ตอนที่ [05] กาฝาก

@คฤหาสน์อลัน

หลังจากที่ออกไปเที่ยวชมเมืองกับเพื่อนกลับมา ณดาที่เดินยิ้มเข้ามาในบ้านด้วยความสดใส ก็รีบเดินตรงไปยังห้องทำงานของอลันทันที เพราะต้องการจะไปขอบคุณพี่ชายที่วันนี้เขาใจดีกับเธอมากเป็นพิเศษ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

แกร๊ก~

ด้วยความเคยชินพอเคาะประตูเสร็จเธอก็เปิดมันเข้าไปภายในห้องทันที ด้วยใบหน้าที่ยังคงเปื้อนรอยยิ้มอย่างสดใส

"O.O!" ดวงตากลมโตถึงกลับเบิกตากว้างด้วยความตกใจกับภาพตรงหน้าที่ได้พบเห็นอยู่ตอนนี้

"ออกไป!" น้ำเสียงดุดันตะคอกออกมาดังลั่น ที่เงยหน้าขึ้นมาเจอผู้ที่เข้ามาใหม่ ทั้งที่ยังไม่ได้รับอนุญาตจากเขา

ปัง!!

"เชี้ย!! แม่งไม่ล็อกประตูวะ!" คริสเตียนโวยวายขึ้นมาทันที ที่เมื่อกี้มีคนพรวดพราดเข้ามาขัดจังหวะของเขากับสาวสวยเซ็กซี่ข้างกาย แถมคนที่เข้ามายังเป็นสาวน้อยไร้เดียงสาเจ้าของรอยยิ้มสดใสอีกด้วย

"นั่นน้องสาวมึง?" ไบรอันต์เอ่ยถามออกมานิ่ง ๆ ด้วยความสงสัยเล็กน้อย แม้จะรู้ว่านั่นคือณดา แต่เพราะไม่ได้เจอเธอมานานหลายปีแล้ว ทำให้เขาต้องถามออกไปแบบนั้นเพื่อความแน่ใจ

"กูไม่มีน้องสาว!" คำถามสั้น ๆ จากเพื่อน ที่แค่คำว่าน้องสาวคำเดียว ก็ทำให้อลันฉุนเฉียวขึ้นมาทันทีพร้อมด้วยสายตาดุดัน

พรึบ!

"โอ๊ย! คะ..คุณอลัน เอมี่เจ็บนะคะ"

หญิงสาวสวยรูปร่างยั่วยวนเอ่ยขึ้นด้วยความไม่พอใจนิด ๆ ที่ตอนแรกเธอนั่งคร่อมอยู่บนตักของอลัน แต่อยู่ดี ๆ ก็ดันถูกเขาผลักออกด้วยความหงุดหงิด ทำให้เธอต้องลงไปนั่งแหมะอยู่ที่พื้นด้วยท่าทางดูไม่ค่อยจะได้นัก

"ออกไป ฉันหมดอารมณ์จะเล่นแล้ว" น้ำเสียงเรียบนิ่งแต่แววตาดุดันของอลันเอ่ยออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ พลางยกแก้วเหล้าที่วางอยู่ตรงหน้าขึ้นกระดกลงคอรวดเดียวจนหมด

ถึงเธอคนนั้นจะไม่พอใจ แต่เพียงแค่เขาเอ่ยปากว่าไม่เล่นด้วย ก็ทำให้เธอต้องรีบพาตัวเองออกมานั่งห่าง ๆ จากเขาทันที เพราะรู้ดีว่าถ้าทำให้คนอย่างอลันโมโหจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

"ต่อเลยคนสวย อย่าไปสนใจพวกนั้นเลย ซี๊ด! อ่า" คริสเตียนที่กำลังนัวเนียสาวสวยเซ็กซี่ข้างกาย เงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนรักอย่างอลันแล้วกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมาเอ่ยบอกสาวสวยเซ็กซี่ข้างกายให้ทำหน้าที่ปรนนิบัติเขาต่อ

"น้องน่ารักนะ อย่าใจร้ายให้มากสิวะ" แดเนียลเอ่ยสบทบขึ้นอีกเสียง แค่เห็นหน้าณดาครั้งแรกหลังจากที่ไม่เจอนานหลายปี เขาก็รู้สึกเห็นใจสาวน้อยเจ้าของรอยยิ้มสดใสนั่นจับใจ

วันนี้พวกเขาทั้งสี่คนไม่ได้มีงานที่ไหน และเป็นวันที่ว่างตรงกัน ก็เลยนัดกันออกมานั่งดื่ม ที่ตอนแรกจะไปคาสิโนของไบรอันต์ แต่ก็ไม่รู้ว่าพวกเพื่อน ๆ เขานึกยังไงถึงได้ขนกันมาที่บ้านของเขาแทน แถมยังให้ลูกน้องเรียกผู้หญิงมาเล่นสนุกปรนนิบัติถึงที่นี่อีก

"หึ! กูยังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย" อลันกระตุกยิ้มร้ายกาจ พร้อมกับเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูจะอารมณ์ดี ทั้งที่เมื่อกี้นี้ยังรู้สึกหงุดหงิดและไม่สบอารมณ์อยู่เลยแท้ ๆ

รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความร้ายกาจและเล่ห์เหลี่ยมของเขานั้น มันดูน่ากลัวจนคนที่ได้พบเห็นต่างก็ขนลุกซู่ขึ้นมาได้ไม่ยาก

"แรงอีกคนสวย อ่าาส์ อื้ม~ ดูดแรงๆ ซี๊ดดดดด!!" เสียงครางกระเส่าของคริสเตียน ก็ยังคงดังขึ้นมาไม่หยุด ไม่ได้สนใจสถานการณ์ตอนนี้เลยสักนิดว่าใครจะเป็นอะไรยังไง

"ไอ้เหี้ยคริส! มึงแหกตาดูบ้างว่าเขากำลังซีเรียสกันอยู่ ครางซะกูอยากจะร่วมด้วยเลยสัส!" แม้ปากจะพูดแบบนั้น แต่สายตาของแดเนียลก็ไม่ยอมลดละจากหน้าอกอวบใหญ่ของสาวสวยข้างกาย ที่ตอนนี้เปลือยเปล่าไปทั้งตัว ไม่ต่างจากหญิงสาวที่กำลังใช้ริมฝีปากปรนเปรอความเป็นชายให้คริสเตียนอยู่

"อ่าาส์~ กูก็ไม่ได้ห้ามนะครับเพื่อน หึ!" คริสเตียนกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างรู้กันกับแดเนียล

เรื่องแบบนี้คงจะกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว สำหรับพวกเขาทั้งสี่คน แม้จะสนุกและมั่วผู้หญิงด้วยกัน แต่ถ้าคนไหนที่เพื่อนจริงจัง พวกเขาก็ไม่คิดจะยุ่งอยู่แล้ว เอาง่าย ๆ คือถ้าเจอคนที่คิดว่าใช่ พวกเขาก็จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวเด็ดขาด แต่กับผู้หญิงเหล่านี้มันไม่ใช่ เพราะพวกเธอก็ไม่ต่างจากพวกเขานัก ที่ผ่านอะไรมาก็มากมายไม่น้อยเหมือนกัน

พรึบ!

"แล้วนั่นมึงจะไปไหนวะ" เป็นคริสเตียนที่ตะโกนถามเจ้าของบ้านอย่างอลัน ที่เขาเงยหน้าขึ้นมาเห็นเพื่อนลุกเดินออกไปพอดี

"ตามสบายเลย กูมีเรื่องต้องไปจัดการ" อลันกระตุกยิ้มร้ายมุมปาก ก่อนจะโบกมือให้เพื่อนอย่างไม่ใส่ใจนัก

"จะทำอะไรก็คิดดี ๆ นะเว้ย สงสารน้อง" แดเนียลตะโกนไล่หลังตามมาอีกเสียง ก่อนที่ร่างสูงของอลันจะก้าวพ้นขอบประตูออกไป และไม่ลืมที่จะกดล็อกประตูห้องให้เพื่อนอย่างรู้กัน ว่าเพื่อนคงต้องการความเป็นส่วนตัว

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นติด ๆ กัน ทำเอาร่างบางของณดาถึงกับสะดุ้ง เพราะเธอยังคงช็อคกับภาพที่เพิ่งจะได้เห็นมา ปกติแล้วเธอจะไม่ล็อกประตูห้อง แต่ด้วยความตกใจที่รีบวิ่งออกมาจากห้องทำงานของพี่ชาย พอมาถึงห้องตัวเองเธอเลยรีบกดล็อกประตูไว้ทันที

แกร๊ก~

"พะ..พี่อลัน"

ทันทีที่เธอเปิดประตูออกมา ก็เจอกับร่างสูงของพี่ชายที่ยืนอยู่หน้าห้อง ด้วยใบหน้าที่ยังคงความเรียบนิ่งไว้อย่างเดิม

"ขอฉันเข้าไปหน่อยสิ" อลันเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ ไม่ได้รอให้เธออนุญาตเขาก็เดินผ่านหน้าเธอเข้ามาในห้องของเธอทันที

"พี่อลันมีอะไรหรือเปล่าคะ" แค่เห็นหน้าเขามันก็ทำให้เธอนึกถึงภาพที่เพิ่งจะเห็นมา พลางคิดในใจว่าเขาคงไม่ได้เข้ามาต่อว่าเธอหรอกใช่ไหม ที่ดันเปิดประตูเข้าไปขัดจังหวะเขาและเพื่อน ๆ แบบนั้น

"ถ้าไม่มีเรื่องอะไรฉันเข้ามาไม่ได้ว่างั้น?" อลันหันกลับมาเลิกคิ้วขึ้นสูง จ้องมองร่างบางตรงหน้าไม่วางตาด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา

"ปะ..เปล่าค่ะ เอ่อ…น้องขอโทษด้วยนะคะ เรื่องที่…" เธอไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดีกับภาพที่เธอเห็นมา มันยังคงติดตาเธออยู่โดยเฉพาะเพื่อนเขาที่แทบจะแก้ผ้า แต่หนักสุดคงจะเป็นผู้หญิงที่อยู่ภายในห้องนั้นด้วย ที่บางคนไม่มีแม้แต่เสื้อผ้าปกปิดร่างกายไว้เลยสักชิ้นเดียว

"เรื่องอะไร?" อลันเดินเข้าหาเธอเรื่อย ๆ จนเธอเองก็ต้องเดินถอยหลังห่างออกไปเรื่อย ๆ เช่นกัน

"เรื่องที่น้องเข้าห้องพี่อลัน ก่อนได้รับอนุญาตอีกแล้ว" เสียงหวานตอบอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

"แล้วเธอเห็นอะไรบ้างล่ะ" อลันก้มลงกระซิบถามชิดใบหูของเธอ ทำเอาเธอถึงกลับหายใจติดขัดขึ้นมาดื้อ ๆ

"คะ..คือว่า… หะ..เห็นพี่อลันกับเพื่อนกำลังทำ..."

"ทำอะไร?" อลันยังคงถามชิดใบหูเล็กของเธอไม่ห่าง และเริ่มเบียดร่างกายกำยำเข้าหาเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ จนทำให้เธอที่กำลังก้าวถอยหลังหนีต้องหยุดชะงักไป เมื่อถอยไปจนชดเข้ากับขอบเตียงนอน

"กำลังจะมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้หญิงอยู่" ด้วยความกลัวจึงทำให้เธอต้องรีบพูดออกไป มือบางก็พยายามยกขึ้นดันแผงอกแกร่งของเขาเอาไว้ ไม่ให้ขยับเข้ามาเบียดชิดเธอมากไปกว่านี้

ทำไมพี่ชายของเธอจะต้องมาทำอะไรแบบนี้กับเธอด้วย ไหนจะลมหายใจร้อน ๆ ที่เป่ารดต้นคอเธออยู่นี้อีก และยังมีมือหนาอีกข้างของเขาที่กำลังลูบไล้วนเวียนไปมาบนสะโพกของเธอ พี่น้องกันเขาทำกันแบบนี้เหรอ?

"พะ...พี่อลัน ปล่อยน้องนะ" ณดาเอ่ยบอกเสียงสั่นพยายามเบือนหน้าหนีจมูกโด่งของเขา มือก็ยกขึ้นดันแผงอกแกร่งเขาไว้อยู่อย่างนั้น

แต่แทนที่อลันจะยอมถอยห่างหรือปล่อยเธอตามที่เธอบอก เขากลับตวัดท่อนแขนโอบรัดเอวคอดของเธอแล้วดึงเข้าหาตัว จนร่างบางของเธอปะทะแนบชิดเข้ากับร่างกายกำยำของเขา

"พี่น้องกันกอดกันก็ไม่แปลกนิ" อลันกระตุกยิ้มมุมปาก พร้อมเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ ก่อนจะก้มหน้าลงชิดกับลำคอระหงของเธอ แล้วขบเม้มเบา ๆ ลงบนผิวเนื้อบริเวณลำคอของเธอทันที

"O.O พะ..พี่อลัน! ปะ..ปล่อยนะคะ" การกระทำของเขาทำเอาเธอถึงกับตกใจไม่น้อย พยายามจะผลักเขาออกห่างแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะยิ่งเธอพยายามผลักไส เขาก็ยิ่งตวัดกอดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม

"พี่น้องกันแสดงออกว่ารักกันก็ไม่แปลกนิ" อลันยังคงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งราวกับว่านี่คือเรื่องปกติที่พี่น้องเขาทำกัน

"แต่นี่มัน... น้องว่ามันมากเกินไป" พี่น้องที่ไหนเขาทำกันแบบนี้ ไม่มีพี่น้องที่ไหนเขากอดรัดและซุกไซร้ซอกคอกันแบบนี้หรอกนะ หรือว่า…คนที่นี่เขาทำแบบนี้กันงั้นเหรอ

"มากไปยังไง มันก็เรื่องปกติ"

"พี่น้องที่ไหนเขาจับก้นและคลอเคลียกันแบบนี้ล่ะคะ ปล่อยน้องนะ!" เมื่อเริ่มรู้สึกถึงอาการไม่ปกติ ที่พี่น้องไม่ควรจะทำต่อกันแบบนี้ ณดาก็เริ่มออกแรงดิ้นให้หลุดพ้นจากอ้อมกอดของเขาทันที

"แล้วไง? ฉันไม่ถือ" แต่เขาก็ยังคงคลอเคลียขบเม้นตามลำคอระหงของเธอไม่หยุด แม้ว่าเธอจะพยายามดิ้นหนีจากเขามันก็ไม่เป็นผลสำเร็จ ยิ่งเธอดิ้นเขายิ่งกอดแน่น และขบเม้มไปตามลำคอระหงของเธอรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนเกิดรอยแดงไปทั่วลำคอของเธอ

ไม่ใช่ว่าเขาไม่ถือที่พี่น้องจะทำแบบนี้กัน แต่เพราะเธอไม่ใช่น้องสาวของเขา เขาจะทำมันก็ไม่ได้ผิดอะไรนิ

"พี่อลันปล่อยน้องนะ! ปล่อย!!" ณดาเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาแล้วจริง ๆ ตอนแรกก็ดีใจที่พี่ชายมอบอ้อมกอดให้เป็นครั้งแรก อย่างที่เธอโหยหามาตลอดเหมือนพี่น้องคู่คนอื่น ๆ ที่แสดงความรักกันตามประสาพี่น้อง แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้น สิ่งที่เขากำลังทำกับเธอมันมากเกินคำว่าพี่น้อง

"อย่าดิ้นสิน้องสาวของพี่ พี่แข็งหมดแล้วนะ หึ!" เขายอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ ก่อนจะกระตุกยิ้มเหยียดมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า รู้สึกกระดากปากกับคำว่าน้องสาวที่ตัวเองพูดออกมาไม่น้อย

"....."

ณดาได้แต่จ้องมองคนตรงหน้าด้วยดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตา ทำไมเขาถึงได้มองเธอด้วยสายตาแบบนั้น เธอทำอะไรผิดอีกแล้วงั้นเหรอ แค่เข้าไปเห็นภาพที่ไม่ควรเห็นเพียงแค่ไม่กี่วินาทีเอง

"ร้องไห้เหรอ? หึ! น้ำตาเธอไม่ได้ช่วยให้ฉันมองเธอเปลี่ยนไปหรอกนะ ณดา" ยิ่งเห็นเธอเจ็บ ยิ่งเห็นเธอผิดหวัง และยิ่งเห็นเธอมองเขาด้วยสายตาตัดพ้อ เขาก็ยิ่งรู้สึกสะใจ

เพราะต่อไปนี้เธอจะได้ตกนรกทั้งเป็นไปพร้อมกันกับเขา และเขานี่แหละที่จะทำให้เธอทรมานยิ่งกว่าสิ่งที่เขาได้รับ เธอจะได้รู้ว่าการที่ถูกแย้งความรักไป และต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวมันเป็นยังไง

"หมายความว่ายังไงคะ ทำไมพี่อลันต้องมองน้องด้วยสายตาดูถูกแบบนี้ด้วยล่ะ อึก!" เสียงหวานเอ่ยถามปนสะอื้นอย่างสั่นเครือ

"นี่สาวน้อย… เธอไม่รู้ตัวเลยเหรอว่าตัวเองนั้นเป็นกาฝาก"

พรึบ!!

พูดจบอลันก็ผลักร่างบางตรงหน้าอย่างแรง จนณดาล้มลงไปกับเตียงอย่างจัง ถ้าตรงนี้ไม่มีเตียงนอนป่านนี้คงจะล้มหัวฟาดพื้นไปแล้ว เพราะแรงที่เขาผลักเธอมันไม่ใช่น้อย ๆ

แต่ในหัวเธอตอนนี้ ไม่มีสิ่งอื่นใดอยู่เลย นอกจากคำว่า กาฝาก ที่เขาเอ่ยออกมาเมื่อกี้นี้เท่านั้น มัน...หมายความว่ายังไงกัน

"กะ..กาฝาก มะ..หมายความว่ายังไงคะ" เธอยังคงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ใจดวงน้อยก็เริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อมองสบตากับเขา แล้วเห็นรอยยิ้มร้ายกาจบนใบหน้าของเขา

"หึ! ยังไม่รู้ตัวอีกสินะ ก็หมายความว่าเธอมันก็แค่กาฝากสำหรับครอบครัวของฉันไงล่ะ ณดา" อลันกระตุกยิ้มร้ายแล้วเอ่ยออกมาอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ อย่างใจเย็น แม้ว่าตอนนี้เขาจะอยากฆ่าเธอให้ตายตรงนี้เลยก็ตาม แต่ถ้าทำแบบนั้นมันก็คงไม่สะใจเขาเท่าไหร่ สู้ปล่อยให้ตายช้า ๆ มันสะใจเขามากกว่า

"กาฝาก ครอบครัว อึก! ไม่ใช่ น้องไม่ใช่กาฝาก!" เมื่อพอจับใจความและปะติดปะต่อเรื่องที่เขาพูดมาได้ เธอก็รีบปฏิเสธออกไปเสียงดังลั่นทันที ก่อนที่น้ำตามากมายจะไหลพรั่งพรูออกมาอย่างห้ามไม่ได้

คนที่เธอเรียกว่าพี่ชาย คนที่เธอพยายามร้องขอความรักจากเขาในฐานะน้องสาว แต่เขากลับทำกับเธอเหมือนเธอไม่ใช่น้องสาว เขาเย็นชาใส่เธอ เขาทำเหมือนเกลียดเธอมาโดยตลอดตั้งแต่ที่เธอจำความได้ เธอพอจะรู้แล้วว่าเหตุผลที่เขาเย็นชาและดูเกลียดชังเธอนักหนามันมาจากอะไร เธอรู้แล้ว…