รักแรกพบ

ตึก ตึก ตึก!!

เสียงรองเท้าส้นสูงแบรนด์ดังกระทบบนพื้นกระเบื้องแกรนิตสีขาวลายหินอ่อนนำเข้า รองเท้าดีไซน์โดดเด่นสะดุดตากับส้นปีกผีเสื้อสีหวาน3มิติ โดยเจ้าของที่สวมใส่นั้นก็เป็นสาวสมัยใหม่ แถมสวยเสียจนหนุ่มๆ ก็ต่างให้ความสนใจกันเป็นแถบๆ ใบหน้าสวยเชิดขึ้นด้วยความมั่นใจ สองเท้าก้าวฉับๆ ตรงไปยังหน้าห้องผู้บริหารสูงสุดของบริษัทรถยนต์นำเข้าที่ตอนนี้กำลังเป็นกระแส และมาแรงที่สุดในประเทศ แถมเจ้าของบริษัทยังเป็นหนุ่มหล่อ ดีกรีนักเรียนนอก หน้าตาก็ดี การศึกษาก็ดี แถมยังเป็นที่หมายปองของสาวเล็กสาวน้อย ที่หวังจะไต่เต้าขึ้นไปเป็นเลขาบนเตียงของเขาหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่ในฐานะของเธอวันนี้ ต้องการที่จะเข้ามาเป็นเลขาของเขาแค่เพียงอย่างเดียวเท่านั้น และวันนี้ เธอก็มั่นใจอีกเช่นกันว่างานนี้เธอจะต้องได้ แล้วอะไรที่ ‘วาเลนเซีย’ คนนี้อยากได้ ก็ต้องได้เช่นกัน

วาเลนเซียมองสองสาวที่มารออยู่ก่อนแล้วเรียบนิ่ง คนแรกก็ดูไม่มั่นใจ ดูลนลาน ส่วนอีกคนก็ดูมั่นหน้ามั่นโหนก เชิดหน้าอะไรเบอร์นั้น แถมชุดวาบหวิวนั่นอีก ไม่ทราบว่าจะมาเป็นเลขา หรือมาเลียแข้งเลียขาเจ้าของบริษัทกันแน่

แม้เธอจะเป็นสาวมั่น แต่เธอก็รู้จักกาลเทศะ รู้ว่าควรแต่งกายอย่างไรให้เมาะสมกับสถานที่ แม้การแต่งตัวของเธอจะดูออกไปทางสมัยนิยมเกินไปสักหน่อย แต่ก็ไม่ได้ดูไม่รู้กาละเทศะ

และเนื่องจากเธอสมัครงานในตำแหน่งเลขาของประธานบริษัท จนถึงรอบคัดเลือก3คนสุดท้ายแล้ว วันนี้ท่านประธานจึงเป็นคนสัมภาษณ์งานเอง เป็นคนสุดท้ายก่อนเริ่มงาน และเธอรอคอยวันนี้มานานแสนนาน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยกยิ้มขึ้นที่มุมปากสวย ก่อนจะนั่งลงเพื่อรอคิวสัมภาษณ์

คนแรกเข้าไปก็ออกมาพร้อมกับน้ำตา ร่างเล็กเลิกคิ้วมอง ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างพออกพอใจ ก็คิดไว้แววว่ายัยนี่ไม่ได้หรอก เขารู้จักท่านประธานดี เขาค่อนข้างจริงจังกับงาน ดุดัน แต่ก็ใจดีและอบอุ่น ถ้าเรื่องความผิดพลาด ต้องน้อยที่สุดหรือไม่มีเลย การทำงานกับเขาต้องเนี้ยบ จากนั้นร่างบางหุ่นสะบึ้มก็เดินเข้าห้องไปด้วยความมาดมั่น เชิดหน้าชูคอเข้าไปอย่างกับนางพญา แต่เพียงไม่นานก็ย่ำเท้าตึงตังออกมาราวกับนางพญาตกกระป๋อง

“หึๆ มั่นไปก็ไม่ดีนะหล่อน” วาเลนเซียกล่าว ก่อนจะเดินเฉิดฉายเข้าไปในห้อง ด้วยหัวใจที่เต้นระรัว หวังที่จะได้เจอคนข้างในเต็มปรี่

“สวัสดีค่ะ หมายเลขสามค่ะ” เสียงหวานๆ เอ่ยขึ้น พร้อมกับมองท่าทีของประธานบริษัทสุดหล่อที่กำลังนั่งคลึงขมับตัวเอง ราวกับกลุ้มใจอะไรบางอย่าง แต่เสียงของเธอก็ทำให้ร่างสูงสะดุดหูแล้วเงยหน้าขึ้นมามอง พร้อมกับที่เธอพูดประโยคต่อไป “วาเลนเซีย ฮิวเบิร์ท อนันตชัยค่ะ” หญิงสาวใบหน้าสวยราวตุ๊กตาฝรั่งเอ่ย เพราะเธอเป็นลูกครึ่งไทยอเมริกา เมื่อสบตากันปุ๊บ ร่างสูงก็ยิ้มกว้างออกมาทันที สะบัดความตึงเครียดเมื่อครู่ไปจนหมด

“วาเลนเซีย!!” ร่างสูงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แววตาคมกริบมองร่างบางครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นด้วยความดีใจแล้วเดินอ้อมไปกอดเธอ

"มาสัมภาษณ์งานค่ะพี่ฟินซ์...โอะ...ต้องเรียกพี่ตฤณถึงจะถูกใช่ไหมคะ"ร่างบางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้ว

"ไปไงมาไง...ทำไมถึงได้มาสมัครงานที่นี่"

"เห็นในข่าวค่ะ...ดังใหญ่แล้วน้าพี่ชายเซียเนี้ย"นิ้วเล็กจิ้มไปที่อกแกร่งเบาๆ อย่างสนิทสนม

"ดังอะไรกัน...ไม่ขนาดนั้น..."

"ว่าแต่...จะรับเซียเข้าทำงานไหมคะ...ช่วงนี้ร้อนเงินหาเงินเที่ยว"

"ร้อนเงินอะไร...พ่อแม่ตั้งรวย..."กฤษตฤณกล่าว

"พ่อแม่รวยน่ะใช่ค่ะ แต่เซียไม่ได้รวยนี่คะ...รับเถอะนะ...จะให้ทำอะไร...ทำได้หมดเลย..."ร่างบางออดอ้อนด้วยการเอาหน้าไปซุกๆ อกแกร่งของเขาอย่างเอาใจ

"ได้...พี่รับ...แต่อย่าหาว่าพี่ใช้งานหนักนะ..."

"จริงจังตลอดเลย...หยวนๆ บ้างก็ได้ค่ะ...นี่น้องเองนะ"

"น้องอะไร...ไม่ฟังพี่บ้างเลย...แล้วคิดยังไงถึงได้มาทำงานที่นี่ ทำไมไม่อยู่อเมริกากับพ่อ"

"แม่อยากกลับไทย...เลยตามมาอยู่กับแม่...ระหว่างนี้เลยมาหางาน...เห็นช่วงนี้พี่ตฤณกำลังดังแล้วในเว็บเปิดรับเลขา...เลยลองมาสมัครดูเผื่อใจดีรับน้องคนนี้"

"พรุ่งนี้...เริ่มงาน...ตามนี้โอเคไหม..."กฤษตฤณเอ่ยขึ้น จากนั้นทั้งคู่ก็นั่งคุยกันตามประสาคนรู้จัก

"ว่าแต่...มีเพื่อนหล่อๆ แนะนำเซียบ้างไหม?"ด้วยบุคลิกเป็นคนมั่นใจ และเป็นคนตรงๆ ทำให้เธอเอ่ยถามเขาไป

"...เฮ้อ...นิสัยเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน..."กฤษตฤณส่ายหน้าเอือมระอากับคำพูดคำจาของหญิงสาวตรงหน้า

"แล้วมีไหมคะ..."

"พี่ก็หล่อไม่สนใจหรอ"

"ไม่อ่า...เห็นมาตั้งแต่เด็กแล้ว...เบื่อจะแย่"เธอทำหน้าหยีใส่

โป๊ก!!

"โอ้ยพี่ตฤณ...มันเจ็บนะ!!"ร่างบางเอ็ดเมื่อเขาดีดหน้าผากเธออย่างแรง

แอ๊ดดดด!!

"ไอ้ตฤณ!!"

"0.0">วาเลนเซีย

"-_-">กวินภพ

"ว่าไงมึง"

"มึงคุยธุระอยู่หรอ? ...งั้นกูไปรอข้างนอก"

"อุ้ย...เพื่อนหรอคะ"วาเลนเซียหันมาป้องปากถามกฤษตฤณด้วยท่าทีตื่นเต้นกับบุคคลที่เข้ามาใหม่ ส่วนกฤษตฤณก็พยักหน้างึกๆ ให้ "เอ่อ...เข้ามานั่งคุยด้วยกันสิคะ...ไม่ต้องเกรงใจ"คำพูดของวาเลนเซียทำเอากวินภพขมวดคิ้ว แล้วทำทีไม่สนใจเดินไปนั่งเก้าอี้ว่างๆ ข้างๆ เธอแทน

"เลขาใหม่มึงหรอ?"

"อืม...วาเลนเซียนี่กวินภพเพื่อนพี่"

"สวัสดีค่ะพี่กวินภพ..."

"อืม..."กวินภพปรายตาเพียงเล็กแล้วหันมาสนใจเพื่อนของเขาแทน "เอ่อ..."แต่พอกำลังจะพูดธุระสำคัญ ก็ต้องหันไปมองหน้าร่างบางข้างๆ ที่เอาแต่นั่งเท้าคางมองหน้าเขาบนโต๊ะทำงานของเพื่อนรัก "ขอโทษนะ...ช่วยออกไปข้างนอกได้ไหม...ธุระส่วนตัว!"กวินภพกล่าวเสียงเยือกเย็น แล้วเน้นคำว่าส่วนตัวให้วาเลนเซียได้ยิน

"เซียออกไปก่อน...พรุ่งนี้ค่อยมาเริ่มงาน..."

"ก็ได้ค่ะ...ไปก่อนนะคะ...สุดหล่อ...ว่าแต่...ขอคอนแทคได้หรือเปล่า"กวินภพมองใบหน้าสวยเซ็กซี่ของเธอด้วยแววตานิ่งเฉย

"ไม่ชอบให้คอนแทคคนแปลกหน้า"

"เย็นชาจัง...แต่ช๊อบชอบ"พูดจบเธอก็ลุกออกไปจากห้องทำงานของกฤษตฤณทันที การกระทำของเธอทำเอากฤษตฤณยิ้มตามกับนิสัยแบบนี้ของเธอจริงๆ ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนน้องสาวคนนี้ของเขาก็ยังคงชัดเจนกับความรู้สึกเสมอ

ร่างเล็กเดินออกมานั่งรอหนุ่มหล่อมาดเข้มเมื่อครู่ด้านหน้า รอแล้วรอเล่า จนสุดท้ายเจ้าของใบหน้าหล่อเข้มนั่นก็เดินออกมา

แอ๊ด...

"จ๊ะเอ๋!!"กวินภพเปิดประตูออกมาก็ต้องตกใจเมื่อเลขาคนใหม่ของเพื่อนยืนดักรออยู่หน้าห้องทำงาน

"ฉันไม่ชอบเธอ ถอยไป!!"กวินภพดันร่างบางออกจากตัว แล้วรีบก้าวขายาวๆ พุ่งไปที่ลิฟต์ แต่วาเลนเซียก็วิ่งตามเข้ามาในลิฟต์ตัวเดียวกับเขาจนได้

"ขอไลน์หน่อย"

"ไม่เล่น!"

"เฟซก็ได้"

"ไม่มี!"

"เบอร์ล่ะคะ"

"ไม่ให้ แล้วก็เลิกตามมาสักที...มันน่ารำคาญ!!"

"เฮ้อ...ใจร้ายจัง...อย่าให้เจออีกก็แล้วกัน"

"ฉันจะเลี่ยงให้ไกลๆ เลย" กวินภพกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาก่อนจะออกจากลิฟต์ไป แต่ครั้งนี้เธอไม่ได้ตามเขาออกไป เพราะเธอรู้สึกได้ว่ายังไงเธอและเขาก็ต้องได้เจอกันอย่างแน่นอน

"หึ...ฉันไม่ยอมแพ้หรอกนะคุณกวินภพ!!" สายตาราวจิ้งจอกสาวเจ้าเล่ห์ฉายขึ้น คอยดูนะ ฉันจะล่อคุณจนกว่าจะเป็นของฉัน รู้ไว้ซะว่าหนุ่มๆ พากันวิ่งเข้าหาเธอให้ควัก แต่ไม่เคยมีใครกล้าปฏิเสธเธอสักคน ก็ถือว่าท้าทายดี เจอรักแรกพบก็วิ่งหนีเธอซะแล้ว