บทที่8

#เฮียไคอย่าร้าย(8)

“อื้อ”

ตุบ ๆ

มือเล็กทุบลงบนอกแกร่งรัว ๆ หมายจะให้ชายหนุ่มปล่อยเธอให้เป็นอิสระจากจูบดูดดื่มของเขาที่กินเวลามานานจนเธอรู้สึกหายใจไม่ออก

“จะฆ่ากันให้ตายเลยหรือไงเล่า” และทันทีที่ไคผละริมฝีปากออกไป เค้กรีบกอบโกยอากาศเข้าปอดพลางหันไปแหวใส่ไคที่ยืนฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์มองเธออยู่ด้วยความไม่พอใจ

“ไม่มีใครตายเพราะจูบหรอกค่ะ” ไคระบายยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา “แต่จูบของหนูหวานมากเลยนะ เฮียช๊อบชอบ”

ชอบหน้ามึงสิ!

เค้กสบถด่าไคในใจพลางใช้มือเช็ดริมฝีปากของตัวเองแรง ๆ ราวกับรังเกียจสัมผัสเมื่อครู่ของไค

เค้กรู้สึกแหยงสัมผัสของชายหนุ่มเป็นที่สุด เกิดมาจนโตเป็นสาวยังไม่เคยมีผู้ชายคนไหนฉวยโอกาสเธอได้เท่าผู้ชายคนนี้อีกแล้ว

เค้กอยากจะกรี๊ดใส่หน้า แล้วตะโกนเสียงดังใส่หน้าเฮียไคว่า ‘ไปตายซะไอ้เฮงซวย”

“ทำกิริยาแบบนี้ใส่เฮีย ไม่น่ารักเลยนะคะ” ไคที่เห็นการกระทำของหญิงสาวก็เอ่ยออกมาเสียงเศร้าอย่างน้อยใจที่เธอทำเป็นรังเกียจกัน แต่ความรู้สึกจริง ๆ ของไคแล้วนั้นเขากำลังนึกหมั่นไส้หญิงสาวตรงหน้าต่างหาก

แหม ทำเป็นสะอิดสะเอียนจูบของเขา อนาคตเธออาจจะโดนมากกว่าจูบไม่รู้หรือไง วันนี้เขาจูบปากเธอ แต่ในอนาคตเธออาจเป็นฝ่ายจูบ…..ละไว้ในฐานที่เข้าใจ

“แล้วคนที่คอยแต่ฉวยโอกาสคนอื่นมันน่ารักตรงไหน” เค้กอดไม่ได้ที่จะค่อนขอดไคกลับไป

“ตรงที่เฮียชอบหนู” ไคยิ้มยียวน

“ไปตายซะเถอะ” เค้กผลักไคให้ออกหากจากตัวเธออย่างแรงทันทีที่ได้ยินคำตอบของชายหนุ่ม ก่อนที่เธอจะกระแทกไหล่ชายหนุ่มเดินออกมาจากตรงนั้น

หัวร้อนกับไคยังไม่พอ รู้สึกเหมือนว่าตอนนี้เธอต้องมาหัวร้อนกับเพื่อนสนิทของเธออีก เพราะทันทีที่หญิงสาวเดินกลับมาทั้งวันใหม่และกันตาก็พากันกรูเข้ามากอดแขนเธออย่างออดอ้อน

“เค้กเพื่อนรัก” วันใหม่ที่กล้าหาญกว่ากันตาเป็นฝ่ายเอื้อนเอ่ยออกมาก่อนพลางมองสบตาเค้กตาปริบ ๆ

“อะไร” เค้กถามเสียงห้วนอย่างไม่ตั้งใจแต่เพราะอารมณ์ที่โมโหให้ไคก่อนหน้ายังไม่จางหายไป เค้กเลยเผลอใส่อารมณ์กับเพื่อนสนิทอย่างไม่ทันตั้งตัว

“เฮียกันต์อยากให้ฉันนอนที่นี่”

“…….”

“เฮียพีชวนฉันไปนอนคอนโดของเขา”

“……..” เค้กมองหน้าเพื่อนตัวดีสลับกันไปมาด้วยแววตาขึงขัง

“แล้วยังไง” แม้อารมณ์จะเดือดดาลพร้อมระเบิดเต็มทีแต่เค้กก็ยังควบคุมอารมณ์ของเธอได้ดีในระดับหนึ่ง เค้นเสียงถามเพื่อนออกไปเสียงราบเรียบ “แกจะไปกับเขา แล้วให้ฉันกลับคนเดียวใช่ไหม” เรื่องกลับบ้านคนเดียวนั่นมันไม่ใช่ปัญหาสำหรับเค้ก แต่ไยพวกมันถึงไม่บอกเธอให้เร็วกว่านี้ ปล่อยให้เธอเป็นประสาทกับเฮียไคอะไรนั่นอยู่ได้ตั้งนาน รู้ไหมตอนนี้ประสาทจะกินกระบาลเธออยู่แล้ว

“แกเอารถฉันไปนะ แกกลับคนเดียวได้ใช่ไหม” วันใหม่ถามด้วยความเป็นห่วง สีหน้าของเธอฉายชัดถึงความรู้สึกผิดแต่ให้ทำยังไงได้ผู้ชายก็สำคัญ เธอก็อยากโดนเขาจิ้มเหมือนกันน่ะนะ

“ได้สิไม่มีปัญหา” เธอไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว เธอจะมีปัญหาได้ยังไงกันในเมื่อเพื่อนของเธอแสดงอาการอยากมีผัวชัดเจนขนาดนี้

ในขณะที่สาว ๆ กำลังคุยกันอยู่นั้นคนที่แอบฟังตั้งแต่ต้นก็โพล่งขึ้นมา

“แต่เฮียมีปัญหาค่ะ” กันต์เดินเข้ามาในกลุ่มสาว ๆ ตามด้วยไคที่เดินตามหลังเพื่อนมาติด ๆ เค้กที่เห็นหน้าชายหนุ่มถึงขั้นพ่นลมหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย “เป็นผู้หญิงขับรถกลับบ้านดึก ๆ ดื่น ๆ แบบนี้คงไม่ดีมั่งคะ เกิดอุบัติเหตุที่ไม่คาดคิดขึ้นมาจะทำยังไง” กันต์ร่ายยาวออกมา คำพูดดูเหมือนว่าหวังดีกับหญิงสาวมากมายแต่ทว่าสีหน้าและแววตาของเขาประสงค์ร้ายต่อตัวเธอชัด ๆ เค้กแอบเห็นว่าตอนที่กันต์พูดชายหนุ่มแอบส่งซิกให้กับไค

“นั่นสิมึง” แล้วให้ตายสิ เพื่อนของเธอดันเห็นด้วยกับคำพูดของเฮียกันต์

“ไอ้ไคกำลังกลับบ้านใช่ไหม” กันต์ส่งซิกให้ไค

“อืม” ชายหนุ่มระบายยิ้มให้เพื่อนสนิทที่ช่วยเหลือเขาเต็มที่พลางเหลือบสายตามองหน้าหญิงสาว เมื่อเห็นว่าตอนนี้เค้กมีหน้าเช่นไรไคก็ยิ่งรู้สึกหมั่นไส้ อยากปราบพยศหญิงสาวให้ได้ในเร็ววัน

“งั้นดีเลย มึงช่วยไปส่งเค้กหน่อยนะ”

“ได้สิไม่มีปัญหา”

มีปัญหาเว้ย แล้วมีมากด้วย เค้กท้วงขึ้นในใจ

เธอพยายามปั้นหน้ายิ้ม หันไปบอกกับกันต์อย่างใจเย็น

“ไม่เป็นไรค่ะเฮียกันต์ เค้กกลับได้ สบายมาก อย่ารบกวนเฮียไคเขาเลยค่ะ”

“รบกวนอะไรกัน เฮียเต็มใจ”

หญิงสาวหันไปถลึงตาใส่ไค พลางขยับปากด่าเขาอย่างไม่ออกเสียงว่า ‘สาระแน’

และถึงแม้เธอจะด่าไม่ออกเสียง แต่ไคที่อ่านปากของเธอออกก็ไหวไหล่ให้คำพูดของเธออย่างไม่แยแส

“กูเห็นด้วยกับเฮียกันต์นะ มึงกลับกับเฮียไคดีกว่ายังไงเขาก็ไว้ใจได้” เค้กอยากเถียงเพื่อนแทบขาดใจ ว่าไอ้คนที่มันบอกว่าไว้ใจได้ ร้ายยิ่งกว่าโจรซะอีก

และท้ายที่สุดคนหัวเดียวกระเทียมลีบอย่างเค้กจะไปต่อกรกับคนที่มีพรรคมีพวกได้อย่างไร สุดท้ายเธอก็แพ้ให้กับเสียงข้างมากเดินกระทืบเท้าด้วยความไม่พอใจขึ้นรถของไคมา

รถไคหรูเป็นบ้า ดูรวยมากน่าดู แต่ความรวยของไคในตอนนี้ไม่ใช่สิ่งที่เค้กจะให้ความสนใจ ตอนนี้เธอควรสนใจความปลอดภัยของตัวเธอเองที่ต้องมาอยู่กับคนร้ายกาจอย่างไคสองต่อสองมากกว่า

“บ้านหนูอยู่ที่ไหนคะ”

เค้กบอกทางไปบ้านของเธอให้ไคได้รู้ ก่อนที่เธอจะหันหน้าหนีมองออกไปนอกรถอย่างไม่ต้องการเสวนากับไคต่อ ซึ่งไคเองก็ไม่ได้ทักท้วงอะไรขึ้นมาปล่อยหญิงสาวนั่งมองทางไปพลางเอื้อมมือกดเปิดเพลงเบา ๆ เพื่อไม่ให้ภายในรถมันเงียบไปกว่านี้

ไคคอยเหลือบมองเสี้ยวหน้าของเค้กเป็นระยะระยะ แค่เพียงเสี้ยวหน้าแต่ทว่าไคกลับมองเห็นความสวยของเค้กชัดเจน

“อะไรเนี่ย จับทำไม” หลังจากที่ต่างคนต่างเงียบอยู่นาน เค้กก็หันมาแหวใส่ไคเสียงดังลั่นเมื่อจู่ ๆ ชายหนุ่มก็จับมือเธออย่างถือวิสาสะ เค้กจะเอามือออกแต่ไคก็จับไว้แน่น “ปล่อยมือเค้กนะคะ”

“อย่างกไปหน่อยเลย แค่จับมือเอง” ไคพูดอย่างไม่รู้สึกรู้สา

“ฉวยโอกาสกันอยู่เรื่อยเลย” เค้กตีหน้ามุ่ย

“เฮียเปล่าฉวยโอกาสนะ เฮียแค่อยากอยู่ใกล้หนู” ไคหันมายิ้มให้หญิงสาว เค้กที่เห็นรอยยิ้มของไคก็ชะงักไปราวกับตกอยู่ภวังค์รอยยิ้มของไค

หล่อมาก

เค้กพึมพำในใจพร้อมกับหัวใจที่เต้นระส่ำ