2

“คุยกันให้รู้เรื่องก่อน”

“บัวไม่คุย”

เธอพยายามหนีลงจากเตียง รวบผ้าห่มมาคลุมกาย แต่นั่นทำให้ร่างของพลวัฒน์ที่ใช้ผ้าห่มผืนเดียวกับเธอเปลือยเปล่า

บัวบุษบาร้องเสียงหลงเมื่อเห็นชีเปลือย เธอปิดตาตัวเองเอาไว้ กลางกายก็เจ็บหนึบปวดแปลบไปหมด เธอยังไม่เคยมีอะไรกับใคร แม้แต่กับแฟนหนุ่มอย่างเตชินทร์ ครั้งแรกมันคงต้องเจ็บเธอก็พอจะรู้ข้อมูลเรื่องนี้ดี

“คนบ้า!”

“เฮ้ย!” พลวัฒน์อุทาน เขารีบไปเอาผ้าเช็ดตัวมานุ่ง

“นุ่งผ้าแล้วบัว”

เขารีบบอก เธอแยกนิ้วออก ก่อนจะถอนใจ สีหน้าของเธอเหยเก ยืนนิ่งก้าวขาแทบไม่ออก

“สีหน้าบัวไม่ค่อยดีเลยนะ เจ็บเหรอ”

“บ้า!” เธอเหวใส่

“พลขอโทษ แต่เมื่อคืนพลก็โดนวางยา อารมณ์มันพาไป พลจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง”

“ไม่ได้นะ”

เธอรีบพูด นึกถึงแฟนหนุ่มแล้วรู้สึกผิดต่ออีกฝ่ายเตชินทร์เป็นสุภาพบุรุษไม่เคยล่วงเกินเธอเลย จู่ๆ เธอก็นอกกายเขาไปมีสัมพันธ์สวาทกับเพื่อนรักของเขา เธอสงสารเขาจับใจ

“ทำไมล่ะบัว พลยอมรับผิดทุกอย่าง พลจะพูดเรื่องนี้กับนายเต้เอง” เต้หรือเตชินทร์คือเพื่อนรักของเขา

“บัวไม่อยากให้เต้รู้เรื่องนี้ เขาไม่ผิดอะไร เรื่องของเราลืมมันไปเถอะนะ”

“แต่”

“ไม่มีแต่”

“แต่บัวเป็นเมียพลแล้วนะ”

“เลิกพูดแบบนี้อีกสักทีเถอะ เราสองคนกำลังทำผิดกับเต้อยู่นะ”

“มันเป็นอุบัติเหตุ เราสองคนไม่ได้ตั้งใจ”

“นั่นแหละ เราไม่ได้ตั้งใจเราก็ควรที่จะปล่อยมันไป อย่าให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด โดยเฉพาะเต้”

“บัวจะจับตัวเองใส่ตะกร้าล้างน้ำ ไปประเคนให้นายเต้อีกเหรอ”

พลวัฒน์ระเบิดอารมณ์ใส่ เขากับเธอเป็นของกันและกันแล้ว เขาไม่ยอมเสียเธอไปให้ใครเด็ดขาด เขาจะไปพูดเรื่องนี้กับ เตชินทร์

เพี้ยะ!!!

เสียงฝ่ามือบางตบมาตรงซีกแก้มหล่อเหลาอย่างแรง เสียงดังสนั่น เธอมองเขาอย่างเจ็บช้ำน้ำใจ

แท้ที่จริงแล้วบัวบุษบาคิดว่าเธอเสียความบริสุทธิ์ผุดผ่องไปให้พลวัฒน์แล้ว เธอเองก็ไม่มีหน้าไปแต่งงานกับเตชินทร์ได้อีก แต่พลวัฒน์บอกว่ามันคือเรื่องผิดพลาด แล้วเธอจะเรียกร้องให้เขาต้องฝืนใจรับผิดชอบอย่างนั้นเหรอ ดังนั้นเธอตัดสินใจที่จะไม่เอาใครเลย และเดินไปตามทางของตัวเอง

“คือว่าพล ไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดแบบนั้นนะบัว”

“แต่ก็พูดไปแล้ว”

เธอมองเขาอย่างเจ็บช้ำน้ำใจ ก่อนจะเดินหนีไปเข้าห้องน้ำ

เสียงร้องไห้ของหญิงสาวทำให้พลวัฒน์เดินเหมือนหนูติดจั่นอยู่ด้านนอก แต่เขาต้องชะงักเมื่อเธอชะโงกแค่ส่วนลำคอออกมา สีหน้าของเธอดูกระอักกระอ่วนใจไม่น้อย

“มีอะไรเหรอบัว”

“ช่วยหาเสื้อผ้าให้หน่อย”

เธอเหลือบไปมุมหนึ่งของห้อง เสื้อผ้าของเธอโดนถอดออกและมันก็ขาดเสียด้วย เธอไม่อยากรบกวนเขาหรอกแต่มีเพียงเขาที่จะช่วยเธอได้ในเวลานี้

“ได้สิ เดี๋ยวพลจัดการให้”

เขารีบจัดการโทรไปสั่งลูกน้องให้หาเสื้อผ้าผู้หญิงมาให้ เพียงไม่นานก็มาเคาะประตูห้อง ได้ยินเสียงน้ำซ่าๆ บ่งบอกว่าเธอกำลังอาบน้ำอยู่ ร่างสูงเพรียวยืนอยู่ตรงนั้นพักใหญ่ ก่อนที่เธอจะค่อยๆ ยื่นส่วนหัวออกมา

“ได้แล้วบัว”

เธอไม่ได้พูดอะไรแต่ยื่นมือมารับก่อนจะผลุบหายเข้าไปอีกครั้ง

บัวบุษบาแต่งตัวเรียบร้อยก่อนจะออกมาจากห้องน้ำด้วยความเจ็บแปลบกลางกาย แต่เธอก็ฝืนเอาไว้ ไม่แสดงท่าทีอันใดให้เขาต้องสังเกต

“ให้พลไปส่งนะบัว”

“ไม่ต้อง”

เธอตอบอย่างหมางเมิน พลวัฒน์ไม่พูดอะไร มองหญิงสาวเงียบๆ แต่ก็เดินตามเธอมา

“จะเดินตามมาทำไมไม่ทราบ”

เธอหันไปเหวใส่ พลวัฒน์จึงรีบพูดขึ้น

“เป็นห่วงบัวนะ อยากเห็นว่าบัวถึงบ้านอย่างปลอดภัย”

“ไม่จำเป็น” แม้เธอจะพูดแบบนั้นเขาก็ยังเดินตาม

บัวบุษบาโบกแท็กซี่และขึ้นไปนั่ง เมื่อคืนเธอโดนวางยาและเจอเข้ากับพลวัฒน์เขาพาเธอมาค้างที่คอนโดมิเนียมของเขาที่อยู่ไม่ไกลจากร้านอาหารที่เธอไปรับประทานอาหาร ส่วน เตชินทร์นั้นมีธุระกลับไปก่อน แต่เพื่อนๆ คนอื่นๆ ยังไม่อยากให้เธออยู่ และรั้งเอาไว้ เธอเลยใจอ่อน ไม่คิดว่าจะโดนวางยา และเธอก็ไม่รู้ด้วยว่าใครเป็นคนวางยาเพราะเพื่อนไปกันหลายคน