2

2

“คุณพ่อห้ามทำอะไรคุณแม่เด็ดขาดนะครับ ผมไม่ยอม ผมจะปกป้องคุณแม่!” เสียงเล็ก ๆ แต่เด็ดเดี่ยวดังขึ้น พร้อมสายตาที่ไม่เกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย

ทว่าอาริศาที่อยู่ในอ้อมกอดของบิดาในตอนแรก กลับทำสีหน้าไม่พอใจ

“คุณแม่กับพี่กรใจแคบ ชอบทำร้ายคนอื่น น้าวีเป็นคนดี คนน่ารัก คุณแม่ผลักน้าวี” พูดจบก็เอื้อมมือไปผลักพี่ชายจนกระเด็น ล้มไม่เป็นท่า

“โอ๊ย! ศาผลักพี่ทำไม” ภากรเอ่ยถามอย่างตกใจ

“เป็นยังไงบ้างลูก” ภัสรินรีบเข้าไปประคองลูกชายเอาไว้ ไม่คิดว่าลูกสาวจะผลักพี่ชายของตัวเองจนกระเด็นเพราะคนอื่น

“ไม่เป็นไรครับ” ภากรกัดฟันโกหกเพราะไม่อยากให้น้องสาวโดนดุ

“หนูศาขอโทษพี่กรเดี๋ยวนี้ มีสิทธิ์อะไรมาผลักคนอื่นแบบนี้” ภัสรินดุลูกสาวคนเล็กที่พักหลังมานี้มักจะเอาแต่ใจอยู่ตลอดเวลา ไม่รู้ว่าญาตาวีกับลูกชายล้างสมองอะไรลูกสาวของเธอ

พ่อก็โดนล้างสมองไปแล้ว ตอนนี้ลูกสาวโดนล้างสมองไปอีกคน ยังดีที่ลูกชายอย่างภากรไม่หลงลมสองแม่ลูกไปด้วย

“ไม่ขอโทษ ก็พี่กรนิสัยไม่ดี ไม่เหมือนพี่เนศ” ประโยคนั้นของอาริศาเหมือนมีดกรีดหัวใจของภัสรินและภากรจนเป็นแผลเหวอะหวะ

“นี่คือลูกสาวที่พี่เลี้ยงดูอย่างดี ตามใจจนเสียคน พี่จะลงโทษแกยังไง” เธอหันไปถามผู้เป็นสามี

“หนูศายังเด็ก แกยังไม่รู้ความ” รวิศเข้าข้างลูกสาวเพราะไม่อยากให้โดนทำโทษด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง

“ไม่รู้ความก็สอนสิคะ หรือว่าเดี๋ยวนี้สอนไม่ได้แล้ว”

“อย่าทะเลาะกันเลยค่ะ น้าเองก็ไม่เจ็บอะไร แม้จะโดนผลักจนกระเด็น หรือโดนตบ น้าก็ไม่โกรธจ้ะ น้าให้อภัยได้” ญาตาวีรีบปรามและหันไปพูดกับอาริศาด้วยเสียงอ่อนเสียงหวาน แกล้งทำสีหน้าเศร้าสร้อยเพราะอยากเรียกร้องความสนใจจากสองพ่อลูก

“น้าวีน่าสงสารจังเลย โดนผลักจนกระเด็น ก็ไม่โกรธ คุณพ่อต้องให้ความยุติธรรมกับน้าวีนะคะ” ลูกสาวตัวน้อยยังเข้าข้างคนนอก กางมือปกป้องผู้หญิงคนอื่น

ภัสรินทร์สูดลมหายใจเข้าปอดแรง ๆ ลึก ๆ มองลูกสาวสลับกับมองหน้าพ่อของลูกช้า ๆ

“พูดแบบนี้อยากได้เขามาเป็นแม่รึไง” เป็นประโยคที่ไม่ควรถาม แต่ความน้อยใจทำให้ภัสรินเอ่ยออกไปแบบนั้น

“คุณน้าใจดี หนูก็แค่ไม่อยากให้คุณแม่ทำร้ายคุณน้าเท่านั้นเองค่ะ”

“ถ้าแม่บอกว่าไม่ได้ทำหนูจะเชื่อไหม” ภัสรินพยายามตั้งสติ พูดกับลูกสาวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“ก็หนูเห็นว่าคุณแม่ผลักน้าวี หลายครั้งแล้วด้วย” ประโยคของลูกสาวตัวน้อยทำเอาภัสรินต้องถอนใจออกมาอย่างหนักหน่วง

ภัสรินเม้มปากแน่น มือประคองลูกชายไว้แนบอก ก่อนหันหลังพาภากรเดินหนีจากมา ไม่สนใจว่าคนข้างหลังจะพูดอะไรกัน ความใกล้ชิดเกินพอดีระหว่างรวิศกับญาตาวีที่เพิ่งผ่านตาเหมือนหนามแหลมคมทิ่มแทงจิตใจ

“เดี๋ยวก่อน” เสียงทุ้มของเขาตามมาพร้อมกับฝีเท้าหนัก ๆ เธอก้าวเท้าไม่หยุด จนกระทั่งเสียงสั่งสาวใช้ดังขึ้นจากรวิศ

“พาคุณหนูออกไปก่อน” ภัสรินยอมให้สาวใช้พาลูกชายออกไป ก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับสามี เธอไม่อยากทะเลาะกับเขาต่อหน้าลูก ๆ มากนัก ก่อนหน้านี้เธอเลยเดินหนีออกมาเพราะไม่อยากปะทะคารม

ลูกชายถูกพาออกไปแล้ว เหลือเพียงเธอกับเขาที่เผชิญหน้ากันอยู่ ส่วนญาตาวี เขาให้ช่วยดูแลลูกสาวอยู่ที่ห้องนั่งเล่น เพราะทั้งสองเข้ากันได้ดี

รวิศสบตาเธอ แววตานั้นเย็นชาอย่างเคย ทั้งกล่าวโทษอย่างชัดเจน เธอเห็นแล้วรู้สึกปวดใจเป็นที่สุด เขาไม่เชื่อเธอ ไม่เคยเข้าข้างเธอ ทุกครั้งที่เกิดเรื่องขึ้นมา เธอคือคนผิด ตั้งแต่ญาตาวีกลับมา ความสัมพันธ์ที่เปราะบางของเธอกับเขาก็พังทลายลงมาในทันที หลายครั้งหลายหนที่เขาเลือกคนรักเก่า

“ถ้าวันนั้นเธอไม่วางยาฉัน…เราก็คงไม่ต้องแต่งงานกัน” คำพูดที่ไม่เคยได้ยินมานานหลายปีกลับมาอีกครั้ง คำพูดนั้นเหมือนฟ้าฟาดลงกลางใจ ภัสรินรู้สึกเหมือนลมหายใจถูกดึงออกไปจากร่าง หลายปีมานี้ เธอทุ่มเททุกอย่างเพื่อเขาเพื่อลูก พยายามเอาอกเอาใจเขาเพื่อพิชิตใจของเขา ดูแลเขาอย่างไม่ขาดตกบพร่อง แต่วันนี้เขายังพูดราวกับวันนั้น บาปที่เธอไม่ได้ทำแต่ต้องชดใช้ไปตลอดชีวิต และเขาก็ไม่เคยลืมคนรักเก่าอย่างญาตาวีเลย

เธอกลั้นน้ำตา พยายามอธิบาย

“ฉันไม่ได้”

“พอเถอะ” เขาตัดบทในทันที น้ำเสียงแข็งกร้าว

“เลี้ยงลูกชายให้ดีก่อนเถอะ ก่อนจะมาว่าคนอื่น เด็กกระด้างกระเดื่องกับพ่อแบบนี้ ฉันจะตัดเงินค่าขนมของภากร” คำประกาศนั้นทำให้ภัสรินชะงัก ถึงกับอึ้ง เธอแทบไม่เชื่อว่าผู้ชายตรงหน้าคือพ่อของลูกชายของเธอจริง ๆ หัวใจของภัสรินเหมือนถูกบีบจนเจ็บร้าว

พูดจบเขาก็เดินจากไปในทันที ทำเอาภัสรินยืนอึ้งเป็นรอบที่สอง

เธอเดินมานั่งนิ่งอยู่บนเตียงในห้องนอน เงียบงันจนได้ยินเพียงเสียงหัวใจของตัวเองที่เต้นอย่างแผ่วเบา ความเจ็บปวดตีกันยุ่งในอก ราวกับใครเอามีดมากรีดซ้ำตรงรอยแผลเดิมที่ไม่เคยจางหาย

แม้รวิศจะเข้าใจผิดในเรื่องคืนนั้น แต่เธอก็ตกหลุมรักเขามานานหลายปีแล้ว นั่นคือเรื่องจริงที่เธอรู้อยู่แก่ใจ

ตั้งแต่วันที่เขาเข้ามาช่วยเธอจากพวกอันธพาลและจากการจมน้ำในคลอง ความรู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณค่อย ๆ ก่อตัวเป็นความรัก เธอจึงพยายามทำดีกับเขาเสมอมา

หลายปีที่แต่งงานกัน เธออยากอธิบายเรื่องคืนนั้นเสมอ ว่าเธอไม่ใช่คนวางยาเขาและวางยาตัวเอง เพื่อบังคับให้เขาต้องมาแต่งงานกับเธอ แต่ทุกครั้งที่เอ่ยปาก เขาก็มักมีสีหน้าและน้ำเสียงที่ขุ่นมัว เธอจึงต้องกลืนคำพูดนั้นลงคอ ปล่อยเลยตามเลย ไม่อยากทำให้เขาโกรธอีกจึงไม่อยากสะกิดแผลในใจของเขา เพราะในช่วงเวลาที่ผ่านมา ยังมีบางครั้งที่เขาอ่อนโยนกับเธอและลูก ๆ ความรู้สึกนั้นอบอุ่นจนเธอเผลอคิดว่าบางที…เขาอาจเริ่มมองเห็นหัวใจของเธอบ้าง

แต่เมื่อญาตาวีกลับมา ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ความอ่อนโยนนั้นหายไปหมด เขามอบมันให้กับผู้หญิงคนนั้นและลูกชายของเธอเพียงอย่างเดียว แค่ญาตาวีเอ่ยปากว่าถูกสามีทำร้าย เขาก็รีบยื่นมือเข้าช่วยเหลือในทันที ราวกับปกป้องสมบัติล้ำค่า

ยิ่งกว่านั้น เขายังรักและเอ็นดูธเนศ ลูกชายของญาตาวีมากกว่าลูกชายแท้ ๆ ของตัวเองเสียอีก และสิ่งที่ทำให้เธอเจ็บปวดที่สุด…คือการที่ลูกสาวของเธอเข้าข้างคนอื่น ไม่ลังเลที่จะบอกว่าแม่ของตัวเองเป็นเพียงแม่บ้านที่ไม่มีความสามารถเท่าญาตาวี สาวสวยมากความสามารถในสายตาทุกคน

ภัสรินยกมือขึ้นปาดน้ำตา ทั้งที่ความจริง เธอไม่เคยเป็นเพียงแม่บ้านไร้ค่า เธอเคยทำงานเก่งไม่แพ้ใคร แต่เพราะต้องแต่งงานกับเขา จึงยอมละทิ้งทุกอย่างเพื่ออยู่ดูแลครอบครัว ทว่ากลับต้องแลกมาด้วยการถูกมองว่าไม่มีค่าในสายตาใคร นอกจากการเป็นแม่บ้านทำงานงก ๆ ไปวัน ๆ

เสียงเคาะประตูเบา ๆ ดังขึ้น ภัสรินยังคงนั่งเงียบอยู่บนเตียง แต่ไม่ทันได้เอ่ยอนุญาต ประตูก็ถูกเปิดเข้ามาอย่างไม่เกรงใจ

ญาตาวีปรากฏตัวพร้อมรอยยิ้มเย้ยหยันที่ซ่อนอยู่หลังท่าทีอ่อนหวาน หล่อนก้าวเข้ามาในห้องเหมือนเป็นเจ้าของ