ตอนที่ 1

เสียงร่างกายสาดเข้าใส่กันสนั่น เสี่ยเบิ้มโก่งเอวอัดลำเอ็นทะลวงรูของหญิงสาวอย่างดุดัน

“โอ้ว… มันส์ดุ้นสุดๆ… เมียจ๋าผัวชอบสุดๆ”

ละล่ำละลักบอกพร้อมกับสองมือตะปบสะโพก รั้งเข้ามารับแรงกระเด้าอย่างหน่วงหนัก

แม้จะมีสิทธิ์เป็นแค่ผัวชั่วคราว หากแต่สิ่งที่แอบทำกันอย่างลึกซึ้งในที่ลับๆ กับแม่ลูกอ่อน ก็นับได้ว่าเขาเป็นผัวของหล่อนโดยสมบูรณ์อีกคนอย่างไม่ต้องสงสัยในความสัมพันธ์หลังจากนี้

“เร่งเถอะผัวจ๋า… เมียไม่ไหวแล้ว”

เสียงเร่งเร้าของหล่อน ทำให้ชู้รักหื่นกามโยกเอวซอยยิก แม้ว่าวัยของเสี่ยเบิ้มจะแก่จนเป็นพ่อของน้ำอ้อยได้

แต่เรี่ยวแรงและลีลาร่วมรักยังดีจนน่าตกใจ กระแทกกระทั้นจนชู้รักแม่ลูกอ่อนดิ้นเร่าอยู่ใต้ร่างกำยำ ภายในห้องดังระงมไปด้วยเสียงอวัยวะเพศกระแทกอัดเข้าหากันสนั่น

“โอ้ว… โอ้ว… อูย… แน่นรูมากจ้ะผัวจ๋า ของผัวใหญ่เหลือเกิน”

ความเสียวไม่เคยปรานีใคร

เสียงของน้ำอ้อยสั่นเครือ ในนาทีที่กำลังโดนชู้รักจัดหนัก ทำเอาอารมณ์กระเจิง ยอมเรียกเสี่ยเบิ้มว่า ‘ผัว’ ได้อย่างเต็มปากเต็มคำ ในนาทีที่อวัยวะเพศของเสี่ยเบิ้มกระหน่ำเข้ามาเต็มลำเต็มรู

“โอ้ว… เมียจ๋า ผัวเสียวดุ้นสุดๆ ของเมียดูดดีเหลือเกินเมียจ๋า… ขมิบแน่นตอดแรงจนลำเอ็นผัวแทบขาดแล้วจ้ะ”

ตอนนี้เสี่ยเบิ้มปวดหน่วงไปทั้งดุ้น

หากก็ขยับเอวซอยไม่ยั้ง น้ำหล่อลื่นอุ่นๆ ของหล่อนกะปริบออกมาพร้อมเสียงร้องครางจะขาดใจ ขมิบกลีบสาวรับลำเนื้อร้อนผ่าว สไลด์เข้าออกในซอกเสียวเป็นจังหวะ

“อ๊า… เสียวสุดๆ มันส์สุดๆ เสี่ยจ๋า… ผัวจ๋า… ”

ริมฝีปากของหญิงสาวบิดเบะเหมือนจะร้องไห้ ในนาทีที่ดุ้นเนื้อขรุแข็งไปด้วยเส้นเลือดลายเอ็นปูดนูนโอบล้อมลำ กระหน่ำซอยเข้ามาเสียดครูดโพรงสาวนุ่มแน่นของหล่อนอย่างไม่ปรานี…

แม่ลูกอ่อน

ร้อนสวาท

ที่ไซต์งานก่อสร้างแห่งหนึ่งย่านปทุมธานี

“อะไรนะพี่เล็ก พูดเล่นหรือเปล่า… นี่ฉันเพิ่งหอบหิ้วลูกมาจากต่างจังหวัดเพื่อย้ายมาอยู่กับพี่ที่ไซต์งานยังไม่ทันถึงอาทิตย์ พี่ก็จะหนีไปทำงานเชียงใหม่อีกแล้ว”

‘น้ำอ้อย’ สาวแม่ลูกอ่อนวัยยี่สิบกว่าๆ เมียของ ‘ไอ้เล็ก’ ที่เป็นหนึ่งในทีมก่อสร้างของ ‘เสี่ยเบิ้ม’ รับงานซับคอนแทรกก่อสร้างคอนโดมาจากบริษัทก่อสร้างรายใหญ่อีกทอด บ่นด้วยสีหน้าเศร้า ไม่คิดว่าสามีจะโดนย้ายไปทำงานที่อื่นกะทันหัน

“โถ… พี่ก็ไม่ได้อยากไป… แต่เสี่ยสั่งพี่ขัดไม่ได้”

เล็กหมายถึงเสี่ยเบิ้มผู้เป็นนายจ้าง

“ฉันย้ายไปด้วยนะ”

น้ำอ้อยไม่อยากห่างผัว

“คราวนี้คงไม่ได้… ”

สามีส่ายหน้า

“ทำไมล่ะ… ”

“ที่เชียงใหม่ไม่มีที่พักเหมือนที่นี่”

เล็กหมายถึงการพักอาศัยของคนงานที่ต้องนอนในตู้คอนเทนเนอร์ วางเรียงกันเป็นแถวยาวอยู่ในแคมป์งานก่อสร้าง

“โธ่… งั้นฉันคงต้องกลับไปอยู่บ้านนอกแล้วสินะ”

เสียงของหญิงสาวฟังดูเศร้าอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่ต้องกลับ… รอพี่อยู่นี่แหละ เสี่ยเบิ้มบอกว่าให้เอ็งอยู่ที่นี่ได้ และยังอนุญาตให้พี่กลับมาทุกวันหยุดเสาร์อาทิตย์”

เล็กบอกกับภรรยา

“แบบนี้ก็ดีสิพี่… ถ้าฉันกลับไปอยู่บ้านนอกก็ไม่มีงานอะไรให้ทำ”

“เอ็งไม่ต้องทำอะไรหรอกนะ… เลี้ยงลูกเราให้ดีก็พอแล้ว เรื่องทำงานหาเงินปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพี่เถอะนะ”

เล็กรู้ว่าน้ำอ้อยเป็นคนขยัน อะไรที่ทำแล้วมีรายได้หล่อนไม่เคยเกี่ยง ทั้งงานงานเบา แต่ถ้าเลือกได้ เล็กก็อยากให้เมียรักเลี้ยงลูกอย่างเดียว

“เออ… แต่เสี่ยเบิ้มยังบอกอีกด้วยว่าเอ็งอยากทำงาน เสี่ยจะให้เอ็งทำงานเป็นแม่บ้านปัดกวาดเช็ดถูดูแลสำนักงานของเสี่ย”

เล็กบอกเรื่องที่เพิ่งคุยกับเสี่ยเบิ้มมาสดๆ ร้อนๆ เมื่อครู่ หลังจากโดนเรียกตัวไปพบแล้วรู้ว่าตัวเองจะต้องย้ายไปทำงานที่เชียงใหม่

“จริงหรือจ๊ะ ดีจัง… เสี่ยเบิ้มนี่ใจดีจัง ถ้าได้ทำงานฉันจะได้มีรายได้อีกทาง”

ดวงตาของแม่ลูกอ่อนวาวขึ้นด้วยความดีใจ เมื่อรู้ว่าตัวเองจะมีรายได้เพิ่มอีกทาง อย่างน้อยช่วยแบ่งเบาค่าใช้จ่ายที่ตอนนี้ต้องพึ่งพาเงินของสามีอยู่ฝ่ายเดียว

อีกสามสัปดาห์ต่อมา

“อ้อย… พรุ่งนี้หนูว่างไหม”

เสี่ยเบิ้มถาม ขณะน้ำอ้อยกำลังก้มๆ เงยๆ กวาดห้องทำงานที่ดัดแปลงมาจากตู้คอนเทนเนอร์ ข้างในติดแอร์เย็นฉ่ำ มีโต๊ะทำงานและโซฟา เวลาเข้ามาที่ไซต์งานเสี่ยเบิ้มมักจะนั่งทำงานประจำอยู่ในห้องนี้

“ว่างจ้ะ… เสี่ยมีอะไรหรือจ๊ะ”

น้ำอ้อยถามพลางหันมองมายังร่างสูงใหญ่ กำลังเดินเข้ามาในห้อง

เสี่ยเบิ้มเป็นผู้ชายตัวใหญ่มากเพราะเป็นลูกครึ่งฝรั่งที่อาศัยอยู่เมืองไทยมาตั้งแต่เกิด พ่อเป็นคนเยอรมัน