอนโด จนคนในลิฟท์ต้องกดเปิดให้เธอจนได้

ติ้ง!

ทันทีที่ประตูลิฟท์ถูกเปิดออกก็ปรากฏร่างสูงสวมเสื้อกันหนาวฮู้ดสีดำปิดหน้าปิดตามิดชิดยืนอยู่ในลิฟท์กับชายอีกคนที่ส่วนสูงพอ ๆ กันในมือเขาถือของกินพะรุงพะรังยืนอยู่ก่อนแล้ว สองสาวเดินเข้าไปในลิฟท์ยืนขนาบซ้ายขวาโดยดันให้หนุ่มทั้งสองคนยืนอยู่ตรงกลาง

“ไปชั้นไหน?” เสียงทุ้มของชายเสื้อดำถามขึ้นสั้น ๆ

“ชั้นเก้าค่ะ” บรรยากาศในลิฟท์เงียบสงัดไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมาอีก จนกระทั่งลิฟท์ขึ้นถึงชั้นเก้า

ติ้ง !

สองสาวกำลังเดินออกจากลิฟท์แต่ทว่า จู่ ๆ ชายที่ยืนอยู่ด้านขวาก็เดินแทรกออกมาเบียดคนตัวเล็กจนล้มพับไปตรงกลางระหว่างประตูลิฟท์

“โอ๊ย!!”

“เห้ย! เดินยังไงของคุณเนี่ยไม่เห็นหรือไงว่าคนเขากำลังจะออก” มิ้ลเชคโวยขึ้นมาเมื่อเห็นเพื่อนตัวเองถูกชนล้มลงกับพื้นจนเอกสารที่ถืออยู่หล่นกระจัดกระจายไป คนละทิศคนละทาง

“ขะ ขอโทษครับน้อง เจ็บตรงไหนไหมพี่ไม่ได้ตั้งใจ?”

ชายหนุ่มบอกเอ่ยขอโทษอีกฝ่ายพลางก้มลงช่วยเธอเก็บเอกสารแล้วส่งให้เจ้าของ ก่อนที่สายตาคมจะเหลือบไปเห็นข้อมูลส่วนตัวของหญิงสาวบนเอกสารบางฉบับ

“อะ เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ”

“น้องเรียนบริหารเหรอครับ?”

“คะ อะ… อ๋อ ใช่ค่ะพี่….”

“เรียนคณะเดียวกับ พี่เลยพี่ชื่อดาต้าอยู่ปีสามครับ” ชายหนุ่มเอ่ยแนะนำตัว พร้อมส่งมือให้หญิงสาวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ดูเป็นมิตร

“หนูชื่อน้ำหนาวค่ะ บริหารปีหนึ่งค่ะยินดีที่ได้รู้จักค่ะพี่ดาต้า”

หญิงสาวยื่นมือไปจับมือเชคแฮนด์กับดาต้าอย่างงง ๆ แต่สุดท้ายก็ยิ้มตอบเขา ก่อนจะถูกเพื่อนนมโตของเธอตัดรำคาญอีกฝ่ายด้วยการลากออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว

“มึงจะยืนอีกนานไหม กูหิวข้าว” ซีเมลเอาฮู้ดลงไปอยู่ที่ระดับไหล่เผยให้เห็นบาดแผลจาง ๆ จากการโดนทำร้ายที่หน้ารั้วมหาลัย ก่อนจะกดปิดลิฟท์โดยที่เพื่อนสนิทของตัวเองยังยืนอยู่ตรงประตู

“ไอ้สัตว์ซีจะรีบปิดเพื่อ” ดาต้าตะโกนด่าคนข้างหลังแล้วพาตัวเองถอยกลับ เข้ามาในลิฟท์

“กูหิว”

“แหม…หิวเมื่อกี้กูเห็นนะว่ามึงจงใจเอามือกันประตูลิฟท์ไว้ตอนที่กูเก็บของให้น้องเขาอ่ะ” ซีเมลที่ถูกเพื่อนรู้ทันรีบเสมองไปทางอื่นทำไม่รู้ไม่ชี้ตามประสาคนมีฟอร์ม

“นี่อย่างน้อยกูก็ได้ข้อมูลมาแล้วสองอย่าง น้องชื่อน้ำหนาวเรียนคณะบริหาร ปีหนึ่ง เป็นไง ๆ เพื่อนมึงเจ๋งไหม”

“ก็ดี…แต่วิธีสืบของมึงอนุบาลไปนิดนึง สู้โคนันตัวแสบของกูไม่ได้” คำเปรียบเทียบของซีเมลเล่นเอาคนถูกเปรียบเทียบกัดกรามชี้หน้าอย่างหมั่นไส้

“มึงนี่นะไม่น่าช่วยเลยจริง ๆ ไอ้เนรคุณ”ดาต้าหันไปเหวใส่เพื่อนเมื่อถูกด่าว่าแผนที่ใช้บ่งบอกถึงสติปัญญาที่มี