บทที่ 4

"ชะ ช่วยด้วยยย~" ร่างขาวซีดของณัฏฐณิชาค่อยๆทิ้งตัวดำดิ่งลงไปใต้ก้นสระว่ายนํ้า ส่วนคนใจร้ายก็ยังคงยืนมองนิ่งไม่มีท่าทีว่าจะลงไปช่วย หึ มันคงเป็นมารยาที่ผู้หญิงคนนี้ใช้เลือกคะแนนความสงสารจากเขาสินะ แต่ฝันไปเถอะ เขาไม่มีทางกระโดดลงไปช่วยฆาตกรที่ฆ่าเมียและลูกของเขาแน่

"นิชา!!"

ตูมมม!!

นายแพทย์ธีวินที่รีบขับรถเพื่อจะเอายาที่ณัฏฐณิชาลืมไว้ที่โรงพยาบาลมาให้เพราะกลัวว่าอาการของณัฏฐณิชาอาจจะกำเริบหากไม่ได้ทานยาบำรุงหัวใจ แต่พอมาถึงกลับต้องมาเจอร่างของณัฏฐณิชากำลังดำดิ่งลงไปใต้นํ้าและเขาก็ไม่ลังเลที่จะทิ้งถุงยาพื้นแล้วรีบกระโดดลงไปช่วยณัฏฐณิชาขึ้นมา ธีวินพาร่างซีดเผือดของณัฏฐณิชาขึ้นมาบนฝั่งเขาจัดท่าให้เธอนอนราบไปกับพื้นในท่าสบายแล้วรีบตรวจเช็คลมหายใจและชีพจรของเธอทันที ใบหน้าของนายแพทย์หนุ่มเต็มไปด้วยความกังวล

"ไม่หายใจ" ธีวินไม่รอช้าเขากดหน้าผากมนลงและเชยคางของเธอขึ้นเบาๆเพื่อเปิดทางเดินหายใจให้แก่หญิงสาว หลังมือหนาอังบริเวณจมูกของหญิงสาวอีกครั้งก่อนจะทำการผายปอด นายแพทย์หนุ่มจับศีรษะของณัฏฐณิชาหงายขึ้นแล้วใช้มือกดหน้าผากมนของเธอเอาไว้เพื่อเป็นการล็อกและใช้มืออีกข้างหนึ่งบีบจมูกเล็กของเธอเบาๆ จากนั่นปากหนาก็ครอบลงที่ปากบางจนมิด ก่อนจะเป่าลมเอาออกซิเจนเข้าไปธีวินทำแบบนี้ 2-3 ครั้งก่อนที่ณัฏฐณิชาจะสำลักนํ้าออกมา

"แค่กๆ แค่กๆ "

นายแพทย์หนุ่มประคองร่างเล็กให้ลุกขึ้นแล้วลูบหลังเธอเบาๆ ณัฏฐณิชาที่เห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใครเธอก็ไม่ลังเลที่จะพุ่งตัวเข้าไปหาอ้อมกอดอุ่นของหมอหนุ่มทันทีร่างบางสะอื้นร้องไห้ออกมาอย่างหนักส่วนนายแพทย์หนุ่มทำได้แค่เพียงลูบแผ่นหลังบางเบาๆเพื่อเป็นการปลอบประโลมก่อนจะมองขึ้นไปจ้องฟีนิกซ์ที่ยืนมองอย่างไม่ทุกข์ร้อยอย่างต้องการคำอธิบาย

"ฉันขอคุยด้วยหน่อย" ธีวินว่าขึ้นหลังจากที่เขาพาณัฏฐณิชาขึ้นไปพักบนห้องและมอบหมายให้ป้าพรแม่บ้านดูแลและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอส่วนตัวเขาก็ไปเอาเสื้อผ้าที่เขามักจะติดไว้ในรถเป็นประจำมาเปลี่ยนใส่เรียบร้อย ตอนนี้เขาก็มีเรื่องต้องเคลียร์กับฟีนิกซ์ว่าสิ่งที่มันทำกับณัฏฐณิชาเขามองว่ามันมากเกินไป

"ว่ามาสิ"

"สิ่งที่นายกำลังทำอยู่ หยุดมันได้ไหม แค่นี้เธอก็จะตายอยู่แล้ว"ธีวินเอ่ยขอร้อง ดีที่เขาเตรียมกระเป๋าอุปกรณ์การแพทย์มาด้วยเลยสามารถตรวจเช็คและฉีดยาบำรุงหัวใจให้กับณัฏฐณิชาได้ทัน แล้วเขาก็ไม่ลืมกำชับป้าพรว่าเมื่อณัฏฐณิชาตื่นขึ้นมาให้ท่านยาที่เขาจัดไว้ให้ทันที

"ทำไมฉันต้องหยุดในเมื่อมันพึ่งจะเริ่มต้นเอง" ใช่ มันพึ่งเริ่มต้นเอ่ย ผู้หญิงคนนั้นยังไม่ได้รับความเจ็บปวดและทุกข์ทรมานเหมือนกับเขาเลยจะให้เขายอมหยุดง่ายๆมันช่างน่าขันสิ้นดี เขาต้องเสียคนที่เขารักสุดหัวใจไปพร้อมกับลูกน้อยที่เขาพึ่งรู้ว่ามีในวันที่หมดลมหายใจโดยไม่มีโอกาสได้ลืมตาขึ้นมาดูโลกเพราะผู้หญิงคนนี้คนเดียว เธอทำลายครอบครัวที่เขากำลังจะสร้างกับคนที่เขารัก มันพังทลายลงในพริบตาเพียงเพราะเธอแล้วทำไมเขาถึงต้องยอมหยุดง่ายๆด้วยล่ะ

"นายไม่มีสิทธิ์ไปพิพากษาหรือลงโทษใครทั้งนั้น" ธีวินพูดเตือนสติถึงเขายังจะไม่รู้แน่ชัดกับเรื่องอุบัติเหตุที่ทำให้อิงฟ้าคนรักที่กำลังจะแต่งงานกับฟีนิกซ์เสียชีวิต เขาพึ่งทราบจากประวัติการรักษาของณัฏฐณิชาที่ระบุถึงสาเหตุที่ทำให้ณัฏฐณิชาความจำเสื่อมลืมเรื่องบางส่วน เขาพึ่งรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคนที่ขับรถชนคนรักของฟีนิกซ์คือณัฏฐณิชา

"แล้วยังไง เฮ้อ ฉันว่านายกลับไปเถอะวินฉันไม่อยากทะเลาะกับนายเพราะเรื่องผู้หญิงคนนั้น" ฟีนิกซ์พูดออกไปอย่างเหนื่อยหน่าย ผู้หญิงคนนั้นไม่มีค่าพอที่เขาต้องมาทะเลาะกับเพื่อนตัวเอง

"เจ็บแลกเจ็บจำไว้นิค นายทำเธอเจ็บได้เธอก็ทำนายเจ็บได้เหมือนกัน" ในเมื่อเตือนแล้วไม่ฟังก็อย่าลืมนึกถึงผลที่จะตามมาแล้วกัน พอว่าจบธีวินก็เดินออกไป ฟีนิกซ์มองตามแผ่นหลังของเพื่อนรักพร้อมกับส่ายหัวเบาๆ เขารู้ว่าธีวินหวังดีแต่จะให้เขาวางมือง่ายๆคงไม่ได้