เพื่อนต้องช่วยเพื่อน

5 วันผ่านไป

ร้านอาหาร เวลา 2 ทุ่ม

"ตัดสินใจได้แล้วใช่ไหม..?"

"อืม.."

"เธอจะยอมช่วยเราจริงๆใช่ไหม..?"

"อืม.."

"พูดจริงนะ..?"

"อืม.."

"ต้องแบบนี้ซิแป้ง..เพื่อนต้องช่วยเพื่อนซิถึงจะถูก"

"เออๆ..ที่ฉันยอมช่วยนายก็เห็นแกความเป็นเพื่อนหรอกนะ.."

"ขอบใจเธอมากนะที่ช่วยเรา..เราเครียดมาตั้งหลายวัน วันนี้เธอทำให้เราหายเครียดเป็นปลิดทิ้งเลย"

"แล้วนายจะพาฉันไปหาพ่อนายวันไหนอะ แล้วพ่อนายเขาจะเชื่อจริงๆหรอว่าฉันกับนาย..เอ่อ..เป็นผัวเมียกันอะ."

"ต้องเขื่อซิ..ถ้าเรามีทะเบียนสมรสไปยืนยัน.."

"ฮ่ะ..ทะเบียนสมรสหรอ.?"

"ใช่..เพื่อให้สมบทบาทและทำให้เตี่ยกับม๊าของเราเชื่อ เรา 2 คนต้องจดทะเบียนสมรสกัน.."

"ต้องขนาดนั้นเลยหรอ..?"

"ใช่..เตี่ยเราฉลาดจะตาย ถ้าหากว่าเรา2คนไม่จดทะเบียนสมรสกันจริงๆนะ เตี่ยไม่มีวันล้มเลิกเรื่องที่จะหาผู้หญิงมาให้เราแต่งงานแน่ๆ.."

"..."

"นะแป้ง..เราขอเวลาแค่ 1 ปีนะ..เรื่องที่เราจดทะเบียนสมรสกันเราสัญญานะ ว่าเราจะไม่บอกใครทั้งนั้นเรื่องนี้จะเป็นความลับแค่เรา 2 คนเท่านั้นที่รู้.."

"แล้วทำไมฉันจะต้องจดทะเบียนสมรสกับนายตั้ง 1 ปีด้วยหละ..?"

"เพราะเรามั่นใจนะซิว่าเตี่ยต้องให้คนมาคอยจับตาดูพวกเราแน่ๆ ถ้าเรารีบไปหย่ากันเลยเตี่ยก็ต้องรู้ว่าเราไม่ใช่ผัวเมียกันจริงๆ.."

"เตี่ยนายคงไม่ทำถึงขนาดนั้นหรอกมั้ง.."

"เธอยังไม่รู้จักเตี่ยเราดีพอ เตี่ยเราทำได้มากกว่าที่เธอคิดอีกได้อีกเยอะ.."

"..."

เธอทำสีหน้าเครียดขึ้นมาทันทีเพราะไม่รู้ว่าตัวเองคิดถูกหรือคิดผิด ที่ยอมตกลงจะช่วยเล่นละครตบตาพ่อกับแม่ของเขา

แต่ตอนนี้สิ่งที่เธอลำบากใจที่สุดก็คือการที่ต้องมาจดทะเบียนสมรสกับเขานี่แหละ

"นะแป้ง..เราขอเวลาแค่ 1ปีเท่านั้น..เราสัญญาเราจะไม่บอกใครเรื่องนี้เด็ดขาด.."

"..."

"นะแป้ง..ช่วยเราะเถอะนะ.?"

"อืม..ก็ได้.."

"ขอบใจนะ.."

"แต่แค่ 1 ปีเท่านั้นนะ.."

"อืม..แค่ 1 ปีจริงๆ.."

....

วันรุ่งขึ้น

อำเภอ..( วันที่ 6 )

"เรียบร้อยครับวันนี้พวกคุณ 2 คนได้เป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฏหมายแล้วนะครับ...นี่เป็นทะเบียนสมรสของคุณทั้ง 2 คนครับ"

"ขอบคุณครับ."

"ขอบคุณค่ะ."

เขารับทะเบียนสมรสที่มีชื่อของพวกเขาทั้ง 2 คนมาถือไว้ในมือแล้วมองจ้องมันอย่างรู้สึกแปลกๆ

"เดี๋ยวเราเก็บทะเบียนสมรสไว้เอง.."

"อืม.."

"งั้นต่อไป เราไปเก็บเสื้อผ้าที่ห้องเธอกันเถอะ.."

"ไปเก็บทำไม..?"

"ก็เก็บเสื้อผ้าเธอเพื่อมานอนคอนโดเราไง.."

"อะไรนะ..?"

เธอถามเขาด้วยสีหน้าแปลกใจแต่พอรู้เหตุผลก็ทำหน้าตกใจขึ้นมาทันที

"ก็เพื่อความสมจริงและเตี่ยเราจะได้เชื่ออย่างสนิทใจไง..เธอเลยต้องย้ายมาอยู่คอนโดเดียวกันกับเรา.."

"แต่นายไม่ได้บอกฉันเรื่องนี้นี่..นายบอกแค่เรื่องจดทะเบียนสมรสนะ นายไม่ได้บอกฉันซักหน่อยว่าฉันต้องย้ายมาอยู่คอนโดเดียวกันกับนายด้วย."

"ก็เราบอกอยู่นี่ไง..ปะเถอะน่า..ไปเก็บเสื้อผ้าเถอะเดี๋ยวเราช่วย.."

"นี่นาย.."

เขาถือวิสาสะจูงมือพาเธอไปที่รถทันทีโดยที่เธอไม่เต็มใจนัก เพราะเขาไม่ยอมบอกเธอตั้งแต่แรกว่าเธอต้องย้ายมาอยู่คอนโดเดียวกันกับเขาด้วยแบบนี้ เพราะถ้าเป็นแบบนั้นเธอคงไม่ยอมง่ายๆหรอก

คอนโดของแป้ง

"เสร็จหรือยัง..?"

"ยัง.."

เขานั่งรอเธออยู่ข้างนอกห้องเห็นว่ามันนานมากแล้วจึงเดินเข้ามาเห็นเธอยั่งนั่งนิ่งอยู่กับกองผ้าบนเตียงนอน

"นี่เธอยังไม่ได้เก็บเสื้อผ้าเข้ากระเป๋าซักชิ้นเลยหรอ.?"

"ฉันต้องย้ายเข้าไปอยู่คอนโดเดียวกับนายจริงๆหรอ.?"

เธอหันมาถามเขาอีกครั้งด้วยสีหน้ากังวล

"ก็ใช่นะซิ..ก็เธอรับปากว่าจะช่วยเรา เธอเป็นเพื่อนเรานะ เพื่อนจะช่วยเพื่อนทั้งทีก็ต้องช่วยให้สุดซิ.."

"แต่คอนโดนายมีห้องนอนแค่ห้องเดียวเองนะ..?"

"แล้วไงอะ..?"

"ฉันกับนาย..เอ่อ..เราต้องนอนห้องเดียวกันไหม.?"

"อืม.."

"เห่ย.! แบบนี้ได้หรอ..?"

"คนเป็นเพื่อนกันนอนเตียงเดียวกันเยอะแยะไป.."

"..."

"ทีเมื่อวันก่อนตอนที่เธอเมา เธอยังถอดเสื้อต่อหน้าเราแล้วยังบอกเลยว่าจะอายทำไม เราเป็นเพื่อนกัน.."

"เห่ย.!..ฉันทำแบบนั้นจริงดิ..?"

"จริง..เธอทำ"

"..."

"มาเราช่วยเก็บ จะได้เสร็จไวๆ.."

"ไม่ต้องเลย..เห่ย! นั่นมันชุดชั้นในฉันวางเลย.."

"เดี๋ยวช่วยไง.."

"ไม่ต้องยุ่ง.."

เขาช่วยเก็บเสื้อผ้าของเธอยัดใส่กระเป๋าอย่างรีบๆจนเสร็จเรียบร้อยแล้วก็พาเธอไปที่คอนโดของเขาทันที

....