บทที่ 9

"พี่อะตอม!" น้ำตาของเธอไหลออกมาแบบไม่รู้ตัว

โบว์ลิ่งถอยหลังออกมาสองสามก้าวแล้วเธอก็วิ่ง

"เจ็บแล้วไม่จำ! เจ็บแล้วเจ็บอีก!! ต่อไปนี้มึงจะจำไหมโบว์ลิ่ง มึงเห็นเต็มสองตาแล้วไม่ใช่เหรอ" โบว์ลิ่งวิ่งออกมาตามชายหาดแล้วก็ลัดเลาะเข้าป่า

เธอวิ่งมาไกลเท่าไหร่ไม่รู้ แต่ที่รู้ตอนนี้คือมันมืดมาก

"ที่นี่ที่ไหนแล้วเราจะกลับยังไงโทรศัพท์ก็ไม่ได้เอาออกมาด้วย" มองซ้ายมองขวายังจำไม่ได้เลยว่าตัวเองวิ่งมาทิศทางไหน

"แม่จ๋าา.." ตอนนี้คนเดียวที่เธอคิดถึงก็คือแม่

เช้าวันต่อมา..

"เจอน้องไหม!!" แม่ของโบว์ลิ่งตกใจมากที่ได้ข่าวว่าลูกสาวหายไปเธอรีบมาทันทีที่รู้ข่าว

เพราะทางนี้แจ้งกลับไปก็เกือบเช้าแล้วทุกคนคิดว่าจะตามหาโบว์ลิ่งเจอก่อนเช้าแต่ก็ไม่เจอ

"ยังไม่เจอเลยค่ะแม่ตอนนี้พวกผู้ชายออกไปหาก็ยังไม่กลับ" ณิชารีบเดินมาหาแม่ของโบว์ลิ่ง ที่พวกเธอไม่ได้ออกไปด้วยก็เพราะว่ารอดูอยู่ที่นี่เผื่อโบว์ลิ่งจะกลับมา

พอได้ยินแบบนั้นบัวชมพูยืนแทบจะไม่ไหว เพราะเธอมีลูกสาวแค่คนเดียว

"แล้วพวกนั้นไปตามหาโบลิ่งที่ไหน"

"เข้าไปในป่าค่ะไปกับพวกกู้ภัยและพี่ตำรวจ"

"ไปกันคุณเราไปตามลูกกันเถอะ" บัวชมพูหันไปพูดกับสามี

"แล้วพวกตำรวจเขาไปทางไหนหนู" พ่อของโบว์ลิ่งหันไปถามณิชาและยิปซี

พอรู้ว่าทีมค้นหาไปทางไหนแม่กับพ่อของเธอก็รีบขับรถตามไป

พอตามมาสักพักก็เจอขอบเขตป่าแถวนั้น แล้วก็เจอทีมกู้ภัยอีกชุดที่ยืนรออยู่ด้านนอก

"ลูกสาวฉันเป็นยังไงบ้างเจอโบว์ลิ่งหรือยังคะ พวกคุณใช่คนที่มาตามหาโบว์ลิ่งไหม" แม่ของโบว์ลิ่งถามด้วยเสียงที่สั่นเครือ

"ยังไม่มีรายงานออกมาเลยครับ แต่ทางเราก็พยายามค้นหา ป่าแถวนี้เป็นป่าที่กว้างมากไม่รู้ว่าน้องเขาจะหลงไปทางไหน" หนึ่งในทีมกู้ภัยรายงานสถานการณ์กับแม่ของโบว์ลิ่ง

"ลูกแม่" เธอถึงกับเข่าทรุด

"ผมจะเข้าไปตามลูกสาวด้วย ต้องไปทางไหนครับ"

"อย่าเข้าไปดีกว่าครับเพราะทีมที่เข้าไปก็เยอะแล้วเรารอฟังรายงานอยู่ข้างนอกดีกว่า"

แต่พ่อของโบว์ก็ไม่ฟังที่ทีมกู้ภัยพูด

หลายชั่วโมงผ่านไป~

"โบว์ลิ่ง!" เสียงที่อะตอมตะโกนร้องเรียกหาโบว์ลิ่ง

ตอนนี้หลายคนแยกกันตามหา

"เธอไปไหนโบว์ลิ่ง!!" อะตอมเดินแยกออกมาจากทีม เพราะเขาคิดว่าแยกกันหาคงจะเจอเร็วกว่า

"ช่วยด้วย" พอโบว์ลิ่งได้ยินเสียงคนเรียก เธอก็พยายามจะตะโกน และไต่ขึ้นมาเพราะตอนนี้เธอตกลงไปในหลุมที่ไม่ค่อยลึกแต่ก็ขึ้นมายากมากทั้งเจ็บขาด้วย

"เสียง!! โบว์ลิ่ง ใช่เธอไหม!! โบว์ลิ่งพูดอีกซิ" อะตอมรีบเดินมาตามต้นเสียงที่เขาได้ยิน

"ช่วยด้วยย" เสียงเธอแผ่วเบามาก

"โบว์!!" พออะตอมมาถึงเขาก็ชะโงกหน้าลงไปเห็นโบว์ลิ่งหมดสติไปแล้ว

"เจอแล้วครับทางนี้ เจอแล้ว" อะตอมตะโกนหาทีมช่วยเหลือแต่ก็ไม่มีใครได้ยินเสียงเขา เขารอไม่ได้แล้วก็เลยค่อยๆ ปีนลงไป

"โบว์ลิ่ง ฟื้นสิโบว์ลิ่ง" เขาลงไปถึงก็พยายามเอาเธอลุกขึ้นมาลองไว้ที่ตักของเขาก่อน

สิ่งที่เขากลัวคือเธอจะไม่หายใจแล้วแต่พอแตะที่จะจมูกของเธอเขาก็โล่งใจขึ้นมา

อะตอมพยายามจะอุ้มโบว์ลิ่งขึ้นมาแต่ก็ขึ้นไม่ได้ทั้งสองล้มกลิ้งลงไปกองกันอยู่ตรงนั้นอีก

"โอ้ยย" พอร่างของเธอกระแทกลงพื้นโบว์ลิ่งก็ได้สติลืมตาขึ้นมา

"โบว์ลิ่งนี่พี่นะโบว์ลิ่ง" เขาพยายามตบแก้มเธอเพื่อจะปลุกให้เธอได้สติขึ้นกว่านี้

"เจ็บ"

"เจ็บตรงไหน"

"เจ็บไปทั้งตัวเลย" เสียงเธอที่พูดออกมาแผ่วเบามาก

"แบตโทรศัพท์พี่หมด แต่ทีมช่วยเหลือกำลังมานะตอนนี้เราต้องพยายามช่วยตัวเองให้ขึ้นไปได้ก่อน โบว์ลิ่งไหวไหม"

"หิวน้ำ"

"พี่ไม่มีน้ำติดมาด้วย โบว์ลิ่งขึ้นเหยียบคอพี่นะแล้วก็ไต่ขึ้นไป" เขาดึงเธอให้ขึ้นยืน

"ฉันขึ้นไม่ได้" แค่แรงที่จะพูดเธอยังจะไม่ไหว

"ทำไงดีถ้าเรายังอยู่ตรงนี้คงไม่มีใครเห็นเราแน่เลย"

"หิวน้ำ"

"อะไรนะ"

เธอพูดเสียงเบามาก จนแทบจะไม่ได้ยิน

"ฉันจะตายไหม" ตอนนี้โบว์ลิ่งคิดถึงแต่หน้าแม่กลัวไม่ได้กลับไปหาท่าน

แล้วโบว์ลิ่งก็หมดสติไปอีกครั้ง

"โบว์ๆ" เขาพยายามปลุกเธอขึ้นมา

ผ่านไปซักพักเธอก็ลืมตาขึ้นอีก

"พี่ตกใจหมดเลย" เขาก้มลงพูดใกล้เธอมาก

"น้ำ" โบว์ลิ่งก็ใช้มือดึงต้นคอของอะตอมลงมาดูดปากเพราะตอนนี้เธอมองเห็นเขาเป็นขวดน้ำไปแล้ว

"โบว์ลิ่ง! อะตอม!!" เสียงของทีมช่วยเหลือและพ่อแม่ของโบว์ลิ่ง

ทั้งหมดได้มาถึงตรงหลุมนั้น แล้วก็เห็นทั้งสองกำลังจูบปากกันอยู่