บทที่7.ใจสั่น [ล้ำเส้น]

ห้องการแสดง

"ตรงนี้จะเป็นห้องที่เราซ้อมการแสดงกันค่ะ" สุดท้ายแล้วอาจารย์ที่ปรึกษาก็สั่งให้ฉันคอยอยู่แนะนำอาจารย์โทมัส "เราจะเข้ามาซ้อมวันพฤหัสบดีกับศุกร์นะคะ ไม่ทราบว่าอาจารย์เคยสอนที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า"

"ผมเคยสอนให้กับการแสดงละครเวที"

"โห แบบนี้ก็เก่งมากเลยนะคะ หนูเคยดูเบื้องหลัง พวกการแสดงละครบนเวทีเขาซ้อมกันหนักมาก"

"เราชื่อขนมจีนใช่ไหม..มาเรียนเสริมการแสดงละคร อยากเป็นดาราหรือเปล่าครับเนี่ย"

แววตาหล่อเหลาจ้องมองสาวน้อยที่เดินเคียงข้าง ทั้งคู่อยู่ในห้องซ้อมการแสดงละครของหมวดหมู่พิเศษที่มหาวิทยาลัยตั้งขึ้นมา เพื่อเสริมทักษะและขัดเกลาความสามารถ ซึ่งแน่นอนว่าขนมจีนลงเรียนการแสดง

"เปล่าหรอกค่ะ หนูแค่อยากทำอะไรที่ไม่เคยทำ" ฉันตอบกลับพร้อมส่งยิ้มหวาน สายตาของอาจารย์เปล่งประกาย เขาดูสุขุมนุ่มลึกแถมใจดี

"หน้าตากับรูปร่างของขนมจีนเป็นดาราได้สบายเลยนะครับ ไม่แน่เผื่อฉายแววผมจะได้ช่วยดัน"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูเรียนเพื่อความสนุกเฉยๆ ไม่ได้จริงจังขนาดนั้น ไม่อยากรบกวนค่ะ"

"ตอนนี้เรารู้จักกันแล้วก็ถือว่าไม่เป็นการรบกวนนะครับ งั้นเอาไลน์ผมไป เพื่ออยากจะสอบถามอะไรเพิ่ม"

ทั้งคู่กดแลก LINE application ขนมจีนยังคงน่ารักสดใส เธอมีรอยยิ้มที่หวานหยดย้อย แถมทรวดทรงองค์เอวก็น่ามอง จนไม่สามารถละสายตาได้ อีกทั้งกลิ่นน้ำหอมยี่ห้อดีฟุ้งกระจาย ใครอยู่ใกล้ไม่ใจสั่นให้รู้ไป

หลายวันผ่านไป

"พี่เสืออยู่ไหน" รุ่นพี่สาวสวยเดินตรงเข้ามาถามขนมจีนกับอาย ที่นั่งอยู่ใต้ตึกกำลังทำรายงาน ทันใดอายก็เป็นฝ่ายตอบกลับ "ก็แหกตาดูสิคะ ที่นี่มีหรือเปล่าพี่เสือน่ะ"

"ฉันไม่ได้คุยกับแกหุบปากไปเลยนะ"

"ขนมจีนก็ไม่อยากคุยกับพี่เหมือนกัน"

"อย่าสาระแนได้ไหม!"

"แล้วพี่สาระแนมาที่นี่ทำไม"

ทันทีที่อายโต้เถียง ขนมจีนก็เงื้อมมือไปจับข้อแขนเพื่อนเพื่อนเหนี่ยวรั้งอารมณ์ร้อน แววตาของอีกฝ่ายจ้องเขม็งราวกับไม่สบอารมณ์ ขนมจีนถอนหายใจพูดพลางเปิดหนังสืออ่านไปด้วย

"หนูจะรู้ได้ยังไงคะว่าพี่เสืออยู่ไหน"

"ใครก็รู้ว่าแกเป็นเด็กพี่เสือ แกต้องรู้สิว่าพี่เสืออยู่ไหน?! ฉันโทรไปก็ไม่รับ ส่งข้อความหาก็ไม่ตอบกลับ"

"ไม่รู้สิคะ ช่วงนี้หนูมีรายงานต้องทำเยอะแยะ"

"อย่ามาตอแหล!! แกอยากเก็บพี่เสือไว้กินคนเดียวสินะ ทำท่าทางไร้เดียงสา ที่แท้ก็ร่าน"

"มีเรื่องจะถามแค่นี้ใช่ไหมคะ หนูจะได้ตั้งใจทำรายงาน ไม่อยากวุ่นวายกับเรื่องไร้สาระ"

ติก'

ทันทีเสียงเด้งแจ้งเตือนข้อความก็ขัดจังหวะ สาวสวยรุ่นพี่ตาเบิกโพลงเพราะคิดว่าเป็นข้อความจากเสือ จึงถือวิสาสะคว้าโทรศัพท์ของขนมจีนไป

เคว้ง!

สาวน้อยตอบโต้ทันควัน เธอลุกขึ้นยืนแล้วกระชากโทรศัพท์กลับมา พร้อมผลักตัวรุ่นพี่จนล้มลงกับพื้น

ทุกคนตะลึงพร้อมจดจ้องสถานการณ์อย่างไม่ตื่นตระหนก

"มันจะล้ำเส้นกันเกินไปแล้วนะคะ" ฉันพูดด้วยอารมณ์หงุดหงิด "ก็บอกแล้วไงว่าไม่รู้ว่าพี่เสือไปไหน"

"แกโกหก พี่เสือส่งข้อความมาใช่ไหม"

"มันเป็นเรื่องส่วนตัว หนูขออนุญาตไม่ตอบค่ะ"

"อีเด็กตอแหล!! หรือว่าแกสั่งให้พี่เสือเลิกยุ่งกับฉัน เพราะว่าแกกลัวว่าพี่เสือจะตกหลุมรักฉันมากกว่าแก แกกับฉัน เราก็ไม่ได้มีอะไรต่างกัน ทั้งความสวยก็สูสี ความรวยก็เท่ากัน ทำไมพี่เสือถึงไม่เลือกฉัน"

ตอนนี้ทุกคนจ้องมองดูสถานการณ์ สาวสวยรุ่นพี่ลุกขึ้นมากำหมัด แววตาแดงก่ำคล้ายกับอาฆาต ขนมจีนเก็บหนังสือเอกสารก่อนที่จะพูดย้ำคำ "เพราะพี่ไม่เด็ดพอมั้งคะ พี่เสือเขาเลยไม่อยากไปต่อ"

กริ๊ดดดดด!!!!

เสียงหวีดร้องดังลั่นจนผู้คนรอบข้างต้องดึงมือขึ้นมาอุดรูหู การโต้ตอบของขนมจีนทำให้อายแสยะยิ้มอย่างสะใจ ทั้งคู่รีบย้ายที่นั่งไปยังโต๊ะใต้ต้นหูกวาง บรรยากาศกำลังเย็นสบาย สักพักเสือก็เดินเข้ามา

"เกิดอะไรขึ้นขนมจีน" ผมตามมาหลังจากขนมจีนส่งข้อความว่ามีผู้หญิงมาระราน

"ผู้หญิงของพี่เสือล้ำเส้น มาหาเรื่องหนูถึงที่ หนูบอกแล้วใช่ไหมคะว่าอย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้"

"พี่ก็แค่ตีตัวออกหาก ไม่คุยกับมันแล้ว"

"ไปเคลียร์เรื่องของตัวเองให้จบ แล้วเราค่อยคุยกัน"

"ขอโทษนะที่ทำให้วุ่นวาย ให้พี่ไถ่โทษยังไงดี.."

"ช่วงนี้หนูวุ่นกับการเรียน อีกทั้งยังมีกิจกรรมมากมาย เราห่างกันสักพักดีไหมคะ"

ฉันตัดสินใจพูดออกไปแม้จะไร้ความกล้า ขณะที่เพื่อนสนิทอย่างอายยังตะลึงกับคำพูดจนแทบไม่กล้าขยับ พี่เสือแสยะยิ้มมุมปากก่อนจะเดินตรงเข้ามา เขาใช้มือขนาบสองข้างลำตัวในท่ายืนประกบด้านหลัง

น้ำเสียงของเขาจริงจัง "อย่าพูดคำว่าห่างกันสักพักอีก รู้ใช่ไหมว่าเด็กดื้อจะต้องโดนอะไร..! พี่ไม่ยั้งนะ"

___________________

อิพี่เสือ! ไอ้ต้าวเลวในดวงใจ5555555 รัวเมนต์เป็นแรงใจหน่อยค่ะ