ตอนที่ 1 I บทนำ

ตะวัน ภูตะวัน ธนหิรัญกิจ (อายุ 31 ปี)

เจ้าของไร่องุ่นภูตะวัน ปัจจุบันสถานะโสด เพราะภรรยาเสียชีวิต

โมโหร้าย ดุร้ายโดยเฉพาะ เธอ ผู้หญิงที่ทำให้เมียเขาต้องตาย

เนนิล นิวาริน วรภัทรจิรธาดา (อายุ 25)

ลูกสาวมาเฟียผู้ทรงอำนาจที่สุดในเอเชียร์ ผู้กำกับฝีมือดี และ รับตำแหน่งรองประธานบริษัท AD โฆษณายักษ์ใหญ่ในประเทศและต่างประเทศ งานรองดูแลผับแทนพ่อ (แค่บางวัน)

ใจเย็น แต่หัวดื้อ ไม่ค่อยพูด อ่อนโยนแต่ไม่อ่อนแอ

-----------------------

หญิงสาววัยยี่สิบห้าปี เจ้าของใบหน้าเรียวสวยได้รูป อยู่ในชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำ เดินนวยนาดฝ่าฝูงชนที่กำลังเต้นโยกย้ายสะโพกไปตามเสียงเพลงที่เปิดในผับ ความสวยมีออร่าของเธอดึงดูดสายตาผู้ชายหลาย ๆ คนให้หันมองตามหลังแววตาเป็นมัน แต่เธอไม่ได้ให้ความสำคัญ หยุดฝีเท้าตรงพื้นที่ว่าง ดวงตากลมโตกรวดสายตามองหาโต๊ะเพื่อนที่บอกว่าถึงแล้ว เมื่อเห็นมือเล็ก ๆ ของเพื่อนสาวตัวเล็ก กำลังโบกมือเป็นสัญญาณว่าอยู่ทางนี้ เธอจึงสับเท้าเดินเข้าไปร่วมโต๊ะอย่างไม่รีรอด้วยสีหน้าที่ดูนิ่ง ๆ

“ขอโทษนะที่มาช้า” นิวารินหย่อนสะโพกนั่งบนเก้าอี้บาร์ทรงกลม โดยที่เพื่อนสาวอย่างนิสาก็กวักมือเรียกพนักงานเสิร์ฟ เพื่อสั่งเครื่องดื่มให้กับเพื่อนของเธอที่เพิ่งมาถึง

“ไม่เป็นไรหรอกนิล พี่กับสาก็เพิ่งมาถึงก่อนหน้านิลแป๊บเดียวเอง” ธีร์ชายหนุ่มหนึ่งเดียวในโต๊ะ หน้าตาหล่อเหลา อายุมากกว่าสองสาวตอบรับด้วยรอยยิ้มอบอุ่น ซึ่งเป็นรุ่นพี่มหาวิทยาลัยที่สนิทสนม และ คอยให้ความช่วยเหลือน้องรหัสอย่างเนนิลตลอดระหว่างที่เรียนอยู่

เนนิลก็ส่งยิ้มดูดีกลับไปบาง ๆ ก่อนที่นิสาจะถาม “แกจะสั่งอะไรเพิ่มไหมนิล”

“ไม่เอาแล้ว”

“อือ” นิสาตอบรับเพื่อนสาวพลางพยักหน้า แล้วหันไปบอกกับพนักงานชาย “เอาแค่เครื่องดื่มพอค่ะ”

พนักงานชายโค้งศีรษะรับออเดอร์จากเจ้าของใบหน้าเรียว น่ารัก ตากลม แล้วเดินเลี่ยงไปทำหน้าที่ของตัวเอง

“วันหลังไปเที่ยวผับพ่อแกนะนิล จะได้กินฟรี”

“เห็นแก่ของฟรีจริง ๆ นะเรา” ธีร์พูดหยอกล้อนิสาอย่างทีเล่นทีจริง

“อยู่แล้ว” นิสาเชิดหน้าขึ้นพร้อมกอดอก ยักคิ้วยอมรับอย่างมั่นใจ สร้างรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยความเอ็นดูประดับบนใบหน้าสวยของเนนิลได้ไม่ยากกับความทะเล้นน่ารักของเพื่อนสาวตัวเล็ก

ขณะเดียวกันพนักงานชายก็นำเครื่องดื่มแอลกอฮอล์สีอำพันเข้ามาเสิร์ฟ

“ขอบคุณจ้ะ” นิวารินเอ่ยขอบคุณพนักงานชายพลางรับน้ำสีอำพันจากมือพนักงานชายด้วยรอยยิ้มใจดี แล้วยกเครื่องดื่มในมือขึ้นจิบพอให้ได้รสชาติ ซึ่งรสชาติอร่อย มีทั้งรสเปรี้ยวรสหวานเหมือนน้ำผลไม้

“เป็นไงบ้างนิลงานที่บริษัท” ธีร์เอ่ยถามหลังจากยกแก้วเหล้าราคาแพงขึ้นดื่ม

“ก็เรื่อย ๆ ค่ะ”

“ที่ว่าเรื่อย ๆ นี่เยอะเหมือนเดิม?” นิสาเลิกคิ้วขึ้นอย่างคาดเดาได้ ซึ่งเนนิลก็ใช้ความเงียบเป็นคำตอบ ริมฝีปากจิ้มลิ้มถูกคลี่ออกบาง ๆ อย่างเบาอารมณ์

“แกเป็นถึงลูกสาวเจ้าของบริษัท ไม่เห็นต้องทำงานหนักทุกวันเลย หาเวลาออกไปเที่ยวเล่นบ้างอะไรบ้างก็ได้” ถ้าวันนี้เธอไม่ยื่นคำขาดว่าจะโกรธ หากเพื่อนสาวจอมบ้างานไม่ออกมาดื่มด้วยกัน ก็คงไม่ได้มานั่งตรงนี้ด้วยกัน

“ฉันก็ออกมานี่ไง”

“ถ้าฉันไม่ขู่แก แกคงออกมาหรอกย่ะ!” นิสาเหลือบตามองบนอย่างระอา เนนิลก็ได้แต่อมยิ้ม โดยไม่โต้เถียงกับเพื่อนสาวกลับไป

ความจริงที่เธอทำงานทุกวันแทบไม่มีวันหยุด เนื่องจากงานโฆษณา ที่เธอทำร่วมกับทีมรายละเอียดค่อนข้างเยอะ ต้องใช้ไอเดียความคิดซะส่วนใหญ่ ยิ่งเธอเป็นถึงรองประธานบริษัทควบหัวหน้าทีม เธอยิ่งต้องทำงานให้มากกว่าลูกน้อง

#เวลาต่อมา

“โอ๊ย!เหนื่อย” เสียงโอดโอยของคนที่เพิ่งออกไปเต้นหน้าเวทีอย่างนิสาดังขึ้น ขณะทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้พร้อมกับเนนิลที่ก็เหนื่อยเช่นกัน แต่ไม่ได้แสดงความเหนื่อยล้าออกมาผ่านเสียง หรือสีหน้าชัดเจน

“ไม่เหนื่อยได้ไงเราสองคนออกไปแดนซ์กันเป็นชั่วโมง” ธีร์อาสาเฝ้าโต๊ะ นั่งดื่มซิว ๆ รอสองสาว เหมือนกับว่าพี่ชายมาส่งน้องสาวเที่ยว

“ก็เพลงมันสนุกนี่น่า~” นิสายกน้ำเปล่าขึ้นดื่มอีกแก้วด้วยความกระหาย ธีร์ไม่ตอบอะไรเพียงคลี่ยิ้มเอ็นดูรุ่นน้องสาว ก่อนที่เสียงหวานของเนนิลจะดังขึ้นเอ่ยชวน…

“จะเที่ยงคืนแล้วนิลว่าเรากลับกันเลยดีไหมคะ”

“โอเค ๆ ตอนนี้ฉันเองก็ทั้งเหนื่อยทั้งเมาแล้วเหมือนกัน”

“นิลขับรถไหวเปล่า ถ้าไม่ไหวจอดรถไว้ที่นี่ก่อน พี่จะไปส่ง”

“ขับไหวค่ะ” ตั้งแต่มาถึงเธอดื่มไปแค่สามแก้วเท่านั้น ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ไม่แรงมาก จึงรู้สึกแค่กรึ่ม ๆ แต่ไม่ถึงกับเมามายจนขาดสติ

ธีร์พยักหน้ารับอย่างเชื่อในคำตอบของน้องรหัส หลังจากนั้นทั้งสามก็ออกจากผับ แล้วแยกย้ายกันกลับที่พักของตัวเอง

…

บนท้องถนนแถวชานเมืองเวลานี้แทบไม่มีรถวิ่งผ่าน เห็นจะมีแต่รถสปอร์ตหรูสีขาวของลูกสาวเจ้าพ่อมาเฟีย และ รถคันด้านหน้าที่วิ่งอยู่หนึ่งคัน

ตึก~

ตึก~

นิ้วเรียวเคาะบนพวงมาลัยรถตามจังหวะดนตรีเพลงที่เปิดฟังระหว่างขับรถซิว ๆ แต่ระหว่างนั้น…

“อะไรกัน” รถคันด้านหลังไม่รู้เป็นอะไร สาดไฟสูงสะท้อนกับกระจกมองข้างอยู่อย่างนั้น จนเธอยกมือขึ้นบังแสงพลางหรี่ตามองทางด้วยความแสบตา ทำให้เธอต้องผ่อนความเร็วลง เพื่อความปลอดภัย ทว่าลางสังหรณ์บางอย่างกลับผุดขึ้นมา ส่งผลให้หัวใจเต้นรัวอัตโนมัติ เธอจึงต้องเหยียบคันเร่งเพื่อทิ้งระยะห่าง

แต่หัวคิ้วกลับต้องชนกันเป็นปม เมื่อรถด้านหลังสองคันเร่งความเร็วขับตามขึ้นมาเรื่อย ๆ จนใกล้จะแซงอยู่แล้ว

บรืนนนนนน!!

เท้าเล็กบนรองเท้าส้นสูงเหยียบคันเร่งในจังหวะที่รถสีดำทั้งสองคันแซงขึ้นมาประกบด้านข้าง ทำให้เธอแน่ใจว่าคนในรถทั้งสองคันไม่ประสงค์ดี

“ใจเย็น ๆ นะนิล” นิวารินเตือนสติตัวเอง ข่มกลั้นความกลัวไว้แล้วตั้งสติ เป็นครั้งแรกที่เธอถูกไล่ล่าจากบุคคลปริศนาตามลำพังแบบนี้ แต่กระนั้นเธอต้องไม่จิตตก

นิ้วเรียวกดปุ่มฉุกเฉินตรงคอนโซลหน้ารถที่ผู้เป็นพ่อติดตั้งไว้ใช้ในยามจำเป็น ซึ่งจะส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือโดยทันที แต่ระหว่างนี้เธอต้องเอาตัวรอดจากสถานการณ์น่าหวั่นใจนี้ไปให้ได้

ปัง!

“อึก!” เนนิลสะดุ้งตกใจ เมื่อเสียงปืนดังขึ้น โชคดีที่รถของเธอกันกระสุน ยอมรับเลยว่ากลัวมากที่สุดในชีวิต จนหายใจแทบไม่ทั่วท้อง แต่เธอยังมีสติ ประคองรถขับหนีต่อได้อย่างมั่นคง

“!0!” ทว่ากลับต้องเบิกตากว้าง เมื่อรถของคนร้ายขับขึ้นมาประกบทั้งสองฝั่งอีกครั้ง พร้อมทั้งเปิดกระจกหน้าต่างรถ จ่อปลายกระบอกปืนมาที่ใบหน้าของเธอ ไม่รอช้าที่เธอจะเหยียบคันเร่งหนี

แต่เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อเธอไม่ทันได้มองสัญญาณไฟจราจรที่กำลังจะเปลี่ยนเป็นสีแดง ซึ่งรถของเธอขับมาด้วยความเร็วสูง กระชั้นชิดจนเธอเหยียบเบรกไม่ทัน…

โคล้ม!

รถของเธอพุ่งชนเข้ากับรถยนต์สีขาวที่ขับมาจากด้านขวาฝั่งสัญญาณจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียวอย่างจัง ทำให้รถคันดังกล่าวเสียหลักพลิกคว่ำทันควัน เธอเหยียบเบรกกะทันหัน จนรถเกือบเสียหลัก แต่ดีที่ล้อรถหยุดเสียก่อน ส่งผลให้หน้าผากกระแทกเข้ากับพวงมาลัยรถอย่างแรง

“อ๊ะ!” เจ้าของใบหน้าเรียวสวยส่งเสียงออกมาด้วยความเจ็บปวด ขณะที่เลือดสีสดไหลออกจากบาดแผลบริเวณหน้าผากลงมาตามกรอบหน้าเรียว

เกือบนาทีเธอถึงเงยหน้าขึ้นอย่างมึนงงไปหมด แต่เมื่อสายตาเพ่งเล็งเห็นภาพน่ากลัวตรงหน้าทำเอาตาสว่าง ใบหน้าผู้หญิงในรถคันนั้นอาบไปด้วยเลือด แม้ระยะไม่ได้ใกล้ขนาดนั้น แต่ยังสามารถเห็นทุกอย่างได้ด้วยตาเนื้อ

เธอทั้งช็อกทั้งกลัวสุดขีด ส่งผลให้ร่างกายแข็งทื่ออัตโนมัติ ชาวาบไปทั่วทั้งร่าง น้ำตาพลันอาบแก้มเป็นสายธารด้วยความรู้สึกผิด แต่วินาทีต่อมาภาพก็ตัด ไม่รู้สึกตัวอีกเลยหลังจากนั้น

“…”

----------------