เร่งงานแต่งให้เร็วขึ้น

เควินอารมณ์เสียมากถึงมากที่สุด เพราะไอเพื่อนตัวเหี้ย...เอ๊ย. .. ไอเพื่อนตัวดี มันลากเขาไปกินข้าวที่ร้าน กึ่งผับกึ่งเรสเตอรองต์ มีนักร้องมาขับร้องเพลงสดให้ฟัง และที่สำคัญ มันโบ๊ะบ๊ะมาก เพราะคราแรก ว่าที่เมียเขามาเสิร์ฟอาหาร จากนั้นไม่นานก็ได้ขึ้นไปร้องเพลง ที่สำคัญร้องเพราะด้วยสิ แล้วอะไรคือนักร้องชายเวลาร้องเพลงกับว่าที่เมียเขาต้องมาตาหยาดเยิ้มขนาดนั้นด้วย ไม่ชอบเว้ย เดี๋ยว!!!! นี้เขา.....ชมว่าที่เมียเหรอ....นี้...เขาทำไมต้องไม่ชอบด้วยวะเนี่ย

ทางด้านตุ๊กตาเธอไม่รู้ตัวสักนิดว่าโดนคาดโทษตาย เธอร้องเพลงให้ที่ร้านเป็นบางครั้ง เพราะที่ร้านมีนักร้องประจำอยู่แล้ว...เธอจึงไม่ต้องร้องเพลงบ่อย...เธอชอบร้องเพลง...เธอเคยเรียนเปียโนอยู่บ้าง แม่ของเธอเคยส่งเธอไปเรียนร้องเพลงและเรียนเปียโน...เธอชอบมาก ปัจจุบันเธอก็ร้องเพลงบ้าง....แต่ในห้องน้ำนะ...เพราะถ้าเมื่อไรที่เธอออกมาร้องนอกห้อง เธอจะโดนป้าและพี่ต้อมบ่น แต่พอเธอได้ย้ายไปอยู่เรือนเล็ก เธอก็สามารถร้องเพลงได้อีกครั้งและวันนี้เธอทิปเยอะมากๆ พวกพี่ๆก็ใจดีให้ค่าตัวเธอเพิ่มอีก 

นุ่มนิ่ม : ตุ๊กตา.... 

^___^

ตุ๊กตา :บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมารับ.... เดี๋ยวก็โดนพ่อแกบ่นหรอก

นุ่มนิ่ม : พ่อไม่ว่าอะไร พ่อบอกว่าให้แกมานอนที่บ้านฉันก็ได้ พ่อบอกว่า บ้านฉันใกล้ที่นี่มากกว่าบ้านแก และฉันก็เห็นด้วย

ตุ๊กตา :ขอบใจมากแก แต่ไม่ต้องหรอก ถ้าวันไหนกลับดึกฉันจะรบกวนแก

เธอโชคดีที่มีเพื่อนแบบนุ่มนิ่ม 4ปีที่เธอรู้จักนุ่มนิ่ม เธอโชคดีมากๆ เพราะนุ่มนิ่มเป็นคนที่เธอไว้ใจมากที่สุด ไม่ว่าจะทำอะไร ที่ไหน หรือเกิดเรื่องอะไร นุ่มนิ่มและครอบครัวจะคอยช่วยเหลือเธอตลอด

3.วันต่อมา

ตุ๊กตา : อะไรนะคะป้าศรี.... เลื่อนวันแต่งงานให้เร็วขึ้น... 

ป้าศรี : ใช่.... คุณพิทักษ์เขาขอเลื่อนให้เร็วขึ้นเป็นวันอาทิตย์ที่จะถึง.... แกไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจรึเปล่า เขาถึงรีบเร่งให้แกแต่งงานขนาดนี้

ตุ๊กตา : เปล่านะคะ....หนูไม่ได้ทำอะไรเลย.... 

บทคำสนทนาได้เงียบลง แต่ในใจของเธอกลับไม่ได้เงียบลง มันสับสนวุ่นวายไปหมด เธอเดินกลับบ้านหลังเล็กไปอย่างเงียบๆ

พิทักษ์ : ฉันเลื่อนงานแต่งให้เร็วขึ้น เป็นวันอาทิตย์ที่จะถึง....ยังไงแกก็ไปรับน้องมาที่บ้านเราเลยก็แล้วกัน ส่วนทางบ้านนั้นใครจะมางานแต่งหรือไม่มาก็ไม่ต้องไปสนใจ ฉันอยากได้แค่ลูกสะใภ้คนเดียว.....อ๋อ...แกก็กลับมานอนบ้านด้วยแล้วกัน

เควิน : ทำไมถึงเลื่อนเร็วขึ้นละครับคุณพ่อ

พิทักษ์ : เพราะไอ้อรรถเพื่อนแกน่ะสิ... ไอหน้าด้าน...มันนี้นะ....มาหาฉันแล้วบอกว่ายินดีแต่งงานกับหนูรมิตาแทนแก ฉันนี่ แทบจะถีบมันให้กระเด็นตกตึกไปเลย ไอเด็กเวร.... แกนี้น่ะ...คบเพื่อนแต่ละคน ฮืมฉันละอยากจะตบให้หัวหลุด ไอเด็กพวกนี้

เควินได้แต่คาดโทษไอเพื่อนเวรตะไล ไอ้ห่าเอ่ย...ไม่คิดว่ามันจะเอาจริง ดีนะที่พ่อไม่บ้ายอไปกับมันด้วย แถมยังเลื่อนวันแต่งให้เร็วขึ้น อีกไม่กี่วันสินะ หึ

เควิน : ทำไมคุณพ่อต้องรีบขนาดนั้นด้วยละครับ ผมยังไม่พร้อมที่จะแต่งงานเลยด้วยซ้ำ

พิทักษ์ : อ๋อเหรอ....ฉันถามแกเหรอว่าพร้อมไหม... ฉันถามแกเหรอ? แต่ที่แน่ๆ ถ้าวันอาทิตย์แกเบี้ยวงานแต่งละก็....อย่างที่บอก....ไอธุรกิจของแกกับพองเพื่อนจบเฮแน่ และที่สำคัญ...ฉันจะหาผัวใหม่ให้ว่าที่เมียแกเอง.... เอาคนที่เขามีความรับผิดชอบ...แต่จะว่าไป...ไอ้อรรถก็น่าสนดี....บ้านมันก็รวยซะด้วย...แล้วหนูตุ๊กตา ถ้าป๊า-หม้า มันได้เห็นคงจะชอบน่าดู...ทางนั้นคงจะไม่ปฏิเสธ..

เควิน : ผมเลือกได้ด้วยเหรอครับ....

เมื่อเขาพูดจบก็ลุกขึ้นเดินตึงตังออกไปทันที มีอย่างที่ไหนตอนแรกบังคับให้เขาแต่งงานกับยันเด็กนั้น..แล้วจู่ ๆ จะมาหาผัวใหม่ให้ยัยนั้น ..มันใช้ได้ซะที่ไหนกันล่ะ

ตู๊ดดดด 

ตุ๊กตา : แก..... มาหาฉันหน่อยได้ไหม..... ฉันอยากคุยกับแก...

(อือๆ...ได้ๆ....มารอที่หน้าบ้านนะ)

ตอนนี้ตุ๊กตาไม่รู้จะเริ่มทำอะไรก่อน...ร้องไห้ไหม.....ต้องร้องไห้ใช่ไหม....

30นาทีต่อมา

นุ่มนิ่ม : ขึ้นรถ.....

(อืม)

บรืน

นุ่มนิ่มไม่ได้ถามอะไรให้มากความ...เธอขับรถไปเรื่อยๆ จนมาถึงสวนสาธารณะ เธอเลือกจูงมือเพื่อนของเธอแล้วพาไปที่มุมเงียบๆ แล้วจับเพื่อนของเธอนั่งลงไปบนพื้นหญ้า

นุ่มนิ่มปล่อยให้เพื่อนอยู่เงียบไป เธอไม่อยากรบกวนเพื่อนของเธอ เธอรู้ว่าเมื่อไรที่เพื่อนเธอเลือกจะเงียบ นั่นคือ...เพื่อนเธอเสียใจมาก แต่ทำอะไรไม่ได้ หรือเสียใจและยอมรับมัน..... ทำไมนะ....ทั้งที่ตุ๊กตาเป็นคนดี เป็นคนน่ารัก... ใครเห็นก็รัก....แต่ทำไมนะ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ถึงไม่เห็นใจเธอเลย....

ตุ๊กตาเลือกที่จะยังไม่พูดอะไรออกไปทั้งนั้น เธอขอเวลาทำใจ ถ้าเมื่อไรที่ทำใจได้....เธอจะเป็นคนเล่าเอง

หมับ!!! 

ตุ๊กตาหันไปมองเพื่อนของเธอ แล้วยิ้มบางๆให้

นุ่มนิ่ม : เฮ้อ........

เสียงถอนหายใจหนักๆออกมาจากเพื่อนสาวร่างเล็ก

ตุ๊กตา : วันอาทิตย์ที่จะถึง....ฉันต้องแต่งงานแล้ว

'ฮะ.....'

อือ......

'ไม่เป็นไรๆ แกยังมีฉัน....ฉันจะไปเป็นเพื่อนแก... ฉันจะอยู่ข้างๆแกเอง....โอเคไหม'

อืมมม.... ขอบใจ...ขอบใจแกมาก

ฮึก.....ฮือ......ฮือ.....

'ร้องออกมา....ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย....แกจะไม่เสียน้ำตากับเรื่องพวกนี้อีก....แกจะไม่อ่อนแอให้กับเรื่องพวกนี้.... แกต้องเข้มแข็ง....แต่ถ้าวันไหนที่แกไม่ไหวจริงๆ...บอกฉัน...ฉันจะไปรับแกเอง....เข้าใจไหมตุ๊กตา'

ฮึก..... อืม.....

ตุ๊กตาปล่อยให้น้ำตาแห่งความอ่อนแอไหลออกไปเรื่อยๆ 

20นาทีผ่านไป

เฮ้อ.....เสียงถอนหายใจของตุ๊กตาดังออกมาหลังจากปล่อยให้ตัวเองร้องไห้จนพอใจแล้ว 

ตุ๊กตา : ปะ....กลับกันเถอะ

นุ่มนิ่ม : ฮือ ได้ไง.... ไปเที่ยวกันก่อน....ฉันไม่ใช่โถส้วมนะ พอแกถ่ายของเสียเสร็จก็สะบัดตูดหนีอ่ะ

ตุ๊กตา : หึๆ ไอ้บ้า..... ใครจะไปคิดแบบนั้นกันเล่า.... อะๆ ไปก็ไป

นุ่มนิ่มเลือกพาเพื่อนของเธอมาเดินตลาดนัดที่คนค่อนข้างแออัด เพราะเธออยากให้เพื่อนของเธอลืมๆเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้....