ค่าเสียเวลา

- คฤหาสน์หรูของนายกรัฐมนตรี –

"นะ ... นายครับ ผมไม่ได้มีเจตนาจะไม่โอนจริงๆ นะครับ"

ปัก!

"อั่ก! ผะ ... ผมขอโทษครับนาย ผมจะรีบจัดการเดียวนี้เลยครับ"

จิรโชตินายกรัฐมนตรีคนปัจจุบันที่มีเบื้องหน้าเป็นดั่งพ่อพระแต่ดันพลาดท่าเข้าไปที่อาบอบนวดKJ. ย่านรัชดาฯ ทำให้นายใหญ่ของที่นั่นเห็นช่องโหว่และได้กุมอำนาจอย่างแท้จริง นายใหญ่คนนั้นใช้เวลาเพียงแค่สิบนาทีในการควบคุมจีรโชติ หลังจากนั้นชีวิตของจิรโชติก็เหมือนตกนรกทั้งเป็นเพราะต้องคอยออกหน้าให้กับนายใหญ่คนดังกล่าว

"คุณเจครับ ผมยอมแล้ว ผมยอม"

"เฮ้อ ... ผมไม่อยากต้องพูดเรื่องเดิมซ้ำๆ หลายๆ ครั้งนะครับคุณโชติ ผมให้เวลาคุณสิบนาที เงินต้องเข้าบัญชีผม เจ็ดล้านบาท ไม่สิ ผมต้องคิดค่าเสียเวลาด้วยนี่ งั้นเป็นที่สิบล้านบาท โอเคนะครับ"

ร่างกายที่สะบักสะบอมของจิรโชติทำให้ใครบางคนพอใจอยู่ไม่น้อยเขาเดินกลับไปนั่งที่โซฟาตัวหรูของนายกรัฐมนตรีคนปัจจุบัน มือหนาหยิบบุหรี่ขึ้นสูบอย่างไม่มีความเกรงใจ เขายกขาขึ้นแล้วยืดขาออกไปวางที่แผ่นหลังของจิรโชติที่หมอบอยู่ตรงหน้าเขา มือหนาของชายวัยกลางคนเปื้อนเลือดกดโอนเงินเข้าบัญชีของมาเฟียหนุ่มที่กำลังสูบบุหรี่อยู่ด้วยท่าทางสบายใจพร้อมกับฮัมเพลงไปด้วยความอารมณ์ดี

"วันนี้ คุณตกบันไดจนได้รับการบาดเจ็บนะครับ ผมมาเยี่ยมคุณก็เพียงเท่านั้น"

"ตะ ... ตกบันไดอะไรกันครับ ผมไม่ได้ตกบันได คุณเจ ผมถะ ... ถูกลูกน้องคุณซะ ...!"

"งั้นก็ตกบันไดจริงๆ เลยละกันนะครับ จะได้สมจริง"

ใบหน้าหล่อเหลาเปื้อนรอยยิ้มร้ายกาจ มาเฟียหนุ่มปล่อยควันบุหรี่ขาวคละคลุ้งใส่หน้าจิรโชติ ก่อนจะพยักหน้าให้ลูกน้องคนสนิทของตัวเองพยุงร่างหนาของชายวัยกลางคนให้ลุกขึ้นแล้วพาร่างกายที่สะบักสะบอมขึ้นไปบนชั้นสอง

"จะตกเอง หรือจะให้พวกผมช่วย ก็บอกได้ครับ ถ้าให้พวกผมช่วย คุณก็แค่ปลิวลงมาจากชั้นสองเท่านั้นเอง แต่ถ้าตกเองก็เลือกเอาว่าจะปลิวลงมา หรือตกบันได"

อึก ...

โหดร้าย ...

โหดร้ายเหลือเกิน ...

จิรโชติเพียงแค่ลองตุกติกนิดหน่อยเท่านั้น เพราะอยากรู้ว่ามาเฟียหนุ่มที่ข่มขู่เขาจะมีความสามารถมากมายแค่ไหน เขาไม่คิดเลยว่านายทหารชั้นแนวหน้าของเขาร่วมยี่สิบนาย จะสู้คนห้าคนที่มาเยือนไม่ได้

"ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะพาคุณไปส่งโรงพยาบาลเอง"

"ขะ ... ขอบคุณ คุณเจที่เมตตา"

เมตตากับผีน่ะสิ ตกลงไปจากชั้นสองก็คงจะกระดูกร้าวเป็นแน่ จิรโชติเลือกที่จะตกบันไดแทนอย่างน้อยๆ ก็แค่กลิ้งๆ ลงไปเท่านั้น

ตุบ!

ตุบ!

ตุบ!

"คะ ... คุณพ่อ!"

เสียงหวานใสดังขึ้นจากชั้นสองของคฤหาสน์หรู หญิงสาวผมสั้นประบ่าวิ่งออกมาจากห้องของตัวเองหน้าตาตื่น เธอชะโงกหน้ามองดูพ่อของตัวเองที่นอนนิ่งอยู่ที่พื้น ดวงตากลมโตจ้องมองใบหน้าของมาเฟียหนุ่มแล้วชะงักไปเพียงนิด สองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านบนก็เดินลงมาด้วยท่าทางสบายๆ รอรับคำสั่งจากมาเฟียหนุ่มว่าจะเอายังไงต่อไป

มาเฟียหนุ่มปลดกระดุมเสื้อสูทออกพร้อมกับปลดกระดุมที่ข้อมือ แล้วเสื้อเชิ้ตด้านใน เพียงแค่นี้ลูกน้องที่ทำงานกับเขามานานก็รู้แล้วว่าเขาต้องการอะไร

"คุณทำอะไรคุณพ่อของฉัน"

"พ่อเธอ ตกบันได"

ตึก ตึก ตึก ตึก!

สองเท้าบางวิ่งลงมาจากชั้นสองหมายจะจับตัวผู้เป็นพ่อ ดวงตากลมโตมีรอยน้ำตาคลออยู่พร้อมจะหลั่งมันออกมาทุกเมื่อ แต่ทว่ากลับถูกใครบางคนคว้าแขนของเธอเอาไว้

"อย่าจับ สกปรก"

"มะ ... หมายความว่าไง นี่พ่อฉันนะ!"

"ฉันไม่ชอบนอนกับผู้หญิงสกปรก!"

"นะ ... นอนอะไร ใครจะนอนกับแกไอ้เลว!"

"พ่อเธอไม่เป็นไรหรอก ห่วงตัวเองดีกว่า"

มาเฟียหนุ่มพยักหน้าให้กับลูกน้องทั้งสองคนทราบ ลูกน้องทั้งสองคนของเขาพาตัวจิรโชติออกไป โดยมีดวงตากลมโตของหญิงสาวที่ถูกมือหนาจับเอาไว้มองตามไปจนสุดสายตา

"คุณจะพาพ่อฉันไปไหน"

"ไปโรงพยาบาล"

"ฉันจะไปกับพ่อฉันด้วย"

"เดี๋ยวได้ไปแน่"

มาเฟียหนุ่มปลดเข็มขัดหนังราคาแพงออกแล้วรัดข้อมือของหญิงสาวตรึงไว้เหนือศีรษะ มือหนาข้างที่ว่างล้วงมือลงไปที่กระเป๋ากางเกงด้านหลังหยิบถุงยางอนามัยออกมา หญิงสาวที่เห็นแบบนั้นก็ใบหน้าซีดเผือดราวกับไก่ต้ม

"ถ้ายอมฉันดีๆ เธอก็จะไม่เจ็บ แล้วก็ได้ไปหาพ่อเร็วๆ ด้วย แต่ถ้าไม่ บางทีเธออาจจะไม่ได้เจอหน้าพ่อตลอดชีวิตก็ได้"

"คะ ... คุณจะมีอะไรกับฉันเหรอคะ"

"เธอคิดว่าไงละ"

"ตะ ... แต่ฉันยังไม่รู้จักคุณเลย"

"ฉันก็ไม่รู้จักเธอ แต่ตอนนี้ฉันอยากเธอก็ต้องอ้าขาให้ฉันเอา"

หญิงสาวถูกดันลงโซฟาหรูกลางห้องรับแขก ลูกน้องของมาเฟียหนุ่มส่งต่อจีรโชติไปให้ลูกน้องคนอื่นที่มาสมทบไปส่งที่โรงพยาบาลแล้ว และแน่นอนว่าคนสนิททั้งสองคนของเขาก็ยืนหันหลังอย่างรู้งาน

"ยะ ... อย่างน้อยเราควรรู้จักชื่อกันก่อนนะคะ ละ ... แล้วตรงนี้ไม่ได้มีแค่เราสองคนนะ"

"ฉันไม่ถือ" เขาไม่ฟัง แต่กระชากแพนตี้ตัวบางที่อยู่ใต้กระโปรงบานออกจนติดมือ มาเฟียหนุ่มสวมเครื่องป้องกันแล้วจับสองขาของเธอแยกออกกว้าง

"ฉันชื่อจินนี่ค่ะ อ๊าา~"

ปึก!

"ถ้าว่างก็หัดขมิบบ้าง ของเธอมันหลวมจนฉันแทบไม่รู้สึก!"

- คลับKJ –

"ทางนี้ยัยมิลก์"

ฐานิดา กับธนัสพร ยกมือขึ้นสูงเพื่อเรียกให้มารตีเดินเข้าไปหา มารตีมาในชุดเดรสหวานยาวคลุมตาตุ่ม และเสื้อก็เป็นแขนยาว ทำเอาอาคินที่นั่งอยู่กับธนัสพรหลุดขำออกมากับลุคที่หญิงสาวแต่งออกมาเที่ยวคลับกับเพื่อนๆ

"ฉันคิดว่าเธอจะมาไม่ได้"

"ก็ต้องมาได้สิ"

"แล้วเธอใส่ชุดอะไรของเธอมาเนี่ยยัยมิลก์เอ๊ย!"

"ก็ฉันไม่รู้ว่ามาที่แบบนี้ต้องแต่งตัวยังไงนี่ แล้วนี่ก็เป็นการเที่ยวคลับครั้งแรกของฉันด้วย"

"แล้วพาใครมาด้วย หล่อลากเลยแก"

"ผู้ชายคนนั้นดูมีเสน่ห์ดีนะ"

มารตีหันไปด้านหลังแล้วส่งยิ้มหวานก่อนจะหันกลับมาเมื่อชายหนุ่มด้านหลังเดินมาประชิดตัวเธอ อาคินที่เห็นแบบนั้นก็ตั้งท่าจะลุกขึ้นแล้วเดินไปแย่งมารตีมาแต่เขาก็หยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงมารตีแนะนำตัวคนที่มาด้วย

"นี่พี่น้ำไนล์เรียกว่าพี่ไนล์เฉยๆ ก็ได้เป็นลูกชายป้า พี่ชายฉันเองพี่ไนล์อยู่ปี 4 แล้ว มอ.เดียวกับพวกเรา"

"ฉันไม่เคยคิดว่าพี่ชายเธอจะหล่อขนาดนี้ยัยมิลก์" ฐานิดาพูดขึ้นดวงตาเป็นประกายระยิบระยับเมื่อมองไปที่น้ำไนล์ที่มีรูปร่างสูงล้ำเรือนผมสีเงินอีกทั้งเธอแอบเห็นรอยสักที่แผงอกของเขาเป็นคำ Ha Ha Ha เหมือนกับตัวโจ๊กเกอร์ในภาพยนตร์ไม่มีผิดเพี้ยน

"เดี๋ยวพี่ไปหาเพื่อนตรงโน้นนะ มิลก์อยู่ตรงนี้ก็อย่า ดื้อ อย่าซน อย่าดื่ม พี่ขอแม่ให้ ไม่ได้หมายความว่ามิลก์จะดื้อได้ เข้าใจไหมคะ"

"มิลก์ไม่ดื่มหรอกค่ะพี่ไนล์ ถ้ามิลก์ดื่มใครจะพาพี่ไนล์กลับบ้านล่ะคะ" ดวงตาคมของอาคินมองไปที่น้ำไนล์อย่างไม่ชอบใจเขารู้สึกว่าท่าทางที่น้ำไนล์แสดงออกมามันแปลกๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากเมื่อน้ำไนล์เป็นพี่ชายของมารตี