พลาดท่า

บนรถหรู

"จะพาซีไปทานข้าวที่ไหนเหรอคะ?"

คำถามดังแทรกขึ้นภายในรถยนต์คันหรู เมื่อเธอสังเกตเห็นว่าคาเตอร์กำลังขับรถออกนอกตัวเมือง และกำลังมุ่งหน้าตรงไปยังถนนสายหลักที่เต็มไปด้วยรถยนต์มากมาย

"เดี๋ยวซีก็รู้เองครับคนดี"

"บอกหน่อยได้มั้ยค่ะ?"

ความกระวนกระวายเริ่มก่อตัวขึ้น เมื่อเห็นว่าคาเตอร์เอาแต่เงียบ และอมยิ้มอยู่อย่างนั้น ปล่อยให้เธอต้องคิดและเดาไปเองคนเดี๋ยวตลอดทาง

"เอ๊ะ!! ชลบุรี!!"

"ครับ!!"

"หมายความว่าไงคะ?"

ซีอาร์รีบเอ่ยท้วงเขาขึ้นในทันทีที่เห็นป้ายข้างทางระบุชัดเจนว่าเขากำลังพาเธอออกนอกตัวกรุงเทพและตรงไปยังชลบุรี ในใจของเธอเต้นสั่นเทิ้มด้วยความหวาดหวั่นว่าเขาจะพาเธอไกลจนหาทางกลับไม่ได้

"ซีลืมข้อตกลงของเราแล้วเหรอครับ?"

"ซีไม่ได้ลืมค่ะ แต่ว่าหมอคาเตอร์บอกซีว่าจะทานข้าวไม่ใช่เหรอคะ?"

"ใช่ครับทานข้าว!!"

คำตอบประโยคสั้นๆ แต่กลับทำให้ซีอาร์ถึงกับขนลุก เมื่อรู้ตัวว่ากำลังพลาดท่าให้เขาพาเธอออกไปไกลขนาดนี้เพียงลำพัง

"พี่ขอมือหน่อยได้มั้ยครับ?"

"ขอมือ!! ขอไปทำไมค่ะ?"

"ส่งมาเถอะนะครับ!!"

เมื่อตกอยู่ในสถานการณ์ที่บีบบังคับกับข้อตกลงที่ได้คุยกันเอาไว้ เธอเลยยื่นมือช้าๆไปให้เขา แต่ทว่าซีอาร์กลับต้องตกใจ เมื่อคาเตอร์กดริมฝีปากจูบลงที่มือของเธอในทันที

"อ๊ะ!!"

"หอมจัง!!"

ด้วยความตกใจ และไม่ทันได้ตั้งตัวเธอพยายามดึงมือกลับ แต่ทว่าคาเตอร์กลับจับมือเธอเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยคืนให้เป็นอิสระ

"อย่าดื้อสิครับ คนสวย!!"

ดวงตากลมเร่งกะพริบถี่ขึ้น พลางเหลือบไปมองใบหน้าหล่อคมที่กำลังเปลี่ยนสีหน้าเป็นความดุดันขึ้นมาในทันที ซีอาร์เลยต้องปล่อยให้ทุกอย่างมันเลยตามเลยไปแบบนั้น จนกระทั่งรถยนต์เคลื่อนตัวมาจอดสนิทอยู่ที่หน้าโรงแรมหรูแห่งหนึ่งริมทะเล

"ร้านอาหารอยู่ในนี้เหรอคะ?"

แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าเขาไม่น่าจะพาเธอมาแค่ทานอาหาร แต่ซีอาร์กลับเลือกที่จะถามเขาไปแบบนั้น เมื่อเห็นใบหน้าของคาเตอร์ที่เอาแต่จ้องมองหน้าเธอแล้วอมยิ้มกรุ้มกริ่มเช่นเคย

"เปล่าครับ พี่เอาของมาเก็บ"

พูดจบร่างใหญ่รีบลงจากรถ เดินวนไปข้างหลังและคว้ากระเป๋าออกมาอย่างรวดเร็ว

"เอาของมาเก็บ หมายความว่าหมอคาเตอร์จะพักที่นี่คืนนี้เหรอคะ?"

"ใช่ครับ!!"

"อ้าว!! แล้วจะกลับไปส่งซีแล้วจะกลับมาใหม่อีกทีหนึ่งเลยเหรอคะ?"

"ใครบอกว่าพี่จะกลับไปส่งซีละครับ"

คำตอบของคาเตอร์ทำเอาคนน้องถึงกลับอึ้ง เมื่อเขาบอกเธอแค่มาทานข้าวไม่ได้มานอนค้างที่นี่เลยสักนิด

"อะไร…"

"ตามพี่มาครับ"

ฝ่ามือแกร่งเร่งจับที่ข้อมือของเธอ และดึงให้ร่างเล็กนั้นเดินเข้าไปข้างในส่วนของล็อบบี้ ทำให้คนน้องที่กำลังสับสนและมึนงงกับคำตอบที่ได้รับรีบเบรก ยืนตัวแข็งกะทันหัน

"เดี๋ยวๆ ก่อนค่ะหมอคาเตอร์"

แม้ซีอาร์จะร้องห้ามให้เขาหยุดและฟังที่เธอกำลังจะถาม แต่เขากลับไม่ฟังและยังคงน้องลากเดินตามเข้าไปอย่างตั้งใจอีกต่างหาก

"สวัสดีค่ะ"

"สวัสดีครับ ผมจองไว้ในชื่อ เทียร์ คาเตอร์ครับ"

"จองเป็นห้องใหญ่ไว้หนึ่งห้องนะคะ?"

"ครับ!!"

หลังจากรับคีย์การ์ดและเช็กอินโรงแรมเสร็จ คาเตอร์รีบคว้าข้อมือของเธอ เพื่อให้เดินตามไปแต่ต้องชะงักเมื่อเธอยังคงยืนตัวแข็งทื่อไม่ยอมก้าวขาตามเขาไปเฉกเช่นเคย

"เดี๋ยวก่อนค่ะ หมอคาเตอร์คะ คือ เรามาคุยและตกลงกันดีๆ ให้ชัดเจนหน่อยได้มั้ย?"

"ซีอยากได้แบบไหนละครับ?"

"คือ เวลาที่ซีถามอะไรช่วยตอบกันตรงๆ ได้มั้ยค่ะ เพราะซีไม่รู้ว่าคุณหมอคิดอะไรอยู่"

คำพูดและท่าทางที่พูดออกมาปะปนความหมายเป็นเชิญคำสั่งให้เขาทำตาม ทำให้คาเตอร์ถึงต้องยิ้มออกมาในทันทีด้วยท่าทางเอ็นดูคนน้องที่กำลังยืนหน้ามุ่ยอยู่ตรงกันข้ามกัน

"ซีชอบคนพูดตรงๆ ไม่อยากคิดอะไรไปเองคนเดียวค่ะ!!"

"พี่อยากทำความรู้จักซีให้มากกว่านี้"

"โดยที่พาซีมาที่นี่เหรอคะ?"

"ครับ!!"

คำตอบสั่นๆได้ใจความ กลับทำให้ซีอาร์ถึงกลับรู้สึกหงุดหงิดที่เขาใช้วิธีนี้ในการทำความรู้จักกับเธอ 

"แล้วทำไมถึงไม่บอกซีก่อนค่ะ?"

"ซีเป็นคนยอมรับข้อเสนอของพี่เองจำไม่ได้หรอกครับ พี่ต้องการอะไรซีก็ต้องยอมรับมันให้ได้"

"อันนั้นซีเข้าใจค่ะ แต่หมอคาเตอร์อยากได้อะไรหรืออยากทำอะไร ควรต้องบอกซีให้รู้ก่อนไม่ได้เหรอคะ บางครั้งซียังไม่ได้ตั้งตัว หรือเตรียมตัวอะไรเลยนะคะ"

ลำพังแค่เขาอยากทำความรู้จัก หรือพาเธอมาในสถานที่แบบนี้ ซีอาร์ไม่ได้รู้สึกซีเรียสอะไรขนาดนั้น แต่นี่เขามัดมือชกหลอกพาเธอมาโดยที่ไม่ได้บอกเธอสักคำ จึงทำให้คนน้องรู้สึกหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย แต่แทนที่คนพี่จะสำนึกเขากลับระบายยิ้มบนใบหน้าเมื่อเห็นคนน้องบ่นให้ตัวเองแบบนั้น

"และอีกอย่างหมอคาเตอร์จะไม่กลับวันนี้ แล้วซีกลับรถประจำทางก็ควรจะบอกซีก่อนนะคะ ซีจะได้เอารถมา"

"ใครบอกว่าพี่จะให้ซีกลับละครับ ก็ค้างคืนที่นี่สิ"

"ห๊ะ!!"

ดวงตากลมเปิดกว้างออกในทันทีที่สิ้นสุดคำพูดของเขา เธอจ้องมองหน้าของคาเตอร์เลิ่กลั่กราวกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่สักอย่างที่เขาไม่สามารถเดาจากสีหน้าและท่าทางเธอได้

"ไม่ได้ค่ะ…เอ่อ…ซีไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามาเลย"

"มากับพี่ไม่เห็นต้องเตรียมอะไรให้มันยุ่งยากเลยครับ"

"เฮ้อ!! คือ…"

ร่างเล็กถึงกลับต้องถอนหายใจม้วนใหญ่ออกมาด้วยความหงุดหงิดใจ ที่เขาพูดเหมือนทุกอย่างในชีวิตดูง่ายและราบรื่นไปเสียหมดทุกอย่าง

"เดี๋ยวพี่พาซีไปซื้อใหม่หมดเลย"

"เดี๋ยวๆก่อนค่ะ…งั้นเดี๋ยวซีไปแจ้งเปิดห้องเพิ่มดีกว่าค่ะ"

แขนเรียวรีบขยับหนีห่างจากอุ้มมือหนาของคาเตอร์ เพื่อจะตรงไปยังเคาน์เตอร์ แต่ฝ่ามือหนารีบคว้าข้อมือคนน้องเอาไว้และดึงเข้ามาใกล้ๆตัวเขามากขึ้น

"เปิดใหม่ทำไมครับ นอนกับพี่ไง!!"

สิ้นเสียงคาเตอร์ อาการเสียวสันหลังวูบวาบแทรกขึ้นกลางความรู้สึกของคนน้องในทันที เมื่อแววตาและท่าทางของเขามันชัดเจนมากว่าต้องการอะไรจากเธอ

"แบบนั้นไม่น่าจะดีมั้งค่ะ ซีนอนดิ้น!!"

เธอรีบสะบัดข้อมือออกจากอุ้มมือของเขาอีกครั้ง เร่งเท้าถอยห่างจากเขาที่เอาแต่ยืนมองหน้าเธอและอมยิ้มกริ่มอยู่อย่างนั้น ก่อนที่ซีอาร์จะเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์เพื่อขอเปิดห้องใหม่ 

"เอ่อ!! ฉันขอเปิดห้องเพิ่มอีกห้องหนึ่งค่ะ"

"ขอโทษนะคะคุณผู้หญิง ห้องเต็มหมดแล้วค่ะ"

"ห้องเต็ม!!"

น้ำเสียงอ่อนหวานของพนักงานในเคาน์เตอร์ทำให้ซีอาร์ถึงกลับเบิกตากว้างกว่าเดิม ลอบกลืนน้ำลายเหนียวลงคอด้วยความยากลำบาก เมื่อความฉิบหายกำลังคืนคลานเข้ามาหาเธอช้าๆ จนกระทั่งขนอ่อนทั้งตัวลุกชูชันขึ้นทันที

"ใช่ค่ะ!!"

'เต็มได้ไงอะ เงียบอย่างกะป่าช้า'

ต่อให้เธอคิดดังในใจสักเพียงใด หญิงสาวกลับไม่กล้าพูดมันออกมาเมื่อหางตาเหลือบไปเจอคาเตอร์ยืนกอดอกจ้องมองมายังเธอด้วยสายตาและรอยยิ้มที่แอบแฝงอะไรบางอย่างอยู่ในนั้น

"ไม่มีสักห้องเลยเหรอคะ?"

"ใช่ค่ะ ทั้งห้องและเตียงเสริมเต็มหมดเลยค่ะ"

'ซวยของจริงๆ แล้วคราวนี้ยัยซีเอ๊ย'

ก้อนความคิดดังวนอยู่ภายในใจ เธอต้องสะดุ้งตื่นเมื่อร่างใหญ่เดินเข้ามาใกล้เธอยิ่งขึ้น ก่อนจะปรายตาคมจ้องมองพนักงานพลางก้มหัวให้สาวๆหน้าเคาน์เตอร์ของโรงแรมที่ให้ความร่วมมือบอกซีอาร์ไปแบบนั้น ตามแผนที่เขายัดเงินให้ทางโรงแรมเท่ากับราคาห้องที่จองเอาไว้

"จะไปได้หรือยังครับคุณผู้หญิง"

'เอาวะ เป็นไงเป็นกัน เพื่อแผนเข้าใกล้ไบโอฟรีมมากกว่านี้'

แม้จะไม่อยากมีอะไรกับเขา แต่เพื่อครอบครัวและแผนที่วางเอาไว้เธอจำใจต้องยอม อย่างน้อยวันนี้ถ้าซวยต้องมีเซ็กส์กับเขาจริงๆ เธอยังโชคดีที่เอาเอกสารใบเสนอราคาและใบสั่งซื้อมาด้วย ถ้าคาเตอร์ยอมเซ็นเอกสารใบสั่งซื้อหลังจากรับข้อเสนอเรื่องราคาได้ก็ถือจบเกม

ห้องนอน

"หิวมั้ยครับคนดี"

ทันทีที่ประตูห้องปิดลง กระเป๋าเสื้อผ้าถูกขว้างไปตกอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าในทันที คาเตอร์รีบเดินตรงดิ่งเข้ามาสวมกอดคนน้องจากด้านหลังอย่างรวดเร็ว พลางกระซิบข้างๆใบหูเสียงเบา แต่ทว่ากลับทำให้เธอตกใจรีบแกะอ้อมแขนของเขาออกและเร่งเท้าขยับตัวถอยห่างจากเขาอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกัน

"เอ่อ…ซีหิวแล้วค่ะ หิวมากๆเลย"

"โอเค งั้นเดี๋ยวพี่พาไปทานของอร่อยๆ"

"ค่ะ!!"

ความจริงแล้วเมื่อเตรียมใจมาดีแล้วเธอไม่ได้กลัวอะไรเขาขนาดนั้น เพียงแต่ว่าเธอกลัวเขาจะจับเธอปล้ำลงเตียงทั้งที่ยังไม่ได้เซ็นสัญญากันก่อนมากกว่า เมื่อนึกได้เธอรีบค้นกระเป๋าเอกสารคว้านหาใบเสนอราคาและใบสั่งซื้อในทันที

'เดี๋ยวนะ!! ทำไมมีแต่ใบเสนอราคา ใบสั่งซื้ออยู่ไหนเนี่ย'

สมองครุ่นคิดเสียงดังวนเวียนอยู่ในใจ เธอพยายามรื้อเอกสารในกระเป๋าเพื่อหาใบสั่งซื้อ ก่อนจะพบว่ามันไม่มีอย่างที่เธอต้องการ

'ฉิบหายแล้วยัยซี'

เมื่อสมองไหลย้อนกลับไป เธอพบว่าตัวเองว่างเอกสารใบสั่งซื้อไว้บนโต๊ะของเควินและลืมหยิบมันติดมือมา หยิบแค่ใบเสนอราคามาอย่างเดียว ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิดและโมโหให้ตัวเองเป็นสิบเท่าที่สะเพร่าลืมของสำคัญไว้ขนาดนั้น

"ซีเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?"

"เอ่อ ปะ เปล่าค่ะ ไปทานข้าวเลยมั้ยค่ะ?"

"ครับคนสวย!!"

ถึงจะโมโหยังไงเธอต้องเก็บอาการทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยอมให้คาเตอร์จูงข้อมือเดินออกมาข้างนอก เพื่อไปทานอาหารร้านโปรดที่เขาได้จองเอาไว้ก่อนที่จะมาถึงอย่างง่ายดาย

ร้านอาหารแห่งหนึ่ง

ในขณะนั่งทานข้าวกัน ซีอาร์ได้แต่นั่งเงียบเขี่ยอาหารวนไปวนมาอยู่ในจานข้าวของตัวเอง สมองพยายามครุ่นคิดหาทางรอดจากเขาให้ได้ต่อจากนี้ไปเมื่อเธอดันพลาดไม่หยิบสัญญาใบสั่งซื้อติดมาด้วย

"อาหารไม่ถูกปากเหรอครับ?"

"อ๋อ!! เปล่าค่ะ อาหารอร่อยมากเลยค่ะ"

หญิงสาวพยายามยื้อเวลาหาทางวางแผนเพราะไม่อยากกลับโรงแรมในเวลานี้ เมื่อรู้ดีว่าคาเตอร์จ้องจะจับเธอกินอยู่ตลอดเวลา

"พี่เห็นซีไม่ทาน นึกว่าซีไม่ชอบรสชาติของอาหารเสียอีก"

"เปล่าค่ะ!! ซีชอบค่ะ!!"

เธอตอบเขาออกไปด้วยท่าทางอึกอัก จนคาเตอร์สังเกตได้ถึงความผิดปกติของคนน้อง

"ซีเป็นอะไรหรือเปล่าครับ มีอะไรไม่สบายใจบอกพี่นะ"

"คุณหมอคาเตอร์ค่ะ…เราลองไปเที่ยวสวนสัตว์กันมั้ยค่ะ?"

"สวนสัตว์?"

เขาถามเธอไปด้วยความเป็นห่วง แต่ทว่ากลับได้คำตอบเป็นคำชวนจากเธอเพื่อไปเที่ยวสวนสัตว์ด้วยกัน มันทำให้คาเตอร์รู้สึกตกใจและแปลกใจในขณะเดียวกัน เพราะไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนชวนเขาไปเที่ยวอะไรแบบนี้เลยตั้งแต่เด็กจนโต

"ซีอยากไปเหรอครับ?"

คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆพยักหน้างึกงักให้กับเขาเบาบาง พลางส่งสายตาและส่งยิ้มให้คาเตอร์ด้วยความหวังลึกๆว่าเขาจะเห็นใจ

"ใช่ค่ะ ซีไม่ได้เที่ยวสวนสัตว์นานมากแล้วตั้งแต่อยู่ที่อัง..."

ประโยคนั้นหยุดชะงักลง เธอถึงกลับเงียบกริบรีบเม้มปากแน่นเมื่อนึกได้ว่าตัวเองกำลังจะหลุดความลับที่เคยอยู่อังกฤษมาหลายปีให้คาเตอร์ได้ยิน

"ซีอยากไปดูลิง ลิงเจี๊ยกๆ…"

 เมื่อหลุดพูดถึงเสียงลิงขึ้นมา หญิงสาวถึงกลับชะงักนิ่งก่อนจะรีบยกมืออุดปากตัวเองพลางหันไปมองคาเตอร์ที่มองหน้าเธอด้วยความเอ็นดูและกำลังจะหลุดขำเมื่อได้ยินเธอเลียนเสียงลิงแบบนั้น 

"เอ่อ คือว่า…"

"ถ้าซีอยากไปเดี๋ยวพี่พาไปครับ"

แม้จะอยากมีอะไรกับเธอ แต่ทว่าเขาก็เอ็นดูเธอมากๆในเวลาเดียวกัน คาเตอร์ไม่เคยต้องพาหญิงสาวคนไหนเที่ยวสวนสัตว์แบบนี้ มันเป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่ ที่เขาไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน แต่ด้วยความคลั่งไคล้ อยากอยู่ใกล้ๆเรียนรู้และทำความรู้จักกับเธอมากกว่านี้เขาก็ต้องยอม 

"ขอบคุณนะคะ"

"ครับ"

หลังจากทำข้อตกลงร่วมกัน ทั้งสองนั่งทานข้าวกันต่อพร้อมกับความโล่งอกที่เกิดขึ้นในจิตใจของคนน้องที่หาทางรอดให้ตัวเองได้แล้วต่อจากนี้ไป ส่วนคืนนี้ค่อยว่ากันอีกทีว่าจะเอายังไงต่อ เมื่อทานข้าวเสร็จรถยนต์ก็เคลื่นตัวออกจากร้านอาหารและมุ่งหน้าตรงไปยังสวนสัตว์ชื่อดังของชลบุรีทันที

Talk

เมื่อเอาดีๆไม่ได้พ่อมัดมือชกยัยน้อทันที แต่คราวนี้น้องจะรอดเพราะสวนสัตว์หรือจะร่วงต้องรอดูสักตั้งละนะ