คู่หมั้น

หลังจากทานอาหารเช้ากันเรียบร้อยแล้วเหนือเมฆก็พาหญิงสาวขี่หลังเดินออกมาที่หลังบ้านไม่ไกลนักก็เจอลำธารที่ค่อนข้างมีทิวทัศน์ที่สวยงามสดชื่นแก่สายตาของคนที่มอง

"ไม่คิดว่าหลังบ้านจะมีลำธารสวยๆแบบนี้ด้วยนะคะ" ดวงตากลมโตมองวิวทิวทัศน์แถวนี้ไม่ละวางสายตาเพราะเมื่อมาถึงที่นี่ทำให้ตัวเธอนั้นผ่อนคลายอยู่ไม่น้อย

"อยากเล่นน้ำหรือเปล่า" ชายหนุ่มหันน้าถามคนที่อยู่ข้างหลัง

"ค่ะ" ใบหน้านวลพยักหน้าหงึกหงัก

"ฉันให้เวลาเล่นไม่นานนะเดี๋ยวเธอจะไม่สบายแล้วต้องให้ฉันดูแลอีก" ว่าจบก็ปล่อยร่างบางลงในน้ำที่ไม่ค่อยลึกมากให้เธอนั่งเล่นให้สบายอารมณ์ตอบแทนที่เธอเอาอกเอาใจเขาเมื่อตอนทานข้าวเช้า

"ค่ะ...คุณเหนือมาเล่นด้วยกันสิคะ" ร่างบางค่อยๆเดินลงมาในแอ่งน้ำใสลึกประมาณเหนือเอวบางเธอมาเล็กน้อยโดยมีชายหนุ่มเดินตามแนวโขดหินมานั่งอยู่ใกล้ๆเธอไม่ห่าง

ด้วยความอยากให้เขาลงมาเล่นกับเธอด้วยจึงดึงแขนชายหนุ่มลงน้ำขณะที่เขาเผลอเอาแต่มองธรรมชาติรอบๆ

"ไม่.."

ตู้มม.. ชายหนุ่มไม่ทันปฏิเสธขาดคำตัวเขาก็เอียงล่วงหล่นมาอยู่ในน้ำเรียบร้อยแล้ว

"เจ้าเอย" คนตัวโตรีบยืนให้อยู่ยกมือหนาปาดน้ำที่ชุ่มอยู่บนหน้าและผมก่อนจะดุสาวเจ้าเสียงแข็ง

"ฮ่าๆๆๆ..." แต่ครั้งนี้ดูเจ้าเอยจะไม่สะทกสะท้านเพราะกำลังขบขันกับท่าลงน้ำของชายหนุ่มเมื่อครู่

"แกล้งฉันใช่มั้ย..." มือหนาตวัดน้ำใส่หญิงสาวยกใหญ่จนสาวเจ้าไม่มีโอกาสได้หันมาสู้

"คุณเหนือน้ำเข้าตาเอยค่ะไม่เล่นแบบนี้นะคะ"ร่างบางยกมือเรียวทั้งสองปิดหน้ารีบประชิดตัวชายหนุ่มกอดเขาเอาไว้ซุกใบหน้าหวานไว้กับอกแกร่งไม่ให้เขาแกล้งเธออีก

"เธอแกล้งฉันก่อนเองนะ" มือหนาค่อยๆช้อนใบหน้าหวานให้เงยขึ้นมองก่อนจะเอ่ยด้วยสีหน้าระรื่นเพราะได้แกล้งหญิงสาวคืนได้

"..... " ดวงตากลมโตจ้องมองใบหน้าคมที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำริมฝีปากหนาอมชมพูยิ้มอารมณ์ดีที่แกล้งเธอได้สะกดให้เธอจับจ้องอย่างข่มใจที่จะละสายตาไม่ได้

จากที่ข่มสายตาไม่ได้อยู่แต่แรกทว่าตอนนี้ก็เริ่มข่มหัวใจไม่ไห้เต้นแรงไม่ได้อีกเหมือนกัน

"...... " ใบหน้าคมก้มลงบดจูบริมฝีปากบางอมชมพูพักใหญ่หลังจากที่เธอเอาแต่จ้องหน้าเขาไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากจะจูบเธอตอนนี้แต่ไม่ทันได้คิดจนตกริมฝีปากของเขาก็กอบกุมส่งลิ้นร้ายฉกชิมความหวานจากโพรงปากของสาวเจ้าไปแล้ว

"อืม..คุณเหนือรับปากกับเอยแล้วนะคะ" จากที่เกือบจะเคลิ้มไปกับรสจูบคนตัวโตไม่นานนักก็ประคองสติได้และรีบผละตัวออกจากอีกฝ่ายก่อนจะเอ่ยเตือนเขาเสียงอ่อน

"อืม..งั้นกลับกันเถอะก่อนที่ฉันจะทนไม่ได้" ว่าจบก็อุ้มร่างบางกลับบ้านแยกย้ายกันอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนที่เขาจะคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้

เย็นของวัน

กทม

บริษัทxxx

"คุณพลอย..สวัสดีครับ" พชรที่กำลังเตรียมตัวจะกลับหลังจากทำงานเรียบร้อยแล้วในช่วงเย็นเขาเห็นพีรยาสาวสวยไฮโซวัย 29 ลูกสาวของหุ้นส่วนรายใหญ่ของบริษัทและเป็นว่าที่ภรรยาของเหนือเมฆเดินเข้ามาในห้องเขาจึงรีบทักทาย

"พลอยมาหาเหนือค่ะเค้าอยู่หรือเปล่าคะ" หญิงสาวในชุดเดรสเดรสกระโปรงสั้นสีชมพูแบรนด์ดังหย่อนก้นนั่งลงตรงหน้าพชรก่อนจะวางกระเป๋าหนังวัวสีดำราคาเหยีบล้านบนโต๊ะทำงานของเหนือเมฆก่อนจะเอ่ยถามพชรด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่ในใจร้อนรนอยู่ไม่น้อย

เพราะเธอกลับจากอเมริกาสองสามวันแล้วเหนือเมฆก็ยังไม่เคยไปหาเธอแถมเธอยังติดต่อเขาไม่ได้อีก

"คุณเหนือไปทำธุระที่ต่างจังหวัดครับ" พชรเอ่ยตอบหญิงสาวเท่าที่เขาทราบ

"เค้าจะกลับเมื่อไรคะ" พีรยาถามพชรเสียงเรียบพยายามข่มอารมณ์ให้ไม่แสดงอาการไม่พอใจออกไปเพราะคุณหนูทายาทนักธุรกิจอย่างเธอต้องดูดีต่อหน้าทุกคนเสมอ

"น่าจะอีกสองสามวันนะครับ"

"ค่ะ..แล้วพลอยจะมาหาเหนือใหม่นะคะ" จบคำตอบของพชรร่างบางระหงส์ก็เดินออกไปทันที

พีรยาเป็นสาวสวยมั่นหน้าเรียวยาวรูปไข่ผิวขาวอมชมพูตาเฉี่ยวคิ้วบางได้รูปจมูกโด่งด้วยการแต่งเติมเสริมแต่งกับหมอมือดีปากบางเป็นกระจับผอมแห้งเป็นคนชอบแต่งตัวและถือตัวเหนือคนอื่นอยู่พอสมควรแม้กระทั่งเพื่อนฝูง

หญิงสาวหมั้นกับเหนือเมฆตั้งแต่เธอเรียนจบเพราะพ่อแม่ของทั้งคู่รู้จักกันมานมนานด้วยพ่อแม่เห็นดีเห็นงาม

และการหมั้นของเขาและเธอเป็นผลดีทางธุรกิจไม่น้อยเพราะพีรยาและเหนือเมฆก็เป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงในแวดวงธุรกิจอสังหา

เหนือเมฆไม่สนใจใยดีหญิงสาวแม้แต่น้อยตั้งแต่หมั้นกันต่างจากพีรยาที่หมายปองเขามาตั้งแต่สมัยเรียน

แต่ก็ยังทำตัวเป็นน้ำนิ่งไม่ตามจิกแม้นเขาจะเจ้าชู้เพราะเธอทระนงตัวว่าอย่างไรเหนือเมฆก็ต้องเป็นของเธอแม้นเขาจะมีข่าวกับผู้หญิงอยู่บ่อยครั้งแต่เธอก็ไม่ได้สนใจเพราะรู้ว่าคนอย่างเหนือเมฆก็แค่รักสนุกไปอย่างนั้น

คอนโดxxx

"ไหนว่าเย็นนี้จะไปหาคู่หมั้นแกไง" วิเวียนหญิงสาววัย29เป็นเลขาพี่ชายของพีรยาและเป็นเพื่อนรักคนเดียวของพีรยาเมื่อเห็นเพื่อนสาวมาหาที่คอนโดช่วงเย็นจึงเอ่ยถามด้วยสีหน้าแปลกใจเพราะรู้ว่าวันนี้พีรยาบอกว่าจะไปหาเหนือเมฆ

"ไม่อยู่ไปต่างจังหวัด" สาวเจ้าเข้ามานั่งในห้องนั่งเล่นด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์

"แกไม่โทรตามเค้ามาหาแกล่ะ...ถ้าคู่หมั้นแกไปกับผู้หญิงอื่นไม่ดีนะ" วิเวียนหย่อนก้นลงนั่งตรงข้ามพียาเอ่ยเตือนเพื่อนเธอด้วยสีหน้าที่ร้อนใจเพราะเธอเองรู้ดีว่าเหนือเมฆชอบควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า

"ฉันไม่จำเป็นต้องตามยังไงเหนือก็ต้องกลับมาตายรังที่ฉันอยู่ดี" แม้นในใจจะแอบคิดอย่างที่วิเวียนพูดอยู่บ้างแต่ด้วยความที่ทระนงตนจึงทำเป็นไม่สนใจ

"แกมั่นใจจริงใช่มั้ย" วิเวียนมองเพื่อนเธอด้วยสายตามีเลศนัย

"ใช่.. ฉันรู้ว่ายังไงเหนือก็เห็นเรื่องธุรกิจสำคัญถึงเค้าจะมีผู้หญิงอีกสักกี่คนก็ไม่มีวันเอามาเป็นตัวจริงหรอก"

"ฉันนับถือใจแกจริงๆเลยพลอย...แล้วนี่คุยเรื่องแต่งกันบ้างหรือยังหมั้นกันนานมากแล้วนี่นา"

"อีกไม่นานหรอก" สาวเจ้าพูดด้วยความมั่นใจ

"ดีใจล่วงหน้าด้วยนะ...เดี๋ยวฉันไปเอาของว่างมาให้" วิเวียนอมยิ้มอ่อนที่เพื่อนเธอดูมั่นอกมั่นใจว่าจะเอาเหนือเมฆอยู่ก่อนจะเดินเข้าไปในครัว

"ขอบใจ"

สี่วันต่อมา

สองสามวันมานี้เจ้าเอยรู้สึกสนิทกับเหนือเมฆมากขึ้นและมองเขาต่างไปจากเดิมว่าเขาก็ไมได้ใจร้ายอย่างที่คิดคราแรกเพียงแค่ค่อนข้างเอาแต่ใจเท่านั้นและดีที่เขายังเป็นคนรักษาสัญญาจวบจนวันที่เธอขอร้องจนถึงวันนี้เขาไม่ได้มีอะไรกับเธออย่างที่เธอร้องขอและยังดูพูดจาดีกับเธอกว่าตอนที่พาเธอมาที่นี่วันแรก

ส่วนเหนือเมฆเองก็รู้สึกติดร่างบางนี้ไปเสียแล้วเพราะเขาจะนอนหลับสบายทุกครั้งเมื่อมีเธออยู่ในอ้อมกอดแถมสาวเจ้ายังคอยพูดจาคอยเอาใจเขาสารพัดจนเขารู้สึกจะเอ็นดูเธอเป็นพิเศษ

21.30 น.

เวลานี้เหนือเมฆกอดร่างบางกลมใต้ผ้าห่มผืนหนาพอนึกถึงพรุ่งนี้ว่าจะไม่เจอหญิงสาวก็รู้สึกว่าเวลาที่นี่มันเดินไปไวไม่น้อย

"คุณจะให้เอยเป็นของเล่นแบบนี้ถึงเมื่อไรคะ" ใบหน้าหวานที่ซุกอยู่กับอกแกร่งเงยหน้ามองชายหนุ่มตาแป๋วก่อนจะกลับเธอก็อยากจะรู้จากปากของเขาว่าเขาจะให้เธออยู่ในสถานะของเล่นของเขาไปอีกนานเท่าไร

"จนกว่าฉันจะพอใจ" คนตัวโตเงียบไปครู่หนึ่งเพราะเขาเองก็ไม่ได้คิดเผื่อเอาไว้เหมือนกันว่าเขาจะให้เธออยู่ในสถาะนี้ถึงเธอไรก่อนจะเอ่ยตอบอย่างคนเห็นแก่ตัวเพราะเขาคาดคะเนไม่ได้จริงๆว่าเขาจะสามารถเบื่อร่างนุ่มนิ่มของเธอได้เมื่อไร

"พอจะบอกได้หรือเปล่าคะว่าเวลาที่เอยต้องนอนกับคุณมันนานเท่าไรเอยจะได้ทำใจเอาไว้"สาวเจ้าว่าจบก็บุ่ยปากเล็กน้อยเพราะเธอไม่อยากให้มันนานจนพี่เธอฟื้นขึ้นมาเนื่องจากกลัวว่าพี่เธอนั้นจะผิดหวังในตัวของเธอ

"นอนกับฉันมันอึดอัดหัวใจจนต้องทำใจกันเลยหรือไง" คำพูดของหญิงสาวทำเอาเหนือเมฆคิ้มผู้โบว์ทั้งเอ่ยน้ำเสียงแข็งเล็กน้อย

"เอยแค่ถามเฉยๆค่ะ" เมื่อถูกดุสาวเจ้าก็รีบกระชับกอดอีกฝ่ายเพราะรู้ว่าวิธีนี้จะทำให้เขาอารมณ์เย็นขึ้น

"พรุ่งนี้ฉันก็ต้องส่งเธอกลับบ้านแล้วคืนนี้ฉันขอแล้วกันนะ" เมื่อเนื้อนุ่มนิ่มและอะไรๆที่อวบนูนเสียดสีกับตัวของเขามากขึ้นจึงทำให้คนตัวโตนั้นเลือดในกายสูบฉีดแรงขึ้นจนเจ้ามังกรน้อยของเขาเริ่มเรียกร้องร่างใหญ่จึงพลิกจากการนอนข้างๆร่างบางเปลี่ยนมาเป็นคร่อมอยู่บนตัวเธอแทน