ตอนที่ 4 เจอกันอีกครั้ง

บ้านมาร์คิส

“ได้ข้อมูลมาแล้วครับนาย”

“....” มาร์คิสเอื้อมมือไปรับเอกสารจากลูกน้องมาเปิดอ่าน

ข้อมูลเกี่ยวกับเจ้าของที่ดินตรงนั้น สายตาคมกริบไล่มองทุกตัวอักษรบนกระดาษสีขาว ก่อนจะไปสะดุดตรงนามสกุล พอไล่อ่านลงไปเรื่อย ๆ ก็เป็นอันว่าคลายข้อสงสัยให้เขาในทันที

ลูกสาวเดียวเสียด้วย

“มีรูปลูกสาวไหม”

“มีครับ” พร้อมกับส่งรูปให้เจ้านายดู

“....” หึ โลกกลมชะมัด

“นายอยากให้ผมไปสืบอะไรเพิ่มเติมอีกไหมครับ”

“ไปสืบว่าเธอมีแฟนหรือยัง”

“ครับ?”

“....” ตวัดสายตามอง มันดูสงสัยในคำสั่งเขานะ

“อ่า.. ครับ”

“ส่วนเรื่องที่ส่งคนไปเจรจา ถ้ายังไม่ได้กูจะไปเอง”

“รับทราบครับ”

“ออกไป”

"ครับ" แววตาเจ้าเล่ห์ยังคงจับจ้องหญิงสาวที่ปรากฏบนหน้าจอมือถือ ชักอยากรู้จักมากกว่านี้แล้วสิ

“กรี๊ดด พ่อแม่!!” หญิงสาวตะโกนเรียกพ่อกับแม่ตัวเองเสียงดังลั่นบ้าน พร้อมกับวิ่งปึงปังลงบันได้ไปด้วยความดีใจ

“จะวิ่งทำไมล่ะลูกเดี๋ยวก็พลาดตกลงสักวัน” ผู้เป็นแม่เอ็ดลูกสาวที่วิ่งลงมาจาชั้นสอง ค่อย ๆ ลงมาก็ได้หรอก พลาดตกลงมาแล้วจะขำไม่ออกเอานะ

“หนูผ่านแล้ว หนูได้งานทำแล้วแม่!”

“ก็นึกว่าเรื่องอะไร” ที่แท้ก็ได้งานแล้วนี่เอง ว่าแต่ทำไมถึงผ่านเร็วจังล่ะ เมื่อวานลูกสาวเธอบอกรอผลประมาณสามถึงเจ็ดวันไม่ใช่เหรอ

“แล้วพ่อล่ะ”

“ออกไปดูลูกเขาน่ะ” ลูกที่หมายถึงก็คือสุนัข ทุกวันหยุดสามีเธอมักจะไปเล่นกับลูก ๆ ตัวเองที่หลังบ้าน จะมีสนามหญ้ากว้างให้วิ่งเล่น

"ไปหาพ่อดีกว่า" ต้องบอกให้พ่อรู้ว่าตัวเองนั้นเป็นลูกสาวที่เก่งมาก ๆ

ตึก ตึก

"พ่อ!"

"หือ?"

"ฟิลมีอะไรจะบอก"

"อะไรล่ะ"

"ฟิลผ่านแล้วนะ"

"หึ บอกแล้วลูกสาวพ่อเก่งที่สุด"

"วันนี้ขออนุญาตไปช้อปปิ้งซื้อเสื้อผ้าใหม่ได้ไหม"

"เอาบัตรพ่อไป ถือว่าเป็นของขวัญให้กับลูกสาวคนเก่ง" นัธทวัฒน์ยื่นบัตรเครดิตของตนให้กับลูกสาว เพื่อที่อีกคนจะได้เอาไปช้อปปิ้งซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ไว้ไปทำงาน วงเงินไม่จำกัด รูดได้เต็มที่เลย

"รักพ่อที่สุด^^"

"แล้วจะไปกับใคร" หากลูกสาวต้องการคนถือของจะได้ให้คนของตนมาช่วย แต่ถ้าอยากไปคนเดียวก็ไม่ขัด

"ขอไปคนเดียวดีกว่า"

"ขับรถระวังด้วย" เนื่องจากรถลูกสาวยังอยู่ที่ศูนย์ซ่อม นัธทวัฒน์จึงเอารถอีกคันมาให้ฟิลลิใช้ไปก่อนระหว่างรอรถตัวเองเสร็จ

"ฟิลไปก่อนนะ"

"อืม" พยักหน้า

ณ ห้างสรรพสินค้า

"สวัสดีค่ะคุณลูกค้า"

"คือฉันอยากได้ชุดประมาณนี้ค่ะ" พร้อมกับส่งโทรศัพท์มือถือให้พนักงานดูว่าชุดที่ตัวเองต้องการเป็นประมาณไหน พนักงานเห็นก็พยักหน้าเข้าใจทันที แล้วพาเดินไปยังโซนที่ต้องการ

"ขอบคุณนะคะ"

"เชิญเลือกได้ตามสบายเลยค่ะ" หลังจากนั้นพนักงานก็แยกตัวออกไป ปล่อยให้หญิงสาวได้ใช้เวลาส่วนตัวในการเลือกเสื้อผ้า เพราะลูกค้าบางคนก็ไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่ที่มีพนักงานคอยตามติด

ในขณะที่หญิงสาวกำลังเลือกเสื้อผ้าตัวเองอยู่นั้น จมูกเธอก็ได้กลิ่นน้ำหอมโชยมา ซึ่งมันหอมจนดึงความสนใจให้เธอละสายตาจากเสื้อผ้าหันไปมองยังบริเวณรอบข้างตัวเอง หญิงสาวกวาดสายตามองหาเจ้าของกลิ่นนั้น เธอรู้สึกคุ้นกลิ่นน้ำหอมนี้อย่างบอกไม่ถูก เหมือนว่าเคยดมที่ไหนมาก่อน แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก

"น้ำหอมอะนะใครจะใช้ก็ได้" หญิงสาวพึมพำกับตัวเองก่อนจะเลิกสนใจแล้วกลับมาเลือกชุดตัวเองต่อ แต่ทันใดนั้นเอง..

"สวัสดีค่ะคุณมาร์คิส"

มาร์คิส

ชื่อเหมือนกันเลยแฮะ หรือเธอคิดไปเอง ชื่อนี้ไม่ได้มีคนเดียวบนโลกสักหน่อย อาจจะเป็นคนชื่อเหมือนกันก็ได้มั้ง

"เอาชุดพวกนั้นใส่ถุงให้หมด" กระทั่งได้ยินเสียง.. นี่มันมาร์คิสคนเดียวกับที่เธอเจอนี่นา

"คะ?"

"นี่บัตรครับ" นทียื่นบัตรให้พนักงานนำไปจัดการเคลียร์ค่าใช้จ่ายทั้งหมด สำหรับค่าเสื้อในวันนี้มาร์คิสเป็นคนจัดการเอง

"เอ่อ.. แต่ว่า" ด้านพนักงานสาวก็มีท่าทีอึกอักเล็กน้อย เนื่องจากมีลูกค้ามาใช้บริการก่อนหน้า และกำลังเลือกเสื้อผ้าอยู่ในตอนนี้ หากเธอจะทำตามคำสั่งนทีก็เท่ากับว่าเธอไม่ให้เกียรติลูกค้าที่มาก่อน ถึงแม้เธอจะเป็นเพียงพนักงานธรรมดาแต่เธอก็มีใจรักในด้านบริการเป็นอย่างมาก ฉะนั้นเธอควรบริการลูกค้าที่มาก่อนให้ดี

"ไปจัดการซะ"

"อ้าวคุณมาร์คิส" เสียงใครบางคนดังขึ้นเป็นประโยคทักทายมาร์คิส ไม่คิดเลบว่าคนตรงหน้าจะมาใช้บริการร้านเสื้อผ้าร้านแบบนี้ ถึงแม้ว่าเสื้อผ้าเขาจะขึ้นห้าง แต่มันก็ยังถูกไปสำหรับผู้ชายตรงหน้านี้

"จัดการเรื่องเสื้อผ้าให้ด้วยครับ" นทีเอ่ยอีกครั้งน้ำเสียงเรียบนิ่ง

"ได้ครับเดี๋ยวทางเราจะรีบจัดการให้"

มาร์คิสทำเพียงปลายตามองเจ้าของร้านเท่านั้น ก่อนที่ดวงตาคมกริบจะเลื่อนไปยังหญิงสาวที่กำลังยืนมองตนอยู่เช่นเดียวกัน นัยน์ตาของเขายากจะคาดเดา ไม่มีใครรู้ได้เลยว่าแววตาคู่นั้นกำลังคิดอะไรอยู่

ทุกบทสนทนาหญิงสาวได้ยินหมด ถึงแม้จะเซ็งเล็กน้อยแต่เธอก็ไม่อยากมีปัญหากับใคร ต่อให้เราเป็นลูกตำรวจใช่ว่าเราจะเอาสิทธิ์ของพ่อตัวเองมาใช้ข่มเหงใครได้ เธอคือเธอ พ่อคือพ่อ นั่นคือสิ่งที่ครอบครัวมักย้ำเตือนกับตัวเธอเสมอ

หญิงสาวตัดสินใจออกไปเลือกชุดร้านใหม่ ก็ในเมื่อเขาเหมาหมดแล้วทำไมเธอต้องอยู่ด้วยล่ะ สู้ออกไปดูที่อื่นดีกว่า

"เดี๋ยว" ซึ่งในขณะนั้นเอง เท้าเล็กที่กำลังจะก้าวออกจากร้าน เสียงทุ้มต่ำก็เอ่ยรั้งเอาไว้เสียก่อน

"สวัสดีค่ะท่านประธาน" เธอควรเรียกเขาแบบนี้ถูกไหม ในเมื่อเราได้เข้าไปทำงานในบริษัทของเขา ฉะนั้นเราก็ควรให้เกียรติไม่ว่าจะเจอข้างนอกหรือในบริษัท ควรเรียกเขาว่าท่านประธานน่ะถูกแล้ว

"ไม่จำเป็นต้องเรียกเต็มยศ"

"ค่ะ"

"เรียกฉันว่าเฮียมาร์คิสก็พอ"

"ทำไมต้องมีคำว่าเฮียด้วยคะ" ก็ในเมื่อเราไม่ได้สนิทกันและเป็นการเจอกันครั้งที่สอง ไม่สิต้องบอกว่าครั้งที่สาม แล้วทำไมเธอต้องเรียกเขาว่าเฮียด้วยถูกไหม

"ช่วยทำตามที่เจ้านายผมบอกด้วยครับ" ทราสที่เงียบอยู่นานเอ่ยขึ้น เธอควรทำตามคำสั่งเท่านั้นไม่ใช่มายอกย้อน มาร์คิสยกมือห้ามลูกน้องให้หยุด เขาจะเป็นคนจัดการกับผู้หญิงคนนี้เอง

"ขอโทษครับ" ทราสถอยกลับไปยืนอยู่ด้านหลังเหมือนเดิม

"ว่างไหม"

"มีอะไรหรือเปล่าคะ"

"ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย"

"ฉันไม่หิวค่ะ"

"แต่ฉันหิว"

"นั่นมะ.."

"น้องฟิลลิครับ"