เผชิญหน้ากับเจ้าของเงิน

ประชาสัมพันธ์ : ติดต่อเรื่องอะไรคะ.... ^___^

ตุ๊กตา : เอ่อ....คือ .... จะมาติดต่อคุณพิทักษ์น่ะค่ะ

ประชาสัมพันธ์ : ได้นัดไว้ล่วงหน้าไหมคะ?

ตุ๊กตา : ไม่ได้นัดไว้ค่ะ พอดีมีเรื่องจะสอบถามกับคุณลุงท่านน่ะค่ะ

ประชาสัมพันธ์ : ถ้าอย่างนั้นเชิญไปนั่งรอตรงนั้นนะคะ จะลองถามทางเลขาให้...ว่าสามารถเข้าพบได้หรือไม่ ยังไงขอทราบชื่อด้วยนะคะ

ตุ๊กตา : ได้ค่ะ..... รมิตา เดชพัฒน์ หรือตุ๊กตาค่ะ หลานสาวป้าศรี

ประชาสัมพันธ์ : ไปรอตรงนั้นได้เลยนะ เดี๋ยวจะถามให้นะคะ

(สองสาวไหว้ขอบคุณ แล้วพากันไปนั่งรอบริเวณม้านั่ง)

นุ่มนิ่ม : ที่นี่เขาพูดดีมากเลยอ่ะแก.... ถ้าเป็นที่อื่น คงโดนหยุมหัวไปแล้วอ่ะ

(หึๆ )

ฮั่นแน..... ยิ้มได้แล้ว......

(ตุ๊กตาย่นจมูก)

ตุ๊กตา : ฟู่วววว.... ขอให้ได้คุยกับเขาด้วยเถอะ.... ฉันจะได้รู้ว่าต้องวางแผนชีวิตตัวเองหลังจากนี้ยังไง

เฮออออออ

30นาทีผ่านไป สองสาวก็ยังคงนั่งรอที่เดิม

ตึก ตึก ตึก

คุณ รมิตา ใช่ไหมครับ

ตุ๊กตา : อ๊ะ.. อ๋อ...ใช่ค่ะ ^__^

'เชิญเดินตามมาทางนี้เลยครับ... ส่วนคุณขึ้นไปรอที่ห้องรับแขกข้างบนนะครับ.... เพราะคุณท่านต้องการคุยกับคุณ รมิตา เป็นการส่วนตัว...เชิญครับ'

(ค่ะ/ค่ะ)

ก๊อกๆๆ แกร๊ก

พิทักษ์ : เชิญนั่งๆ.... หนู....?

ตุ๊กตา : ตุ๊กตาค่ะ.... หลานป้าศรี.... สวัสดีค่ะ

สาวน้อยยกมือไหว้ทำความเคารพคนที่มีอายุเยอะกว่า และดูน่าเกรงขามเอามากๆ

พิทักษ์ : นั่งๆๆ วันนี้มีอะไรถึงมาที่นี่...แล้ว..... 

ตุ๊กตา : ต้องกราบขอโทษคุณท่านอีกครั้งค่ะ ที่มาโดยไม่ได้ขอนัดหมายล่วงหน้า แต่คุณท่านก็สละเวลาอันมีค่าให้หนูเข้าพบ ต้องกราบขอโทษอีกครั้งค่ะที่หนูมาวันนี้....คือว่า....หนู....เอ่อ....เรื่องหนี้น่ะค่ะ....พอจะมีทางออกไหนบ้างไหมคะ ที่จะไม่ต้องแต่งงาน...คือหนูยังเรียนไม่จบ... ยังไม่ได้ทำงานเลยค่ะ แต่ถ้าทำงานได้เงินเดือนเมื่อไรหนูจะทยอยจ่ายให้ทุกเดือนเลยค่ะ

หึๆ

พิทักษ์ : หนู.... เงิน4ล้านนะ.... จะใช้เวลาไปถึงเมื่อไร....กี่ร้อยปีล่ะ ถึงจะใช้หมด

o_O

ตุ๊กตา : อะ....อะไรนะคะ..... 4.....4ล้าน..... ทำไมมันถึงเยอะขนาดนั้นค่ะ ป้าศรีกู้ไปแค่ 2.5ล้านไม่ใช่เหรอคะ.....

พิทักษ์ : อ้าว!!!! คุณศรีเขาไม่ได้บอกหนูเหรอ.... ว่าค่าเล่าเรียนของลูกสาวเขา...แล้วไหนที่เขากู้เพิ่มไปอีกตั้งหลายล้าน....รวมๆกันแล้วแค่ต้นก็4ล้านกว่าๆแล้วนะ ยังไม่รวมดอก

~ตอนนี้สมองของตุ๊กตาตื้อไปหมด... เธอก็เคยสงสัยอยู่บ้าง....ว่าทำไมพี่ต้อง ลุงและป้าถึงใช้ชีวิตแบบสุขสบาย กินหรูอยู่แพง จะเป็นเพราะเงินเดือนพี่ต้องก็ไม่น่าจะใช่....ที่แท้.....~

น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลออกมาอย่าสุดจะกลั้น....เธอคงจะไม่มีทางเลือกอื่นแล้วสิน่ะ.... นี้หรือชีวิตในช่วงวัยรุ่นของเธอ..... ช่วงเด็กก็พอมีความสุข ถึงแม้มันจะไม่สุขสุด ๆ เหมือนคนอื่นเขา เพราะคำว่าครอบครัวของเธอ ไม่มีคำว่าพ่อตั้งแต่เธออายุได้3ขวบ...พ่อทิ้งเธอและแม่ไป เธอและแม่จึงอยู่ด้วยกันลำพัง...จนวันที่ลุงและป้าขอมาอยู่ด้วย เธอคิดว่าครอบครัวของเธอมีความสุขมาโดยตลอด... เพราะตอนที่แม่ยังมีชีวิตอยู่ ลุง-ป้าและพี่ต้องต่างดีกับเธอทุกคน....แต่ในวันที่แม่ของเธอจากไปด้วยภาวะหัวใจวายเฉียบพลัน.... วันนั้นเองเธอถึงได้รับรู้ว่าทุกคนต่างทำดีกับเธอเพราะแม่ของเธอที่เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้....

ฮึก.....ฮึก....

เพื่อตัวหนูเอง มันคือทางเลือกเดียวที่จะช่วยบ้านได้.... ลุงรู้จักแม่ของหนูดีทีเดียว....รู้จักทุกคน....

ตุ๊กตา : ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้วเหรอคะ....ฮึก....

พิทักษ์ : เชื่อลุง.... เมื่อถึงเวลาหนูก็จะเข้าใจเอง.... ลุงรับรอง ว่ามันจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับหนู.... หลังจากแต่งงานหนูจะได้บ้านคืน โดยไม่ต้องจ่ายแม้แต่ดอกสักบาท...เชื่อลุง...เชื่อใจลุง

(ฮึก....ฮือ.......)

ตึก ตึก ตึก

เชื่อลุง.... หนูยังเรียนไม่จบก็ไม่ใช่ปัญหา หนูเรียนต่อไปจนจบ... ในช่วงที่แต่งงานกับลูกชายลุง หนูจะอยู่ในความดูแลของลุง.... ลุงดีใจนะ...ที่ได้หนูเป็นลูกสะใภ้....

ตุ๊กตาได้แต่มองด้วยความไม่เข้าใจ....เพราะอะไร...อะไรที่ทำให้คุณลุงท่านนี้ถึงพูดว่าดีใจที่ได้เธอเป็นลูกสะใภ้

ตุ๊กตา : ฮึก..... นุ...หนูยังจะได้เรียนจนจบใช่ไหมคะ... ฮึก...หนูอยากมีชีวิตในช่วงวัยรุ่นบ้าง....ฮึก.... หนูไม่เคยมีเลย.... ตั้งแต่คุณแม่เสีย....ฮึก....หนูก็เหมือนขาดอากาศหายใจไปเลย....ฮึก.... หนูเหมือนคนที่ไม่สามารถหายใจเองได้..... ฮึก

พิทักษ์เลือกที่จะกอดปลอบเด็กน้อย....เด็กคนนี้น่าสงสาร...ตั้งแต่.....พ่อของแกทิ้งแม่แกไป....จนถึงวันที่....แกสูญเสียคนเป็นแม่... เขารับรู้ชีวิตของสองแม่ลูกมาตลอด.... เพราะอะไรน่ะหรือ.... เพราะพ่อของเด็กน้อยคนนี้ คือเพื่อนรุ่นน้องของเขา.... ที่ไปดิ้นรนใช้ชีวิตในออสเตรีย.... เพื่อนรุ่นน้องคนนี้...ได้แต่งงานกับหญิงชาวออสเตรียเพื่อที่จะให้ตัวเองได้ใช้ชีวิตอย่างไม่ต้องคอยระแวดระวังว่าตำรวจจะมาจับเขาส่งกลับประเทศ.... เขาอยากมี...อยากทำให้เมียและลูกอยู่อย่างสบาย...เขายอมทิ้งทั้งสองคนไว้ที่ไทย...โดยไม่พูดอะไรทั้งสิ้น ไม่ยอมอธิบายถึงเหตุผลที่ต้องไป... เขายอมแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นโดยที่ไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้น...ผู้หญิงคนนั้นรับรู้ทุกอย่าง เธอรักรุ่นนี้เขาก็จริง แต่เมื่ออยู่ ๆ กันไปทั้งคู่ก็กลายเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน.....สิ่งสุดท้ายที่เพื่อนรุ่นน้องได้บอกเขาเอาไว้ก่อนที่จะได้จากโลกใบนี้ไปก็คือ.... ช่วยดูแลลูกสาวเขาที....และเงินเดือนที่รุ่นน้องคนนี้ได้คอยเก็บหอมรอมริบเอาไว้ให้ลูกสาว ก็ขอให้เขาเป็นคนเก็บไว้ให้เธอ ให้เธอด้วยมือตัวเอง...อย่าผ่านใครทั้งนั้น....ตอนแรกเขาก็ไม่รู้หรอกเพราะอะไรถึงต้องกำชับเขาว่าต้องให้ถึงมือเด็กคนนี้...แต่ตอนนี้ก็พอจะเข้าใจแล้ว...

พิทักษ์ : แต่งงานกับลูกชายลุงนะ...แล้วอะไรๆจะดีขึ้น...เชื่อลุง...ลุงไม่โกหกเรา

ตุ๊กตาเดินออกมาด้วยความเลื่อนลอย...เธอไม่รู้จะพูดอะไรดี...เธอนึกไม่ออกเลยสักคำ...

นุ่มนิ่ม : แก......

เมื่อเห็นเพื่อนสาวเงียบและนิ่งกว่าตอนจะเข้าไปคุยกับบุคคลนั้น...เธอเลือกที่จะไม่ถามอะไรต่อ เธอเลือกที่จะจับมือของเพื่อนและบีบเบาๆ เพื่อให้เพื่อนรู้...ว่ายังมีเธออยู่ข้างๆ