บทที่ 1

"ทำไมมันทรมานแบบนี้ล่ะที่รัก" ร่างหนาที่นอนขดตัวกอดรูปคนรักอยู่บนเตียงกว้าง นํ้าตาที่มันหยดออกมาแทบจะหมดตัวเขาแล้ว ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปเขาก็ยังจมปลักอยู่แบบนี้ ทางเดินข้างหน้ามันช่างมืดมน เมื่อไม่มีมือของใครอีกคนช่วยฉุดดึงให้เขาเดินก้าวมันไปพร้อมกัน

"อึก พี่คิดถึงอิง หนูกลับมาหาพี่ได้ไหม"

"ไหนว่าเราจะแต่งงานกันไง แล้วหนูทิ้งพี่ไว้แบบนี้ได้ยังไง ฮือๆ"

ฟีนิกซ์นอนพรํ่าเพ้อหาคนรักที่จากไปราวกับคนเสียสติ ความคิดของเขามันลื่นลอยออกไป เมื่อคิดถึงหญิงสาวคนรักที่จากเขาไปอย่างไม่มีวันกลับ

"เพราะมัน หนูถึงต้องจากพี่ไป" ก่อนที่น้ำเสียงเศร้าคำนึงหาคนรัก จะเปลี่ยนมาเป็นนํ้าเสียงแข็งกร้าวจนฟังดูน่ากลัว

"ถ้ามันไม่ตายตามหนูไป พี่นี่แหละจะเป็นคนพิพากษามันเอง" แววตาคู่คมที่สื่อออกมานั้นก็ดูน่ากลัวไม่ต่างจากคำพูดของเขา

โรงพยาบาลเอกชน

ประเทศไทย

"ลูกสาวของดิฉันเป็นยังไงบ้างคะหมอ" คุณหญิงพรรณริน

รีบเขาไปเอ่ยถามคุณหมอด้วยความเป็นห่วงลูกสาว

"โชคดีมากนะครับ ทั้งที่คนไข้มีโรคประจำตัวอยู่แล้วแต่ร่างกายของคนไข้กลับฟื้นตัวเร็วมากและไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแต่ก็ต้องรอตรวจตอนคนไข้ฟื้นอีกทีนะครับและอีกอย่างศีรษะของคนไข้กระทบกระเทือนอย่างรุนแรงอาจจะทำให้สูญเสียความทรงจำได้" คุณหมอเอ่ยบอก

"ความจำเสื่อมเหรอค่ะ" เธอถามย้ำด้วยความตกใจ

"มันมีเปอร์เซ็นต์ความเป็นไปได้สูงครับแต่ถ้าจะให้แน่ใจก็ต้องรอตอนคนไข้ฟื้นครับ ส่วนเรื่องย้ายคนไข้หมอจัดการให้แล้วนะครับ"

"คะ ขอบคุณค่ะ"

บ้านวรเกียรติ์สกุล

"กริ๊ดดดดดดดดดดดดด"

"นิชาลูก" คุณหญิงพรรณรินรีบวิ่งเข้าไปหาลูกสาวที่อยู่บนเตียงนอน หลังการกลับมารักษาตัวที่บ้าน สรุปณัฏฐณิชาความจำเสื่อมเธอจึงต้องได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิดเพราะบวกกับลูกสาวของเธอป่วยเป็นโรคลิ้นหัวใจรั่วตั้งแต่กำเนิดถ้าเกิดมีอะไรหรือใครมาทำอะไรให้มันมากระทบกระเทือนจิตใจลูกสาวแล้วมันจะแย่

"เกิดอะไรขึ้นครับแม่" วัฒนาหรือหมอวัฒน์ลูกชายคือโตของคุณพรรณริน เมื่อได้ยิ่งเสียงกรีดร้องของน้องสาวก็รีบวิ่งตามเข้ามาดู

"ไม่รู้ลูกหมอ พอหยุดร้องน้องก็สลบไปเลย ลูกหมอมาตรวจดูอาการน้องหน่อย" บอกกับลูกชายด้วยสีหน้าและน้าเสียงที่ดูร้อนใจด้วยความเป็นห่วงลูกสาว

"ครับแม่" วัฒนาจัดท่าให้น้องสาวน้องในท่าสบายก่อนจะเดินไปหยิบเครื่องแพทย์ที่เขาจัดเตรียมไว้ที่ห้องน้องสาว